Wanneer je een eetstoornis hebt en niet lekker in je vel zit kan dat behoorlijk wat invloed hebben op je leven. In deze blog deel ik welke invloed mijn eetstoornis had op mijn seksleven en relaties. Het is een onderwerp dat niet veel besproken lijkt te worden, terwijl we hier allemaal op de één of andere manier mee te maken krijgen. Het is niet iets dat ik ooit in therapie heb aangekaart. Ik zat er wel mee, maar ik schaamde me er ook voor.

Al op vrij jonge leeftijd was ik seksueel actief. Toen ik rond mijn 15e anorexia kreeg, had ik al meer dan één vriendje gehad. Je mag er van vinden wat jij wilt. Ieder zijn eigen tempo en dat is helemaal oké. Ook als je juist veel later bent. Het was nooit zo'n probleem bij mij en ook mijn ouders gingen hier goed mee om. Ik voelde me er prima bij en het ging allemaal op een fijne en veilige manier. Echter veranderde dit drastisch toen mijn eetstoornis de regie over mijn leven nam...

Hoe minder je weegt, hoe minder je voelt, maar ik had niet van de ene op de andere dag ondergewicht. Toch had ik ineens helemaal geen behoefte meer aan een vriendje. Op zich is dat niet zo verkeerd. Je kan simpelweg geen behoefte hebben aan seks of een relatie, dat is voor iedereen heel anders. Het kan ook per periode in je leven verschillen zonder dat het een duidelijke oorzaak hoeft te hebben, maar ik weet dat het bij mij niet vanuit iets gezonds kwam. Ook nu kan ik zeggen dat dat niet iets is dat bij me past. Ik vind het juist heel fijn om samen met iemand te zijn.

Destijds was ik alleen maar ontzettend veel met mezelf bezig. Ook mijn gewone vrienden zag ik minder en had ik minder leuk contact mee. Tijd met andere mensen doorbrengen zou wellicht betekenen dat ik van mijn zelfbedachte eetschema af moest wijken. Stel je voor dat iemand me door had. Bovendien had ik wel iets anders te doen, namelijk: Me druk maken om eten. Het is bizar eigenlijk dat iemand die zo weinig at er zo veel tijd aan kwijt was, maar dat is wat een eetstoornis is. Het zit voornamelijk in je hoofd en het neemt veel ruimte in beslag. Na school ging ik liever direct naar huis. Ik ging vroeg naar bed, keek eindeloos in de spiegel, zat veel op pro-ana sites en schreef pagina's vol in mijn dagboek. Van gezelligheid kwam het verder niet echt meer.

Toen ik als gevolg van eetbuien aankwam in gewicht, raakte ik niet mijn eetstoornis kwijt, maar wel mijn ondergewicht. Mijn gewicht was voor mijn lengte en leeftijd weer gezond, al was ik zelf verre van gezond. Toch had ik dankzij dit gewicht weer wat meer energie. Daardoor begon ik wat dingen te ondernemen. Ik was wat meer onder de mensen en ik denk ook dat ik met mijn gezonde gewicht wat meer aanspreekbaar was en ook knapper gevonden werd door jongens. Toch ging het niet echt goed met me. Zeker toen ik begon met compenseren ging het in een rotgang bergafwaarts, maar niemand die het zag.

In die tijd heb ik best wel wat vriendjes gehad. Een enkeling bleef een jaar, maar de meesten slechts 3 maanden of nog korter. Ik had niet echt one-night stands. Ik hechtte me namelijk wel snel aan mensen. Het ging me ook niet per se om de seks, het ging me om de liefde... Tenminste, misschien ging het me eerder om de bevestiging dat ik goed genoeg was. Is dat liefde? Het was overigens niet altijd zo hoor. Het was niet dat ik mensen niet oprecht leuk vond of niet verliefd was, maar in sommige gevallen kan ik achteraf heel duidelijk zien dat ik voornamelijk onbewust mijn eigenwaarde op probeerde te krikken. Ik durfde gewoon geen 'nee' te zeggen. Overigens heeft het nooit gevoeld als iets dat ik niet ook zelf wilde. Er was zeker wel een aantrekkingskracht, maar ik keek heel snel naar mensen op en verloor mezelf in de situatie. 

In kon me dan ook snel gekwetst voelen door hele kleine dingetjes. Dan schoot ik uit m'n slof of ik probeerde het voor te zijn. Ik liet mensen toe en duwde ze weer weg. Liefhebben en geliefhebt worden is ook heel eng. Het maakt ons kwetsbaar. Vandaar dat ik échte liefde dan ook lastig vond om toe te laten. Het bleef allemaal een beetje aan de oppervlakte. Waar ik aan de ene kant al vrij volwassen was, was ik aan de andere kant nog heel jong. Hier heb ik ook anderen wel mee gekwetst. Daarnaast zat ik ook gewoon niet lekker in m'n vel. Ik vond mezelf vaak lelijk, had weinig zelfvertrouwen en die vieze smaak in m'n mond die ik overhield van de eetbuien en het compenseren, droeg daar ook niet echt aan mij.

Ik was niet makkelijk om hoogte van te krijgen. Ik werd snel boos of kon iemand in één keer zat zijn. Ik schaam me een beetje om het te zeggen, maar ik ben in die tijd ook wel eens vreemd gegaan. Ik ben daar niet trots op, maar ik ga het ook niet ontkennen. Ik begrijp mezelf ergens ook wel. Ik was zo bang dat niet íedereen van me zou houden. Ik had liever van twee mensen bevestiging, dan van één. Het is overigens niet zo dat ik er allemaal ingewikkelde liefdesrelaties op nahield. Ik had het daarna direct uitgemaakt, misschien zat de relatie al niet goed en ik moet m'n eetstoornis er ook niet té veel aan koppelen, maar het maakte wel dat ik snel opgaf. Dat zou ik nu niet zo snel meer doen. Een relatie hebben is immers werken. Dat gaat niet vanzelf, maar daar pluk je dan wel de vruchten van. Je moet je kwetsbaar durven opstellen en dat was voor mij toen nog niet mogelijk. Dus ik ging maar snel naar iemand anders. Ontzettend verdrietig eigenlijk. 

Ook doet het me een beetje denken aan een stukje dat ik schreef over hoe het was om voor de eerste keer over te geven:

Uit de blog 'Als je eetstoornis een wedstrijd is': "Ik werd haast een beetje high van de situatie. Bizar eigenlijk, nu ik er aan terugdenk. Ik heb het ook nog nooit zo verteld, want hoe kun je nou trots zijn op zo iets vreselijks? Ik ben er niet trots op, maar toen was ik dat op een vreemde manier wel. How could it hurt you when it looks so good. Het was alsof ik in een soort film zat. Het ultieme leven. Mijn grootse geheim. A hot mess, net zoals op tv en in de bladen. Ik voelde me bijzonder en belangrijk, maar al snel kreeg ik de maken met de gevolgen..."

Dit gevoel van belangrijk en bijzonder willen zijn en het beeld van iemand die niet lekker in haar vel zit te romantiseren, was heel erg op mij van toepassing. Ook op dit gebied. Ik probeerde me hard en dominant op te stellen, maar mijn kwetsbaarheid en onzekerheid moeten er keihard doorheen geschenen hebben. Ik kon niet goed aangeven wat ik nou eigenlijk wilde. Ik denk dat dit ook een reden was dat mensen soms bij mij weg gingen, maar ik weet het niet zeker. Misschien hoort het ook gewoon een beetje bij jong zijn. Dat zal vast niet voor iedereen gelden, maar ik weet vrij zeker dat ik niet de enige ben geweest die die zo heeft ervaren of nog ervaart.

Opgroeien is niet makkelijk. Althans, ik heb dat zo ervaren. De puberteit vond ik zo'n enorme rollercoaster. Soms vraag ik me ook af of mijn eetstoornis mijn puberteit een beetje heeft verlaat, maar ik merk nu al dat ik een stuk milder ben naar mezelf dan vroeger. Volgens mij is het best fijn om ouder te worden. Het is niet zo dat ik nu nooit meer onzeker ben, maar gelukkig spelen bovengenoemde verhalen over seks en relaties bij mij niet meer zo. Toch veroordeel ik mezelf er niet om. Het was nou eenmaal een onrustige periode in mijn leven.

Het is verder gelukkig allemaal goed gegaan, maar ik weet wel dat het ook heel anders kon uitpakken. Zo heb ik wel een beetje spijt van het feit dat ik veel onveilige seks heb gehad in die tijd. Ook, omdat ik hierin niet voor mezelf op durfde te komen en er iets van durfde te zeggen. Gelukkig heb ik daar nooit iets aan over gehouden, maar de risico's heb ik wel onderschat en wat mij niet is overkomen, overkomt anderen wel. Dat is iets dat ik wel graag zou willen meegeven.

Ik denk niet dat het verkeerd is om (relatief) veel seks te hebben met verschillende mensen. Het is toch ook fijn om seks te hebben. De één doet dat slechts met de liefde van z'n leven en de ander wil gewoon plezier maken en wat rondneuzen (en dan heb je nog alles daar tussen in). Allemaal prima, er zijn geen regels voor, als je maar geen dingen doet die je echt niet wilt. Als je maar niet aan jezelf voorbij gaat en als je er maar niemand anders moedwillig mee kwetst. We hebben allemaal wel eens pijn en we doen allemaal wel eens iemand pijn. Dat maakt ons mens en dat hoort denk ik bij het leven, maar daar zitten absoluut grenzen aan.

Wees je ervan bewust dat je nooit en te nimmer seks hoeft te hebben tegen je zin in. Als jij er niks voor voelt is dat jouw goed recht. Kan een ander dat niet accepteren? Dan is dat aan diegene. Wel ben ik me er van bewust dat het een hoge druk kan leggen op een relatie, maar jezelf hierin voorbij gaan gaat het ook niet oplossen. Probeer samen te kijken naar een oplossing hierin of spreek het in ieder geval naar íemand uit, maar blijf er niet alleen mee rondlopen terwijl je keihard tegen jezelf aan het vechten bent. Of je nou geen zin hebt in seks of merkt dat je bevestiging zoekt buiten je relatie... Weet dat het niets iets geks is. Je bent niet de enige die zoiets ervaart, maar je kan wel zelf beslissen wat je met dat soort gevoelens doet. 

Het is niet makkelijk, maar ik denk wel goed om het hier over te hebben, vaak heeft het namelijk niks met je partner, maar vooral iets met jezelf te maken. Ook goed om te weten als de rollen omgedraaid zijn, overigens. Wees duidelijk, trek grenzen, wees open, je gevoel mag er zijn, je bent belangrijk, je bent mooi, je bent het waard om van gehouden te worden.

♥