Hoewel er verschillende redenen en oorzaken zijn geweest waardoor ik een eetstoornis heb ontwikkeld, was de periode van mijn eerste relatie de periode die de emmer deed overlopen. Ik kreeg verkering met een jongen van 18. Ik was 15. Op zijn manier was hij lief voor mij. Ik weet nog goed dat hij een date voor mij had geregeld. Hij had alles zo gepland en bedacht dat de avond zou leiden naar het moment dat we voor het eerst seks zouden hebben. Ik weet niet meer goed of ik het zelf wilde of niet. Ik liet het gebeuren.

Op zich voelde ik mij veilig bij hem. Op dat moment dacht ik dat ik verliefd was. Ik wilde graag verkering en ik kon erg lachen met deze jongen. Ik vond het spannend wat er allemaal gebeurde en vond het ook stoer dat ik als een van de eerste van mijn vriendinnen verkering had.

Bij de eerste aanraking word ik overvallen. Beelden schieten door mijn hoofd, beelden die ik niet herken. Ik als klein meisje van zes of zeven en de man van het zwembad op vakantie in Italië. Ik vraag hem of het water van de glijbaan aan mag. Hij vraagt mij of ik met hem mee ga naar het hokje waar de bediening is. Ik mag op de knoppen drukken. Ik loop met hem mee, het donkere hokje in. Hij doet dingen met mij. Dingen die een man niet bij een jong meisje hoort te doen. 

Terug naar de 15-jarige ik. Ik moet huilen, ontzettend hard huilen. Mijn armen en benen tintelen en ik raak in paniek; ik kan zowel mijn armen als mijn benen niet meer bewegen. Ik begrijp niet wat er gebeurt en weet niet waar de beelden in mijn hoofd vandaan komen. Mijn vriendje probeert mij te kalmeren. Als ik weer een beetje adem kan halen, vertel ik hem welke beelden er in mijn hoofd naar boven zijn geborreld. Ik vertel hem over de herinneringen die zijn aanraking bij mij terugbrachten, herinneringen waarvan ik tot dan toe niet wist dat ik ze had. 

Van misbruik naar eetstoornis

Hij reageert op zijn manier lief en begripvol. Tot hij een opmerking maakt die mij tot op de dag van vandaag is bijgebleven; ‘Ik dacht dat dat soort dingen alleen bij van die sletterige meisjes gebeurde’. Het raakt me. Ik weet niet goed wat ik met de opmerking aan moet. Ik merk dat hij verder wil, terwijl ik nog volledig overdonderd ben door wat er allemaal met mij gebeurt. Ik tune uit en kan mij de volgende dag weinig meer herinneren van wat er gebeurd is en hoe het was.

Een half jaar van grensoverschrijdende gebeurtenissen op seksueel gebied volgt. Het gebeurt meerdere keren dat bij zijn aanraking de tintelingen in mijn armen en benen en het verlamde gevoel terugkomt. Hij trekt zich er weinig van aan. Ik ben in de war van alles wat er gebeurt. Soms vind ik het fijn, meestal niet. Ik weet niet wat goed of fout is en kan er met niemand over praten. Langzaam maar zeker vind ik mijn weg in de veiligheid van mijn eetstoornis, waar ik niet meer hoef te voelen.

Geheugen

Ons geheugen is een bijzonder mechanisme. Het meeste van wat wij in ons leven meemaken vergeten wij weer. De dingen die ons het beste bijblijven, zijn de dingen die veel indruk op ons maken en een grote emotionele waarde hebben. Zowel positief, als negatief. Wanneer wij een traumatische gebeurtenis meemaken kunnen er verschillende dingen gebeuren met de manier waarop wij deze gebeurtenis onthouden.

Hervonden herinneringen

Herinneringen van traumatische gebeurtenissen die jaren later opeens weer omhoogkomen. Hervonden herinneringen en dissociatieve amnesie, zijn in de psychiatrie een onderwerpen waar veel discussie over heeft plaatsgevonden. Er bestaan verschillende theorieën over in hoeverre het mogelijk is om zulke heftige ervaringen zoals trauma’s te ‘vergeten’. Ondanks de discussie, staat ‘dissociatieve amnesie’ inmiddels opgenomen in de DSM V.

Amnesie betekent vergeten. Wanneer iemand een traumatische gebeurtenis vergeet, komt dit omdat die persoon zichzelf op het moment van de gebeurtenis loskoppelt van zijn of haar bewustzijn. De gebeurtenis is emotioneel te heftig om op dat moment mee om te kunnen gaan. Het vergeten van de gebeurtenis is dus een vorm van zelfbescherming. Wanneer dit gebeurt tijdens een traumatische ervaring is de kans op het ontwikkelen van een posttraumatische stressstoornis aanzienlijk groter.

Later in mijn leven heb ik problemen gehad met seksueel contact. Ik maakte het wel mee, maar vaak was ik er voor mijn gevoel niet echt bij. Soms moest uit het niets huilen of raakte ik zelfs in paniek. Ik snapte mijzelf niet en snapte ook niet waarom dit soort dingen gebeurden. Hoewel ik wel een vermoeden had, durfde ik er nog niet over te praten. 

Hoewel dissociatieve amnesie dus in de DSM V is opgenomen, zijn er ook onderzoekers die beweren dat 'hervonden herinneringen' niet bestaan. Zij zeggen dat de herinneringen gevormd worden in therapie. Doordat iemand betekenis wil geven aan bepaalde gevoelens of problemen waar diegene mee kampt, wordt er een herinnering gevormd. Voor de persoon die dit overkomt voelt de herinnering als waarheid. Ook komt het voor dat bijvoorbeeld slachtoffers van seksueel misbruik (onbewust) delen van het misbruik verzinnen uit een angst niet geloofd te worden. Ook in deze gevallen kan de verzonnen gebeurtenis aanvoelen als waarheid.

Schaamte en EMDR

Lang ben ik in de war geweest van de herinnering die boven kwam drijven bij mijn eerste seksuele ervaring. Waar kwam de herinnering vandaan? Waarom had ik er nooit eerder aan gedacht? Wat betekende de herinnering? Ik merkt dat ik mij ook niet exact kon herinneren wat er gebeurd was en ik schaamde mij enorm. Omdat ik het gevoel had mijn eigen hoofd niet te kunnen vertrouwen en de reactie van mijn toenmalige vriendje voor mij niet fijn was geweest, durfde ik er met niemand over te praten. 

Twee keer heb ik deze gebeurtenis gedeeld met mijn hulpverleners. De eerste keer dat ik het deelde, via een schriftje waarin ik het had opgeschreven werd er niets mee gedaan. De tweede keer kreeg ik EMDR aangeboden, maar dan voor de ervaringen met mijn ex-vriendje. Niet voor de herinnering die ik had. Ik denk dat daar een reden voor was, maar die was mij niet duidelijk. Het deed mij voelen alsof de herinnering inderdaad niet waar was, terwijl ik hem toch echt had. Ik wilde er over praten, maar daar was voor mijn gevoel geen ruimte voor en hierdoor voelde ik mij niet serieus genomen. Tijdens de EMDR die daarop volgde voelde ik mij daardoor niet veilig. Ik gaf de antwoorden waarvan ik dacht dat ik ze moest geven en het hielp niet echt. 

Inmiddels kan ik steeds beter praten over wat er gebeurde toen ik 15 was, vooral met mijn huidige vriendin. Ik heb tijd nodig gehad om tot dit punt te komen. Eerst moest ik herstellen van mijn eetstoornis. Ik heb mijzelf eerst beter moeten leren kennen en andere dingen moet verwerken. Pas toen ik een stuk sterker in mijn schoenen stond, lukte het om over deze ervaring te praten en ook echt bij mijn gevoel te komen.

Of het echt gebeurd is of niet maakt mij eigenlijk niet zo veel meer uit. Voor mij voelt het wel als echt en het heeft mij gevormd. Ik ben blij dat ik mij inmiddels veilig en sterk genoeg voel om er samen met mijn vriendin over te praten. Lange tijd heb ik gedacht dat ik dat nooit zou kunnen. Zo blijkt maar weer dat we tot meer in staat zijn dan dat we zelf soms denken. 

Bron