Het Sinterklaasjournaal is begonnen en de beste man is weer in het land. We hebben het over Sinterklaas. Wie is er niet mee opgegroeid? Waar de een fijne herinneringen heeft aan pakjesavond, heeft de ander nachtmerries over het schrijven van gedichten of het maken van surprises. Niet iedereen kan er altijd even van genieten, vooral niet als je ook nog eens worstelt met een eetstoornis. Hoe was het voor ons om Sinterklaas te vieren en hoe doen we dat nu? Hield de eetstoornis ons tegen en kunnen we nu wel vrijuit genieten van al het lekkers? Lees onze ervaringen in deze blog. 

Hoe vierde je 5 december toen je klein was en hoe is dat nu?

Daniël: "Ooooh, dat was het hoogtepunt van het jaar! Eerst op mijn vaders schouders naar de aankomst van Sint, daarna nog wekenlang samen naar de daken turen of we Pieten zagen. Dan op zaterdagen mijn schoen zetten en liedjes zingen en op 5 december werd met een ferme bons een zak met cadeautjes voor de deur gezet. Dat deed de schoolverpleegkundige, een vriendin van mijn ouders. Iedereen noemde haar Zuster, maar ik kon dat nog niet uitspreken en zei Tuttut. Zij kwam dan even later heel toevallig op bezoek. Ooit schijn ik gezegd te hebben: "Ben je nou weer gewoon Tuttut in plaats van Sinterklaas?" Toch bleef mijn geloof rotsvast overeind. Ook toen ik eenmaal mee mocht doen aan de gedichten- en surprise-avond heb ik nog een poosje getwijfeld of hij nou écht niet bestond. Tegenwoordig vier ik het jammer genoeg niet meer.”

Irene: "Wat vond ik dat mega leuk en mega spannend. De hele dag wist je al wat er ging gebeuren en wanneer we dan aan de eettafel een spelletje zaten te spelen, werd er plotseling keihard op de tuindeur geklopt. Wie er op de tuindeur klopte weet ik eigenlijk niet, misschien was het wel gewoon m'n vader die 'toevallig even naar de wc ging', maar daar ben je als kind helemaal niet meer bezig. En ja hoor, dan stonden er zo'n juten zak vol cadeautjes in de tuin. M'n moeder riep dan nog: "Volgens mij zag ik een Piet nog snel over de schutting klimmen!" Nooou, wat een adrenaline was dat zeg, het kon niet op. Ik vond het geweldig. Of dat je je schoen had gezet en dan een bakje water en een wortel voor het paard erbij had gezet. De volgende dag was het bakje leeg en de wortel weg. Magisch! Tegenwoordig vier ik het een beetje sporadisch, soms wel, soms niet, met vrienden of ik krijg een chocoladeletter en een paar sokken van m'n pa, wat ik altijd lief vind." 

Lonneke: "Nou, dat was wel een hele happening. Meerdere juten zakken op de grond, om de beurt een cadeautje eruit vissen, de katten die ondertussen aan de haal gingen met het inpakpapier en een flinke borrelplank van chocolade en pepernoten op tafel."

Marli: ''Sinterklaas was vroeger echt mijn favoriete feest van het jaar! Ik kan me echt nog heel veel gebeurtenissen hiervan herinneren. Op 5 december stormde ik in de ochtend al de trap af en dan lag er een berg aan cadeautjes, waarvan minstens de helft voor mij was, haha. Ik mocht dan altijd in mijn nachtjapon alvast één cadeautje openmaken en de rest volgde in de middag als mijn vader ook van het werk thuis was gekomen. Tussendoor vierde ik op school op 5 december ook Sinterklaas en dan bracht de Sint met zijn Pieten een bezoekje aan elk klaslokaal. Ik was (en ben :P) vooral fan van Piet! Er werd dan gezongen en gedanst en we kregen natuurlijk pepernoten. Na het schoolfestijn haalde mijn vader of moeder me op en dan mocht ik ein-de-lijk beginnen met het openen van de pakjes. Mijn vader vond volgens mij vooral de koffie met taart of banketstaaf heel leuk, hihi. In groep 3 hebben m'n ouders mij verteld dat Sint niet echt in Spanje woonde en dat vond ik toen heel verdrietig om te horen en was ook even goed boos. Gelukkig hebben we daarna nog wel jarenlang Sinterklaas gevierd.''

Phoi Cai: "Ik vond het altijd wel een spannende bedoening! Ik vond Sinterklaas en zijn Pieten ook altijd wat eng en durfde nooit goed dichtbij te komen. Dus ik was erg opgelucht dat hij nooit binnen kwam wanneer we 5 december vierden, maar altijd zijn cadeaus in ons bed verstopten terwijl we beneden aten haha. Toen we ouder werden hadden we een tijd Sinterklaas overgeslagen, maar pakten we het op met het maken van surprises voor elkaar. Dat was toch wel erg leuk. Tegenwoordig is het vooral een feest voor de kinderen. Het is zo leuk te zien hoe ze erop ingaan. Vol overtuiging en enthousiasme. Zoals het hoort te zijn als kind zijnde. Heerlijk!" 

Weet je nog wanneer je door had dat Sinterklaas niet bestond? 

Daniël: "Vol branie verkondigde ik overal dat Sinterklaas helemaal niet bestond, omdat ik dat van andere kinderen had gehoord. Oh, wat vond ik dat stoer om te zeggen. Maar stiekem twijfelde ik toch nog wel een tijdje, zelfs nadat mijn ouders het al bevestigd hadden."

Irene: "Ik weet eigenlijk niet precies meer wanneer dit was. Ik weet wel dat het een gerucht was op school dat hij waarschijnlijk niet bestond en dat besef is volgens mij vrij geleidelijk ingedaald, dus het was geen schok ofzo. Grappig hoe je dan ineens zag de de Sint toch wel erg veel weg had van de conciërge en dat die Piet wel erg op onze muziekleraar leek. Eerst zeiden we nog tegen elkaar dat dat dan de hulp-Sint en de hulp-Piet waren, maar op gegeven moment kwamen ze daar ook niet meer mee weg." 

Lonneke: "Haha oké, ik heb tot best wel laat in Sinterklaas geloofd. Ik heb zelfs op de middelbare school noh surprises gemaakt met het idee 'we gaan de sint een handje helpen'. Ik was eigenlijk een soort jehova-getuige die iedereen weer wilde bekeren, want hoe kan je nou niet geloven in iets dat gewoon bestaat? Ja, heel naïef was ik wel."

Marli: ''In mijn vorige reactie heb ik dit antwoord al verklapt. Ik zat in groep 3 en na de pakjesavond hebben mijn ouders verteld dat zij Sinterklaas waren. Ik denk ook wel dat dit een goed moment is geweest, want ik was deze Sinterklaasperiode ook al mandarijntjes in de schoen van m'n vader aan het leggen. Ik vond dat Sinterklaas eigenlijk ook papa's en mama's gewoon (schoen)cadeautjes moest geven en daarom deed ik het maar zelf. Ik deed dus eigenlijk precies wat mijn ouders in de nacht voor me deden. Best grappig!'' 

Phoi Cai: "Ik denk dat het vrij geleidelijk is gegaan. Op gegeven moment had ik door dat het wel erg toevallig was dat mijn vader altijd weg ging net voordat de cadeaus gezocht mochten worden. Op gegeven moment was het ook wel leuk mee te spelen voor bijvoorbeeld mijn zusje die het nog niet helemaal doorhad. Ik had verder nooit zo stilgestaan bij de hoe en wat. Het ging zoals het ging." 

Surprises maken of gedichten schrijven? 

Daniël: "Allebei! Al ben ik hopeloos slecht in het maken van surprises. Gedichten maken was bij ons thuis echt een sport: liefst zo kort en puntig mogelijk."

Irene: "Hahaha het is allebei geloof ik niet helemaal voor mij weggelegd. Misschien verrassend, want ik ben juist zo creatief, maar in deze context klap ik helemaal dicht. Laat ik dan surprises maken kiezen. Dat wil nog wel wat worden als ik een goede bui heb. Ik kan wel heel goed zijn in persoonlijke cadeautjes vinden (of maken!) wanneer ik iemand goed ken. Of stiekem iets in iemand schoen stoppen en daar heel veel voorpret van hebben. Dat moet ik mezelf toch meegeven." 

Lonneke: "Gedichten! Ik ben heel onhandig met lijm en plakband. Alles zit direct overal, behalve waar ik wil dat het zit. Ook heb ik in mijn hoofd vaak de vetste en grootste ideeën, in de praktijk komt het gewoon niet uit de verf - haha - of heb ik weer tijd te kort. Gedichten gaan bij mij vaak heel snel en het liefst schrijf ik de langste teksten met heel veel hints en dingetjes van het afgelopen jaar. Dat is denk ik mijn love-language, alles onthouden."

Marli: ''Gedichten schrijven past beter bij me dan surprises maken, maar één keer heb ik echt (al zeg ik het zelf :P) een super mooie surprise voor mijn vader in elkaar geknutseld. Destijds reed hij op de taxi om leerlingen naar speciaal onderwijs te brengen. Ik heb toen een taxi van karton en folie in elkaar gezet met echt allemaal details erop. Hij was er toen ook erg blij mee!'' 

Phoi Cai: "Ik vond het altijd heerlijk om uit te pakken met het maken van surprises. Op school vond ik het iets minder leuk omdat je eenmaal niet altijd iets hebt met degene voor wie je het moest maken. Maar toen we het thuis deden, vond ik het erg leuk om echt in te gaan op de persoon zelf. Tegenwoordig doen we dat niet meer, dus stap ik graag over op het verzinnen van gedichtjes. "

Tegenwoordig zijn er verschillende smaken kruidnoten te vinden. Wat is jouw favoriete kruidnoot? En wat is de vieste kruidnoot die je hebt gehad? 

Daniël: "Daar ben ik heel puriteins in, ik vind de ouderwetse kruidnoot perfect en geen enkel toegevoegd smaakje is aan mij besteed. Echt, wie heeft dat toch verzonnen? Ik blijf ze ook hardnekkig pepernoten noemen. Net als vroeger, lekker puh."

Lonneke: "Oeh, ik moet meteen denken aan de zure matten-smaak die we in een proefvideo eens geproeft hebben. Ik stel me voor dat Irene die wel noemt bij vieste (tenzij de kaas-smaak het wint). Ik hou echter heel erg van zuur en hoe 'viezer', hoe beter haha. Ik heb die stiekem nog wel eens gekocht. Toch ben ik meer fan van kruiden en de pumpkin-spice smaken vind ik ook altijd erg lekker. Of iets met yoghurt ofzo. Eigenlijk maak je me al snel blij. En vies? Niet echt een smaakje, maar gewoon als ze taai of oud zijn."

Irene: "Haha, Lonneke, die zure matten-smaak herinner ik me niet meer. Misschien heb ik dat wel uit mijn geheugen gewist. Die kaassmaak herinner ik me wel en volgens mij vond ik die wel oke! Als die nog een keer terug zouden komen, zou ik ze wel weer kopen - uit opnieuw de nieuwsgierigheid in ieder geval. Maar ik denk dat ik toch het meest van gewone kruidnoten zonder extra smaakje houd! Ik vind al die smaakjes vaak ook wel machtig, terwijl gewone kruidnoten (het liefst afgewisseld met tumtums en schuimpjes) mij het meeste een gevoel van nostalgie geven en ik ben echt een sucker daarvoor."

Marli: ''De nostalgische kruidnootjes winnen het bij mij ook en de chocolade (puur, melk en wit) kruidnoten vind ik erg lekker. Vieze kruidnoten weet ik eigenlijk niet, omdat ik de uitdaging van kaaskruidnoten en sinaasappelkruidnootjes en al die andere bijzondere smaken niet ben aangegaan. Misschien een beetje heel praktisch, maar ik woon alleen en dan vind ik het zonde om zo'n zak te kopen en uiteindelijk weg te gooien na een paar kruidnootjes te hebben geproefd.'' 

Phoi Cai: "Ik ben geen held in het proberen van nieuwe smaken dus ik blijf vaak bij het oude vertrouwde van chocolade kruidnoten of degene met cappuccino smaak. Maar laatst was ik met mijn zusje bij een Peppernuts-winkel en mochten we een kruidnoot proberen met de smaak Pornstar Martini. Dat was niet helemaal mijn ding, maar ik denk dat ik niet gauw iets echt vies vind. Vooral omdat ik vieze dingen al snel vermijd haha. Ik ben blij dat ik de kruidnoot met zure matten-smaak niet heb geprobeerd!" 

Ondanks dat Sinterklaas pas in november arriveert, kan je al maanden ervoor kruidnoten kopen. Wacht je tot november of gaat er een zakje kruidnoten mee met de boodschappen? 

Daniël: "Ik wacht meestal tot het laatst. Want hoewel ik ze lekker vind, gaan ze me ook altijd wel weer snel tegenstaan. Dat komt omdat ik er vroeg of laat altijd een keer te veel van eet. Niet zo ongeremd als bij een eetbui, maar wel voorbij het punt dat het nog lekker is. Dat heb ik eigenlijk met alle seizoens-zoetigheden wel."

Irene: "Ik ben er niet principieel tegen, maar heb ze toevallig gewoon nog niet gekocht. Wel heb ik ze al gegeten in september, omdat iemand anders ze had gekocht. Ja, helemaal prima. Lekker toch? Ik vind ze wel het lekkerst als het echt zo'n gure, donkere dag is. En dan met een kop thee erbij."

Lonneke: "In oktober had ik al diverse zakken pepernoten verorberd. Vooral die van bastogne vind ik erg lekker. Ik hoop dat ik dit jaar ook nog een zakje pumpkin-spice kan vinden. Die vind ik ook erg lekker."

Marli: ''Toen deze 'trend' van heel vroeg al kruidnoten kunnen kopen begon, heb ik me daar echt aan geïrriteerd. Ik vond vooral dat het voor kinderen voor verwarring kon zorgen. Na alweer heel wat jaren verder ben ik er ook gewend aan geraakt en zou ik best in oktober al een zakje kunnen kopen. Alleen net als Irene heb ik ze toevallig ook nog niet gekocht.'' 

Phoi Cai: "Ik probeer vaak te wachten tot november voor ik de eerste kruidnoten snoep. Dat is voor mij meestal geen probleem. Dat ik nog even 'moet' wachten met de (gevulde) speculaas vind ik altijd een stuk lastiger! Maar ik probeer me toch te houden aan november zodat ik het niet al beu ben tegen de tijd dat het 5 december is." 

Wanneer je een eetstoornis hebt kan het erg lastig zijn om met allerlei lekkers geconfronteerd te worden. Vooral met Sinterklaas ontkom je er bijna niet aan. Heb je hiermee geworsteld tijdens jouw eetstoornis en hoe was dat voor je? 

Daniël: "Ja, ik kon niet omgaan met dat gevoel van doorgegeten hebben tot voorbij het punt dat het nog lekker was. Ik wilde alles wat met eten te maken had perfect onder controle hebben. Dus als ik me een beetje weeïg - of ronduit misselijk - had gesnoept, voelde dat als een enorm falen. Ik wilde graag allemaal lekkernijen in huis hebben om gezellig overal bakjes neer te zetten en af en toe een klein handje te nemen. Net als al die perfecte mensen in films en tijdschriften. Maar zo zit ik niet in elkaar en dat is helemaal niet erg. Ik mag af en toe onmatig zijn en dat gevoel van 'bah, dit was toch even te veel' trekt vanzelf wel weer weg. Dat hoef ik niet te compenseren en ik hoef mezelf er ook niet voor te straffen. En tegelijkertijd hoef ik mezelf ook niet te dwingen om altijd maar bakjes zoetigheid voor mijn neus te hebben staan. Het mag op mijn eigen manier en zonder er allerlei regeltjes aan vast te hangen. Dan is het plaatje maar niet perfect, lekker belangrijk."

Irene: "Dat sinterklaassnoep in de schappen was honderd procent eetbuivoedsel. Ik kon het gewoon niet in huis hebben. Het zijn echt van die 'door-eet' producten en dan was het ook nog iets 'speciaals' dat je niet altijd kon krijgen. Dat triggert wel heel erg die 'nu of nooit' en de 'het is nu toch al verpest' gedachten. Ik wilde het graag in huis hebben, want ik vond het ook gewoon leuk en lekker, maar het ging eigenlijk altijd mis. Of ja, wat is mis? Net als Daniël eet ik nu ook nog wel meer kruidnoten dan ik echt lekker vind, maar daar zit dan verder geen oordeel aan vast, dus er hoeft niet daarna nog veel meer achteraan omdat 'het toch al verpest' is. Mijn herstelde eetpatroon betekent echt niet dat ik altijd netjes binnen de lijntjes kleur, maar dat ik alles buiten de lijntjes nu wel in perfectief kan zien en daar niet over oordelen. Dat maakt eigenlijk het grote verschil." 

Lonneke: "Oei, ja dat vond ik best wel een ding. Ik vind Sinterklaas heel leuk, dus ik vond het ook ingewikkeld dat ik er ineens tegenop zat en niet meer met al het 'leuks' bezig kan zijn. De voorbereiding, de gedichten, alles stond al snel in het teken van: oh, dan moet ik natuurlijk ook iets gaan eten. Zeker omdat ik het lekkers ook niet wílde missen, ik wilde geen 'nee' zeggen, maar het lukte me niet om 'ja' te zeggen, waardoor er ook weer een intern conflict ontstond. Soms lukte het me om dat uit te spreken, maar ik herinner me ook nog dat ik in die tijd ontkende dat ik een probleem met eten had, dus daarvoor uitkomen betekende ook alles bevestigen, en daar was ik ook niet klaar voor. Ik schreef wel veel in een dagboek en aan een penvriendin. Dus eigenlijk had ik toch wel iemand om het mee te delen."

Marli: ''Eén jaar kan ik me nog heel goed herinneren hierbij. Ik was toen compleet in de greep van mijn anorexia en ondanks dat Sinterklaas nog steeds voor mij een leuk feest was, heeft dit (letterlijk en figuurlijk) veel roet in het eten gegooid. Ik weet nog dat we op school allemaal een zakje kruidnoten hadden gekregen en mochten gaan kleuren. Ik was continu bezig of ik wel of geen kruidnoot van mezelf mocht eten. Ook thuis was de sfeer heel anders. Iedereen had z'n best gedaan met cadeautjes voor elkaar kopen, maar de eetstoornis bracht toch een beladen gevoel met zich mee. Zo haalden we altijd frietjes met een snack, maar ik wilde per sé gewoon aardappels, groente en vlees eten. Poeh, nu ik dit opschrijf, worden mijn ogen vochtig.'' 

Phoi Cai: "Ik kan me voorstellen dat het een lastig punt kon zijn geweest. Ondanks dat ik echt wel kan genieten van een stuk speculaas of een handje kruidnoten, was ik er nooit zo'n fan van dat het als 'gevaarlijk' werd bestempeld door mijn eetprobleem." 

Maak het rijmpje af: Sint zat eens te denken, wat voor mooie woorden hij je dit jaar zal schenken.... 

Daniël: "Geniet van het leven en neem de tijd om bij te tanken."

Irene: "Laat mij nou maar surprises maken, hahaha."

Lonneke: "Hahahahahah. Ja, er zijn veel mooie woorden, hé? Ik hoop dat jij, of en hoe je het ook viert, kan genieten van de gezelligheid en dat het niet alleen maar over het eten hoeft te gaan."

Marli: ''Probeer echt te genieten van de gezelligheid en het lekkers van de pieten en de Sint. En ik hoop dat je uiteindelijk jouw manier van leven hierin vindt. Want met of zonder eetstoornis verdien jij op 5 december ook een fijne dag. Weet dat jij ook plezier hebben mag!'' 

Phoi Cai: "Maak er samen een fijn feestje van en doe voor even die eetstoornis in de ban.
Of voor altijd, dat mag natuurlijk ook! Heel graag zelfs. Dat hoop ik het liefst voor jou. 
Dat je kan genieten van alle fijne dingen waar je het liefst van genieten wou."