Het is vandaag 16 maart 2022: dat betekent dat ik vier jaar aan de hormonen zit. Vier jaar testosteron. Niet alleen fysiek ben ik er enorm door veranderd, ook mentaal. Hormonen hebben een grote invloed op je mentale gesteldheid, je manier van denken en dingen voelen. Het is bizar eigenlijk, hoe zo’n stofje in vier jaar tijd mijn hele leven heeft veranderd.

Ik weet het nog goed: op 16 maart 2018 had ik mijn eerste afspraak bij de endocrinoloog. Ik vond het enorm spannend. Ik wou zo ontzettend graag beginnen met testosteron, maar was bang dat het niet zou mogen. Ik was bang dat mijn eetstoornis een probleem zou zijn of dat er andere lichamelijke aspecten waren waardoor het niet zou kunnen.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Het consult zelf was erg fijn: mijn endocrinoloog bleek een superaardige vrouw te zijn. Ik kreeg een recept mee en moest bloedprikken. Alles ging goed en nog diezelfde dag had ik mijn eerste injectie binnen.

Ik was superblij, hyper zelfs. Kon niet wachten op de veranderingen: nu ging het voor mijn gevoel echt gebeuren. Een uur na de injectie vroeg ik al aan iedereen of mijn stem al zwaarder was geworden en na een week zat ik mijn kin te inspecteren of er al haartjes op groeiden.

Maar helaas (of eigenlijk maar goed ook): zo snel gaat het niet. Dat wachten tot ik verandering zag, vond ik erg moeilijk, maar achteraf gezien denk ik dat het maar beter is. Omdat de veranderingen zo geleidelijk gaan, kunnen zowel jij als je omgeving wennen aan de 'nieuwe' jij.

Wat ik wel gelijk merkte, is dat ik moeite kreeg met het uiten van mijn emoties. Verdriet sloeg vaker om in woede, huilen werd lastiger (en ik ben nu op het punt dat ik kan zeggen dat huilen fysiek praktisch onmogelijk is). Ik kreeg woedeaanvallen, wat ik en mijn omgeving lastig vonden. Inmiddels heb ik deze gelukkig onder controle. Ook ben ik een stuk rationeler gaan nadenken, emoties zijn minder betrokken. Dit zorgt ervoor dat ik beter keuzes kan maken - maar doordat mijn emoties er minder bij betrokken zijn, pakt dit niet altijd positief uit.

Iets anders wat ik vrijwel direct merkte: mijn libido schoot door het dak heen. Het klopt dus dat mannen een hoger libido hebben dan vrouwen. Ik wist niet goed hoe ik hiermee om moest gaan, ik vond het lastig en schaamde me ervoor. Dit is in de loop van de tijd flink afgezakt en inmiddels weer zoals ik het gewend was.

Langzamerhand werden er ook fysiek steeds meer veranderingen zichtbaar. Als eerste ging ik vocht vasthouden in mijn gezicht. Hier schrok ik van, dat vond mijn eetstoornis allesbehalve leuk. Na een halfjaar trok dit weg en zag ik dat de vorm van mijn gezicht was veranderd: van rond naar meer vierkant. Ook kreeg ik meer lichaamsbeharing. Eerst alleen op mijn armen en benen, later ook op mijn borst en buik. Mijn stem werd lager en lager. Dit vind ik heel fijn, maar het heeft (in mijn geval in ieder geval) ook nadelen: mijn stem is zo zwaar geworden dat ik vaak boos klink terwijl ik dat helemaal niet ben. Ik heb een donkere stem gekregen en daardoor is bijvoorbeeld een van onze honden bang voor me geworden.

Gezichtsbeharing had langer de tijd nodig om goed door te komen: na een jaar begon ik donshaartjes te krijgen en nu, na 4 jaar, heb ik nog steeds geen volle baard. Vind ik dit erg? Nee. Maar dat komt vooral omdat ik een hekel heb aan mezelf scheren. 

Er zijn nu nog steeds wel dingen waar ik tegenaan loop, zoals dat ik klein ben en blijf. Ik ben nooit langer geworden dan 165 cm, wat een stuk kleiner is dan de 'gemiddelde' man. Ik moet en wil dit accepteren; ik kan hier immers toch niks aan doen. Ook het feit dat ik kleine handen en voeten heb, vind ik soms nog wel lastig. Ik kan nooit herenschoenen aan, moet altijd uitwijken naar de kindermodellen. Daar zit echter wel weer als voordeel aan dat de kindermodellen vaak goedkoper zijn.

Al deze processen zijn niet meer terug te draaien. Mijn advies is dan ook: als je denkt dat je in een lichaam zit dat niet klopt bij hoe je je voelt: praat erover, ga naar de huisarts. De wachtlijsten voor genderpoli’s zijn superlang en hoe langer je wacht, hoe langer het uiteindelijk gaat duren. Transities zijn niet niks en transities zijn voor het leven. Ik ben bijvoorbeeld onvruchtbaar, kan geen kinderen van 'mezelf' krijgen.

Daarmee wil ik zeggen: dit is niet voor even. Abel is voor het leven.