Het leven gaat met pieken en dalen. Mijn eetstoornis is zo'n dal geweest, maar eerlijk gezegd waren er zelfs in dat dal weer pieken te vinden. M'n eetstoornis was geen leuke tijd, maar ik heb er ook heel veel van geleerd en mee gewonnen. In deze blog deelt de redactie meer over wat ze hebben verloren en wat ze hebben gewonnen door hun eetstoornis.

Wat Irene heeft gewonnen en verloren

Eigenlijk vind ik het zonde en onnodig om te denken in termen als 'wat als'. 'Wat als' is namelijk iets dat toch nooit meer plaats gaat vinden. Je hebt er niks aan en je kan er niet op bouwen. Toch denk ik wel eens terug in de zin van 'wat als ik geen eetstoornis had gehad'. Begrijpelijk dat je daarover gaat nadenken, maar je eetstoornis heb je ook niet voor niks natuurlijk. Zonder eetstoornis waren de achterliggende oorzaken niet ineens opgelost, maar misschien was er dan wel meer ruimte geweest om er eerder bij te komen en er eerder iets mee te doen.

Wat dat betreft heeft m'n eetstoornis me vooral een hoop tijd gekost. Tijd waarin ik mezelf onnodig rot heb gevoeld, want als ik terug kijk naar het meisje dat ik was had ik daar helemaal niet zo streng en onaardig tegen hoeven zijn. Dat kan me wel verdrietig maken. Echter zie je dat op dat moment niet en dat is ook wel logisch. Een eetstoornis is immers een ernstige psychische ziekte en het kost tijd en de juiste hulp om daarvan te herstellen. Tijd die je het liever niet geeft, omdat je het liefst morgen al beter wil zijn en jezelf wel de grond in kan stampen als het weer een dag mis ging, maar tijd en ruimte die juist zo ontzettend belangrijk zijn om jezelf te gunnen.

Je weet niet hoe het was geweest als het anders was, dus ik denk daar liever niet teveel over na. Ik ben immers ook gewoon heel gelukkig met waar ik nu ben, dus waarom zou ik? Waar ik nu ben heb ik te danken aan wat ik mee heb gemaakt. Alles wat je overkomt en hoe jij je daarin ontwikkelt maakt je tot wie je bent. Als die rottige tijd blijkbaar tot dit positieve heden heeft geleid, ben ik daar wel dankbaar voor. M'n eetstoornis was niet leuk, maar het heeft me ook heel sterk gemaakt en het heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf (noodgedwongen) heel goed moet hebben leren kennen. Dat is uiteindelijk wel iets heel waardevols. Voor mijn herstel heb ik moeten leren dat ik de moeite waard ben met alles wat ik leuk, stom, moeilijk of makkelijk vind. Dat ik daarin voor mezelf op mag komen, maar ook hoe ik anderen daarin de ruimte kan geven. Wat dat betreft heb ik ook een hoop inlevingsvermogen te danken aan mijn eetstoornis en dat vind ik wel echt iets heel erg moois.

Wat Lonneke heeft gewonnen en verloren

Net als Irene heeft mijn eetstoornis mij ook veel tijd en ruimte gekost. Niet alleen het nadenken over eten, de onzekerheden, ook het herstel heeft lang geduurd. Tijd die ik, als ik het zelf kon kiezen, liever ergens anders in had geïnvensteerd. Door mijn eetstoornis ben ik gestopt met dingen die ik leuk vond. Ik gaf mijn piano op, het wedstrijdzwemmen, het dammen.. Mijn opleiding heb ik stopgezet. Allemaal dingen waar ik goed in was maar nooit meer verder heb kunnen uitdiepen. Nog steeds heb ik het hier wel eens moeilijk mee. In tegenstelling tot veel leeftijdsgenoten heb ik geen diploma. Terwijl mijn klas een diploma in ontvangst nam, zat ik in een eetstoorniskliniek.

Ik denk dat ik vooral heb gewonnen dat ik mijzelf beter heb leren kennen. Ik heb mijzelf zien strijden en ik weet hoe veerkrachtig ik ben. Lang heb ik gedacht dat ik iemand ben die snel de handdoek in de ring gooit, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik weet hoe moedig ik ben geweest om al die ellende waar ik met mijn eetstoornis voor vluchtte aan te gaan. Ook al zat die kracht altijd al in mij, ik heb deze hier voor het eerst denk ik bewust gezien. Ook heb ik hier echt geleerd dat ik mijzelf echt serieus mag gaan nemen. Ondanks al die onzekerheid ben ik zekerder geworden en kan ik nu zeggen dat de eetstoornis mij nog sterker heeft gemaakt. 

Wat Hannah heeft gewonnen en verloren

Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat ik 'in the end' meer gewonnen dan verloren heb door mijn eetstoornis. Iets wat ik verloren heb is mijn pubertijd. Een periode waarin je je los hoort te maken van je ouders, jezelf een beetje leert ontdekken... In die tijd zat ik depressief op mijn kamer en in de kliniek. Toch heb ik het gevoel dat ik dit later heb kunnen inhalen door een jaar in een ander land te gaan wonen en door mijn studententijd. Ik zou kunnen zeggen dat ik tijd heb verloren doordat ik een jaar langer over mijn middelbare school heb gedaan, maar aan de andere kant, niet alles hoeft snel toch? Doordat ik langer over mijn middelbare school heb gedaan, was ik ouder toen ik klaar was en kon ik betere keuzes maken wat betreft mijn vervolgstudie. Iets wat ik wel echt 'verloren' ben, is het goed functioneren van mijn spijsvertering. Sinds mijn eetstoornis heb ik enorm veel last van mijn mijn maag en darmen, veel buikpijn en misselijkheid... Ik weet niet of dit ooit weer helemaal normaal zal worden.

Iets wat mijn eestoornis mij heeft gegeven is bijvoorbeeld mijn uiteindelijke studiekeuze. Ik ben SPH gaan studeren omdat ik mensen wilde helpen net zoals ik geholpen ben door mijn hulpverleners. Doordat ik zelf temaken heb gehad met de hulpverlening, kan ik mijn cliënten later beter helpen. Ook denk ik dat ik mijzelf sneller beter heb leren kennen dan sommige leeftijdsgenoten. Tijdens het herstellen van mijn eetstoornis ben ik met mijzelf geconfronteerd en daar heb ik van kunnen leren. Ik heb traumas kunnen verwerken waar ik anders misschien pas veel later in mijn leven tegenaan was gelopen. Ik heb leren praten over dingen die ik moeilijk vind en waar ik mij voor schaam. Ik heb hulp leren durven vragen. Het was zeker geen leuke of makkelijke periode, maar ik kan er wel op terugkijken als een levensles die mij veel geleerd heeft en een stuk wijzer heeft gemaakt.

Wat Daphne heeft gewonnen en verloren

Een simpele en toch lastige vraag. Het eerste wat in mij opkomt, en wat ik misschien wel het lastigste vond, is het vertrouwen dat je verliest. Het vertrouwen in mijzelf, maar ook het vertrouwen dat je een beetje verliest bij anderen. Veel dingen die vanzelfsprekend zijn op een bepaalde leeftijd, kon ik voor mijn gevoel niet meer aan en ook de mensen om mij heen vertrouwde mij daar niet meer in. Logisch ook, dat deed ik zelf ook niet en veel dingen moet je door een eetstoornis weer opnieuw leren. Dat kost tijd, tijd die je nodig hebt om weer op jezelf te vertrouwen en dat vertrouwen van anderen ook weer terug te winnen. Tijd die je anders had ingedeeld als je hier niet mee had geworsteld.

Tegelijkertijd zie ik dat ook niet per se als een verlies, omdat ik wel denk dat het blijkbaar nodig was om daar langer bij stil te staan. Vroeg of laat had ik mijzelf hier denk ik in tegengekomen, dan maar liever vroeg.

Als het niet lekker loopt in je leven word je eigenlijk gedwongen om naar jezelf te kijken en met jezelf aan de slag te gaan. Dat is niet makkelijk, maar wel pure winst denk ik. Hoe meer je over jezelf leert en bewust wordt van je eigen emoties en gedrag, hoe meer je daar de rest van je leven nog profijt van hebt. Ja, misschien moest ik veel andere dingen nog leren, dingen waar andere leeftijdsgenootjes al snel verder in waren, maar ik heb mij op een heel ander vlak ontwikkelt. Een vlak dat goed was voor mij. Ik kan niet goed koken en ben de slechtste huisvrouw die ik ken, maar ik kan wel zonder schaamte over mijn gevoel praten. Ieder z’n winst.

♥