Heel vaak heb ik eraan gedacht hoe leuk het wel niet zou zijn als ik mijn eigen huisje zou hebben. Geen gezeur van mijn ouders, geen ruziënde broer die lawaai maakt en geen blaffende herdershond om half 9 in de ochtend. Uit huis gaan leek me geweldig.

Natuurlijk zou ik mijn ouders gaan missen, zou ik heimwee krijgen, maar daar zou ik wel weer overheen komen. Ik ben er aan toe, dacht ik dan. Een week voordat de verhuizing plaats zal vinden schijt ik echter zeven kleuren. Ik maak om ieder klein dingetje ruzie met mijn vriend, heb drie keer per dag de tranen over mijn wangen lopen en vind er ineens geen bal meer aan.

Als ik om mij heen kijk, lijkt het iedereen zo gemakkelijk af te gaan; lekker weg bij je ouders, alles doen waar je zin in hebt, kortom: Vrijheid blijheid. Maar die meiden geven heus niet minder om hun ouders en zijn echt niet meer volwassen dan ik. Daar geloof ik niks van. Maar wat is het dan wel? Wat maakt het zo eng?

De beslissing dat we het zouden gaan doen maakte me blij. Want hoe leuk is het als je gaat samenwonen met de persoon waar je zo ontzettend veel van houdt? Samen koken, samen slapen, samen alles delen.
Ik ben 24 jaar, zelfstandig en gezond, ik kan dit aan. En toch voelt het zo verschrikkelijk eng.

Misschien gaat het tussen wel mis tussen ons? Is dat waar ik zo bang voor ben? Maar nee, dat is het niet. We weten wat we aan elkaar hebben na al die jaren en alles wat we hebben meegemaakt om te komen waar we nu zijn.

Wat ik een van de ergste dingen vind aan het verhuizen, is het ‘'in de steek laten'' van mijn ouders. Ik voel mij verantwoordelijk, terwijl ik niets voor ze doe. Mijn moeder kookt voor mij, mijn vader betaalde het dak boven mijn hoofd en ze gaven mij liefde. Ik heb daar niets voor gedaan. Wat me bang maakt zijn de dingen waar ik niet bij zal zijn. De leuke dingen, maar ook de ruzies. Als ik hier niet meer woon, kan ik de boel ook niet meer in de gaten houden, alle controle is weg.

Ik houd van deze mensen, mijn ouders en mijn broer en zus en ook de hond is mijn vriend. Zien dat die mensen dingen doen waar ik het niet helemaal mee eens ben, vond ik soms al lastig. Wanneer ik niet meer in dit huis woon, zie ik helemaal niet meer wat ze doen en of ze goed voor zichzelf zorgen.

En terwijl ik dit schrijf, weet ik hoe gek het is dat ik dit denk. Mijn ouders, broer en zus doen toch wel wat ze willen, of ik er nu bij ga staan kijken of niet. Toch blijft het spannend om weg te gaan, los te laten, thuis te laten wat me zo dierbaar is. Deze mensen zijn mijn mensen. Deze mensen zijn een deel van mij. Samen zijn wij ons gezin. Een gezin met 5 verschillende mensen die allemaal anders, maar die toch ook heel erg hetzelfde zijn. En ik ben er daar een van en ik ga het nest verlaten.

Het lijkt wel alsof ik over het perfecte gezin aan het schrijven ben, maar wij hebben net als in ieder huis ook ons kruisje. Er zijn dingen gebeurt die niet leuk zijn, we hebben samen dingen meegmaakt en individueel. Maar uiteindelijk zijn dit wel mijn familileden, hoe dan ook.

Mijn vader maakt grapjes over ‘The empty nest syndroom' om te laten weten dat hij me zal missen. Mijn moeder en ik shoppen bij alle woonmalls, kopen samen wasrekken en onderzetters en praten over hoe spannend het is en dat ze iedere donderdag langs gaat komen.

Verhuizen heb ik twee keer eerder gedaan, maar hoe het emotioneel voelde weet ik echt niet meer. Verhuizen voelt op dit moment als een compleet nieuw gevoel. Ik moet het zelf doen, zelf beslissen, 

niet mijn ouders volgen naar hun nieuwe nest. Nee, ik vlieg zelf uit en moet zelf beslissen waar en wanneer ik mijn eigen nest betrek.

Nieuwe dingen; ik ben er op zich geen ster in, al ben ik er ook niet heel moeilijk mee. Nieuwe dingen, wennen, stappen nemen, uitvliegen, ach, het klinkt allemaal ontzettend spannend en leuk. Maar hoe zorg ik er voor dat het weer leuk wordt, net zoals de dag dat we de sleutel kregen?

Om te blijven staan in stresvolle periodes, zoals verhuizen, kan het goed zijn om een plan van aanpak te maken. Hieronder volgen een aantal tips.

Tip1: Heb geduld met jezelf en je omgeving.
Geef jezelf tijd om te wennen aan deze verandering, aan je nieuwe bed of aan de nieuwe stad waarin je komt te wonen. Neem ook de tijd om aan elkaar te wennen, als je gaat samenwonen. Geef het de tijd.

Tip2: Blijf mensen opzoeken.
Juist wanneer je het moeilijk hebt of moet wennen aan nieuwe dingen kan het fijn zijn om je vriendinnen te zien. Blijf in contact met mensen die jou een veilig en vertrouwd gevoel geven.

Tip3: Houd je eetstoornis in de gaten.
Als je nog een eetstoornis hebt, maar ook als je er al vanaf bent, is het belangrijk alert te blijven en de signalen op te pikken. Zet jezelf er toe gezond te eten, juist in dit soort periodes heb je de energie hard nodig.

Tip4: Praat erover.
Blijf praten over deze grote verandering. Doe dit met je vriendinnen, je ouders en ook vooral met de persoon met wie je gaat samenwonen. Blijf in contact met elkaar over dit onderwerp. Wees duidelijk over jouw verwachtingen en die van je partner.

Tip5: Uit je emoties.
Blijf je emoties uiten. Je hoeft je niet groot te houden, je mag het spannend vinden. Als je moet huilen om de veranderingen of omdat je iemand of iets heel erg mist, doe dat dan vooral. Schrijf er over en toon je emotie ook bij anderen

''De eerste nacht heb ik aan een stuk door gehuild en irrieele dingen gedacht. Waarom wilde ik dit? Ik laat mijn ouders in de steek, dit is verschrikkelijk! Ik dacht dat ik de komende weken iedere nacht zou gaan huilen, maar dat viel gelukkig reuze mee. Het huis werd steeds meer mijn plekje, ik voelde wel heimwee, maar dat vervaagde en na een paar weken voelde het huisje echt mijn huis.''

Tip6: Vergeet niet te genieten.
Als je te veel bezig bent met je angsten, gaat alle lol die je kunt hebben tijdens het verhuizen en/of samenwonen er vanaf. De angst die je hebt over het op jezelf wonen kan er voor zorgen dat je niet meer geniet van dit hele proces. Onthoud dat je er van mag genieten, zelf als je ouders het moeilijk vinden dat je uit huis gaat. Geniet!

De een wil graag uit huis en ziet het absoluut als oplossing of vrijheid om op zichzelf te gaan wonen, anderen moeten uit huis vanwege omstandigheden. Uiteindelijk gaan we allemaal op eigen benen staan en worden we volwassen. Je zult allemaal op je eigen manier ervaren hoe het is om op jezelf te wonen en allemaal tegen andere, maar ook vast veel dezelfde dingen aanlopen. Voor iedereen gelden deze tips, hoe je ze ook gebruiken wilt.