Overdracht

 

"Ik wist het zeker, dit was dé ideale moeder. Zij zou mij in huis nemen, troosten, knuffelen, op schoot nemen. Zij zou alles goed maken wat ik gemist had bij mijn eigen moeder. Zij had geen kinderen en had die altijd wel gewild, dus ik móest wel welkom zijn. Ze zou me in haar huis ontvangen, als ik maar mijn best deed.

Zij zou mijn redding zijn!

Ik wist het zeker. Ze maakte immers met allerlei kleine signalen heel goed duidelijk dat ze om me gaf, dat ik speciaal voor haar was, dat ik anders was dan al die andere suffe cliënten. Ik kon haar wens vervullen, als zij mijn wens zou vervullen.

ik houd mezelf voor de gek
Fotografie: Freelyhaylee

Natuurlijk durfde zij dit niet hardop te zeggen, dat hoorde niet in verband met haar beroep en professionaliteit, maar ik zou er wel voor zorgen dat het goed kwam. Ik wist precies wat zij wilde, ik voelde het aan alles. Ik was dol op haar, bijna verliefd. Ik dacht iedere dag aan haar en als ze me zou bellen, zou ik zelfs nog komen lopen, als ik maar bij haar kon zijn." 

Zij was perfect

Voorgaand verhaal is een voorbeeld van positieve overdracht, iets wat veel voorkomt binnen een relatie tussen cliënt en therapeut. Er is veel geschreven over het verschijnsel overdracht, maar het is en blijft een ingewikkeld iets. We zullen het hier toch proberen uit te leggen:

Overdracht ontstaat wanneer onverwerkte gevoelens, wensen, behoeften en onverwerkte frustraties, die thuishoren in een eerdere (opvoedings-) relatie, geprojecteerd worden naar een ander persoon, meestal binnen een afhankelijke relatie: therapeut, begeleider, docent.

Er kan sprake zijn van positieve overdracht, maar ook van negatieve overdracht. Positieve overdracht leidt tot positievere beelden van de werkelijkheid en negatieve overdracht leidt tot negatievere beelden dan de werkelijkheid.

Het begrip, overdracht, werd ingevoerd door Sigmund Freud, één van de meest invloedrijke psychologen van de 20ste eeuw. Sigmund Freud ontdekte "overdracht" doordat cliënten hem bijvoorbeeld als een strenge vader zagen als ze zelf door hun vader waren afgewezen, of verliefd op hem werden als ze in hem hun liefhebbende vader herkenden. In eerste instantie zag hij deze overdracht als een probleem bij de behandeling, maar al snel leerde hij de overdracht gebruiken in de therapie en stimuleerde hij het verschijnsel zelfs. Door met zijn cliënten hun overdracht te analyseren kwamen ze snel tot inzicht. Een voorbeeld is een cliënt die boos wordt omdat zijn therapeut te weinig voor hem doet en vervolgens wil stoppen met de therapie. (bron: wiki)

Hoe werkt positieve overdracht?
Bij de "patiënt" is er behoefte om begrepen of verzorgd te worden. Omdat de hulpverlener aandacht aan de "patiënt" besteedt wordt dit de ideale figuur.

In bovenstaand voorbeeld kan je zien dat de schrijfster/ cliënt de therapeut ziet als de voor haar ideale moederfiguur. Dit terwijl zij de therapeut als mens nauwelijks kent. Ze kent haar slechts van een uurtje per week een gesprek, waarbij de therapeut zich redelijk neutraal opstelt. Deze - wat afstandelijke - houding van de therapeut herinnert de cliënt onbewust aan de vroegere relatie met haar moeder, waarin ze juist de affectie heeft gemist. Ook het uiterlijk van de therapeut heeft linken met dat van haar moeder.

De interesse en affectie die de therapeut echter aan de client toont, zorgt voor het langzaam ontstaan van positieve overdracht.

Belangrijk in dit soort situaties is dat de therapeut objectief en "afstandelijk" blijft, aangezien de behoefte die de client heeft dan bijna niet vervuld wordt, waardoor juist het verdriet en de pijn van het gemiste van vroeger naar boven kan komen en verwerkt kan worden. Dit is niet eenvoudig voor een therapeut, hiervoor is professionaliteit en ervaring van zeer groot belang, daar de cliënt werkelijk alles uit de kast zal halen om te krijgen waar zij haar hele leven al naar verlangt, in dit geval de warmte van een moeder.

Voor de cliënt een zeer pijnlijk, maar ook waardevol proces om doorheen te gaan. Het kan -mits eerlijk- zeer schaamtevol zijn, aangezien veel kinderlijke verlangens naar boven kunnen komen die geheel niet passend zijn voor de relatie en leeftijd, bijvoorbeeld: op schoot willen zitten. Toch zal het erkennen en uitspreken van deze gevoelens ook veel opleveren. Uiteindelijk kan de cliënt door een soort van rouwproces heen moeten omdat duidelijk wordt - wat soms erg lang kan duren - dat de therapeut geen gehoor gaat geven aan de cliënt haar verlangens.

Een groot gevaar, bij niet-professionele therapeuten of bijvoorbeeld te weinig ervaren, geschoolde ervaringsdeskundigen, is het niet voldoende kennen van deze werking en daarom gehoor geven aan de wensen van de cliënt: wel knuffelen, wel ten allen tijden laten bellen of zelfs sms-en, wel tussendoor laten langskomen, thuis uitnodigen etc.

"Dit was eigenlijk niet de eerste persoon die ik zag als de ideale moeder. Er waren er velen aan vooraf gegaan: docenten, hospita's, andere therapeuten. Allemaal had ik ze kunnen "inpakken". Ze hadden me voor een deel in huis genomen, vertelden me dat ik hun uitwonende dochter was, zeiden dat ik hun niet vervulde kinderwens goedmaakte, knuffelden me.... maar ik wilde altijd meer, want eigenlijk was ik alleen hun dochter wanneer het hen uitkwam.

Het was nooit goed genoeg voor mij, nooit helemaal perfect. De zogenaamde ideale moeders lieten me hun leven, hun karakter zien, wat helemaal niet zo perfect en leuk bleek te zijn. Vaak hadden ze zelf ook allerlei problemen. Hierdoor ontstonden frustraties, conflicten en werd ik voor mijn gevoel - net als vroeger - uiteindelijk altijd weer afgewezen. Wat extreem veel verdriet, wantrouwen en pijn opleverde." 

overdracht gemis

Hoe werkt negatieve overdracht?
Het begint hetzelfde als positieve overdracht maar de hulpverlener zegt of doet iets waardoor de "cliënt" niet langer het idee heeft begrepen of verzorgd te worden. Als begeleider of therapeut moet je goed in de gaten houden dat het steeds over het hier en nu gaat. Bij overdracht richt de "cliënt" zich op dingen van vroeger maar doet dit naar de begeleider of therapeut toe. De vroegere situatie wordt opnieuw beleefd. Plaatsen waar het vooral een rol speelt zijn situaties waarin "zwak" tegenover "sterk" komt te staan. Zoals de verhouding; leraar-leerling, baas-werknemer, oudere-jongere, therapeut-patient etc.

"Ik vond hem een aardige man. Hij maakte me soms wel wat jaloers door zijn verhalen over zijn gezin en de manier waarop hij zijn vaderrol vervulde, maar het gaf me ook een veilig gevoel omdat hij immers mijn docent was en mij niet als een standaard leerling behandelde.

De laatste paar maanden leek er echter steeds minder interesse te zijn van zijn kant. Ik was meer een gewone leerling geworden, althans zo voelde het voor mij. Interesse in mijn prestaties was er nog wel, maar interesse in hoe zwaar zaken voor mij waren geheel niet.

Dit triggerde een gevoel van vroeger, een gevoel dat ik vaak had in de relatie met mijn vader. Schoolprestaties waren belangrijk, maar wat ik werkelijk wilde, wat er werkelijk in mij omging, dat was niet belangrijk. Het contact met mijn vader werd met de jaren slechter tot het meermaals verbreken van het contact gedurende periodes van een jaar of langer.

De boosheid die ik nu had naar mijn docent was veel te sterk en niet-kloppend. Deze had vooral te maken met negatieve overdracht."

Tegenoverdracht
Er bestaat ook nog tegenoverdracht. Dit is de overdracht van de therapeut of begeleider op de "cliënt". Een therapie die specifiek gericht is op overdracht heet: Transference Focused Psychotherapy (TFP). Deze wordt vooral gebruikt bij mensen die kampen met borderline persoonlijkheidsproblematiek.

in mijn schoenen staan

Begrijp je nu wat overdracht is?
Herken je hier iets in?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

S - Dinsdag 18 januari 2011 11:48
Als je je er bewust van bent is het allemaal niet zo heftig en destructief als het lijkt...
Lotte - Dinsdag 18 januari 2011 11:48
Het is ietsje duidelijker geworden. Maar ik snap het nog steeds niet helemaal. :')
anoniem - Dinsdag 18 januari 2011 12:33
Ik merk bij mezelf wel dat als ik warmte bij iemand voel me daar heel erg aan hecht omdat ik dat thuis (bijna) niet voel.. Helaas ook wel bij hulpverleners, niet bij therapeuten, maar bij thuiszorg..

Ik probeer dan altijd zodra ik het opmerk diegene een beetje op afstand te houden en toch weer op zoek te gaan naar warmte thuis..
(daar wil ik niet mee zeggen dat het slecht is hoor, maar ik vind het zelf ook heel eng om me zo aan iemand te hechten, zeker aan mensen die je misschien binnenkort wel kwijtraakt)
LotteS - Dinsdag 18 januari 2011 16:41
Wauw.

En nu ineens best bang dat dit is wat ik ook met iemand heb.,...

best even schrikken
Merel - Dinsdag 18 januari 2011 17:40
Ik begrijp het niet echt :-S
Felicity - Dinsdag 18 januari 2011 17:49
Wat snappen jullie niet?
2bHappy - Dinsdag 18 januari 2011 18:40
Ik snap het en herken het ook van mezelf bij een bepaald persoon. Maar ik voel me heel zwak daardoor en weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik denk dat ik het niet in zo'n extreme mate heb, maar wel die hunkering naar een knuffel en begrip van diegene.
Lot - Dinsdag 18 januari 2011 19:51
Ik herken het wel heel erg. Sinds de middelbare school heb ik die gevoelens inderdaad voor docenten gehad. Later voor bepaalde therapeuten. Ik vind het, in tegenstelling tot S., ontzettend lastig en naar om mee om tegaan. Om te beseffen dat ik zou moeten accepteren dat ik iets gemist heb en zoke in anderen, maar nooit zal kunnen krijgen. Het zal nooit gemiste gevoelens vervangen, maar hoewel ik dat weet blijven ze er wel. Erg moeilijk..
Annelies - Dinsdag 18 januari 2011 21:02
Ik herken het ook...Ik heb het nu niet meer zo erg als vroeger, maar ik heb wel geprobeerd dingen in mijn leerkrachten te vinden die ik thuis miste.
Dat heb ik nu niet meer. Ik heb nog wel dat mijn nekhaar overeind gaat staan als iemand iets zegt of doet wat me aan mijn vader doet denken
D. - Dinsdag 18 januari 2011 23:52
Helaas is dit alles van hier boven precies hetzelfde als dat ik zelf persoonlijk heb mee gemaakt.

Ik ben een tijd uit huis geweest en vervolgens keerde zij mij onterecht en zonder reden de rug toe. nu ben ik sterker maar als ik hun kinderen tegen kom doen ze normaal, maar laatst kwam ik 1 van de ouders tegen, voelde zoveel haat en woede. zou niet weten wat er zou gebeuren als ik de ander tegen zou komen. Het maakt zoveel grenzen in je leven kapot... die zo moeilijk op te bouwen zijn.
Esther - Dinsdag 25 januari 2011 22:29
Goed dat jullie hier aandacht aan besteden. Ik lees vaak op het forum e.d. terug dat dit onbewust speelt bij meiden hier. Er zijn zelfs therapie vormen waarbij de therapeut dit bewust inzet en een soort repareting toepast. Heel zinvol, mits erg goed doordacht en bewust ingezet.

Als client is het altijd belangrijk te bespreken wat er met je gebeurt in het contact, ook al zijn dat misschien bepaalde verlangens die niet helemaal lijken te kloppen zoals ook in dit artikel staan. Wanneer je deze dingen bespreekt kan er pas een echt goede therapie ontstaan! Je hoeft je bovendien nergens voor te schamen, want therapeuten zijn heel wat gewend en weten ook dat het bij bijna iedere client wel in bepaalde mate gebeurt!

Een interessant iets waar ik graag nog eens onderzoek naar zou willen doen!!
ikke89 - Zaterdag 29 januari 2011 23:19
Ik herken het ook heel erg. Mijn therapeut gaat er ook wel een beetje in mee, maar blijf verder wel op afstand. Ik heb nu het idee dat er iemand is die me toch begrijpt en geinteresseerd is in wat ik voel en denk. Dit heeft overigens niet met een eetstoornis oid te maken.... maar verder is alles wel hetzelfde.
Rosa - Zondag 6 maart 2011 19:19
Dit herken ik heel erg.. ik heb het op de middelbare school voortdurend met docenten gehad, of bepaalde begeleiders, en een tijdje terug ook met m'n therapeut. Het is vrij heftig, ik heb het gevoel dat nooit iemand het gemis kan opvullen.

Als mensen er over willen praten mail me asjeblieft, want ik kan het er met niemand over hebben en heb heel veel behoefte aan contact hierover.
Kirr - Donderdag 12 mei 2011 00:17
ik schrik een beetje en het lucht ook een beetje op. Ik ben niet de enige die zich zo voelt. Ik heb het heel erg sterk.. het doet me wel veel verdriet en pijn, want ik voel veel schaamte en ik voel me veel afgewezen. Ikwil die helemaal niet voelen, en toch is het elke keer weer sterk bij die persoon. :( en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik iets in mijn opvoeding gemist heb!
Sim - Vrijdag 22 juli 2011 18:13
Ik herken het. Ik worstel er al (over 3 maanden al 3 jaar mee) en ben er nog niet vanaf. Ik projecteer mijn psycholoog van 3 jaar geleden op anderen. Maar haar mis ik toch het meeste. Ik zie haar op mijn werk, op straat. Toen ik nog in therapie zat bij haar lette ik op: wat ze aan had, hoe ze liep, hoe ze na me keek, hoe ik de aandacht kon trekken. Ik schreef de tijden en datums ook op wanneer ik haar zag. En nu mis ik haar nog steeds en ga ik naar bed met haar foto en zeg ik iedere avond welterusten met een kusje. Helaas, kom ik er echt niet vanaf ik heb veel geprobeerd. Ook hypnotherapie en bewustzijnstherapie maar niet afgemaakt ik gaf het op. Het zit gewoon in me als ik ga na tellen hoeveel moeders ik heb gehad zal het er zeker stuk of 5 zijn! Maar heb voorgenomen dat ik niet meer verder zoek alhoewel het moeilijk blijft.
mimi - Dinsdag 9 augustus 2011 05:34
ow wauw wat herken ik me hier in.Bedankt voor het plaatsen,ik wist nooit wat het was,en dacht dat ik raar was,maar het heeft ook nog een naam en echt fijn om dit te lezen
Gina - Maandag 22 augustus 2011 22:36
9 maanden geleden ben ik aan een deeltijd therapie begonnen.
Deze therapie was lichamelijk te zwaar voor me. De therapie is toen na een aantal weken stopgezet. Ik had nog een afspraak met mijn vorige psychotherapeut staan, omdat hij nog iets van mij wilde weten. De dag na het eindigen van de deeltijd had ik die afspraak bij hem en ik kreeg toen gelijk te horen dat hij mij ook niet meer wilde helpen. Ben sindsdien op zoek naar andere hulpverlening, maar dit wil niet echt lukken. Ben ook 2 weken opgenomen geweest.Wil nu heel graag mijn oude therapeut terug. Heb hem lang als vangnet gebruikt, omdat ik niet precies kon voeeelen wat er met me aan de hand was. Echter hij wil me niet meer terugnemen en negeert elke toenadering. (telefoon, mail, sms,) Ben zelfs in een verdrietitge bui langs praktijk gegaan, maar werd gelijk vriendelijk verzocht om weer te vertrekken. Het rare is dat ik in die 2 jaar therapie volgens mij een goede relatie met hem heb gehad.Ik weet nu precies waar ik aan wil werken en heb dit ook op verschillende manieren laten weten, maar krijg totaal geen reactie. Hij heeft me destijds wel 1 eingesprek gegeven, maar toen ben ik zo dichtgeslagen, dat ik niks heb kunnen zeggen. Wat moet ik hier nu mee? Ligt dit aan Mij? Ik mis hem zo vreselijk, maar niemand begrijpt dat. Iedereen vind het gek dat je iemand terug wilt hebben, die je telkens negeert.
Angela - Dinsdag 4 oktober 2011 15:56
Beste Gina,

Ik las je berichtje en herken er veel in. Ook ik heb een therapeut gehad die mij afwees en juist daarom (omdat ik thuis ook altijd afgewezen werd) kon ik haar niet loslaten. In feite hoopte ik via haar alsnog de liefde van mijn moeder te krijgen. Geloof me,dit zal nooit werken. Ik heb inmiddels een lieve therapeute die met zwangerschapsverlof is. Ik heb nu tijdelijk iemand anders die mij aan mijn moeder doet denken,waardoor ik me keer op keer afgewezen voel. Ik hoor telkens wat er niet goed aan mij is en dit triggert mij enorm. Verder heeft ze het vaak over clienten die ze zo goed heeft geholpen en gebruikt veel vaktermen, waardoor ik me heel onzeker en minderwaardig ga voelen. Ik heb geprobeerd het te bespreken, maar ze reageert daar op zijn zachtst gezegd, niet positief op. Dat maakt mij opstandig. Ik heb het gevoel dat ik in een machtsstrijd verwikkeld raak en zodoende heb ik aangegeven dat ik de therapie wil beeindigen. Ik heb over 2 weken een afsluitend gesprek. Geloof me, soms kun je beter loslaten. Accepteer de situatie en ga op zoek naar iemand die je wel wilt helpen. Echt, er zijn geneog lieve therapeuten. Gun dit jezelf.
ducky - Zaterdag 29 oktober 2011 23:44
ik ben blij dat ik dit las, dat zulke overdracht blijkbaar bestaat en meer voorkomt...ik moet namelijk over enkele maanden afscheid gaan nemen van mijn psycholoog omdat hij gaat stoppen, en nu merk ik pas hoeveel ik me aan hem heb gehecht en het afscheid nemen voelt als een soort hevig liefdesverdriet. En dat brengt mij in verwarring, want ik ben volwassen en getrouwd.Ik zit er wel mee.
Ik heb ook niks geen bijbedoelingen, het voelt als een grenzeloze bewondering, hij is de vader die ik nooit heb gehad, in hem zie ik de eigenschappen die mijn man niet altijd heeft en ik voel me dan schuldig. Ik word altijd helemaal rustig bij hem...ik weet niet of ik dit met hem moet bespreken, hij vroeg onlangs wel aan mij "U denkt zeker elke dag aan mij?" Ik wil niet dat hij iets verkeerds van mij denkt.Maar ik heb het er wel moeilijk mee omdat het me zo in de war brengt.
Sarah 85 - Zondag 6 november 2011 20:00
Ik ben mij al enkele weken aan het verdiepen in overdracht. Dit is naar aanleiding van mijn verliefdheid voor mijn behandeld arts (gecompliceerde enkelbreuk).
Via internet kwam ik er achter dat ik wellicht niet verliefd ben maar ik overdracht ben (wat volgens Freud, een daadwerkelijke verliefdheid is)
Nu speel ik met de vraag ben ik verliefd of in overdracht?
Anoniem - Zaterdag 7 april 2012 20:23
Gister las ik voor het eerst over dit onderwerp. Het enige wat ik op dit moment voel is een opluchting. Er is herkenning van mezelf! En eerlijk gezegd ben ik daar ontzettend blij mee. Ik ben niet meer alleen, zoals ik maanden (al dan niet jaren) dacht.
Ik wil er zeker aan gaan werken, ik moet wel vind ik.
Wel denk ik (of hoop ik) dat het gevoel minder gaat worden als ik mijn anorexia steeds beter onder controle ga krijgen.
Jeanine - Vrijdag 4 mei 2012 12:27
Ja, dit herken ik heel erg...

Het heeft een tijd een goede invloed gehad op mij en mijn behandeling. Ik kon daardoor eindelijk eens wat woede uiten naar mijn eigen moeder bijv.
Maar het sloeg de verkeerde kant op. Mijn therapeut en ik sloegen door. We gingen te vriendschappelijk met elkaar om, wist te veel van haar prive, mocht haar altijd bellen, zag haar tussendoor vaak. We hadden ook een enorme klik, zaten op een lijn met veel dingen, maar goed we zaten dus te dicht op elkaar. Heel jammer, want de relatie is daardoor verbroken.. Binnenkort komt er een afscheidsgesprek. Heb er veel verdriet van, maar weet dat dit wel het beste is voor ons beide.
helene - Vrijdag 18 mei 2012 23:40
Ik ben bang. Ik ben zo bang dat het nooit weggaat. Iedere keer dat ik iemqand ontmoet die aardig tegen me is en naar me wil luisteren, raak ik geobserdeerd. Ik ben gestoord, de dingen die ik gedaan heb om aandacht te krijgen van die personen zijn volkomen krankzinnig en ik haat mezelf daarom. Ik laat diegenen snachts wakker liggen van de zorgen terwijl ik zelf rustig slaap. Waarom slaap ik nog rustig? Soms raak ik in paniek omdat ik bang ben dat ik verliefd ben op mijn basisschooljuf. Maar dat ben ik niet. Ik wil het eigenlijk niet toegeven maar ik ben op zoek naar iets wat ik nooit zal krijgen. En ik ben zo bang dat dat nooit weg zal gaan. Mijn basisschooljuf heeft mij jaren lang mishandeld. Ik ben nu 18 maar ik zie haar nog steeds. Ik ben zo bang dat ik op een dag vermoord zal worden, maar toch houd ik van haar. Ik mag bij haar klein zijn, ze knuffelt me, troost me, houdt me vast maar of dit gezond is. Weet ik niet. Ikk weet ook niet of dit overdracht is, maar wat jullie vertellen herken ik.
Ashley - Dinsdag 5 juni 2012 20:08
Ik ben ook heel erg verliefd op mijn psychologe.
Ik denk dag en nacht aan haar.Ik ben echt zwaar geobsedeerd van haar.
Ik hou zo onwijs veel van haar,Ik kan niet leven zonder haar.

Ze is echt perfect,Luister perfect.Is altijd super lief,Vriendelijk.
Ik heb zo sterk verlangen om haar te knuffellen en te zoenen.
Als ik haar niet kan krijgen ben ik liever dood.
Zonder haar wil en kan ik niet.
Deze gevoelens maken me helemaal kapot.
Ook al zou ze gemeen doen tegen mij dan nog hou ik van haar.
Het doet zo onwijs zeer mijn hart is gebroken.
Heel fijn om deze verhalen te lezen.

Liefs
Nyn - Donderdag 7 juni 2012 00:43
shit:S
dit heb ik heel veel gehad en ik wist niet eens dat er een naam voor bestond:(
Shock:S
Ashley - Vrijdag 8 juni 2012 13:10
@Nyn

Ik zie dat jij dit ook heel vaak heb meegemaakt.
Had je ook zulke heftige gevoelens als ik?
Ik heb echt een gebroken hart omdat ze mij niet moet.
Het doet echt ontzettend veel pijn,Ik wil voor altijd bij haar zijn.
En wil niets liever dan haar aandacht en liefde,Ik
denk dat ik toch verliefd ben omdat ik haar ook graag wil zoenen,
Dat lijkt me niet bepaald overdrachtgevoelens,Of toch wel?
Ik weet het allemaal niet meer,Mijn leven stort in als ik haar kwijt raak en dat zal
gebeuren.Ik denk altijd aan haar en huil elke dag en nacht om haar.
Ik heb dit gevoel ook eerder gehad voor andere hulpverleners.
Wat doet liefdesverdriet toch onwijs veel pijn.
Nicole - Donderdag 26 juli 2012 14:10
schrik .. ik had dat eerste voorbeeld wel geschreven kunnen hebben.

erg blij om dit te lezen :)
an - Zaterdag 28 juli 2012 20:54
ik heb dit ook megemaakt ik liep bij een psygoloog en een fisio ik mocht altijd bellen of langs komen ik begreep helemaal niks van de therapie en het was allemaal erg verwarend toen hij ook nog een trauma los maakten begreep hij mij helemaal niet ik moest ook nog naar een adere psygoloog om van deze man van de fisio af te komen ik kon dat niet op eigen kracht ik heb er nog jaren over gedaan om uit de put waar ik in zat uit te kruipen dus als je hulp zoekt goed opletten dat je de goede mensen treft
Ruby - Zondag 9 september 2012 22:29
Het is mij opnieuw overkomen. Weer gedumpt door een therapeut, na vier jaar. Wat is er mis met Mij?
noukie81 - Vrijdag 14 september 2012 18:33
Ik herken dit gevoel heel sterk en vind het zo ontzettend moeilijk. Weet niet wat ik er mee moet. Ik denk elke dag aan haar en zou mij het liefst mij door haar willen laten troosten. Maar als ze dichtbij mij komt dan blokkeer ik en draai ik mij om. Ik denk dat mijn schreeuw om aandacht en liefde een schreeuw van mij naar mijn moeder is als klein meisje.

Het stelt mij wel gerust om te lezen alleen vraag ik mij af of dit wel goed is. Gaat dit gevoel over. ? Of kan ik beter naar een andere therapeut?
tears88 - Donderdag 25 oktober 2012 00:02
Same problem hiero!

Alleen is mijn psycho wel een keer bij mij thuis geweest.
Nu ik voor mijn eetstoornis in behandeling ben heeft zij de behandeling stop gezet.
wel hebben we nog wel eens mail contact en omdat ik onder woonbegeleiding val kom ik haar nog wel eens tegen in t gebouw waar zij werkt.

Ik merk dat ik soms express ga hardlopen op plaatsen waar ik haar evt. ook tegen zou kunnen komen. Als of ik overal waar ik ben en weet dat zij op de plaats waar ik ben ook wel eens zou kunnen zijn een soort aan t zoeken ben na haar om haar even te zien. een glim op te vangen of dat ze kan zien dat het echt niet goed met mij gaat en me toch even die aandacht kan geven wat ik nodig heb "wat ik mis"

Ben blij dat ik dit heb gelezen was me er al wel bewust van dat wat ik aan t doen was ... proberen gemis op te vullen niet okey was. Hou/ heb t ook wel in de hand maar af en toe .... :s

Ze heeft me ook een keer gezecht dat ze t leuk zou vinden als ik ooit een keer bij haar zonder zorgen een hapje mee kon eten. Maar mijn eetstoornis is hiervoor nog te erg dat ik het af heb gewezen... maar nu wil ik als ik straks genezen ben het zo graag willen haar laten zien dat ik het wel kan maar durf dat niet te zeggen.
Ergens zegt er iets in mij dat ik afstand moet houden anders verknal ik straks dit ook weer.......

Wou dat ik niet zo aanhankelijk was.... En dit overgaat!! (al wil ik t ergens ook weer niet haha) STOM !!!!
S - Woensdag 2 januari 2013 22:48
Ik blijf dit onderwerp nog steeds volgen. Ook al doe ik alsof ik de persoon die ik nu heb toegewezen als "moeder" lief heb en er genoeg aan heb maar dat is t niet. Nooit heeft deze persoon de plaats kunnen vervangen van me psych nu al iets meer als vier jaar geleden met afscheid mis ik d'r nog steeds. Ik durfde d'r laatst niet aan te spreken toen ze op ,e werk was, ik wilde haar fijne feestdagen wensen. De film matilda was laatst op tv dat stukje met die juffrouw en het einde dat ze geadopteerd word dat is zo geweldig! Weet iemand nog meer van dat soort films/boeken?
@S - Woensdag 2 januari 2013 23:08
Het boek Witte oleander, of de film: white oleander
kirsten - Zaterdag 9 maart 2013 21:03
fijn dat ik nu merk dat ik niet de enige ben!!
Evi - Dinsdag 2 april 2013 21:04
Wauw wat herkenbaar, ik herken dit volkomen! Toch fijn om te lezen dat je niet de enige bent met dit 'probleem'. Die wanhoop of het ooit over gaat.. hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik zonder dit gevoel en steeds het 'zoeken naar' me wel gelukkig voel. Alsof ik het ook nodig ben.
Het levert een hoop eenzaamheid en verdriet op, met heel af en toe enorme geluksmomenten...tsja... In verhouding is het verdriet groter natuurlijk.

Hebben jullie ook zo'n last van jaloezie? Als mijn 'moeder'(die ik dan als moeder zie) al via FB oid reageert op iemand anders van mijn leeftijd... of leuk praat met een vriendin van mij, voel ik me al enorm afgewezen en ben ik boos en erg verdrietig.. in de steek gelaten. terwijl er in feite helemaal niks bijzonders is gebeurd... Ben benieuwd of mensen dit ook herkennen.
lot - Dinsdag 23 april 2013 18:43
ik snap niet wat overdracht nou is..
Cindy - Dinsdag 23 april 2013 19:22
Ik had nog nooit van overdrachtsgevoelens gehoord, maar ik geloof zeker dat dit wel vaak voor kan komen...

mona - Dinsdag 23 april 2013 21:45
Bestaat dit echt? Is het niet heel logisch dat wanneer iemand héél erg lief voor je is, je niet veroordeeld en waarbij je je hele hebben en houden neerlegt diegene een speciale waarde krijgt.. 'Het gemis aan deze onvoorwaarderlijke liefde vroeger, etc.' ik geloof er niet zo in. Ik geloof dat datgene wat een therapeut kan geven - let wel, voor een uurtje en alleen wanneer deze aan het werk is - niet vergelijkbaar is wat mensen kunnen geven in het echte leven. Ik bedoel iedereen verlangt toch naar erkenning... dat je er volledig mag zijn zoals je bent, dat je alles mag doen zonder dat je wordt veroordeeld, maar dat is gewoon niet the real life.. in mijn ogen.
D - Dinsdag 23 april 2013 23:09
jeetje daar heb ik ook last van!
E - Dinsdag 23 april 2013 23:12
Ik herken het heel erg!
Vroeger al op de basisschool met docenten.
Op de middelbare met mijn mentor met een oudere vriendin en nu met twee verpleegkundige uit het ziekenhuis.
Het doet zoveel pijn als ze ineens meer aandacht hebben voor andere en mij overdragen aan iemand die er ook is. Of ze lachen om Andere en bij mij niet.
Het gaat zo ver dat ik echt rare dingen doe om hun aandacht en het internet afspoor om meer over ze te weten te komen.
Alleen heb ik thuis volgens mij wel altijd wArmte en liefde gehad. Het gebeurd ook meer bij mensen tussen de 18 en de 30.
Roos. - Woensdag 24 april 2013 20:54
Kan het ook zijn dat je dit hebt met iemand van het andere geslacht die 1 keer of meerdere keren aardig tegen je gedaan heeft? En hoe kom je ervan af?
Ik herken dit een beetje bij een (mannelijke) getrouwde collega. Was al bang dat ik verliefd op hem was ofzo, maar het kan ook dit zijn..
Mirjam - Maandag 6 mei 2013 22:22
Hmm.. Ik worstel hier momenteel (weer) enorm mee. Wanneer is er weer een thema chat hierover? Ik zou er graag meer over willen weten aangezien ik momenteel geen contact heb waarmee ik dit soort dingen kan bespreken.
Emeli - Dinsdag 7 mei 2013 22:16
Ik herken me hier ook ontzettend in. Zowel op de middelbare school als op het HBO heb ik hier last van. Zowel mannelijke als vrouwelijke docenten. Ik ging al aan mezelf twijfelen of ik 'verliefd' zou zijn. Echter hebben deze personen mij ook bepaalde aandacht geschonken die ik volgens de theorie zou hebben gemist. Echter kan ik mij hierin niet zo vinden, mijn opvoeding was verder prima naar mijn mening. Voor deze personen heb ik nog altijd een soort 'zwak' en ik probeer ook zo nu en dan nog steeds een glimp van ze op te kunnen vangen. Klinkt echt gestoord eigenlijk, maar toch is het zo. Gevoelens zitten maar gek in elkaar!
Roos. - Vrijdag 5 juli 2013 19:14
@Emeli: ik herken me in wat jij zegt.. Heb hetzelfde als wat jij hebt, alleen dan bij m'n bijbaantje.. Gevoelens zitten idd raar in elkaar! En dat van 'een glimp opvangen' herken ik ook heel erg ;) Erg lastig dit!
M - Zaterdag 13 juli 2013 22:12
Oeii herkenbaar. Heb ik bij mijn mentor van de 1e heel erg... Schaam me er echt heel erg voor...
anoniem - Woensdag 17 juli 2013 01:19
Heel herkenbaar dit! Loop hier zelf al 4 jaar mee heb die gevoelens bij mijn oude werkgever. Heb hem er zelfs laatst over vetelt dat ik dit voel maar gewoon echt niet weet wat het is. Hij heeft me enorm geholpen met bepaalde dingen, en zij altijd tegen me dat hij ervoor me wilde zijn en voor me klaarstond. En sindsdien dacht ik echt dat ik verliefd op hem was, maar ook weer niet echt zo verwarrend ook! Voel me gewoon zo fijn bij hem en veilig. Vertrouw hem en Wil echt graag bij hem zijn, voelt zo fijn als hij even over me arm wrijft of een schouderklopje geeft. Sinds ik hem ook over me gevoelens verteld heb wil die liever afstand houden, en ik moet maar met een psycholoog gaan praten. Maar weet gewoon niet of dat me gaat helpen om hem los te laten? Heb gewoon het idee dat hij de enige is die me kan helpen omdat het gewoon zo fijn voelt bij hem, een soort vaderfiguur dat ik nooit gehad heb. Het doet me echt pijn als eraan denk dat ik hem los moet laten! Schaam me er ook erg voor....
Lola - Vrijdag 19 juli 2013 22:55
Hoe raak je het kwijt? Ik moet nu stoppen bij mijn therapeute en ik kan niet zonder haar. Ik zou het liefst helemaal in haar verdwijnen, dat ik niet meer besta, maar 1 ben met haar. Ik wil mezelf de hele tijd wat aandoen, ik wil geen andere behandelaar, zij zegt dat ik welkom ben, maar dat de situatie er zich niet toe leent en er andere afspraken waren.
Hoe kom je af van die 'overdracht'????
Marly - Zondag 21 juli 2013 17:00
Ik denk dat ik ook last heb van zoiets. Ben een keer verliefd geweest op een mannelijke socio- therapeut. Tenminste dat dacht ik toen. Mijn gevoelens waren nogal verwarrend voor me. En ik was vaak boos omdat ik weinig aandacht van hem kreeg en anderen wat meer. Maar toen ik stopte met therapie was het redelijk snel over. Eerst wel een aantal weken echt pijn en verdrietig. Maar nu denk ik er bijna niet meer aan.

Maar nu heb ik een vrouwelijke psycholoog, niet veel ouder dan mij. Ik ben al ruim 1,5 jaar bij haar. Ze is echt zo goed en helpt mij echt. Ze is mooi, slim, grappig, slank...ik zou willen dat ik meer als haar was. Maar vorige week vertelde ze dat ze zwanger is en je kan al een klein buikje zien. Maar sindsdien voel ik zo'n jaloerzie. Ik weet niet precies waarom. Als zij met zwangerschapsverlog gaat, ga uk waarschijnlijk stoppen met therapie. Dan ben ik daar wel zo'n beetje klaar. Maar als ik er aan denk dat ik haar dan nooit meer zal zien... Dat doet pijn. Het maakt me verdrietig. Ik weet dat ze mijn therapeut is en we zullen daarom nooit vriendinnen kunnen zijn. Ik haat het dat ik zo gehecht aan haar ben geraakt. Dat gebeurt wel vaker, maar dan meestal met jongens, die mij trouwens nooit zien staan.
Anoniem - Dinsdag 13 augustus 2013 16:41
eindelijk herkenning hierin.. heel fijn dat deze blog geplaatst is.
Al heel mijn leven last van..
Julia - Dinsdag 13 augustus 2013 21:43
Nu ik dit lees vallen er wat puzzelstukjes op z'n plek. Ik heb dit inmiddels al zo'n 12 jaar met mijn vroegere lerares. Ze is voor mijn gevoel een tweede moeder alleen durf ik dat naar haar niet uit te spreken.
Het enige fijne is dat we ng steeds om de paar maanden met elkaar afspreken en ik wel een soort moeder genegenheid van haar krijg.
Ik durf daarom ook niet te zeggen dat ik haar als 2e moeder zie, bang om dit gevoel kwijt te raken. Ondanks dat ze zelf weleens zegt: ik had je moeder kunnen zijn.
Ach ja, we modderen lekker zo door. Wie weet vertel ik het haar ooit nog eens.
Maar wel fijn dat me nu duidelijk is dat er een naam bestaat voor dit gevoel en het dus niet vreemd is.
Lilly - Vrijdag 30 augustus 2013 16:27
Tjonge, wist niet dat hier een naam voor is. Maar denk dat ik
hier jammer genoeg ook mee te maken heb. Schaam me diep.
Ook vooral omdat ik een fijne jeugd heb gehad en Super ouders heb!
lien - Zondag 13 oktober 2013 21:20
@julia

Hoe is jullie leerlinge-lerares band veranderd naar een vriendschapsband?
Heerlijk dat je dit bij haar hebt, maar stiekem denk ik dat ze het zelf al wel ergens door heeft! Je hoeft het inderdaad in jouw geval niet per se te zeggen! vooral niet nu je gewoon een goede band met haar hebt
Bo - Maandag 28 oktober 2013 17:19
Wauw, dank je wel! Erg herkenbaar dit.

Zelf heb ik over 2 weken de laatste afspraak met mijn psycholoog. Ik zie hier enorm tegenop!!
Ik herken veel uit je verhaal en het helpt mij ook om wat meer te snappen waarom ik dit zo voel. Het is ''fijn'' om te weten dat ik niet de enige ben die dit zo voelt.
Ik ben bezig met een soort afscheidscadeau en wilde een gedicht maken voor haar, maar heb geen idee wat ik hierin moet zetten. Wat is passend en wat is niet meteen te persoonlijk?
AnaMan - Vrijdag 20 december 2013 21:25
Inderdaad, als je dit overkomt bij een niet-professionele therapeut (mentrix met borderline PS!) dan kan het extreem schadelijk zijn!

Goed artikel, bedankt!!! :)
Julia - Donderdag 27 februari 2014 01:40
@lien

De overgang van leerling-lerares band is eigenlijk al snel over gegaan naar een vriendschapsband. Ik heb maar 1 jaar les van haar gehad. Daarna kregen we een andere docent voor Engels. Dat vond ze verstandiger gezien de gesprekken die we voerden.
Toen ik van school af ging zijn we contact blijven houden en spreken we nog steeds regelmatig af. Inmiddels al zo'n 10 jaar van school af en vooral de laatste jaren noemt ze me ook vriendin, en nodigt ze me uit als ze bijvoorbeeld een voorstelling heeft.
Verder weet ze ook wel wat ze voor me betekent (in de zin dat mij leven zo der haar steun er anders uit had gezien) en dan laat ze mij ook weten dat ik een speciaal plekje in haar hart hebt.
Dus van beide kanten wel spraken van overdracht als ik het een beetje objectief probeer te bekijken. Toch zal ik dat nooit durven uitspreken. Ondanks de lange periode dat we met elkaar omgaan ben ik als de dood dat ik mijn eigen glazen dan in gooi. Tevens besef ik we nooit intensief contact zullen hebben hoe graag ik dat ook zou willen. Maar als het kan blijven zoals het nu, ben ik al heel blij.
lien - Vrijdag 28 februari 2014 21:41
@julia

Dank je voor je antwoord! Superfijn om te lezen hoe jullie band is en dat na één jaar tijd! Had ze in principe je moeder kunnen zijn? En heeft ze zelf ook dochters? Anders zou ze jou ook kunnen zien als 'haar dochter' die ze nooit heeft gehad?

Ik heb drie jaar lang van een docente les gehad en ze had in principe wel mijn moeder kunnen zijn. Ik mis haar nog steeds na een jaar. We hebben een keer afgesproken en ik hoop dat we dat vaker kunnen doen. Ze gaf mij altijd de warmte die ik thuis niet altijd kreeg. En inderdaad, wat je zelf ook zegt intensief contact zou niet realistisch zijn, maar ik hoop dat wij ook af en toe contact kunnen houden.

Ik wens je in ieder geval met je lerares nog een lang en gelukkig vriendschappelijke band toe!
sanne - Woensdag 5 maart 2014 00:01
Heel herkenbaar deze verhalen; eerlijk gezegd worstel ik hier al mijn hele leven mee, altijd bij vrouwen, en nu op dit moment dus ook weer met mijn huidige psycholoog! Ik dacht in eerste instantie gewoon verliefd op haar te zijn, maar sinds ik heb gelezen over overdrachtsgevoelens denk ik nu dat dit bij mij ook heel goed aan de hand kan zijn. Ik herken zoveel in de verhalen hier......van vroeger, de leraressen, sportdocenten, therapeuten en later zelfs oudere collega's .Heb e.e.a nu bij mijn huidige psycholoog bespreekbaar gemaakt, en misschien dat ik hier nu, met haar hulp, mee om kan leren gaan! Ik hoop echt dat zij en ik eruit gaan komen, want als ik eerlijk ben heeft het al heel wat verziekt in mijn leven, omdat ik altijd van verliefdheid ben uitgegaan! Ben erg blij dat ik nu dit allemaal heb kunnen lezen en dat er dus meer mensen bestaan die zo voelen als ik..........
sanne - Woensdag 5 maart 2014 00:04
T voelt dus als verliefdheid, maar dat is t dus niet........jammer dat ik pas zo laat te weten ben gekomen dat er iets als overdrachtsgevoelens bestaat, ben ondertussen 50......
Roos_ - Maandag 10 maart 2014 21:48
wauw sanne fijn dat je er nu misschien hulp bij krijgt! lijkt me een grote opluchting :) als je dit nog leest: kan je misschien vertellen hoe je situatie nu is? ben je bijvoorbeeld ooit getrouwd of samengeweest met een man, of juist niet omdat je altijd dacht dat er sprake was van verliefdheid?
Madelieff - Dinsdag 18 maart 2014 16:05
Wauw, wat herkenbaar dit!
Over een maand moet ik afscheid nemen van mijn therapeute, vanwege allerlei stomme regeltjes en geld enz.
Het liefst klamp ik me vast aan haar, zij is echt als een moeder die ik nooit gehad heb. Het doet me zoveel pijn en verdriet dat ik haar los moet laten, ik wil het niet, ik kan het niet........
Stephanie - Maandag 24 maart 2014 12:52
Wat een verademing als ik dit allemaal lees! Ook ik ben hopeloos "verliefd", een lieve vrouwelijke collega in wiens buik ik mij soms waan luisterend naar haar kloppend hart en de longen die zich met lucht vullen of als baby in haar armen lig terwijl ze mij met een verterende blik dicht tegen haar vast houdt... en ik die dacht dat ik abnormaal was! Alhoewel ik best wel wat krijg van haar, ze is mijn vertrouwenspersoon op het werk bij wie ik oa ook over zeer persoonlijke zaken kan spreken, en heeft mij wel al eens een innige knuffel gegeven, toch verlang ik zo naar haar vriendschap. Maar ze houdt afstand omdat een onderscheid maken tussen werk en privé voor haar de beste weg is. Onlangs waagde ik het nog eens en vroeg haar om bij mij thuis op de koffie te komen. Mijn voorstel werd afgewezen waardoor ik vanbinnen als het ware verscheurd werd. Immers, mijn moeder moest mij ook niet hebben, alsook de juffen op wie ik later viel. Van mijn psychiater kan ik maar best koesteren wat er wèl is maar mijn honger is zo immens groot dat ik onverzadigd blijf en dat doet soms ondraaglijk veel zeer. Gaat dit ooit over?
Jet - Maandag 7 april 2014 20:50
Heel verhelderend dit artikel. Jammer dat ik het nu pas lees. Maar so be it. Snap nog niet helemaal het tegenoverdracht en TFP. Wat dat precies inhoud. Zou wel eens willen horen van psychologen/therapeuten hoe de ervaringen daarmee zijn.
Kan je de overdrachts gevoelens dus beter bespreken met je ps./th.?
Nikki - Zondag 20 april 2014 09:27
Pff ik vind dit wel heftig om te lezen. Ik heb top ouders maar toch heb ik dit ook. Waarom ik kom niks tekort?
Loved - Dinsdag 29 april 2014 14:48
Hallo allemaal,
Zo goed om jullie berichten te lezen. Bedankt daarvoor. Ik ben zelf nieuw hier op de site. Heb al enkele jaren een eetstoornis en ben nu 2 jaar in therapie.
Vanalles voelen voor je therapeut is niet vreemd en kan zelfs heel gunstig zijn voor de behandeling. Om uiteindelijk open en eerlijk naar jezelf te worden (en naar anderen) over je (eet)problemen is het belangrijk om een veilige plek te kennen waar je dat kunt doen en oefenen. De therapeutische relatie is daarvoor allereerst bedoeld. Praten over een eetstoornis is zo belangrijk! Het geheim en eventuele schaamte houdt het in stand, zo is mijn persoonlijke ervaring.
De therapeut schept een veilig en betrokken klimaat wat tegelijk duidelijk begrensd is; er is één richtingsverkeer en daarom is een therapeutische relatie niet heel 'natuurlijk' maar een tijdelijk contact. Overigens betekent dat niet dat de therapeut niet oprecht betrokken en begaan met je is. Ik ben zelf GZ-psycholoog (ik behandel geen eetstoornissen, even voor de helderheid ;-). Ik bezoek Proud2B als mens dat ook worstelt met een ES.
Voor mij helpt het om de overdracht die ik voel naar mijn therapeut ook te zien als een nieuwe helende emotionele ervaring. Ik heb moeten leren om ruimte in te nemen, om mijn verhaal te doen en om te durven kijken naar (en later ook praten over) mijn gevoelens en behoeften. Ieder mens heeft die en het is dus heel gerechtvaardigd om behoefte te hebben aan aandacht, liefde, aanraking. Niets vreemds. In therapie vind je waarschijnlijk een stukje geborgenheid en is de tijd voor jou. Dat doet wat met je gevoel van waarde en zodoende oefen je ermee, want dat kan heel nieuw en vreemd zijn, maar ook helend.
Steeds meer mogen we experimenteren met ook buiten de veilige therapiekamer onszelf kwetsbaar op te stellen en ruimte te vragen voor ons verhaal. Als je dan merkt dat anderen daar ook -vaak heel goed bedoeld, ook al niet altijd even handig- op reageren neemt de behoefte aan de therapeut vanzelf af. Het is heel lastig maar wel belangrijk om dat wat je voelt voor je therapeut dus niet te veroordelen of te negeren. Durf ernaar te kijken, echt te voelen in je buik en jezelf af te vragen; waar staat het voor? Wat heb ik eigenlijk nodig? Hoe kan ik dat ook buiten de therapie om krijgen? En het fijne is dat je therapeut je kan helpen daarnaar te zoeken dus het bespreken is prima. Tot slot; ook afscheid nemen is iets wat moeilijk maar te leren valt in het leven. Goed afscheid nemen maakt dat je weer beter verder kunt...
Groetjes,
Groetjes!
muurbloempje - Vrijdag 2 mei 2014 04:24
en of ik dit herken.... mijn psychotherapeut werd voor mij echt een obsessie. (hij heeft de therapie daarom ook afgebroken).
Want mijn gedachten gingen dusdanig met mij op de loop, dat ik dacht hem overal te zien, en te weten waar hij woont etc.etc. Ik had mezelf totaal niet meer onder controle.
Manisha - Zondag 8 juni 2014 14:57
Ja, dit herken ik heel erg! Maar ik heb dat dan niet met een moeder figuur, maar met een vaderfiguur..
F - Woensdag 18 juni 2014 02:28
Herkenbaar idd, heb mijn psychologe verteld van mijn gevoelens voor haar. Heeft echter geresulteerd in het mij willen doorverwijzen naar een collega in plaats van ermee aan de slag te gaan. Dit vind ik super erg want nu raak ik mijn behandelaar kwijt waarmee ik goeie vorderingen maakte. Pas dus ook op om het te vertellen, het kan dus ook in je nadeel werken. Als ik had geweten dat het ten koste van mijn behandeling zou gaan had ik het nooit verteld!!
Liselotte - Zaterdag 21 juni 2014 13:57
Ik herken dit wel een beetje. Ik merk dat ik dit afgelopen jaren steeds bij verpleegkundigen in ziekenhuis heb gehad. Of bij begeleiding van kampen of psychologen. Ik snapte nooit wat het was. Nu sinds een tijdje weet ik wel wat het is. En ik heb het los kunnen laten. De verlangens naar de mensen zijn langzaam aan verdwenen. En ik kan nu weer praten zonder dat ik me direct hecht aan mensen. De gedachten dat ik soms nog een arm om me heen zou willen van mn psych blijft wel. Maar ik kan altijd relativeren dat als het gebeurd dat oke is maar dat er meer niet gaat gebeuren. Ik ben nu druk bezig om te kijken hoe ik met hulp van mn psych kan gaan kijken hoe het thuis zodanig fijn gaat worden dat ik weer met mn ouders kan gaan optrekken en ik daar de liefde en zorg uit kan halen.

De overdracht gedachten komen soms dus nog langs vliegen. Maar ik kan ze vaak ook weer aan de kant zetten. Mijn ouders zijn er om mij liefde te geven. De psycholoog ondersteunt alleen om dat voor elkaar te gaan krijgen.

Ik hoop dat jullie er ook vanaf kunnen komen.

Liefs Liselotte
Gast - Maandag 30 juni 2014 22:20
Herkenbaar ook, ik durf pas sinds kort eerlijk te zijn dat ik echt altijd op zoek ben naar 'moederiguren'. Eerder noemde ik het 'mentor' of 'coach' - figuren, dat klinkt veel acceptabeler naar mijn idee, maar 't gaat idd om die momentjes van goedkeuring, blij voor/met je zijn, acceptatie, luisteren, erkenning, warmte....en idd ook die knuffel..(al vind ik dat ook lastig/eng). Vind het erg ingewikkeld qua contact, durf dat ergens amper omdat ik dan bang ben te claimend te worden bv. od dat mensen er niet op zitten te wachten, vind het zelf ook eigenlijk stom (ben allang volwassen dus hoor het zelf te kunnen) en ook lastig naar mn moeder toe, geeft een schuldgevoel (niet dat zij 't weet ofzo!!).
Bibi - Zondag 27 juli 2014 17:03
Wouw dat is zo mooi beschreven en zo erg herkenbaar. En inderdaad ik zou ook zo graag die warmte willen krijgen bij mn therapeute nu, maar het kan niet en dat weet ik, ook omdat je haar straks weer moet loslaten. Ik durf het haar ook niet te zeggen, ik voel me vaak heel stom als ik moet zeggen dat ik moederliefde mis, ik schaam me ervoor..maar wel Altijd naar op zoek geweest en helaas nooit gevonden. De pijn is vreselijk ik weet ook niet hoe ik er mee om moet gaan, en na ruim 30 jaar durf ik er pas over te praten, altijd maar stoer door gegaan, en vaak wilde ik niet eens meer leven, maar ja dat is niet de beste oplossing. Maar de pijn is zo erg moeilijk, alsof je helemaal alleen bent..ik ben blij te zien dat meer mensen dit hebben en het niet raar is. Maar naar het kind in jezelf kijken begrijp ik niet , ik hou niet eens van mezelf, zou ook niet weten hoe dat moet. Ik wou dat er een medicijn was dat ik het gemis nooooiit meer hoef te voelen..:(
Scarlett - Donderdag 21 augustus 2014 02:39
Hier hetzelfde verhaal, na jaren nog lang niet er van af... van een soort van moederfiguur! Misschien ook beter van niet, dan heb ik een houvast!

Je kunt je gevoelens voor je psychologe ook beter niet vertellen, dan ben je eerlijk en wordt je gekwetst. Je wordt alsmaar doorgestuurd naar een andere psychologe of een ander optie van geneeswijze! Het probleem wordt hierdoor ook nog eens groter! In het begin is het een ontwikkelingsprobleem(pje) dat zich uitzaait tot meervoudige dilemma's...
bliep - Donderdag 4 september 2014 08:14
Mijn psych ging erin mee. Veel contact. Knuffelen veel afspreken dingen ondernemen, whatsappen, uit eten, cadeautjes, praten etc. En dat lijkt op dat moment geweldig fijn, maar je zult nooit krijgen wat je echt nodig hebt of wilt.
De klap (voor mij een diepe depressie) erna verwerken en dat zo iemand je dan in de steek laat na zoveel tijd, liefde en praten (de persoon aan wie je je vertrouwen en al je toewijding hebt gegeven) is 1000× erger dan wat dan ook. Je voelt je belazerd.

Door deze onprofessionaliteit ben ik eerlijk gezegd alleen maar verder in de psyche problemen gekomen.
Moi - Zaterdag 6 december 2014 19:51
Ik herken dit ook heel erg en ik ben, net als veel andere meiden hier, zo opgelucht dat ik niet de enige ben die hiermee kampt...
In een overbruggingsperiode (voordat ik met groepstherapie kon starten) had ik gesprekken met een therapeut, waar ik ontzettend verliefd op werd (en nog ben). Ik kon steeds niet wachten tot ik weer een gesprek met haar had. Ik dacht zoveel aan haar, ik droomde van haar en ik fantaseerde er zelfs over dat ik ooit bij haar zou gaan wonen. Ook probeerde ik haar zo vaak mogelijk "per ongeluk" tegen te komen in de gangen en zelfs dan hield ik mezelf voor de gek om te zeggen tegen mezelf dat ik gewoon even naar de wc ging of iets anders... Elke keer als ik deze gedachtes weer heb en me besef dat dit helemaal niet kon, word ik zo boos op mezelf. Waarom heb ik dit??!! Ik schaam me kapot.
Steeds als ik lees op internet dat je dit zou moeten uitspreken, denk ik: neeeeeeee, dat kan ECHT niet.Dat durf ik echt niet!!
Maar ergens word ik helemaal gek door dit steeds te moeten opkroppen. Het knaagt echt ontzettend aan me....
Ik heb dit soort gevoelens ook op de basisschool en de middelbare school gehad bij bepaalde docenten. Het is fijn om te weten wat het precies is, maar ik vind het lastig om dit terug te moeten refereren aan vroeger. Een schreeuw naar mijn ouders... Ik kan nog niet echt beseffen dat dit daaraan ligt....
Bedankt meiden, voor het delen!
Des - Donderdag 18 december 2014 17:33
Heftig wist niet dat dit bestond...
Heel herkenbaar! Hoe stop je dat dat is de vraag? Heb het nu ook weer nu mijn psyg met verlof gaat die andere vind ik niks.....
Vroeger ook veel geha met docenten en ik heb het ook met mijn huidige werk gever heel bang om haar te verliezen is echt een moeder voor en ben meer bij haar als dat ik thuis ben.....ben dit blog echt op het juiste moment tegen gekomen:)
Celien - Zaterdag 27 december 2014 01:39
Wauw zo herkenbaar! Heb het ook al een paar jaar. Nu op het hbo ook. Over het algemeen 'wissel' ik best snel. Heb het vooral bij vrouwelijke docenten. Misschien is het ook wel eens stukje respect, aangezien ik ook docent wil worden. Zou graag een intieme relatie met ze hebben. Maar zoals ik al zei, na een schooljaar en een paar nieuwe docenten, heb ik weer voor een ander zulke gevoelens. Of voor meerderen, dat gebeurt me ook. Heel raar! Dacht altijd het verliefdheid was.
Heb inderdaad ook dat ik een zwak hou voor deze mensen.
Kan me alleen niet echt inbeelden dat het komt doordat ik iets miste in mijn jeugd. Was altijd een mama's kindje en kwam niks te kort?
Ben erg onder de indruk... Blij dat ik bij dit artikel uitkwam.
Laura - Vrijdag 30 januari 2015 11:39
Ik herken dit erg in mezelf vorig jaar was mijn mentrix er alijd voor me. Ik kon bij haar langskomen (wel op school natuurlijk) wanneer ik wou. Uiteindelijk leek het een verslaving te worden. Ik moest bij haar langskomen, ik moest haar stem horen. Alles voor het beetje tijd en aandacht wat ze aan me schonk. Dit jaar is ze van school afgegaan. Ik wist wel dat ze ging, maar niet precies wanneer. En toen ik hoorde dat ze weg was. Zonder dat ze iets zei tegen mij. Het leek alsof er een stukje van mijn hart met haar meeging. ik zou een moord plegen om haar nog een keer te zien. Om haar stem nog eens te horen. Om haar lichaamsgeur nog een keer te ruiken. Ze was gewoon geweldig.
Anoniempje - Zondag 8 februari 2015 21:29
Ik herken het ook.

1 van mijn begeleidsters voelt voor mij een beetje als een moeder.
Dit komt doordat ze heel voorzichtig is ( ze voelt precies aan wanneer een gesprek over iets wat moeilijk is voor mij wel of niet kan )en heel begrijpend , als ik even vast zit in mijn emoties zegt ze altijd dat dit niet raar is en dat ze er best even mogen zijn.
Dit is iets wat ik van mijn eigen moeder niet gewend ben. die zij altijd , niet zo zeuren maar loslaten die handel.

Wat ik ook heel fijn vind is dat ze heel veel geduld met me heeft, ik heb door mijn verleden nog wel eens dat ik helemaal dichtklap , ze is de eerste die juist niet boos word op zo'n moment maar die me juist even tijd geeft om op adem te komen.

Ik was bang dat mijn begeleidster zou schrikken als ze wist dat ze een beetje als een moeder voelt voor me , maar toen ik het haar vertelde vatte ze het gelukkig heel goed op en vertelde ze me dat dit gevoel helemaal niet raar is.

Ik voel me er best hopeloos in , ik ben ondanks dat ik het mezelf verbood om me aan iemand te hechten ( niet expres ) toch een beetje gehecht geraakt aan mijn begeleidster , maar ik zal haar toch echt over een paar maanden helemaal los moeten laten en dat voelt ergens toch ook wel eng.
A - Vrijdag 20 februari 2015 22:13
Ik herken dit wel ja, de laatste maanden heb ik een heel hecht gevoel met een docente bij mij op school. Hoe het komt? Ik weet het niet. Ik droom de gekste dingen van auto-ongelukken, tot ziekenhuisdromen waarin zij voorkomt, zij is dan de arts die begrijpt waarom ik bang ben voor iets. Ik bezoek ook regelmatig haar Facebook. Zo had ik een keer dat ze me volgde op haar persoonlijke Twitter, toen heb ik haar gezegd dat het mij niet aanging waar zij was, en dat ik als leerling dingen die zij doet in haar privé leven niet hoor te weten. We hebben elkaar toen ontvolgt. Ik dacht dat ik verlieft was, dat leek me raar aangezien ik totaal niet op meisjes val. Ik heb vroeger vaak situaties waarin ik niet werd begrepen, of waar ik nooit over kon praten meegemaakt, en iedere keer als zij mij dan helpt dan voel ik me begrepen, geholpen en opgelucht. Dit kon ik nooit thuis, alleen bij die ene docente Nederlands op school. Dus, ik ben heel blij om te lezen dat ik niet de enige ben en dat hier dus een verklaring voor is. Ik zit nu in het examenjaar dus ik ga binnenkort ook van de school af, ik zou graag willen weten hoe ik zoiets kan afsluiten, want eigenlijk wil ik het niet. Ik wil alleen volwassen met haar kunnen praten niet zoals dit zeg maar. Want elke keer, maakt niet uit hoe... in het verleden stuurde ik constant berichten op Facebook en nu mail ik zo nu en dan wel eens met haar op de schoolmail. Het stopt niet maar ik wil wel dat dit stopt. Ik word immers ook groter en wil volwassen worden.
A - Zondag 22 maart 2015 20:47
Zo, het was een zwaar proces om eerlijk te zijn en precies te vertellen wat er aan de hand was. Ik heb er voor gekozen om het in een brief te zetten en die aan haar te overhandigen. En nu heb een gesprek, ben aan de ene kant erg angstig en vind het heel eng maar dit betekent dat ik dit nu kan afsluiten... wel fijn.
Siesje - Maandag 23 maart 2015 09:44
@ A: amaai dat is zeer moedig van je dat je open en eerlijk bent geweest. Succes en veel moed op je gesprek!
A - Dinsdag 31 maart 2015 22:21
@Siesje : Dankjewel, ik heb nu toch een mail gestuurd maar daar heb ik nog geen antwoord op gehad, en het is misschien maar beter ook. Nu voel je de pijn die je krijgt als diegene jou niet de gewenste aandacht geeft... maar dat vind ik persoonlijk niet erg. Want mijn vriendin kan zo haar mond opentrekken over die docente, en ik durf geen woord te zeggen. Ik zorg gewoon dat ik doe wat ik heb gezegd. en samen met de hulp van de psycholoog kom ik er wel. Ik voel me nu wel een beetje genegeerd in tegenstelling tot mijn vriendin die nog altijd praat over die docente en daar heb ik het heel moeilijk mee.
Britt - Vrijdag 24 april 2015 10:38
Wat herkenbaar, wist nooit wat het was. eigenlijk vind ik het best heftig dat ik nu weet wat het is. Ik heb enorm de behoefte aan warmte van de liefste collega die ik ooit heb gehad. Op dit moment hebben we geen contact, heb haar weggeduwd, al anderhalf jaar hebben we elkaar niet gezien of gesproken. Ik mis haar enorm. Als ik dit lees denk dat het beter is als ik geen contact meer met haar opneem. Zou zo graag een knuffel van haar willen en vragen of ze me even vast wil houden. Heb het ook gehad met docenten op de middelbare school en hbo. Ik weet heel goed waar het vandaan komt. De vraag is hoe leer je ermee omgaan, zodat het niet je leven gaat beheersen?
L. - Zondag 20 september 2015 14:18
Ook ik herken het. Al van jongs af aan dat hopeloze verlangen dat ik zocht bij juffen op de basisschool; bepaalde docentes op de middelbare school en later ook bij oudere collega's.
Ik heb al een heel traject van hulpverleners achter de rug; velen daarvan waren idd. "de ideale moeder". Heb me ook vaak afgevraagd of ik op vrouwen viel. Inmiddels ben ik al jaren getrouwd (met een man!) en heb een gezin. Ik dacht altijd dat het gevoel dan wel naar de achtergrond zou gaan; niet dus.
Ben momenteel ook in thearapie bij een lieve en begripvolle therapeute en hoe goed ik mijn best ook doe om het te blokken; het gevoel is er weer. Ik kende het het fenomeen "overdracht" wel en ondanks dat lukt het me wéér niet om er mee om te gaan. Zit eraan te denken om de therapie te stoppen hierdoor maar ik zit nog zo in de problemen en ik kan haar gewoon niet loslaten! En volgens mij heeft ze het ook in de gaten want ze is ineens heel zakelijk en plant de afspraken met heel veel tijd ertussen. Een heel lastig iets!
x - Zondag 20 september 2015 19:38
Hoi L.

Wie weet is het een idee om bij een man in therapie te gaan in plaats van bij een vrouw? dat heeft mij sowieso al geholpen, omdat ik dit gevoel niet bij mannen heb alleen bij vrouwen!

Liefs x
anonimussje - Woensdag 28 oktober 2015 22:32
Heb hier behoorlijk last van.

Mijn persoonlijk begeleidster in de kliniek voelt als een moeder voor mij.
Ik heb steeds de neiging om haar te knuffelen en het kost me dan ook de grootste moeite om dit niet te doen.

Ik heb haar ook verteld van de gevoelens voor haar en ze reageerde er heel lief op.

Toen ik haar laatst vertelde dat ik er weer heel erg tegen moest vechten ( soms is ze echt niet handig ) deed ze haar armen weid open en zei ze van kom maar , maar ik deed het niet. toen zei ze zelf ook , toch wel een beetje gek in de gang he ?
Ik was er een beetje confused van want ik wist niet of ze nu serieus was op dat moment.

Als ik thuis ben denk ik veel aan haar en omdat ze best vaak over haar thuissituatie verteld vraag ik mezelf wel eens af hoe het bij haar thuis zou zijn.
Als ze verteld over hoe het bij haar gaat dan denk ik wauw , zo kan het dus ook , want bij mij thuis was het alleen maar ellende. ( misbruik , mishandeling , ruzie 's etc.)
Ik vind haar zo ontzettend lief en ik ben echt aan haar gehecht geraakt al wilde ik me helemaal niet meer hechten. over een aantal maanden zal ik toch echt afscheid van haar moeten nemen. maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet !

Ik weet dat het heel erg wanhopig klinkt , maar hoe moet ik straks verder zonder haar ??
Lisa - Dinsdag 24 november 2015 10:46
Ik had dit op de middelbare school heel erg bij verschillende docenten. Dan deelde ik iets persoonlijks met ze, waren er gesprekken en al gauw was er een obsessie, een verliefdheid-achtig gevoel, maar vooral een verlangen naar een vader (ik heb het altijd bij mannen, nooit bij vrouwen).
Járen geen last meer van gehad, laatste keer was rond mijn 16/17e en nu ben ik 25. Alleen nu heb ik een psycholoog waar ik een ontzettende klik mee heb en BAM. Het is deze keer alleen anders, want ik zie hem niet als vaderfiguur (hij is dan ook maar 1 jaar ouder dan ik) en ik ben ook niet verliefd ofzo. Maar het idee dat ik hem niet meer ga zien (hij stopt over een aantal weken) is echt killing. Hij heeft het andersom ook wel een beetje, hij heeft me iig verteld dat hij zich normaal niet zo betrokken voelt bij zijn patiënten. Die bevestiging van dat we een bijzondere band hebben is wel fijn, dan is het iig niet alleen maar in mijn hoofd. Ik probeer nu dan maar om het afscheid zo goed mogelijk voor te bereiden (persoonlijk cadeautje etc) en hem langzaam los te laten. Maar het doet echt fucking pijn.
Fdsa - Dinsdag 1 december 2015 23:53
Lieve anonimussje en Lisa,

Ik herken me in jullie verhaal en ben ook erg gehecht geraakt aan een docente die ik nog steeds spreek van de middelbare. We spreken elkaar eens in het halve jaar. Maar ik ben na 2,5 jaar nog steeds heel bang dat ze ineens geen contact meer wil of het verbreekt of iets in die richting. Ik denk veel aan haar en het idee dat je niet zonder deze persoon kan functioneren daar heb ik ook extreem last van. Net alsof je als je geen contact meer hebt met drze persoon je je leven niet kan doorzetten. Ook al hebben we nog contact en is ze ontzettend lief, ik voel me zo kwetsbaar bij haar en ze betekent echt heel veel voor me....
Maaike - Woensdag 2 december 2015 17:12
Fijn dat het nu een naam heeft, het is pijnlijk om dit te ervaren
hei33 - Donderdag 18 februari 2016 21:32
argh inderdaad
AnaMan - Dinsdag 19 juli 2016 16:51
"Toen ik nog in therapie zat bij haar lette ik op: wat ze aan had, hoe ze liep, hoe ze na me keek, hoe ik de aandacht kon trekken. Ik schreef de tijden en datums ook op wanneer ik haar zag. " -SIM.

Dat eerste heb ik niet echt, Sim, maar als ik haar buiten zie lopen dan is dat voor mij wel heel heftig en moeilijk. Ik blijf er erg lang mee bezig en moet het bewust van me afzetten...

Had het probleem ook met leraren; op de basisschool, middelbare én HBO... :(
anna - Zaterdag 15 oktober 2016 23:50
Ik herken dit ook. Ik zit er momenteel precies in. Ik heb in het verleden een deeltijdbehandeling gevolgd en kreeg daarnaast individuelr gesprekken bij een mannelijke therapeut. Vanaf het begin deelde hij wel eens dingen over zichzelf en hoe hij ermee om ging. Voor mij hielp dat om hem te kunnen vertrouwen. Gedurende de sessies zei hij vaak dat mijn problemen niet zo gek zijn en er met mij niet zoveel mankeert. Groepsleden van de deeltijd merkten op dat hij met mij anders omging dan andere clienten. Ik voelde me bij hem vooral heel begrepen en kpn daarns er weer een tijd tegenaan. Op een gegeven moment gaf hij zelf aan dat hij personlijk betrokken bij mij voelde en ik er over na moest denken of het miss een goed id was om een andere therapeut te proberen. Inmiddels ben ik al 2 jaar klaar met die therapie maar nogsteeds contact met hem. Wij whatsappen regelmatig hoe het gaat en voel een beetje alsof hij de ouderrol heeft ingenomen wat mij aan de ene kant zon veilig gevoel geeft maar aan de andere kant mij doet beseffen hoe kwetsbaar ik in deze relatie ben. Onlangs appte hij mij weer en begon zonder veel aanleiding over zichzelf en zijn vroeger te vertellen. Ik begin ook steeds vaker te fantaseren dt we afspreken of dan wil ik dat hij trots op me is en fantaseer ik over dat hij ziey hoe goed ik mijn studie zou doen, hij mij in dienst zou nemen (ik doe dezelfde opleiding) of dat hij ziet hoe goed ik in sport ben. Ik ben ergens heel bang dat hij in een keer niks meer van zichzelf zou laten horen.. ik denk dan dat ik het niet aan zou kunnen zonder hem..
Marieke Limbo - Donderdag 17 november 2016 09:27
Ik herken dit ook heel erg met een psycholoog en zij was wel zo hatelijk tegen mij en dan ga ik juist meer verlangen omdat ik mezelf en hun beter wil maken op een of andere vage manier die echt twisted is. Ik denk eraan om haar te stalken nu! Een na 6 7 jaar ben ik nog zo gekwetst en kwaad, ik heb al 8 andere 'therapeuten' gehad die niet echt durven mij toe te naderen terwijl ik gewoon aandacht en liefde gemist heb in mijn jeugd. Mijn ouders hebben dit niet expres gedaan maar zij hebben ook tekortkomingen en zijn zeker niet volmaakt, het is absurd om dit als 25 jarige van een vreemde wel te verwachten. Het voelt allemaal niet zo rationeel en de emotie regeert me eindeloos ook heb ik een psychiater gehad en die zei ook allemaal van die gemene dingen waarschijnlijk omdat ze voelen dat ik te open sta en te dichtbij kom.Het is zo beschamend maar om nou iemand het leven zuur te maken op de meest geslepen manieren (als ze je zwakke spot niet vinden, dan maken ze er wel, ook hun aandeel in de projectie! 100%) Het doet mij zoveel pijn te bedenken dat ik om deze reden altijd alleen zal zijn. Ze geven je de meest zware diagnoses maar wat wij hier eigenlijk missen is gewoon normaal menselijk contact en als je al beschadigd bent in deze harde maatschappij en minder perfect (in je brein) dan heb je nog een uitkering en helpen daar doen ze ook niet aan, ze kunnen het nooit laten even te vermelden hoe ze je dan zien... onwaardig en geen mens.
mimi - Zondag 29 juli 2018 18:44
ik herken de overdrachtsgevoelens heel erg. En ik wil er graag iets over kwijt. Ik heb het zelf meegemaakt met iemand, hij was mijn leraar. En hij kon geen weerstand bieden aan mijn gevoelens, we kregen een geheime affaire. Toen kwam zijn vrouw erachter en brak de hel los, een vreselijke pijnlijke situatie waar mijn schoolprestaties zwaar onder te lijden hadden. In die tijd speelde mijn boulimia een rol. Nu ben ik sinds 5 jaar bouimia vrij, althans dat dacht ik. maar het lijkt alsof de geschiedenis zich gaat herhalen. Ik ben weer verliefd op een leraar. Weer zo iemand die tegelijkertijd aardig en autoritair is, iemand die tegelijkertijd warm als dominant is. Iemand die mij het gevoel geeft alsof hij gevoelens voor mij heeft. Ik ben vrij radeloos. En mijn eetstoornis is weer terug, sinds een paar weken braak ik weer. WAs er jaren van verlost dacht ik. Ik wil les van deze leraar en tegelijkertijd denk ik dat ik misschien het contact maar moet verbreken. ik weet niet wat ik moet doen. Zijn lessen betekenen veel voor me en zouden me ook verder kunnen helpen in mijn vak. Maar ik betrap mezelf op fantasieën over liefde en aandacht van hem, en ik weet dat dit niet goed voor me zou zijn en ik denk dat ik misschien maar moet stoppen helemaal met zijn lessen. Het is erg moeilijk allemaal
nikki - Donderdag 2 mei 2019 07:07
Ik heb dit na 5 jaar nog steeds... hoe kan ik hier van afkomen?
Merel - Maandag 23 december 2019 01:54
ik ben echt heeeel dankbaar dat ik deze blog tegengekomen ben.

Zit op dit moment in het eindexamenjaar en heb een hele goed band met een leraar. naast het feit dat ik naar een psycholoog ga praat ik heel veel met hem. Ik betrap mezelf er erg vaak op dat ik wens dat hij mijn vader was. Van mijn eigen vader krijg ik weinig tot geen aandacht. Dus ergens is het logisch dat ik het zoek in anderen maar ik schaam me er ook heel erg voor.

En ik ben ook echt heel bang voor het einde van het schooljaar omdat ik hem dan nooit meer kan zien. Weet iemand of dit overdracht gevoel ook overgaat?
Annemarie - Zondag 4 juli 2021 21:44
ik ken het ook helaas de overdrachtgevoelens ik ben 34 en loop al jaren bij GGZ, ik heb veel therapeuten gehad en daar had ik dit niet bij, pas bij mijn therapeut die ik vorig jaar kreeg begon het, we konden het goed met elkaar vinden en vonden dezelfde muziek leuk hij was niet heel zakelijk naar mij en ik denk dat dat er voor gezorgd heeft dat ik die gevoelens voor hem kreeg, hij hiel mij met mijn ASS en met nog meer labels en een depressie die ik heb, hij was ervoor mij waar anderen en nooit voor mij waren en gaf mij wat ik nodig had, ik dacht eerst dat ik verliefd op hem was maar nee dat was het niet, toen kwam ik erachter dat ik hem soms als een broer zag of dat ik een vriendschap met hem zag, allemaal zo raar, heb het uit eindelijk ook bij hem gemeld en er over gehad en toen leek het beter, maar later kwam het weer terug, nu heb ik afgelopen vrijdag afscheid van hem moeten nemen omdat hij ergens anders werkt nu maar wat valt mij dat zwaar zeg ik voel mij zo verdrietig en alleen mis hem enorm kan mij geen leven zonder contact met hem voorstellen ik denk alle dagen aan hem zo moeilijk om dat uit mijn hoofd te krijgen. ik heb hem ook gezegd dat ik het lastig vond worden omdat ik zo gehecht aan hem raakte en hij bood zijn excuus aan omdat hij misschien ook wel wat verkeerde signalen heeft laten vallen, maar nu blijf ik gebroken achter, en zoek hem af en toe op fb op om toch even een foto van hem te kunnen zien echt zo gestoord ook.

maar als ik dit ooit allemaal had geweten hoe goed hij mij ook heeft geholpen en ik wel vooruitgang heb geboekt, had ik dit liever vroegtijdig gestopt want als je eenmaal zoon gevoel hebt bij iemand dan gaat het niet over en kan je beter stoppen want het gaat op een gegeven moment je therapie echt bellemeren. blij dat ik niet de enige ben maar ik hoop dat dit gevoel niet lang blijft hangen en ik er snel over heen ben.
Sandra - Donderdag 19 augustus 2021 23:48
Hoi Annemarie,
Zo herkenbaar je verhaal. Ik ben 37 en heb dezelfde gevoelens voor mijn oude therapeut. Ruim een half jaar geleden is deze behandeling gestopt maar helaas zijn de heftige gevoelens er nog steeds en krijg ik ze niet uit mijn hoofd.
Als ik het had geweten had ik ook heel graag eerder gestopt want dit is echt vreselijk. Vooral de vraag hoe je hier vanaf kan komen gaat ook steeds door mijn hoofd. Ik weet het echt niet helaas.
Evie - Dinsdag 22 februari 2022 20:18
Ik hoop dat er nog iemand naar deze blogs kijkt of dit leest, aangezien ze al jaren geleden geplaatst zijn.
Ik heb dit momenteel met een docent. Ze heeft me nu geen les meer maar eerder op deze opleiding nog wel. Ik mag ook bij haar thuis komen, we wandelen regelmatig. Of we (video)bellen soms als ik het moeilijk heb. Ze troost me op school en ik mag haar altijd opzoeken.
We hebben dezelfde dingen meegemaakt en begrijpen elkaar heel goed.
Ik heb haar ook verteld dat ik graag gewild had dat zij mijn moeder zou zijn en dat begrijpt ze wel goed.
Toch vind ik het heel lastig om mee om te gaan. Soms denk ik “zou ik écht niet bij haar kunnen wonen”? Ookal heeft ze zelf kinderen en ben ik een stuk ouder dan haar kinderen.

Ik zou heel graag met haar om kunnen blijven gaan op een vriendschappelijke manier, zonder die heftige overdracht gevoelens.
Ik weet dat zij niet mijn moeder is, of kan worden etc. En ik besef me heel goed dat ik bepaalde dingen zelf moet doen/oplossen, omdat de verlangens een bodemloze put zijn.


Is er iemand waar ik hier over mee kan praten die ook ervaring heeft met overdracht? In mijn directe omgeving heb ik niemand die dit herkent en het zou me zo veel steun bieden.
lammy - Woensdag 2 maart 2022 17:19
Fijn om te lezen. Ik was eerst altijd bang dat ik verliefd was, maar dat zou niet kunnen kloppen want ik heb geen behoefte aan seksueel contact. Ben 17 en heb het bij een paar docenten, maar vooral bij één.
Ik heb vroeger weinig aandacht en geborgenheid gehad van mijn moeder. Grappige is wel dat ik die aandacht nu wel van haar krijg, maar nu voedt haar liefde me niet meer. Ik zoek het nu dus nog wel op bij andere vrouwen.
Zie wel patronen in de vrouwen die ik op zoek. Zo zijn ze van de 25 tot de 38 ongeveer, dat is rond de leeftijd die mijn moeder was toen ze me geen aandacht gaf. Ook zijn het altijd vrouwen die zelfverzekerd zijn en een beetje dominant en ik denk dat dat ook terug te werken is op de moederrol die ik op zoek: iemand die voor je zorgt en je beschermt. Het is ook echt alleen bij deze type vrouwen. Mijn mentor, bijvoorbeeld, is in de 60 en super lief naar mij. Ze merkt op dat het niet goed met me gaat en vraagt gesprekjes met me aan. Ik vind dat super lief. Maar dominant of echt zelfverzekerd is ze niet en 'te oud' om die gemiste moederrol te vervullen. Ik sla bij haar dan ook alle aandacht af omdat ik het niet wil en ook niet 'nodig heb'.
Ik schaam me er kapot voor. Ik heb het nu sinds 3 jaar ongeveer en vooral bij één docente, van wie ik nu geen les meer heb. Toch zoek ik er wel continu op in de gangen en bekijk ik haar facebook en twitter elke dag. Heb nooit echt een vertrouwensrelatie gehad, alleen maar les van haar gehad. Alsnog projecteer ik op haar wat ik gemist heb. Ik droom dat ze me op gesprek vraagt en dan vraagt of er iets aan de hand is, me lieverd noemt. Ik droom dat ik uit huis geplaatst wordt en dat zij me dan in huis neemt en me dan knuffelt en me schattig en lief vind. Alle dingen die in het artikel staan herken ik: zelfs het op schoot nemen. Ik schaam me er kapot voor. Gek, hoe zo een innerlijk kind alsnog blijft schreeuwen...
Ben ook heel bang dat ze doorheeft. Ik loop expres langs haar lokaal, zeg expres bepaalde dingen als ik haar zie, zeg dingen expres op een bepaalde manier...Ik heb het altijd voor mezelf goed gepraat en gezegd: ach, ze zal het echt niet doorhebben. Als ik expres langs haar loop in de gang, denk ik: ach, ze zal wel gewoon denken dat ik naar de toilet ga ofzo. Maar eigenlijk na het lezen van dit artikel ben ik bang dat het veel te duidelijk is en dat ze het doorheeft. Zo vermoeiend allemaal.
Anouscha - Dinsdag 12 december 2023 16:50
hoi,

jaren geleden alweer schreef je deze blog.
morgen geef ik een verdiepingsles in een opleiding tot ervaringsdeskundigen rond dit onderwerp.
graag maak ik gebruik van jouw blog.

met alle complimenten Anouscha