Studeren tegen psychische klachten
Studeren als remedie tegen psychische klachten. Het klinkt raar, toch wil ik het gaan proberen. Even weg uit de bekende wereld. Een wereld die bestaat uit pillen, opnames en gesprekken die nergens toe leiden. Eigenlijk wacht ik op het moment dat ik me super voel en de wereld weer aan kan. Uit ervaring weet ik dat ik kan wachten tot ik een ons weeg. Telkens als ik een goede periode heb, val ik weer keihard terug. Ik begon te merken dat veel van mijn paniek ontstond vanwege de telkens repeterende gedachten dat ik over 30 jaar nog 24/7 thuis zou zitten en zou leven van een uitkering...
Langzaamaan wilde ik graag weer naar een studie toe werken en een structuur opbouwen. Het leek zo onrealistisch: ik durfde niet naar buiten en had angst voor alles en iedereen. Toch behaalde ik, na veel thuisstudie en paniekaanvallen, wonder boven wonder mijn vwo-diploma.
Een sprong in het diepe
Hoe leg ik uit dat ik ondanks dit me nog steeds erg angstig en depressief voel? Dat ik feitelijk door de GGZ ben opgegeven, maar dat ik toch wil gaan studeren? De stap van regelmatig, gedwongen opnames naar een studie psychologie is groot en studeren zal een hele grote uitdaging worden. Ik wil weer meedoen in de maatschappij, een bijdrage leveren en structuur geven aan mijn leven. Daarom heb ik besloten de sprong in het diepe te wagen. Doodeng, dat wel.
Daar stond ik dan, voor die grote universiteit. 24 jaar en met een hele rugzak vol bagage. Na een poging op het hbo, wilde ik nog maar 1 ding: mijn dromen najagen. Al vanaf kleins af aan wil ik kinderarts of psycholoog worden. Wist ik veel dat ik zelf een behoorlijk dossier bij de GGZ zou opbouwen..
Het maakt me onzeker en vervelende gedachten schieten door mijn hoofd. "Ben ik niet te veel te oud? Kan ik dit wel?" Na jaren van verschillende behandelingen en geen verbetering zou die studie al helemaal niet voor de hand liggen. Wat als ik tijdens mijn studie of als afgestudeerd psycholoog nog steeds zelf zoveel problemen heb dat ik anderen niet kan helpen?
Wat als...
Ik heb er hard voor gewerkt. Gevoelens en gedachten op 0 gezet. Alles om binnen een jaar dat felbegeerde papiertje te hebben. Nu is het gelukt en voel ik me ongelukkiger dan ooit. Is dit nou echt wel de goede keuze? Moet je niet toch gewoon kiezen voor een volgende behandeling?
“Nee” spreek ik mezelf streng toe. Je wil dit al zo lang en in behandelingen heb je toch helemaal geen vertrouwen meer? Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik psychologie wil studeren. Wil ik het om mezelf te helpen, om mezelf te begrijpen? Nee, mijn eigen problemen kwamen na mijn wens om psychologie te studeren. Al van jongs af aan ben ik geïntrigeerd door het menselijk lichaam en gedrag.
Ik heb besloten ervoor te gaan en ervoor te vechten. Niet meer vechten tegen het leven, maar voor het leven en voor het uitkomen van mijn droom. Mocht het niet lukken? Dan heb ik het tenminste geprobeerd. Deze gedachte houdt me op de been en zorgt ervoor dat ik achter mijn keuze blijf staan.
Eerlijk is eerlijk: angst, twijfels en sombere gedachten laten geen ruimte voor de blijheid over het halen van mijn diploma, maar ik ga het proberen, want:
Wat als...
Ik het wel haal, ik een super studententijd heb en van mijn kwetsbaarheden mijn sterke punten kan maken? Dan mist Nederland toch een hele goede hulpverlener?
Fotografie: Igor Gorshkof
Welke invloed hebben jouw problemen op je dromen?
Gerelateerde blogposts
6
Reacties
Blijf geloven in jezelf!! Jij kunt dit!! Liefs!
Je kan het!
Wauw wat mooi geschreven!
Ik begin in september toevallig ook met een HBO Social Work en zit een beetje in dezelfde situatie. Ik voelde ook erg de drang om eindelijk mee te gaan doen in het normale leven. Weg van het kortzichtige. Ik heb ook erg getwijfeld of ik het wel zal halen en of ik überhaupt wel moet beginnen. ''want wat als ik weer een terugval krijg of ik moet weer stoppen..'' Op een gegeven moment heb ik net als jij besloten om het ook maar gewoon te doen. Lukt het niet, dan niet. Lukt het wel, dan is dat heel fijn!
Ik ben het met je eens dat ik denk dat het juist ook goed kan zijn. Ik hoop dat het jou heel goed zal doen en dat je het naar je zin zult hebben en dat je hoe dan ook blij zult zijn met de keuze die jij hebt gemaakt, want het is jou keuze en die kan alleen maar goed zijn!
Heel veel succes!
Liefs,
Marloes
Voor mij helpt het in ieder geval ontzettend om te studeren, ondanks alle moeilijkheden die er ook zijn: het zorgt voor een doel om door te gaan, het is fijn om dat te doen wat ik eigenlijk echt wil, het contact met gewoon 'gezonde' mensen en in de 'normale' wereld rond lopen maakt ook dat ik me meer voel dan alleen maar een cliënt en iemand met veel problemen, het geeft me een goede houvast en daginvulling. En natuurlijk is het zwaar, maar voor mij is het het wel waard.
Voel je verder vooral niet bezwaard om regelmatig contact op te nemen met je studieadviseur en een studieplanning te maken die voor jou werkt. Dat je nu dit gaat doen betekent niet dat je het dan ook maar meteen voltijds moet doen en alles moet aankunnen. Als je wat langer nodig hebt is dat echt niet erg, het gaat er om dat je bezig bent! Heel veel succes en hopelijk ook plezier!
Ik denk dat het zeker niet onmogelijk is, en je altijd een poging kunt wagen.
Zelfs meerdere keren, want wanneer het eventjes niet gaat hoeft dat niet
het einde te betekenen.. Ga ervoor! Met vallen en opstaan kom je er wel!!
Ik ben 2 jaar geleden ook weer begonnen met studeren, nadat ik toen 2
jaar intensief in therapie en een opname heb gezeten.. Het was heel erg
wennen om weer naar school te gaan, en moeilijk want veel van mijn
klasgenoten kwamen of net van het mbo, of van de havo af... And there
was me... Een heel gat tussen het mbo en het hbo wat ik nu doe..
Ik heb dat erg moeilijk gevonden, vooral schaamte. Ik was dan ook de
oudste van de klas.. destijds 23.
Maar ik ben er altijd wel oppervlakkig eerlijk over geweest, het is niet
nodig om over je geschiedenis te liegen, je hoeft er niet in detail over te
spreken maar liegen heeft gewoon geen zin. Tot op heden ben ik nog
wel eerlijk over dat ik therapie volg, geen details verder, maar wel dat ik
dus een rugzak heb. Ik heb daarin gemerkt dat ik dan juist begrip krijg voor
mijn situatie, voor wanneer het niet zo goed gaat en ik even een stap terug
moet doen, om vervolgens weer verder te kunnen.
In plaats van dat ik raar werd gevonden, kreeg ik juist respect? Respect
voor mijn openheid en voor het doorzetten..
Ik moet wel zeggen, het valt mij persoonlijk erg zwaar, een studie en dan
daarnaast nog therapie volgen.. Dat is echt niet niets vind ik.. en dat heb ik
dan ook wel gemerkt hoe zwaar het was. Maar met vallen en opstaan ben
ik er wel gekomen, ga nu naar jaar 3. De studie geeft me ook juist een houvast,
motivatie, een doel... en indd.. even weg uit die veilige wereldje van intensieve
therapie... (ik zeg expres intensief omdat ik dus nog wel therapie ernaast volg)
en de ''normale'' wereld in.. Het is pijnlijk om te zien hoe gelukkig anderen
lijken te zijn, hoe zorgeloos ze lijken... Juist. zo lijken ze. Tuurlijk zullen er
veel tussen zitten die ''zorgeloos'' leven maar ik ben er ook achter gekomen dat
ook veel ook een kruisje met zich meedragen. Het is alleen een groot verschil
hoe ieder ermee omgaat.
Anyhiow, hoe moeilijk ik het ook vond om te zien (soort van jaloezie denk ik...)
het was ook wel weer een eye-opener.. van; oh... zo kan het dus ook? En oh..
zo ziet het ''normale'' leven er uit... Hoe confronterend en hoe pijnlijk het ook
soms was, en ook nog is.. het motiveert me ook ergens.
Je kan geen appels met peren vergelijken, dus dat wil ik je dan ook mee geven!!
Iedereen heeft zo zijn redenen, iedereen heeft zo zijn manieren etc...
En de een heeft gewoon een langere weg nodig om te komen waar die moet zijn.
Dus ja dan kan het zijn, zoals ik zelf ook had meegemaakt, dat je wat ouder bent
dan de rest... maar vergeet niet dat die hele therapie en opname gebeuren, ook
heel leerzaam is, een soort studie over jezelf is geweest. Zo zeiden mijn therapeuten het wel eens... En het is echt zo hoor.. ik merk heel erg dat ik een
stuk meer inzicht heb in mijzelf, dan de rest van mijn klasgenoten. Puur om de
dingen die ik heb meegemaakt én heb geleerd in therapie. Hoewel het kan voelen als een achterstand is het eigenlijk een voorsprong die je hebt. Zeker met een studie als psychologie is het des te meer belangrijker dat je jezelf goed kent...
Ik studeer zelf Pedagogiek, een soort opvoedkunde.. Ik krijg ook vakken als psychologie en moet ontzettend veel op mezelf reflecteren. En vaak is het nog
confronterend maar dat hoeft niet erg te zijn.
Wat ik probeer te zeggen.. probeer je ervaringen in behandelingen mee te nemen, probeer ze niet te zien als een obstakel of als achterstand of als verloren jaren...
Het is in zekere zin ''mooi meegenomen''.. want je zult echt merken dat je in zekere zin een voorsprong hebt in de kennis die je hebt over a; het psychische gedeelte, over b; je wéét hoe het is om hulp te moeten vragen dus als aanstaande psycholoog kun je goed de angsten enz van je cliënten begrijpen... en zo zijn er
nog wel meer dingen te bedenken.. Misschien is het een idee om bij jezelf na
te gaan welke ''voordelen'' je mee kunt nemen?
Ik wens je veel succes!!! en ik vind het dapper dat je het aangaat!
Verzorgende ig studeren ookal ben ik 'al' 23 en val ik telkens terug ik denk dat een 'gezonde /normale omgeving me enorm gaat helpen vol te houden
Bedankt voor deze blog,