Terug naar school na opname

 

Het komt weleens voor dat je vanwege je eetstoornis, depressie of andere psychische stoornis tijdelijk niet meer thuis kan wonen. Je situatie is dan zodanig slecht dat het voor jou niet veilig is om thuis te blijven. Het kan ook zo zijn dat je al andere hulp hebt gehad, maar dat dit niet voldoende was. Ook dan kan een opname van toepassing zijn. Doordat je opgenomen bent, kan je waarschijnlijk een tijdje niet meer naar school of werken. Toch zal je na ontslag weer terug moeten naar school of werk. In deze blog zal ik mijn ervaringen daarmee met jullie delen.

Een opname kan dus behoorlijk ingrijpend zijn, omdat je voor een tijdje uit je vertrouwde omgeving wordt gehaald. Bij mij was dit dan ook een reden om niet te kiezen voor een opname. Het leek mijn ouders en mij verstandiger om op andere manieren hulp te zoeken dan gelijk te gaan voor een opname. Dit hebben we dan ook best een tijdje geprobeerd.

terug naar school na opname

Uiteindelijk was het voor mij wel nodig om een intensief behandeltraject in te gaan. In plaats van met mijn ouders mee op vakantie te gaan, koos ik voor een opname. Mijn grote geluk hierbij was dat dit in de zomervakantie viel, waardoor ik geen school heb hoeven missen. Klein nadeel was dus alleen wel dat ik mijn zomervakantie ‘miste’.

In de weken dat ik in die kliniek zat, gebeurde er een hoop. Ik werd geconfronteerd met mezelf en dat was lang niet altijd even leuk. Ik heb in die tijd veel angsten moeten overwinnen. Met heel veel tranen van verdriet, woede en wanhoop ben ik de strijd met de eetstoornis aangegaan. Deze strijd was niet voor niets, want langzaam maar zeker ging het beter met me.

Als je in een opname zit, komt hoe dan ook het punt dat je met ontslag gaat. Je gaat dan weer naar huis en neemt weer deel aan de ‘normale wereld’. Ik vond het naar huis gaan super spannend. Naar een kliniek gaan is echt niet het moeilijkste van herstel, maar het weer naar huis gaan, dat is pas moeilijk. Thuis was een plek waar het niet goed met me ging. Mijn omgeving zat vol met triggers.

De kliniek was een veilige plek. In een kliniek hoef je voor een tijdje niet deel te nemen aan ‘de echte wereld’. In de kliniek had ik niet te maken met stomme vriendinnen op school, stress over school en hoefde ik ook niet na te denken over mijn toekomst. De wereld in een kliniek is veilig. Er wordt voor je gezorgd en er wordt voor je gedacht. Als je uit de kliniek gaat, dan moet je het opeens wel zelf doen en dat is spannend.

Toen ik weer naar huis ging, had ik gemixte gevoelens. Aan de ene kant voelde ik me als herboren. Ik had een hoop geleerd, was sterker geworden en kon beter weerstand bieden tegen de eetstoornis. Tegelijkertijd joeg de terugkeer naar huis mij angst aan. Ik zou weer naar school moeten, ik kwam in een nieuwe klas terecht en ik moest weer meedraaien met het ritme thuis. Dat laatste was nog wel hetgeen waar ik me het minste zorgen over maakte. Thuis had ik mijn ouders nog, maar verder moest ik het zelf doen.

De eerste keer dat ik weer op school was, was heel onwennig. In mijn wereld was er onwijs veel veranderd, maar alles op school was nog hetzelfde gebleven. Er waren nog steeds meisjes die roddelden, jongens die zich veel te stoer gedroegen en uit onzekerheid meisjes belachelijk maakten en de leraren waren ook geen haar veranderd.

In de kliniek leerde ik niet hoe ik om moest gaan met vervelende klasgenoten of leraren die te streng waren. In de kliniek leerde ik niet omgaan met gevoelens van stress als de proefwerkweek eraan kwam, omdat ik dat in de kliniek gewoon niet had. In de kliniek leerde ik wel om wat liever voor mezelf te zijn, maar toch is dat lastig als je opeens weer wordt geconfronteerd met dingen waar je in de kliniek niet mee te maken had.

Ik kreeg ook vragen en blikken. Sommige mensen wisten wel dat ik in de zomer opgenomen was in een kliniek en sommigen durfden ook te vragen hoe het nu met me ging. Anderen niet. Sommige meiden keken me aan om vervolgens druk met elkaar te gaan fluisteren. Ik wist dat het over mij ging. Het gebeurde ook dat mensen -die nergens vanaf wisten- vroegen hoe mijn zomervakantie was geweest. Ja, leg dan maar eens uit dat je niet op vakantie bent geweest en dat je in een kliniek hebt gezeten. Ongemakkelijk.

terug naar school na opname

Mijn terugkomst naar huis is uiteindelijk goed gegaan, omdat ik goede nazorg heb gehad. Ook heeft het mij geholpen om veel te praten met de mensen in mijn omgeving. Mijn nieuwe mentor wist bijvoorbeeld wat ik had meegemaakt en steunde me waar nodig. Mijn ouders stonden voor me klaar en ik had veel contact met meisjes die ik kende uit de kliniek en met mijn hulpverlener. Ik ben echt nog weleens de mist in gegaan thuis, maar door daar direct over te hebben gecommuniceerd, is het nooit tot een echte terugval gekomen.

Naar huis gaan na een opname in een kliniek is hoe dan ook spannend. Ineens moet je weer op eigen benen staan en dat kan best nogal eens moeilijk zijn. Mijn tip is dan ook om te blijven praten over hoe je je voelt. Blijf niet te lang rondlopen met de dingen die in je omgaan, maar deel het met anderen. Je kan het!

Fotografie: Lauren Rushing

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

M. - Dinsdag 6 februari 2018 10:10
Je geeft heel terecht aan hoe belangrijk goede nazorg is. Fijn dat er ruimte was om die overgang van kliniek naar school ook met mensen te bespreken, zodat je kon leren omgaan met waar je tegenaan liep. Goed gedaan! Je mag trots zijn dat die omschakeling niet tot een terugval heeft geleid. Dat zal niet makkelijk zijn geweest.
D - Dinsdag 6 februari 2018 12:53
Heel knap gedaan zo in een zomervakatie en alle triggers nadien die 'gewoon' weer doorgaan.
britneyangel - Dinsdag 6 februari 2018 16:32
ik geloof dat goed dat het moeilijk is om naar huis te gaan als je in de kliniek gezeten hebt
Laura V - Woensdag 7 februari 2018 10:41
Wanneer weet je of je klaar bent om terug te keren en het leven terug aan te gaan?
Angel - Woensdag 9 januari 2019 22:11
Super knap meid!
Angel - Woensdag 9 januari 2019 22:12
Je mag trots zijn op jezelf!