“Problemen met eten of gewicht? Is eten een obsessie? Test of er sprake is van anorexia, boulimia of binge-eating.” Zelftesten via het internet zie je supervaak. Je beantwoordt wat vragen of stellingen die gaan over eetstoornissen en vervolgens krijg je de uitslag. Zo’n uitslag geeft een indicatie of je mogelijk een eetstoornis hebt of niet.

Ik heb zelf ook ervaring met zelftesten. Toen ik een beginnende eetstoornis had, had ik namelijk echt wel in de gaten dat er iets niet goed zat. Ik ging niet normaal meer met eten om, maar ik kon er ook niet mee stoppen. Ik was bang dat ik dik zou worden als ik weer normaal zou gaan eten. Ik at minder en minder, omdat ik graag af wilde vallen.

Ik had weleens van anorexia gehoord. Echter was dat eerst een ver-van-mijn-bed-show, maar in die periode spookte dat wel steeds meer door mijn hoofd. Zou ik misschien anorexia hebben? Op de computer zocht ik wat meer op over anorexia en al gauw kwam ik op verschillende zelftesten uit. Deze testen zouden me vertellen of ik een eetstoornis had of niet.

Ik deed diverse testen op verschillende sites. De testen zagen er verschillend uit, maar kwam ook overeen. Er werden vragen gesteld en je moest aangeven die vragen op jou van toepassing waren of niet. De vragen die werden gesteld waren vaak een beetje hetzelfde. Er werd namelijk onder andere gevraagd of je de hele dag door aan eten dacht, of niet eten je een sterk gevoel gaf, of je je vaak weegt, het gevoel hebt niet meer te kunnen stoppen met eten etc.  Naderhand moest je vaak ook nog je lengte en gewicht doorgeven. Met een klik op de knop kreeg je vervolgens de uitslag.

Ik vond het altijd spannend als de uitslag in beeld kwam. Ik was bang dat er zou komen te staan dat ik geen eetstoornis zou hebben. Tegelijkertijd vond ik dit ook raar van mezelf, want ik snapte niet precies waarom ik dan per se die eetstoornis wilde hebben. Ik wist wel dat de uitslag van die test slechts een indicatie was en geen echte diagnose, maar toch was die uitslag heel belangrijk voor mij.

Er is echt wel vaak uitgekomen dat ik mogelijk een eetstoornis zou hebben, maar dan nog geloofde ik dat niet altijd. Ik deed de test vaak weer opnieuw, maar klikte dan andere dingen aan om te kijken wat dan de uitslag zou zijn. Soms kreeg ik dezelfde uitslag terwijl ik invulde dat sommige vragen minder op mij van toepassing waren. Dat vond ik dan raar en mijn eetstoornis greep hierbij meteen in. Zie je wel, zelfs met minder vragen die van toepassing zijn heb je zogenaamd al een eetstoornis. Dat laat wel zien hoe onbetrouwbaar deze test is. Jij hebt geen eetstoornis.

Ik herkende me ook niet altijd in alle punten. Zo gaf ik aan het begin van mijn eetstoornis bijvoorbeeld nog niet over en laxeerde ik ook niet. Blijkbaar waren dat dingen die wel vaak voorkwamen bij eetstoornissen en ik deed dat niet. Dan had ik vast geen eetstoornis en stelde ik me gewoon een beetje aan.

Toch bleven die zelftesten me aantrekken en deed ik ze vaak weer opnieuw. Elke keer weer kreeg ik de bevestiging dat er mogelijk sprake was van een eetstoornis, maar ik kon het heel moeilijk geloven. Ik had 1001 redenen bedacht waarom die test niet goed zou zijn, maar toch haalde ik er ook weer een soort trots gevoel uit als die test aangaf dat ik mogelijk een eetstoornis zou hebben.

Ik vond het nodig om veel verschillende testen te doen, want dan was de uitkomst voor mij veel geloofwaardiger dan wanneer ik er slechts eentje zou doen. Dit deed ik ook met het checken van mijn BMI. Op verschillende sites vulde ik mijn leeftijd, lengte en gewicht in om op die manier te checken of deze echt overal hetzelfde was.

In die tijd snapte ik niet zo goed van mezelf waarom ik al die testen deed, maar nu ik daar op terugkijk, is het me vrij duidelijk. Ik was opzoek naar erkenning voor mijn probleem. Ik wilde van iemand anders horen dat ik hulp nodig had, omdat ik dat zelf zo moeilijk vond om te vragen. Niemand in mijn omgeving zag dat ik hulp nodig had, maar die zelftesten gaven aan dat ik wel hulp moest gaan zoeken. Het was net alsof ik daarna pas een reden had om te gaan praten over wat er me allemaal dwarszat.

Als je twijfelt of je een echte eetstoornis hebt of niet dan kan je natuurlijk zo’n test doen. Zo’n test kan best een indicatie geven, maar het is vele malen beter als je in het echte leven hier met mensen over praat. Het feit dat je aan het nadenken bent over of je een eetstoornis hebt of niet laat zien dat er al iets niet helemaal goed is. Je ervaart al dat het niet zo goed met je gaat en alleen dat al is reden genoeg om hierover met andere mensen te praten.

♥

Fotografie: Brian James