Jezelf openstellen kan erg lastig zijn. Het maakt je kwetsbaar en dat is eng. Vele van ons hebben negatieve ervaringen met ons kwetsbaar en open opstellen en gaan het daarom liever uit de weg. Hierdoor blijven we stilletjes onze gedachten en gevoelens binnenin onszelf opstapelen, zonder ze een plekje te kunnen geven. Stapels en stapels hopen elkaar op tot de toren omvalt. Het alternatief? Jezelf openstellen, je gevoel een plekje geven, je gedachten uiten, je eetstoornis erkennen, kwetsbaar zijn. Wat zou er dan gebeuren?

In het begin heb ik lange tijd niet zoveel over mijn eetstoornis gesproken. Ik wilde liever niet dat anderen zich ermee bemoeiden, maar nog meer wilde ik niet dat ik er iemand mee zou lastigvallen. Ik wilde niet dat m'n ouders zich zorgen maakten of dat mijn vrienden me vervelend zouden vinden. Bovendien was ik erg onzeker en was ik bang dat mensen het misschien wel niet zouden begrijpen of me raar zouden vinden als ik mijn gevoelens zou uiten. Nee, ik kon het beter voor mezelf houden. 

Toch bleven mijn behandelaren en omgeving me aanmoedigen om wel te gaan en blijven praten. Praten en je openstellen is een belangrijke sleutel in het herstellen van je eetstoornis en jawel, dat is ook wat ik heb ondervonden toen ik hier stapjes in begon te zetten. Dat is erg lastig en voelt als een sprong in het diepe. Daarom wil ik in deze blog een aantal positieve dingen aankaarten die gebeurden toen ik me meer open begon te stellen.

♥ Geen dubbelleven meer
Één van de lastige dingen aan mijn eetstoornis vond ik het dubbele leven dat ik constant vol probeerde te houden. Mijn leven was een wirwar aan geheimen en leugen en ik keek met schichtige ogen naar de wereld om me heen. Ik was nooit ontspannen en voelde me soms erg alleen al had ik nog zoveel mensen om me heen. Die gedwongen lach die ik keer op keer opzette was als een muur tussen mij en m'n omgeving en vlakte me af als persoon.

Toen ik me meer open durfde te stellen viel deze last stukje bij beetje van mijn schouders af. Mensen waren op de hoogte van mijn problemen en ik hoefde me niet altijd vrolijker voor te doen dan ik was. Ik voelde me meer verbonden met de mensen om mij heen. Eerst was ik nog erg bang dat mensen me niet zouden moeten als ik verdrietig was en dat ik straks alleen nog maar negatief zou kunnen zijn. Dit bleek helemaal niet waar. Ik had mijn problemen, maar kon daarnaast nogsteeds oprecht plezier maken, misschien juist wel meer dan daarvoor. Soms was ik inderdaad verdrietig, maar dan bleek dat mijn omgeving, vrienden en familie er alleen maar graag voor me wilden zijn.

♥ Meer afstand van mijn eetstoornis
Wanneer ik met andere mensen over mijn eetstoornis sprak waren het eigenlijk altijd woorden die tegen mijn eetstoornis gericht waren. Dit, terwijl wanneer ik er in mijn eentje mee bleef zitten, ik wel eens in de positieve of vergevende zin over mijn eetstoornis kon praten. "Zo erg was het toch niet? En voelt ook wel veilig zo." Dat kon ik tegen mijn omgeving wel zeggen, maar ze zouden het er nooit bij laten zitten.

"Weet je zeker dat je dit wilt, Irene? En al je dromen en toekomstplannen dan? Je bent zo'n leuk meisje, je verdient veel meer dan dit." Elke keer dat ik over mijn eetstoornis sprak, werden er woorden tegen mijn eetstoornis in gesproken. Dan wel door mijn omgeving, maar uiteindelijk ook door mij. "Deze eetstoornis, nee, ik wil het niet. Het maakt me niet gelukkig. Ik wil leven."

♥ Ik creëerde een vangnet
Door over mijn eetstoornis, problemen en gevoelens te praten creëerde ik een sociaal vangnet van hulpverleners, vrienden en familie. Herstellen van een eetstoornis moet je uiteindelijk wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Als het even niet zo goed ging kon ik terugvallen op mensen die ik vertrouwde. Ik kon m'n verhaal kwijt als het even te hoog zat, vragen stellen als ik het zelf niet meer goed wist of even de touwtjes uit handen geven als ik zelf niet helder na kon denken. Ik heb erg veel aan mijn omgeving gehad en ben blij dat ik ze de kans heb gegeven om mij te mogen helpen.

♥ Mijn identiteit veranderde
Dit klinkt heel heftig, maar ik bedoel het op een positieve manier. Ik transformeerde van een stil, verlegen en gekwetst meisje naar een dappere strijder en volwassen vrouw. Ik vond het onwijs eng om over mijn gevoelens te praten. Het was niet zo dat ik er één keer doorheen moest en het daarna allemaal makkelijk was. Zelfs wanneer ik al best ver in mijn herstel was moest ik me nog wel eens over een grote drempel heen zetten, maar wanneer ik dat dan had gedaan en mezelf hoorde praten voelde dat ongelooflijk sterk.

Ik was merkbaar tegen mijn eetstoornis aan het vechten en dat gaf me een hoop kracht. Open zijn over mijn problemen zorgde ervoor dat ik ze aan kon pakken en al lukte dat misschien niet elke dag even goed, juist door de waarheid aan te gaan kon ik verandering brengen. Iedereen die deze stappen zet is ongelooflijk dapper. Ik weet hoe eng het is, maar ik weet ook hoeveel het waard is, daarom zal ik het altijd blijven aanmoedigen. Door de pieken en dalen van mijn gevecht tegen mijn eetstoornis te delen werd mijn omgeving, maar ook ikzelf, zich steeds bewuster van mijn herstel. Ik was niet langer dat meisje met de eetstoornis, ik was die jongedame dat aan het vechten was tegen een eetstoornis en die vrouw die uiteindelijk haar eetstoornis overwon. Iedereen in mijn omgeving mag dat weten.

♥ Sterkere banden met mensen om mij heen
Door mijn verhaal te delen ontwikkelde ik betekenisvolle en sterke banden met de mensen om mij heen. Waar ik het eerst nog heel lastig had gevonden echt contact met iemand te maken, merkte ik nu hoe onwijs sterk de kracht van kwetsbaarheid is. Kwetsbaarheid is menselijk en het is normaal om je ook eens van een 'mindere' kant te laten ziet. We voelens ons allemaal wel eens zwak, verdrietig, boos, moe of bang, juist door dat te delen met elkaar zorgt er voor dat we herkenning en erkenning van onze gevoelens bij elkaar kunnen vinden en dat brengt mensen dichter bij elkaar. Wanneer iemand mij nu zou vertellen dat het niet zo goed met diegene gaat zou ik het vervelend vinden, maar ook fijn dat diegene mij in vertrouwen neemt en mij de kans biedt om te kunnen helpen. 

Ik heb deze moeilijke, maar waardevolle weg gevolgd en nu is het aan jou om deze keuze ook te mogen maken. Natuurlijk is het eng en misschien heb je wel negatieve ervaringen op dit gebied, maar ik weet ook dat het onwijs veel waard is en het een grote stap kan zijn in je weg naar herstel. Het is niet erg dat het eng is, probeer niet te groot te denken of te hoge doelen te stellen, maar maak kleine stapjes. Alles mag op jouw tempo. Het is jouw pad, jij moet het bewandelen. Het jouw weg, maar ik help je graag met zoeken.

♥ Liefs,
Irene

Fotografie door Dragan Brankovic