Therapeuten in soorten en maten
Therapeuten zijn eigenlijk ook maar gewone mensen, al wilde ik dat eerst niet accepteren. Ik wilde niet erkennen dat therapeuten ook gevoel (kunnen) hebben in het contact met cliënten, want daarmee zouden ze veel te dichtbij komen. Veel mensen hebben wel eens moeite in het contact met hun therapeut, je kunt bijvoorbeeld een man hebben terwijl je een vrouw wilt (of andersom) of helemaal geen klik ervaren. Ook kun je het moeilijk vinden dat je therapeut heel afstandelijk of professioneel is, of juist dat je therapeut te dichtbij komt. Zelf heb ik naar mijn mening de meeste soorten zelf meegemaakt, dus ik wilde wel een blog schrijven over hoe je daar mee om zou kunnen gaan.
♥ De therapeut van het 'verkeerde' geslacht
Misschien heb je nare ervaringen gehad met mannen of vrouwen, misschien wil je geen vrouw omdat je niet aan je moeder wilt denken of misschien vind je mannen veel te praktisch. Het kan allemaal. Helaas heb je het lang niet altijd zelf voor het zeggen als je een therapeut krijgt toegewezen. Wat kun je nou doen om toch iets uit het contact te halen? Eigenlijk is het heel simpel: maak het bespreekbaar. Het is niet fijn en ik ben wekenlang boos geweest toen ik een mannelijke therapeut kreeg, maar uiteindelijk heeft het me geholpen. Ik heb kunnen ervaren dat het eigenlijk helemaal geen probleem is. Uiteindelijk kan het je dus ook helpen om over je (onterechte) overtuigingen heen te komen. Niet alle mannen of vrouwen zijn immers hetzelfde.
♥ De afstandelijke en professionele therapeut
Ik zie hierbij een therapeut voor me die weinig zegt, iemand die vrijwel alle input voor het gesprek van jouw kant laat komen. Iemand die vaak vraagt 'wat zou je daarmee kunnen doen?'. Toen ik zo'n therapeut kreeg, ben ik eerst maandenlang boos geweest. Wat moest ik nou met zo'n mens?! Ze kon wel leuk aan mij vragen wat ik kon doen, maar ik zat daar toch omdat ik het niet meer wist? Zij moest me helpen, dat is haar werk! Maar dat deed ze niet, vond ik toen. Ze zat daar maar, een beetje te luisteren. Als ik uiteindelijk begon te huilen, zei ze nog steeds niets. Ik vond het vreselijk, kreeg het gevoel dat ze daar alleen maar zat om geld te verdienen en dat het haar niets interesseerde wat ik vertelde of hoe het met mij ging.
Uiteindelijk ben ik 2 jaar bij die therapeute gebleven, want wat bleek? De manier waarop zij mijbenaderde, werkte. Ik 'moest' de stiltes vullen, dus ik bleef maar praten. Praten, associëren, nadenken en - uiteindelijk - voelen. Er kwamen woorden uit mijn mond en tranen uit mijn ogen waar ik nog nooit de ruimte voor had gevoeld. Ik bleef het moeilijk vinden dat ze afstandelijk was, maar juist daardoor had ik er veel aan. Ik hoefde me niet bezwaard te voelen dat ik haar lastig viel, ik hoefde me niet aan haar te hechten. Ze was er gewoon precies drie kwartier per week en in die tijd mocht ik alles vertellen wat me dwarszat, zonder na te denken over wat dat met de ander zou doen.
Dus heb jij ook zo'n therapeut? Probeer het tijd te geven en natuurlijk: bespreek het. Maar mijn tip is vooral om te proberen je open te stellen. Dan is de therapeut maar stil en (schijnbaar) nutteloos: dat neemt niet weg dat jij heel ver kunt komen. Uiteindelijk is die therapeut ervoor opgeleid en kun je er op vertrouwen dat de therapeut op de juiste momenten juist handelt.
♥ De persoonlijke therapeut (die soms een beetje uit de rol van therapeut valt)
De subtiele arm om je schouder als je verdrietig bent, de tranen in de ogen van de therapeut als het niet goed met je gaat. Woorden als "ik zou meer voor je willen zijn, maar ik ben je therapeut" of een therapeut die je wekelijks een knuffel geeft als je weggaat. De therapeut die niet weet hoe ze met je om moet gaan omdat jouw verhaal haar persoonlijk raakt en/of beïnvloedt.
Natuurlijk kan het heel fijn zijn om steun te krijgen, echte steun. Een keer een hand op je schouder of echt medeleven. Daar is echt niet per se iets mis mee! Maar uiteindelijk kan het wel tussen de relatie therapeut-cliënt in komen te staan. Zo had ik ooit een therapeute waarbij ik vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet klopte; na een half jaar bleek dat ze vanaf het begin haar best had gedaan om zich niet aan mij te hechten omdat ze wist dat dat soort dingen in mijn verleden vaak mis zijn gegaan. Tsja, dan krijg je nooit een open contact, wat juist nodig is voor therapie.
Ik heb hier zelf veel moeite mee gehad: soms wilde ik niets liever dan dat die therapeut een arm om me heen zou leggen en er écht voor me zou zijn. Als ik heel eerlijk was, wilde ik haar gewoon dagelijks zien. Dit kwam zeker in de buurt bij overdrachtsgevoelens. Maar wat dan als een therapeut daar in meegaat? Dan wordt het een heel rare situatie, want dan kun jij niet meer zonder zorgen in de rol van cliënt zitten, omdat je dan weet dat de therapeut zich op een andere manier aan jou heeft gehecht.
Kortom, er zijn heel veel verschillende relaties tussen jou en je therapeut, zowel heel fijne als minder fijne. Zoals blijkt uit de drie voorbeelden die ik hierboven heb genoemd, is er niet één grens van wat wel en wat niet fijn is. Dit hangt altijd af van de therapeut, van jou en van het proces waar je op dat moment in zit.
Het is niets nieuws, maar het is altijd belangrijk om in contact met je therapeut te bespreken hoe het voor jou voelt. Zeker als iets in het contact niet fijn voelt, maar het kan ook goed zijn om te benoemen als je juist wel blij bent met het contact.
Hoe is het contact met jouw therapeut?
Gerelateerde blogposts
Reacties
mijn 1ste therapeut werd te onzeker doordat ik steeds lachte en ging steeds meelachen ze kon niet met me omgaan. De tweede therapeut kon ik wel praten maar ze soms iets te aardig als therapeut wat fijn voelde maar ook maakte dat ik niet alles hoefde te zeggen en ze me zacht behandelde. De derde therapeut heb ik nog maar 1x gehad denk dat die wel mij heel goed kan helpen en er geen doekjes om wind
Het is een man, en ik had niet verwacht dat ik zo goed met hem zou kunnen, maar het is echt een hele lieve therapeut!
Hij is heel meelevend, maar toch ook wel afstandelijk. Ik vind dat ontzettend fijn haha!
Mijn therapeuten in mijn opnames vond ik fijn. Mijn individuele psych vond ik erg lief en voelde ik me goed bij, maar ik kwam met/bij haar niet tot de kern. Mijn individuele socio was keihard, maar zó goed. Ik heb met haar héél wat discussies gehad, maar hier heb ik enorm veel van geleerd. Ik vond het dan ook vreselijk dat ik haar na een jaar 'los moest laten'.... Gelukkig kwam ik er al na 2 weken achter, dat dit echt niet het einde van de wereld was ;-)
Ik heb nu een psychotherapeut en de 1e 2 keer vond ik hem heel vreemd. Een wat oudere man, die soms enorm lang stil blijft, me aankijkt, maar vervolgens wel met hele goede dingen komt. Hij zet me echt aan het denken. Er is een bepaalde afstand... maar dat vind ik wel oké.
Toen ik de behandeling voor m'n eetstoornis op een lager pitje wilde/moest zetten om aan andere dingen te werken, ben ik bij haar weggegaan.
Een paar maanden heb ik toen een andere therapeute gehad waarmee het totaal niet klikte. Het was een ontzettend afstandelijke vrouw en ik voelde me absoluut niet prettig bij haar.
Ik ben toen gestopt met gewone thera[pie en had alleen nog de medicatiecontrole bij een psychiater.
Inmiddels heb ik drie gesprekken per twee weken bij hem en ik ben ontzettend blij met het feit dat hij elke keer weer tijd voor me maakt terwijl hij de rol van therapeut niet op zich 'hoort' te nemen. Dat hij een man is vind ik heel fijn, maar sommige dingen zijn wel ongemakkelijk om over te praten (menstruatie die maar niet terugkomt en lichamelijk contact bijvoorbeeld^^).
Dus ook al loopt het niet allemaal even soepel, bots je vaak, en kun je je therapeut soms wel schieten, blijf het contact aangaan en doe er je voordeel mee!
Mijn eerste therapeut probeerde alles wat ik deed en zei meteen te labelen. Ook continue tegenstrijdig. Zei ik dit, dan was ik onzeker, vervolgens noemde ze me weer arrogant, en nog twee zinnen later was ik bang, competitief, ongemotiveerd, noem maar op.
Ik heb ook een keer een psychoanalytische therapie geprobeerd, maar toen kreeg ik een hele lange psychologische test met vragen als 'Lijkt het je leuk om boswachter te worden?' Nee daar kon ik ook niet veel mee xD
Mijn derde therapeut was super lief, misschien wel iets teveel betrokken en persoonlijk, maar het hielp me wel even, maar de therapie werd te duur en werd niet meer vergoed.
Mijn vierde therapeut kon erg goed omgaan met mijn weerstand naar therapie, en heeft me ook een aantal goede inzichten gegeven, maar ze heeft me binnen een paar keer al doorgestuurd.
En de laatste therapeut bleef overal suuuperveel op doorvragen. Denk aan vragen als waarom ik het belangrijk vindt om contact te hebben met mensen waar ik om geef.
We mailen en ik kan zelfs een bericht sturen als er iets is en dan stuurt ze terug, ik heb dus het gevoel dat ze stand by is en er voor me is en dat betekent veel voor me.
Huilen heb ik nog nooit gedaan in therapie. Ik blijf altijd de 'sterke" maar er zijn bijna nooit stiltes, ik ben een moeilijke prater en zij stelt dan een andere vraag, of geeft tips/raad, zegt dingen die ik op dat moment nodig kan hebben. Heb ooit psyhciater gehad als ik 16 was die ook bijna geen woord zei, da was de hel want dan spraken we bijna niet tijdens de therapie omdat ik er dan geeeen woord meer uitkreeg en toeklaptte dus dat was echt niets voor mij. Ik vind het fijn dat ze het gesprek voor mij verder stuurt, al zou het mss als ik dit lees niet slecht zijn om de stiltes eens wat langer te laten duren. Maar hoe lang dan? Soms wacht ze wel 5 min, maar dan komt er niets .. Ondanks dat ik me dus goed en veilig voel bij haar, er al lang ga... ben ik toch nog steeds niet open in gesprek en zal ik er nooit op losratelen.. Zelfs niet nu ik haar al 2 jaar ken. Via mail kan en durf ik wel alles kwijt, het uitspreken is dus vaak een probleem.
Maar Ik weet dat ze me goed helpt, dat ik al veeeel aan haar heb gehad en aan haar wijze woorden en haar daarvoor eeuwig dankbaar ben; Ze is ook confronterend ... Men man moest mee op gesprek, blijven herhalen dat het fout zat om mijn ogen te openen.. Harde dingen zeggen.. En dat had ik ook wel nodig..
veel met de armen en benen over elkaar voor je zitten. Dit werkte niet.