Therapeuten in soorten en maten

 

Therapeuten zijn eigenlijk ook maar gewone mensen, al wilde ik dat eerst niet accepteren. Ik wilde niet erkennen dat therapeuten ook gevoel (kunnen) hebben in het contact met cliënten, want daarmee zouden ze veel te dichtbij komen. Veel mensen hebben wel eens moeite in het contact met hun therapeut, je kunt bijvoorbeeld een man hebben terwijl je een vrouw wilt (of andersom) of helemaal geen klik ervaren. Ook kun je het moeilijk vinden dat je therapeut heel afstandelijk of professioneel is, of juist dat je therapeut te dichtbij komt. Zelf heb ik naar mijn mening de meeste soorten zelf meegemaakt, dus ik wilde wel een blog schrijven over hoe je daar mee om zou kunnen gaan.

miss

 De therapeut van het 'verkeerde' geslacht
Misschien heb je nare ervaringen gehad met mannen of vrouwen, misschien wil je geen vrouw omdat je niet aan je moeder wilt denken of misschien vind je mannen veel te praktisch. Het kan allemaal. Helaas heb je het lang niet altijd zelf voor het zeggen als je een therapeut krijgt toegewezen. Wat kun je nou doen om toch iets uit het contact te halen? Eigenlijk is het heel simpel: maak het bespreekbaar. Het is niet fijn en ik ben wekenlang boos geweest toen ik een mannelijke therapeut kreeg, maar uiteindelijk heeft het me geholpen. Ik heb kunnen ervaren dat het eigenlijk helemaal geen probleem is. Uiteindelijk kan het je dus ook helpen om over je (onterechte) overtuigingen heen te komen. Niet alle mannen of vrouwen zijn immers hetzelfde.

De afstandelijke en professionele therapeut
Ik zie hierbij een therapeut voor me die weinig zegt, iemand die vrijwel alle input voor het gesprek van jouw kant laat komen. Iemand die vaak vraagt 'wat zou je daarmee kunnen doen?'. Toen ik zo'n therapeut kreeg, ben ik eerst maandenlang boos geweest. Wat moest ik nou met zo'n mens?! Ze kon wel leuk aan mij vragen wat ik kon doen, maar ik zat daar toch omdat ik het niet meer wist? Zij moest me helpen, dat is haar werk! Maar dat deed ze niet, vond ik toen. Ze zat daar maar, een beetje te luisteren. Als ik uiteindelijk begon te huilen, zei ze nog steeds niets. Ik vond het vreselijk, kreeg het gevoel dat ze daar alleen maar zat om geld te verdienen en dat het haar niets interesseerde wat ik vertelde of hoe het met mij ging.

girlUiteindelijk ben ik 2 jaar bij die therapeute gebleven, want wat bleek? De manier waarop zij mijbenaderde, werkte. Ik 'moest' de stiltes vullen, dus ik bleef maar praten. Praten, associëren, nadenken en - uiteindelijk - voelen. Er kwamen woorden uit mijn mond en tranen uit mijn ogen waar ik nog nooit de ruimte voor had gevoeld. Ik bleef het moeilijk vinden dat ze afstandelijk was, maar juist daardoor had ik er veel aan. Ik hoefde me niet bezwaard te voelen dat ik haar lastig viel, ik hoefde me niet aan haar te hechten. Ze was er gewoon precies drie kwartier per week en in die tijd mocht ik alles vertellen wat me dwarszat, zonder na te denken over wat dat met de ander zou doen.

Dus heb jij ook zo'n therapeut? Probeer het tijd te geven en natuurlijk: bespreek het. Maar mijn tip is vooral om te proberen je open te stellen. Dan is de therapeut maar stil en (schijnbaar) nutteloos: dat neemt niet weg dat jij heel ver kunt komen. Uiteindelijk is die therapeut ervoor opgeleid en kun je er op vertrouwen dat de therapeut op de juiste momenten juist handelt.

 De persoonlijke therapeut (die soms een beetje uit de rol van therapeut valt)
De subtiele arm om je schouder als je verdrietig bent, de tranen in de ogen van de therapeut als het niet goed met je gaat. Woorden als "ik zou meer voor je willen zijn, maar ik ben je therapeut" of een therapeut die je wekelijks een knuffel geeft als je weggaat. De therapeut die niet weet hoe ze met je om moet gaan omdat jouw verhaal haar persoonlijk raakt en/of beïnvloedt.

Natuurlijk kan het heel fijn zijn om steun te krijgen, echte steun. Een keer een hand op je schouder of echt medeleven. Daar is echt niet per se iets mis mee! Maar uiteindelijk kan het wel tussen de relatie therapeut-cliënt in komen te staan. Zo had ik ooit een therapeute waarbij ik vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet klopte; na een half jaar bleek dat ze vanaf het begin haar best had gedaan om zich niet aan mij te hechten omdat ze wist dat dat soort dingen in mijn verleden vaak mis zijn gegaan. Tsja, dan krijg je nooit een open contact, wat juist nodig is voor therapie.

Ik heb hier zelf veel moeite mee gehad: soms wilde ik niets liever dan dat die therapeut een arm om me heen zou leggen en er écht voor me zou zijn. Als ik heel eerlijk was, wilde ik haar gewoon dagelijks zien. Dit kwam zeker in de buurt bij overdrachtsgevoelens. Maar wat dan als een therapeut daar in meegaat? Dan wordt het een heel rare situatie, want dan kun jij niet meer zonder zorgen in de rol van cliënt zitten, omdat je dan weet dat de therapeut zich op een andere manier aan jou heeft gehecht.

promise

Kortom, er zijn heel veel verschillende relaties tussen jou en je therapeut, zowel heel fijne als minder fijne. Zoals blijkt uit de drie voorbeelden die ik hierboven heb genoemd, is er niet één grens van wat wel en wat niet fijn is. Dit hangt altijd af van de therapeut, van jou en van het proces waar je op dat moment in zit.

Het is niets nieuws, maar het is altijd belangrijk om in contact met je therapeut te bespreken hoe het voor jou voelt. Zeker als iets in het contact niet fijn voelt, maar het kan ook goed zijn om te benoemen als je juist wel blij bent met het contact.

Hoe is het contact met jouw therapeut?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Jens - Vrijdag 12 juli 2013 20:03
mooie verhaal heel herkenbaar fijn is dat

mijn 1ste therapeut werd te onzeker doordat ik steeds lachte en ging steeds meelachen ze kon niet met me omgaan. De tweede therapeut kon ik wel praten maar ze soms iets te aardig als therapeut wat fijn voelde maar ook maakte dat ik niet alles hoefde te zeggen en ze me zacht behandelde. De derde therapeut heb ik nog maar 1x gehad denk dat die wel mij heel goed kan helpen en er geen doekjes om wind
lisa - Vrijdag 12 juli 2013 20:21
ik heb iemand die gewoon eerlijk is maar ook heel aardig in contact. Ik kan alles bespreken en niks is stom of gek. en dat zegt ze ook regelmatig. ook iemand die afstand houd en dat vind ik fijn. gewoon iemand die ik kan vertrouwen en mij echt helpt!
Lieselotte - Vrijdag 12 juli 2013 20:22
Mijn therapeut is een beetje tussen het afstandelijke en dichtbij in haha.
Het is een man, en ik had niet verwacht dat ik zo goed met hem zou kunnen, maar het is echt een hele lieve therapeut!

Hij is heel meelevend, maar toch ook wel afstandelijk. Ik vind dat ontzettend fijn haha!
Konijntje^^ - Vrijdag 12 juli 2013 20:27
Ik had eerst in groepstherapie 2 vrouwen die ontzettend afstandelijk waren, op het bitcherige af. Ik heb er echt niks aan gehad, helaas. Daarna kreeg ik een vrouw die heel meegaand was, ze vond het ook moeilijk om haar werk (mij) niet mee te nemen naar huis. De steun was wel even fijn, maar niet voor lang, het hielp gewoon echt niet. Toen kreeg ik een man, die ik al langer kende. Hij is heel direct, wel afstandelijk, en vooral confronterend. Te confronterend, al kan ik me heel goed voorstellen dat andere meiden/jongens heel veel aan hem zouden hebben. En nu heb ik een vrouw, die wel meegaand is, alleen niet direct, als ik zeg dat ik iets niet wil, is er wel een soortvan weerstand, maar uiteindelijk gaat ze er wel in mee (te snel eigenlijk maar ja dat zeg ik natuurlijk niet :p) Ik vind haar wel heel fijn!
JufM - Vrijdag 12 juli 2013 20:33
Mijn 1e therapeut was véél te lief en had totaal niet door hoe ik in elkaar zat. Ik vond haar raar en zei op een gegeven moment gewoon precies wat ze wilde horen, totdat ze vond dat ik 'klaar' was.. prima... dan was ik er vanaf; dat was mijn doel op dat moment.
Mijn therapeuten in mijn opnames vond ik fijn. Mijn individuele psych vond ik erg lief en voelde ik me goed bij, maar ik kwam met/bij haar niet tot de kern. Mijn individuele socio was keihard, maar zó goed. Ik heb met haar héél wat discussies gehad, maar hier heb ik enorm veel van geleerd. Ik vond het dan ook vreselijk dat ik haar na een jaar 'los moest laten'.... Gelukkig kwam ik er al na 2 weken achter, dat dit echt niet het einde van de wereld was ;-)
Ik heb nu een psychotherapeut en de 1e 2 keer vond ik hem heel vreemd. Een wat oudere man, die soms enorm lang stil blijft, me aankijkt, maar vervolgens wel met hele goede dingen komt. Hij zet me echt aan het denken. Er is een bepaalde afstand... maar dat vind ik wel oké.
MM - Vrijdag 12 juli 2013 21:16
Mijn vorige therapeute was echt heel personlijk, misschien iets té. Ze sloeg regelmatig een arm om me heen als ik in tranen uitbarstte en ik wist (achteraf gezien) veel te veel van haar privéleven. Maar ze was wel iemand met wie ik ontzettend goed contact had: iemand met wie ik echt alle durfde te bespreken en iemand die ik volledig vertrouwde.
Toen ik de behandeling voor m'n eetstoornis op een lager pitje wilde/moest zetten om aan andere dingen te werken, ben ik bij haar weggegaan.
Een paar maanden heb ik toen een andere therapeute gehad waarmee het totaal niet klikte. Het was een ontzettend afstandelijke vrouw en ik voelde me absoluut niet prettig bij haar.
Ik ben toen gestopt met gewone thera[pie en had alleen nog de medicatiecontrole bij een psychiater.
Inmiddels heb ik drie gesprekken per twee weken bij hem en ik ben ontzettend blij met het feit dat hij elke keer weer tijd voor me maakt terwijl hij de rol van therapeut niet op zich 'hoort' te nemen. Dat hij een man is vind ik heel fijn, maar sommige dingen zijn wel ongemakkelijk om over te praten (menstruatie die maar niet terugkomt en lichamelijk contact bijvoorbeeld^^).
m - Vrijdag 12 juli 2013 21:40
Door therapeuten, psychologen, psychiaters niet begrepen gevoeld of geholpen. Uiteindelijk was daar dan, na jaren, iig het begrip waar ik op hoopte voor mijn moeilijkheid, door een ervaringsdeskundige, dat was zo fijn, zo'n opluchting, daar leef ik nog steeds op, pfewwww!
AmFe - Vrijdag 12 juli 2013 22:22
Een klik is zeker belangrijk, maar ook al is die er niet meteen, dan nog blijft het goed en belangrijk om dit bespreekbaar te maken! Juist het aangaan van dit contact, omgaan met wat het met je oproept, het ondergaan en verdragen, dat is waar het om gaat in therapie! Dat is therapie!
Dus ook al loopt het niet allemaal even soepel, bots je vaak, en kun je je therapeut soms wel schieten, blijf het contact aangaan en doe er je voordeel mee!
Black Rose - Zaterdag 13 juli 2013 07:34
Ik heb echt een hele fijne therapeut. Een jonge vrouw die qua doen en gewoontes heel erg op mij lijkt. Het klikt erg goed tussen ons, en we kunnen ook af en toe wel een grapje maken. Ik zou echt geen andere therapeut willen.
A - Zaterdag 13 juli 2013 16:22
Mijn eerste therapeute die was professioneel maar toch te zacht. Mijn tweede therapeute was eigenlijk gewoon precies goed ^^. Heel professioneel maar als je huilend uit een gesprek was gelopen en op de gang stond legde ze ook wel haar hand even op je schouder om even te troosten maar ze bleef wel goed in haar rol van therapeut. De therapeut die ik nu heb lijkt op die tweede maar is nog net wat harder maar toch nog lief :). Ik ben heel blij met de therapeuten die ik tot nu toe gezien heb eigenlijk al denk ik dat wanneer ik deze laatste eerst had gehad ik misschien wel sneller door het proces heen was gegaan.
Freek - Zaterdag 13 juli 2013 18:07
Mijn therapeut is nog erg jong, iets te jong denk ik. We zitten qua humor op één lijn waardoor het halve gesprek eigenlijk uit grapjes bestaat. Grapjes die ik zelf maak als masker en waar zij 'helaas' niet echt doorheen prikt. Ze werkt ook (nog) teveel volgens het boekje maar ach, iedereen moet het leren toch? ;). Ik vind haar in elk geval wel fijn, ondanks de min-punten, je moet er toch uithalen wat je zelf nodig hebt.. Ze is zakelijk/ professioneel maar af en toe persoonlijk, een goeie balans denk ik (y).
L. - Zaterdag 13 juli 2013 19:20
Ik heb nooit lang in therapie gezeten omdat ik dus vaak merk dat ik niet goed om kan gaan met het contact met therapeuten. Ik probeer telkens weer, maar dan krijg ik keer op keer weer dat ik doorverwezen wordt, of op een wachtlijst kom, of een bepaald type therapeut heb waar ik gewoon woede aanvallen van krijg.

Mijn eerste therapeut probeerde alles wat ik deed en zei meteen te labelen. Ook continue tegenstrijdig. Zei ik dit, dan was ik onzeker, vervolgens noemde ze me weer arrogant, en nog twee zinnen later was ik bang, competitief, ongemotiveerd, noem maar op.

Ik heb ook een keer een psychoanalytische therapie geprobeerd, maar toen kreeg ik een hele lange psychologische test met vragen als 'Lijkt het je leuk om boswachter te worden?' Nee daar kon ik ook niet veel mee xD

Mijn derde therapeut was super lief, misschien wel iets teveel betrokken en persoonlijk, maar het hielp me wel even, maar de therapie werd te duur en werd niet meer vergoed.

Mijn vierde therapeut kon erg goed omgaan met mijn weerstand naar therapie, en heeft me ook een aantal goede inzichten gegeven, maar ze heeft me binnen een paar keer al doorgestuurd.

En de laatste therapeut bleef overal suuuperveel op doorvragen. Denk aan vragen als waarom ik het belangrijk vindt om contact te hebben met mensen waar ik om geef.
Lotte - Zondag 14 juli 2013 00:56
Bedankt voor dit artikel! Vond zelf namelijk altijd dat de mijne zo afstandelijk deed; zat ik daar te huilen, zat zij me emotieloos aan te staren. Dit terwijl ik juist verlangde naar die echte steun. Maar nu zie ik in dat ze mij op die manier echt de ruimte gaf om mijn emoties te uiten juist doordat ze me niet probeerde te troosten en mijn emoties te verzachten; zij gaf mij op die manier een soort van toestemming dat die emoties er mochten zijn en dus voelde ik mijn niet schuldig tegenover haar van ik belast haar met mijn problemen en durfde ik ze te uiten.
elbriesje - Dinsdag 30 juli 2013 22:36
Ik heb ook een zeer goed contact met men psy, we kennen elkaar ook al lang.
We mailen en ik kan zelfs een bericht sturen als er iets is en dan stuurt ze terug, ik heb dus het gevoel dat ze stand by is en er voor me is en dat betekent veel voor me.
Huilen heb ik nog nooit gedaan in therapie. Ik blijf altijd de 'sterke" maar er zijn bijna nooit stiltes, ik ben een moeilijke prater en zij stelt dan een andere vraag, of geeft tips/raad, zegt dingen die ik op dat moment nodig kan hebben. Heb ooit psyhciater gehad als ik 16 was die ook bijna geen woord zei, da was de hel want dan spraken we bijna niet tijdens de therapie omdat ik er dan geeeen woord meer uitkreeg en toeklaptte dus dat was echt niets voor mij. Ik vind het fijn dat ze het gesprek voor mij verder stuurt, al zou het mss als ik dit lees niet slecht zijn om de stiltes eens wat langer te laten duren. Maar hoe lang dan? Soms wacht ze wel 5 min, maar dan komt er niets .. Ondanks dat ik me dus goed en veilig voel bij haar, er al lang ga... ben ik toch nog steeds niet open in gesprek en zal ik er nooit op losratelen.. Zelfs niet nu ik haar al 2 jaar ken. Via mail kan en durf ik wel alles kwijt, het uitspreken is dus vaak een probleem.
Maar Ik weet dat ze me goed helpt, dat ik al veeeel aan haar heb gehad en aan haar wijze woorden en haar daarvoor eeuwig dankbaar ben; Ze is ook confronterend ... Men man moest mee op gesprek, blijven herhalen dat het fout zat om mijn ogen te openen.. Harde dingen zeggen.. En dat had ik ook wel nodig..
Patriec - Vrijdag 20 november 2015 22:45
Ik had echt een voor mij nare man. Afstand begrijp ik....maar zoveel ? Geen compliment. Geen bevestiging.. Wat wil je vandaag bespreken?
anne - Zaterdag 18 augustus 2018 08:40
soms het idee dat je tegen een muur zit te praten. weinig tot geen reactie.
veel met de armen en benen over elkaar voor je zitten. Dit werkte niet.