Schoonheid in gebrokenheid

 

2019. Wat. Een. Jaar. Afgelopen week hoorde ik de uitspraak: "Iedereen zegt dat wanneer alles kut is, het morgen vast weer beter wordt. Maar morgen kan net zo goed nog erger zijn." Toen ik eind 2018 voor het eerst in jaren best wel kon genieten van de feestdagen, had ik niet verwacht dat het komende jaar zo intens uitdagend zou worden. Dat werd het wel. Het was één grote rollercoaster. Ergens maakt me dat boos. Na al die jaren strijden had het ook wel eens klaar mogen zijn. Had ik graag willen genieten en hoopvol vooruit willen kijken. In plaats daarvan kreeg ik nog een klap in mijn gezicht. Zo’n klap die je knock-out slaat. Man, dit had ik allemaal écht niet aan zien komen.

2019 was het jaar waarin ik nare dromen kreeg. Het jaar waarin er plotseling overdag herinneringen voor mijn ogen flitsten. Het duurde een poos voordat ik er naar kon kijken en mezelf serieus durfde te nemen, maar er kwam een punt waarop ik niet meer anders kon. De lijm waarmee ik mezelf zolang bij elkaar had gehouden, kon het niet meer aan. Ik brak in stukken uit elkaar en een stroom van verdriet, wanhoop en angstige woede kwam tevoorschijn.

Soms wil ik het uitschreeuwen, maar kan ik de woorden niet vinden. Een diepe, woordeloze, wanhopige kreet zit vast in mijn hart en houdt mijn lichaam gevangen. Wat kun je nog zeggen als je beseft dat het kleine meisje in jezelf voor altijd beschadigd is? Wat kun je nog doen als degene die daar verantwoordelijk voor is, zichzelf al van het leven heeft beroofd? De handen die mij vasthielden zijn er niet meer. De armen die mij dicht tegen zich aantrokken, kunnen dat niet meer. De vingers die mij streelden, voelen niet meer. En alles wat bij mij naar binnen kwam, heeft zijn potentie verloren. Het directe gevaar is geweken, maar ondertussen lig ik nog steeds – of eindelijk - in stukken op de grond.

Eindelijk snap ik waarom het leven de afgelopen jaren zo zwaar voor me was. Eindelijk snap ik waar de mistwolk in mijn hoofd vandaan komt, waarom mezelf zijn bij anderen spannend voor me is en waarom een eetstoornis mij rust geeft. Het kleine meisje in mij leed; was intens bang. Gebroken van verdriet en pijn. Ze moest overleven. De rauwe waarheid is dat ze nu soms wenst dat ze dat niet had gedaan. Maar stukker dan stuk bestaat niet en dus moet ze weer door. Want ze heeft twee keuzes: zichzelf in scherven weggooien óf er een mozaïek van maken. Schoonheid in gebrokenheid.

Iets in mij zegt nu: "stel je niet aan", "er zijn veel ergere dingen" en "je bent heus niet de enige". Get yourself together en doe gewoon wat beter je best. Maar ik hoef mezelf niet langer te straffen en in nog meer stukjes te breken. Dat verdien ik niet, dat verdient hij. Ik mag verdrietig en boos zijn, wanhoop voelen. Ik mag getroost worden en echte veiligheid ervaren, zodat het kleine meisje in mij tot rust komt en zich geborgen kan voelen. Er is een liefdevolle hand en veel geduld nodig om van al die scherven weer iets moois te maken. Dat is de énige manier.

Verder was 2019 ook het jaar waarin ik met een grote lach uit een vliegtuig sprong en spontaan een middag ging surfen. Ik kon na drie jaar een vriendin uit de USA weer in real life een knuffel geven en vond plezier terug in sport. Ik zag een labradorpuppie opgroeien van een klein, schattig, zwart bolletje naar een heerlijke, eigenwijze hond. Ik zag God aan het werk in de stad waar ik woon en ontmoette geweldige mensen met een groot hart voor Jezus. In 2019 raakte ik totaal in de war over vergeving, een liefdevolle God en alle ellende in de wereld.

Zeven jaar geleden gaf Hij mij Jesaja 43:2, drie keer op dezelfde dag op verschillende manieren: Moet je door het water gaan – ik ben bij je; of door rivieren – je wordt niet meegesleurd. Moet je door het vuur gaan – het zal je niet verteren; de vlammen zullen je niet verschroeien. In 2019 heb ik ervaren dat Hij Zijn beloften altijd nakomt, door onvoorstelbaar veel support en liefde van Zijn mensen om mij heen. Ergens begint er een sprankje hoop te groeien dat op een dag ook Zijn andere belofte aan mij waarheid wordt: Uw jeugd vernieuwt zich als een adelaar (Psalm 103:5).

Ik hoop, verlang, wens en bid dat in 2020 zonnestraaltjes door zullen breken en de Hoop terug zal komen in mijn leven.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

PM - Zaterdag 11 januari 2020 19:07
Gods zegen toegewenst!
Floor - Zaterdag 11 januari 2020 21:32
Amen! ♡
Blub - Zaterdag 11 januari 2020 23:30
Wauw kippenvel wat een getuigenis
ikkuh1985 - Zondag 12 januari 2020 02:21
Mooi geschreven!Ik wens je super veel kracht en liefde toe!
Esther - Zondag 12 januari 2020 12:38
Prachtig verwoord. Gods zegen
w - Zondag 12 januari 2020 15:42
Ik wil het niet verpesten, maar ik heb wel eens begrepen dat je dan zelf de dingen die 'normaal' gezien ook als een wonder of geluk of fijn kunt beschouwen, je dan toe gaat schrijven aan passages uit de bijbel en zo het geloof in.. aangewakkerd wordt, omdat je daar in je 'ellende' uiteindelijk toe gedreven kunt worden?
Of voel je dan werkelijk 'iets'. Met alle respect voor mensen die geloven, maar ik kan het simpelweg niet, eer ik werkelijk iets gezien of ervaren heb?(En ik weet dat die mensen er zijn en ik geloof hen dus ook werkelijk en vind dat oprecht fijn voor hen.)
Maar fijn dat mensen er hoop en kracht uitputten. Ik vind het dan wel jammer dat ik er dan niet over mee kan praten ed.. en er zo een soort van afgescheidenheid door voel, wat dan weer niet de bedoeling is.. maar toch.
Maaike - Zondag 12 januari 2020 17:20
Hey Maaike,
Wat tof dat je open en eerlijk je twijfels, gedachten en gevoelens deelt, dankjewel! Ik heb ook geen sluitende antwoorden op je vragen helaas en je mag best weten dat ik zelf ook regelmatig twijfel. Maar op gegeven moment werd het door alle ‘toevalligheden’ voor mij logischer om Gods bestaan te erkennen dan om het niet te geloven, al had ik alsnog 1000 vragen. De ervaringen die ik noem zijn slechts twee voorbeelden. Als ik alle ervaringen naast elkaar zet, kan ik niet anders dan Gods zorg voor mij zien. Maar... daar heb jij natuurlijk niet zoveel aan!

Je schrijft dat je Gods bestaan niet kan geloven voordat je iets van Hem ervaren hebt. Weet dat je Hem daar altijd om mag vragen. Maar vraag jezelf ook eens af: wat zou ‘genoeg’ zijn? Zou je niet altijd een andere verklaring hebben (ik wel namelijk!). In de Bijbel wordt beloofd dat wie zoekt ook zal vinden. Als je verlangt naar God, maar je vindt het allemaal te ingewikkeld: blijf dan in ieder geval zoeken. Praat er met mensen over, probeer te bidden (praat gewoon alsof God naast je zit en luistert), lees de Bijbel (begin bijvoorbeeld in Romeinen of 1 Korinthiërs), en luister christelijke muziek (Grootnieuwsradio, Hillsong, Lauren Daigle, ...).
Veel liefs en alle goeds!
w - Zondag 12 januari 2020 17:31
Hallo Maaike,

Dank voor je antwoord. Ik las eens dat je God niet hoeft te zoeken, maar God jouw zoekt, pfff dat gaf zoveel rust. Daar houd ik me dan maar aan vast. Iig voel ik het wel zo bij mijn oma. Als ik oprecht mijn best doe, komt zij altijd in mijn leven en helpt mij met haar opbeurende woorden die ze me vroeger gaf, toen ze nog leefde. Ze is de enige persoon in mijn leven die dat zo kan. Zo zal het ook wellicht met God zijn, maar dan anders.. Ik kan me voorstellen dat iedereen zijn eigen mooie belevingen heeft van of omtrent God en geloof en dat mag ook. Het leven mag geleefd worden op jouw manier, jouw tijd op aarde. Juist met een (bepaald) geloof kan het je denk ik op zoveel meer hoogten laten brengen in je leven, die je zonder geloof niet zou ervaren hebben, wat voor geloof dan ook, iig mooi dat jij die ervaringen hebt, maar dan ook kunt vasthouden aan diverse spreuken en teksten uit ook echt een boek, bijbel. Dank voor al je tips en goed wat je allemaal doorstaan hebt om te komen waar je nu bent en twenty twenty plenty vol hoop mag brengen idd. ♥
Mirjam - Maandag 13 januari 2020 11:32
God s Liefde is all we need, we just have to ask and say yes!