Het komt in beste redacties (en families en vriendengroepen) voor. Ruzie. De één trekt het liefst net iets te hard de deuren dicht. De ander keert meer in zichzelf. Weer een ander wordt even lekker onredelijk of voel misschien direct de tranen opkomen. Iedereen maakt ruzie op zijn of haar eigen manier en dat is helemaal oké! Leuk is ruzie eigenlijk nooit, maar het hoort wel bij het leven. Vandaag delen we hoe wij ruzie maken. Hoe reageren wij op een ruzie en belangrijker nog; hoe maken we het weer goed?

Ruzie met Irene...

Aan de ene kant vind ik mezelf een heel vrolijk en zachtaardig persoon, maar aan de andere kant kan ik ook behoorlijk chagrijnig en snel geïrriteerd zijn. Het ligt echt helemaal aan mijn bui of hoe belangrijk iets voor me is. Zeker in de tijd dat ik erg slecht in mijn vel zat, was het niet moeilijk om ruzie met mij te maken. Dit gebeurde vooral bij de mensen die het dichtst bij mij stonden. Dat zie je eigenlijk wel vaak. De stabielere basis is nu eenmaal wat stabieler, dus durf je daar (onbewust) wat harder tegenaan te schoppen. Ook waren dat de mensen die écht dicht bij me kwamen en waar ik me ook het meest kwetsbaar bij voelde. Boosheid was een soort verdedigingsmechanisme voor mij. Heel boos was ik op de wereld. Of ik dat nou uitte, of juist veel meer binnen in mij hield.

Tegenwoordig ben ik niet meer zo boos gelukkig, maar humeurig kan ik zeker wel zijn. Zeker als ik even niet helemaal mijn dag heb of als de dingen niet gaan zoals ik ze voor ogen heb, kan ik er heel impulsief een kritische of lullige opmerking uit floepen. Dit gaat vaak om kleine dingetjes, die uiteindelijk helemaal niet zo boeiend zijn, maar waar ik me dan toch aan kan storen. Een ander kan zich dan ook weer heel terecht aan mij storen. Hierdoor ontstaan weleens ruzie. Ruzies die eigenlijk helemaal nergens over gaan en gelukkig ook snel weer opgelost zijn. 

Ik ben vaak ook wel degene die als eerste z'n excuses aanbiedt of weer toenadering zoekt op een kalme manier. Want eigenlijk hou ik helemaal niet van ruzie! Ik vind het niet erg om mijn ongelijk toe te geven. Als ik vind dat ik wel gelijk heb, probeer ik het toch vanuit de ogen van een ander te zien. Soms heb je beide een beetje gelijk. Dat kan ook. Als ik vind dat de ander echt verkeerd zat, maar we hier niet op een normale manier over kunnen praten, mag ik het ook naast me neerleggen en weer op iets anders focussen. 

Ruzie met Lonneke...

Net als bij de andere redactieleden was bij ons thuis ruzie maken best normaal. Niet alleen tussen mijn ouders, maar later ook tussen mijn zusje en ik. De ruzies tussen mij en mijn zusje waren denk ik niet zorgwekkend. Ik raakte in de puberteit en ik had niemand om het bij af te kijken. Omdat mijn ouders samen veel ruzie hadden, wilde ik mijn moeder niet met mijn eigen speurtocht belasten. Ik dacht het wel even alleen uit te zoeken. Dit zorgde bij mij vaak voor veel irritatie en vooral veel verwarring. Ik was vaak chagrijnig waardoor mijn zusje en ik uiteindelijk uit elkaar groeiden. Van jongs af aan zijn we best close geweest, maar rond mijn twaalfde veranderde dit. Ik zette me steeds meer af, wilde mezelf ontwikkelen. Alleen. 

In die tijd ben ik meer gesloten geworden. Toevallig vertelde mijn moeder mij afgelopen week nog dat ik sindsdien niet meer zo open ben. Gek genoeg ervoer ik dit zelf anders. Voordat ik bij Proud begon, had ik het idee dat ik best open was. Dat ik vertelde wat er in mij omging. Na een aantal gesprekken met mijn vriend ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zeker open ben, maar niet volledig. Ik vertel vaak een soort van eindconclusie, maar niet de strijd daarnaar toe. 

Dit kan nu nog zeker wel eens voor wederzijdse frustratie zorgen, maar echt ruzie heb ik niet meer. Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik mijn irritaties het best uit kan spreken, in plaats van ze opkroppen. Hoe moeilijk dit soms ook is. 

Ruzie met Daphne...

Ruzie maakte ik als kind alleen met mijn zus, maar al snel deed ik mijn best om ruzies te vermijden. Gewoon niet te hebben, volledig uit mijn leven te bannen. Dat leek mij het fijnste, maar bleek eigenlijk veel ongezonder dan af en toe een potje ruziemaken. Ik zag ruzie als iets heel ergs, iets waar ik niet mee om kon gaan. Terwijl ik nu van mening ben dat het in de beste relaties en vriendschappen voor kan komen en ook heel belangrijk kan zijn. 

Het is nog altijd een lopend project voor mij om goed ruzie te leren maken. Meestal rollen de tranen al snel over mijn wangen, omdat er gewoon veel emotie vrij komt als twee mensen even boos zijn op elkaar. Door de tranen heen probeer ik mijzelf te verwoorden en mijn punt duidelijk te maken. Dat lukt soms, maar meestal moet ik dat later gewoon nog eens proberen. Ik kan het nooit even laten, terwijl ik weet dat afstand nemen juist heel goed kan zijn om tot rust te komen. Het liefst gooi ik alles op tafel, zodat we dat maar gehad hebben en praat ik meteen alles uit. Maar ik merk vaak dat dat voor de ander niet altijd werkt en dat is ook oké natuurlijk.

Ik probeer echt zo open mogelijk te communiceren, juist omdat er tijdens een ruzie zo veel kan gebeuren. De emoties lopen hoog op en hoewel ik het vreselijk vind, kan ik soms best een onredelijke opmerking maken. Waarna ik zelf vaak het hardste schrik en meteen roep: "DAT MEENDE IK NIET SORRY!"

Ruzie met Hannah...

Bij ons thuis was ruzie maken altijd best normaal. Misschien wel iets té normaal, als ik er op terugkijk. Mijn vader kon ontzettend boos worden en erg hard en langdurig schreeuwen en schelden. In die mate dat ik bang voor hem was. Toen ik een jaar of 12 was, was ik er door zijn manier van doen dan ook van overtuigd dat hij niet van mij hield. Met mijn broertje kon ik ook flink ruziemaken, ik was er niet bang voor om de confrontatie met hem aan te gaan.

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijzelf begon af te sluiten en terug te trekken. Ik werd onzeker, wist niet wat ik met alle mensen om mij heen, de vriendschappen en de gevoelens, aan moest. Ik wist niet wat ik van dingen vond en als ik iets vond, durfde ik dat eigenlijk niet te uiten. Ook thuis trok ik mezelf meer terug. Met mijn broertje maakte ik steeds minder vaak ruzie, omdat hij verbaal sterker was en hij het altijd van mij won. Dit was ook de periode dat ik mijn eetstoornis ontwikkelde. Niet wetende hoe ik mijzelf moest uiten en hoe ik met het leven om moest gaan, werd mijn eetstoornis mijn veilige bubbel waarin ik me maar met één ding bezig hoefde te houden. 

Nu ik geen eetstoornis meer heb en mezelf beter kan en durf te uiten, maak ik ook wel weer wat vaker ruzie. Met name met mensen die echt dichtbij mij staan. Op werk of met vrienden komt het zelden tot nooit voor. Niet omdat ik geen ruzie wil maken, maar omdat ik geloof dat een goede discussie veel meer oplevert. Ik kan goed luisteren en redelijk goed communiceren, waardoor discussies eigenlijk zelden op ruzies uitdraaien. Als dat wel zo is, kan ik er heel erg slecht tegen als er tegen mij geschreeuwd wordt. Dan klap ik dicht. Zo lang dat niet gebeurt, lukt het mij wel om te blijven communiceren. Vroeger wilde ik altijd dat een ruzie zo snel mogelijk werd opgelost. Als de ander dan even weg wilde om tot rust te komen, vond ik dat ontzettend lastig omdat ik bang was dat hij of zij niet meer terug zou komen. Nu heb ik geleerd dat het best goed kan zijn om even uit te situatie, uit de emotie, weg te stappen zodat zowel ik, als de ander even tot rust kan komen. Inmiddels heb ik het vertrouwen dat de ander dan ook weer terug komt. Op die manier kun je daarna meestal veel beter zien waar het nou allemaal écht om gaat.

Ruzie met Phoi Cai...

Ruziemaken vind ik behoorlijk lastig. Ondanks dat het heel oneerlijk is, maak ik makkelijker ruzie met degenen die het dichtst bij me staan. Bij hen kan ik mezelf zijn, me uiten op mijn manier en me voelen zoals ik me voel. Jammer genoeg betekent dit dat mijn man daar vaak de dupe van is. Het is makkelijker met hem te kibbelen, maar leuk is het nooit. Er zijn momenten waarop ik boos afwacht totdat hij het goed komt maken, maar er zijn ook momenten waarop ik toe zal moeten geven dat ik onredelijk was. Het is niet makkelijk en ik zit zeker nog in mijn leerproces hierin. Maar het is wel nodig.

Bij mensen die verder van me af staan, merk ik dat ik er veel meer moeite mee heb om ruzie te maken. Vaak druk ik het gevoel weg en blijf ik er achteraf lang mee zitten. Maar in mijn hoofd is dat nog altijd beter dan ruziemaken. De keren dat het gebeurt, kan ik op één hand tellen. Het roept bij mij heftige gevoelens op. Naast boosheid word ik er namelijk vooral onzeker en verdrietig door. Onzeker omdat ik bang ben onredelijk te zijn of dat diegene boos zal worden op mij. De tranen prikken in mijn ogen en ik voel me alsmaar roder worden. Mijn hart bonkt in mijn keel en ik krijg de drang om maar te vluchten. Eigenlijk niet gek dat ik het liever vermijd, maar des de belangrijker het is om het ook eens te doen. Ik hoef geen ruzies op te zoeken, maar ik hoef er ook niet van weg te lopen. Al helemaal niet als ik mezelf daarmee wegcijfer. 

Wat ik wel belangrijk vind, is dat je het kan uitpraten. Ik zoek niet graag ruzie op, maar ik bespreek wel graag dingen. Misschien probeer ik op deze manier een ruzie voor te zijn. Ik kaart dan ook vaak dezelfde punten aan, omdat het voor mijn gevoel nog niet goed besproken is. Soms komen daar irritaties of tranen bij, maar het voelt dan niet zo heftig als een ruzie.

Ruzie met Marina...

Als ik vroeger ergens bang voor was, dan was het wel voor ruzie. Ik had het idee dat wanneer ik met iemand ruzie zou krijgen, diegene mij nooit meer aardig zou vinden of mij zou verlaten. Eigenlijk helemaal geen gezonde gedachte, maar dat was wel hoe ik het ervoer. Thuis was er voor mij als kind geen ruimte om ruzie te hebben met mijn ouders. Op momenten dat ik het ergens niet mee eens was, werd ik wel even door mijn vader teruggefloten. Mijn moeder dook op die momenten vaak in een slachtofferrol. Een gezonde manier van ruzie maken heb ik dus nooit geleerd en dat is best jammer…

Bron: Ravi Roshan

Toevallig had ik pas nog met een vriendin een pittige discussie. We besloten om even een time-out van elkaar te nemen en ik moet toegeven dat dit mij behoorlijk raakte. Meteen schoten mijn oude gedachtes door mijn hoofd: ze gaat mij verlaten, ik heb het verpest. Toch probeerde ik ook realistische gedachtes omhoog te halen. Ongeveer een weekje later heb ik haar weer ge-appt. Ik heb aangegeven waarom ik op die manier heb gehandeld en dat ik, als zij er behoefte aan heeft, dit graag nog een keer persoonlijk uitleg. We hebben nu gelukkig weer fijn contact met elkaar en soms zijn deze time-out momenten ook nodig om zelfs dichter bij elkaar te komen.

Ruzie maken is iets dat ik nog altijd lastig vind. Het staat niet op mijn to-do lijstje, maar als het een keer gebeurt, dan is dat niet erg. Soms komt het zoals het komt. Als je er zelf van overtuigd bent dat je hebt gezegd of gedaan waar je achter stond, dan is het goed. Neem de tijd en de ruimte om dit uit te leggen aan de ander. Als hij of zij daar natuurlijk ook open voor staat. Neem beide de verantwoordelijkheid hierin. En mensen laten je echt niet zomaar vallen!

Hoe ga jij om met ruzie?