Er was een periode waarin ik regelmatig telde hoeveel vrienden ik had. Het ene moment was ik blij met mijn vriendschappen, het andere moment was ik ontzettend onzeker over of ze echt wel mijn vrienden waren. Ik vond het ingewikkeld, vriendschap. Wanneer ben je vrienden? Wanneer kun je mensen vertrouwen? Hoe weet je of het echte vrienden zijn? Kan ik echt alles tegen ze zeggen? Willen ze mij er wel echt bij hebben?

Vriendschappen vond ik met name tijdens mijn pubertijd erg ingewikkeld. Ik had weinig tot geen vertrouwen in mijzelf, maar ook niet in anderen. Misschien had ik wel geen vertrouwen in anderen, omdat ik dat ook niet in mijzelf had. Ik kon niet geloven dat mensen mij aardig zouden vinden. Daardoor wist ik niet hoe ik mijzelf een houding moest geven in groepen. Van alles wat ik deed of zei, had ik direct spijt. 'Waarom zeg ik dat nou weer, dat is toch stom? Wat zullen ze wel niet denken'.

Ontwijken

De knoop in mijn maag die ik op dit soort momenten voelde kan ik mij nog goed herinneren. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte en baalde dan zo hard van mijzelf. Als de activiteit dan afgelopen was, ging ik het liefst zo snel mogelijk weg, uit angst dat iemand mij zou aanspreken op wat ik had gezegd. Of juist uit angst dat niemand mij zou aanspreken, want daar wilde ik ook niet mee geconfronteerd worden. 

Hierdoor ontnam ik mijzelf ook de mogelijkheid om met mensen in contact te komen. Juist de momenten na een bijeenkomst, aan het einde van een dag of bij het samen naar huis fietsen, zijn momenten om met elkaar in contact te komen. De momenten dat het formele samenzijn wegvalt en er ruimte komt voor persoonlijk contact. Deze momenten ontweek ik, omdat ik niet wist wie ik was en daardoor ook niet wist hoe ik mijzelf een houding moest geven.

Vertrouwen hebben 

Het is misschien een cliché dat je pas van anderen kunt houden als je van jezelf houdt, maar ik geloof wel dat het waar is. Ik denk ook dat hetzelfde geldt voor vertrouwen. Hoe kun je vertrouwen hebben in iemand, als je dat niet hebt in jezelf? Ik had geen vertrouwen in mijzelf. Ik geloofde niet dat ik leuk was of dat ik iets boeiends te melden had. Ik dacht dat er bijzonder weinig was waar ik echt goed in was en bovenal dat niemand mij aardig zou vinden. Het kwam er gewoon niet in dat dat mogelijk was. 

Er waren zeker mensen waar ik tegenop keek en mensen van wie ik dacht dat ik wel vrienden met ze zou willen of kon zijn. Het probleem was echter, dat op het moment dat zij aardig tegen mij deden of met mij af wilden spreken, ik dat niet vertrouwde. Ik vond mijzelf niet leuk, dus hoe kon iemand anders mij leuk vinden? Waren dan mijn gedachten. 

'Het wantrouwen kwam overal in terug. Ik weet nog goed dat ik dacht dat mensen direct over mij praatten op het moment dat ik wegliep. Ik zag het gebeuren, ik wist het zeker. Ook als een nieuw persoon mij toevoegde op MSN dacht ik dat dat iemand van school was die mij voor de gek wilde houden. Dat die persoon zou proberen om mijn vertrouwen te winnen en daarna mijn verhalen door zou vertellen.'

Nu besef ik mij dat ik mensen überhaupt de kans niet gaf om vrienden met mij te worden. Voordat we op dat punt kwamen, had ik ze al afgeschreven, omdat ik dacht dat ze mij toch wel weer zouden laten vallen. Uit zelfbescherming maakte ik het mijzelf alleen maar lastiger. Doordat ik onder andere hierdoor weinig vrienden had, zag ik dat enkel als bevestiging van dat ik inderdaad geen leuk persoon was. Daarmee was het cirkeltje rond.  

Eigen keuze

Lange tijd heb ik gedacht dat ik in vriendschappen afhankelijk was van wat anderen van mij vonden. Iemand wil mijn vriend of vriendin zijn, dus dan is het belangrijk wat hij of zij van mij vindt, toch? Tot op bepaalde hoogte is dit waar, maar daarin vergat ik dat ik daar zelf ook een mening in heb. Als ik vrienden met mensen ben, dan is het ook belangrijk dat ik mij goed voel bij hen en niet alleen andersom.

Deze gedachte-switch heeft mij geholpen om mij sneller comfortabel te voelen bij mensen. Ik durfde steeds makkelijker en sneller contact te maken. Ik realiseerde mij dat ik zelf kan kiezen of ik bij een groepje mensen blijf staan, met mensen praat of met mensen afspreek. Deze gedachte gaf mij kracht. Ik voelde mij hierdoor minder afhankelijk van (het oordeel van) anderen. Vind ik die persoon aardig? Wil ik met die persoon afspreken? Als dit niet zo was, vond ik het ook steeds minder erg als die persoon ook niet met mij wilde afspreken. Waarom zou ik mij afgewezen voelen door iemand die ik toch niet aardig vind? 

Het was een wisselwerking; hoe meer ik zelf contact zocht met mensen en hoe opener ik mijzelf opstelde, hoe meer mensen er ook naar mij toe kwamen. Ik leerde iets meer in mijzelf te geloven door activiteiten te doen waar ik plezier uit haalde, zoals theater, stijldansen en het organiseren van activiteiten op school. Dit waren dingen waarvan ik zeker wist dat ik ze leuk vond en daardoor durfde ik er ook aan deel te nemen. 

Sommige vrienden verdwenen weer uit mijn leven, sommige bleven en er zijn ook weer nieuwe bijgekomen. Dat is hoe het denk ik gaat, met vriendschappen. Bij nieuwe levensfases horen nieuwe vrienden en de vrienden die door alle levensfases heen blijven, zijn vaak de beste. Soms groei je uit elkaar en kom je elkaar later weer tegen, dat kan ook. Inmiddels geloof ik dat je de vrienden hebt die op dit moment bij jouw leven passen vertrouw ik er ook in dat als ik even minder contact heb met vrienden, dat dat dan vanzelf wel weer komt. Het gaat er vooral om dat ik mij fijn voel bij het contact wat ik heb, dat ik wat te geven heb en er ook voor mijzelf wat uit haal.

Hoe ga jij om met vriendschappen?