Het is vroeg in de ochtend. Als ik binnenkom staat er al een rij badjassen in de gang. Mijn buik kriebelt en ik voel me gespannen. We beginnen vandaag met een weegmoment. Iets waar ik totaal niet naar uitkijk. De afgelopen weken is mijn gewicht zichtbaar gestegen. Ik merk dat ik het hier best moeilijk mee heb. Mijn eetstoornis voelt zich verraden. Is alles dan voor niets geweest?

Zenuwachtig leg ik mijn badjas op de lege stoel. Ik wacht op het teken en beweeg mij richting die verdomde weegschaal. Ik probeer het nog een beetje uit te stellen, maar ik weet dat het weinig zin heeft. Langzaam til ik mijn rechtervoet op en plaats deze op het koude metaal. Meteen krijg ik kippenvel. Even houd ik mijn ogen dicht, ik zucht. Wil ik het weten? Ik besluit te kijken en ik schrik. Ik zit onder mijn lijn. 

In de kliniek waar ik in therapie zat werd gewerkt met een lijn. Deze lijn gaf aan hoeveel per week ik aan moest komen gedurende mijn opname. Tot nu toe zat ik altijd braaf of soms zelfs boven die lijn. Ik had er dan ook weinig rekenig mee gehouden dat ik er ook onder kon schieten. Gemengde gevoelens schieten door mijn lichaam heen. Stiekem voel ik me best trots. Ondanks al het eten is het me gelukt om niet genoeg aan te komen. Mijn eetstoornis kon op dat moment geen beter nieuws krijgen. Ik daarentegen voelde me in mijn gezicht geslagen. Ik had echt mijn best gedaan, hoe kan dit nou?

Ik kon moeilijk verkroppen dat ik voor de keuze stond: bijeten of het maar op z'n beloop laten? Tijdens het middageten had ik mijn besluit genomen: ik zou bijeten. Ik wilde niet riskeren dat ik nogmaals onder mijn lijn zou raken. Toen ik dit met de leiding besprak gebeurde er iets geks. Iedereen om mij heen had hier ineens een mening over. Ik maakte me te druk, ik wilde te veel aandacht, ik nam te veel plaats in, en ga zo maar door. Ik schrok hiervan. Dit was voor mij echt een big deal. Door al deze reacties begon ik aan mijzelf te twijfelen. Deed ik dit voor aandacht?

Hoe langer ik hier over nadacht, hoe verdrietiger en bozer ik werd. Ik was oprecht bang dat ik onder mijn lijn zou schieten, dan is het toch veilig om meer bij te eten? Ik snapte niet zo goed waarom ik de enige leek die dit zo zag. Ik besloot dit te negeren en hield mij aan mijn plan vast. Tijdens het tussendoortje werd mij dan ook een roze koek voorgehouden. Ik schrok. Ik had helemaal niet stilgestaan wat dit voor consequenties zou hebben. Zonder er te veel bij na te denken at ik deze braaf op. Mijn moeites durfde ik niet bespreekbaar te maken, ik was veel te bang dat ik een aansteller zou zijn. Ook in mijn eetdagboekje heb ik er niks over geschreven. Als ik er geen aandacht aan zou geven, zou het misschien wel overwaaien.

Het werd vrijdag. In het weekend zou ik thuis zijn. Ik vond het spannend om thuis echt bij te eten en ik koos voor nutri’s. Ik vond het idee van een nutri prettig, omdat ik dit alleen maar op hoefde te drinken. Ik hoefde het niet eerst nog te kopen. Tijdens de weekafsluiting wilde ik toch kort mijn moeite bespreken. Ik zou het weekend ingaan met mijn eerste nutri's en vond dit best spannend. Veel feedback kreeg ik niet en hierdoor voelde ik mij erg alleen. 

Ik merkte dat ik het moeilijk vond om hiermee om te gaan. Ik wist zelf hoe het zat, maar niemand uit mijn groep leek het te willen geloven. Dat weekend voelde ook extra zwaar. Niet door het bijeten, maar door de lading die dit had gekregen. Toch heeft dit mij gek genoeg meer gemotiveerd. Ik merkte dat ik steeds minder aansluiting vond binnen de groep. Ik wilde daar niet langer zijn dan nodig. Die weken erna was ik aanwezig en at ik was ik moest eten. Bijeten bleef ik doen en onder mijn lijn heb ik nooit meer gezeten. Ik vond het lastig om mij niet te laten beïnvloeden door meningen van anderen, maar ik ben blij dat ik voor mijzelf en mijn eigen herstel heb weten te kiezen. 

Het was voor mij helpend om te bedenken dat ik dit moest doen voor mijn herstel. Ik had dit nodig om hier goed door heen te komen. Ik wist zelf maar al te goed dat ik hier eigenlijk geen keus in had als ik echt beter wilde worden. 

Durf jij al echt voor je herstel te kiezen?

Fotografie: pexels