Het is juni 2013. Ik scroll door mijn timeline op Facebook en zie feestelijke berichten van mijn studiegenoten voorbij komen. Ze hebben hun eindgesprek gehad en zijn geslaagd. Ik ben blij voor ze, zeker, maar toch overheerst een gevoel van jaloezie en verdriet. Ik word boos op mezelf omdat ik vind dat ik dat niet mag voelen, maar ik kan het gevoel ook niet zomaar wegstoppen. Ik ben niet jaloers omdat ik mijn eindgesprek niet heb gehaald, ik ben jaloers omdat zij nu klaar zijn terwijl ik nog lang niet in die fase zit. Ik ben verdrietig door alles wat ik de afgelopen jaren heb gemist.

Ik heb veel studievertraging omdat ik in behandeling ben geweest en het een tijd lang heel slecht met me is gegaan. Ik weet dat het nodig was en het allemaal niet voor niets is geweest en toch steekt het. We begonnen tegelijk aan deze studie, in 2009. Het was ontzettend spannend voor mij omdat ik veel last had van faalangst en behoorlijk onzeker was. Toch klikte het met een aantal studiegenoten en vond ik best wel wat aansluiting. Er waren drie meiden met wie ik vooral veel omging. Tijdens de propedeuse uitreiking werden we zelfs het gouden viertal genoemd.

Het viertal werd een drietal waar ik nooit meer iets van hoorde nadat ik in het tweede jaar af moest haken vanwege mijn eerste opname. Na de eerste opname kwam een tweede opname en na die tweede kwam een derde, lange opname van een aantal maanden. Eerder hoopte ik de gemiste stof en toetsen nog wel ergens in te kunnen halen, maar met die opname was duidelijk dat een vertraging onontkomelijk was.
Hoewel iedereen zei dat het niet uitmaakte, vond ik het vreselijk om studievertraging te hebben.

Ik ontleende zo ongeveer mijn identiteit aan mijn studie en wist amper wie ik verder was. Ik was Sandra, depressief en ik studeerde. Als dat laatste wegviel was ik enkel nog depressief en had ik niets meer om mijn best voor te doen. Door hard te studeren, hoge cijfers te halen en me bezig te houden met presteren, kon ik laten zien dat ik ergens goed in was en ergens toe in staat was. Ik dacht eigenlijk dat ik niets kon maar die cijfers gaven me dat kleine beetje vertrouwen om mezelf overeind te houden.

Tegelijkertijd was ik in die periode nauwelijks meer in staat om te studeren en mijn best te doen voor school. Ik ging steeds minder naar college en het lukte me niet meer om me te concentreren tijdens tentamenweken. Ik bleef steeds vaker in bed liggen en daaruit bleek eigenlijk dat mijn methode van altijd maar doorgaan en hard werken niet werkte. Juist omdat ik niet verder kon heb ik uiteindelijk toch voor die behandeling gekozen, hoe lastig ik dat ook vond.

Na die maanden terug naar school was misschien wel het lastigste. Ik kwam in de klas met mensen die elkaar allemaal kenden terwijl ik niemand kende. Het benadrukte extra dat ik die vertraging had en achterliep op mijn oude studiegenoten. Tegelijkertijd bood het een nieuwe uitdaging, namelijk contact maken met nieuwe mensen omdat mijn oude studiegenoten verder waren gegaan en ik hen eigenlijk nooit meer sprak.

Op het forum en in de chat lees ik vaak hoe lastig het is voor jonge mensen om te kiezen voor een behandeling als er tegelijkertijd ook een studie is. Ik herken dat vaak heel goed omdat ik een aantal jaar geleden voor dezelfde keuze stond en weet hoe belangrijk mijn studie voor mij was. Ik weet nog hoe verdrietig ik ben geweest omdat mijn zelfwaardering eigenlijk afhing van mijn studie en dat volledig wegviel. Ik vond het vreselijk om studievertraging te krijgen en alles wat daarbij kwam kijken.

Als het mogelijk is om een minder intensieve behandeling te volgen waarbij je ook nog naar school kunt, dan is dat zeker aan te raden. Niet omdat je per se naar school moet maar omdat het voor jezelf wel fijn is om naast een behandeling in contact te blijven met mensen die niets te maken hebben met therapie, eetstoornissen of andere psychische problemen. Je wereld wordt anders al snel heel klein. Toch is deze optie niet voor iedereen haalbaar en is er iets intensievers nodig zoals bij mij. Dat is niet erg, de wereld vergaat niet als je een poosje stopt en wat langer over je opleiding doet.

Fotografie: University Of Salford