Vroeger, in de jaren zeventig, moest je alles alleen uitvogelen. Ik had een geweldige kluif aan alle dingen die op me afkwamen. Ik vroeg me vaak af waarom ik mensen tegenkwam die niets van een eetprobleem afwisten. Ik zocht in tijdschriften, in kranten en in boeken naar eetstoornis-gerelateerde stukken. Ik zocht naar ervaringsverhalen over eetstoornissen. Nooit vond ik iets. Computers bestonden nog niet en van internet hadden we nog nooit gehoord.    

Toen ik begin jaren zeventig bij mijn huisarts kwam en hem vroeg of hij weleens van een eetstoornis had gehoord, begon hij mij uit te lachen. "Wees blij dat er eten is, meid," zei hij. "Ik heb de oorlog meegemaakt. Dan weet je pas wat het betekent als er geen eten is." Ik voelde me van binnen furieus worden. Toch nam ik hem zijn uitspraak niet kwalijk. Ook hij had nooit eerder van deze vreemde symptomen gehoord. En ik moet zeggen: na mijn vraag ging hij op onderzoek uit en hij kwam met twee boeken bij me terug. Hij was me dankbaar dat ik erover begonnen was. 

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier. 

Bron foto

Daniël, hoofredacteur van Proud2bme, had me in een mail uitgenodigd om als gastblogger op het festival aanwezig te zijn, het Proudfeest van afgelopen 25 september. Ik zag ertegenop. Ben ik niet te oud voor zo’n groep? Maar de mail was zo hartverwarmend dat ik mijn aarzeling direct aan de kant schoof. 

Mijn man zette mij in Woerden af en ik hoopte iemand te vinden die mijn tas met boeken kon dragen. Ik zat nog in de auto toen er twee vrolijke vrouwen mijn kant op kwamen. Op mijn vraag of ze naar het Proudfestival gingen, knikten ze. De klik was er! 

Op een bordje stond dat het een besloten feest was. Dit gaf direct een veilig gevoel. Vanuit het gebouw kwam prikkelende live muziek op ons af. Toen we de zaal binnenliepen, deed ik een stap achteruit: ongelooflijk zoveel jonge vrouwen die pratend en drinkend bij elkaar stonden. Ik had verwacht dat er dertig vrouwen aanwezig zouden zijn, maar de zaal was hutjemutje vol. Tachtig vrouwen bij elkaar!  
Daniël en redacteur Lonneke, mijn contactpersonen bij Proud2bme, had ik nooit in levenden lijve ontmoet. Lonneke herkende ik aan haar pittige korte kopje van de foto op de website. Wat werden we warm ontvangen! Ik kreeg een stukje tafel toegewezen waarop ik de boeken kon uitstallen. Naast mij stonden Esther en Sanne. Sanne is illustrator en maakt strips en zeefdrukken. Ze illustreerde voor mij een tas met de scherpzinnige tekst: Wees lief voor jezelf. Esther, grafisch ontwerper, maakt prachtige illustraties voor onder andere Proud2Bme. Wat een schoonheid stralen de tekeningen en teksten van deze twee vrouwen uit. 

Ik keek om me heen en zag vrouwen staan die een power en gedrevenheid uitstraalden, waar ik stil van werd. Daar staand te midden van deze jonge vrouwen besefte ik hoe belangrijk het is dat Proud2Bme bestaat. Dat er een site is waar je anoniem kan zijn en waar de redactie bestaat uit integere en empathische vrouwen. Dat er vrouwen zijn die naar je verhaal luisteren en dat er blogs worden geschreven die herkenning oproepen. Ook is er een schrijfplek, een forum met tips en vragen.  

Op die zondagmiddag, staande tussen al die vrouwen, dacht ik: als er in mijn jonge jaren een Proud2Bme was geweest, dan was ik misschien niet zo stikeenzaam geweest als toen. Ik was 14 jaar en worstelde iedere dag. Ik dacht echt dat ik de enige op de wereld was die zo vreemd met eten omging. Dat maakte me stikeenzaam en ik vroeg me iedere dag af hoe ik toch vorm en inhoud aan mijn leven moest geven. Hoe moest ik toch alles oplossen?! Maar ik weet dat deze vragen nog steeds gesteld worden en dat eenzaamheid nog steeds een verschrikkelijk item is. 
                                                                                                                                                         Die middag bij het Proudfestival voelde ik me veilig en gedragen. De aanwezigheid van al die vrouwen gaf me spankracht. Ik voelde me een deel van deze prachtige groep vrouwen die allemaal weten en voelen wat het is om een eetstoornis te hebben. Wat het is om te vechten. Ik zag jonge meisjes van 14 en 15 jaar, vrouwen tussen de twintig en veertig. Ook 50plus-vrouwen. Er was geen verschil tussen dun en dik, tussen jong en oud, tussen jeugd en ouderdom. Wat er in de lucht hing was liefde, warmte en genegenheid.  

Op een bepaald moment ging er een jonge man naar voren. Hij stond daar op het podium, krachtig en sterk. Hij liet zich interviewen. Het werd muisstil. In alle eerlijkheid en openheid vertelde hij over zijn eetstoornis. ‘Niet alleen vrouwen, maar ook mannen lijden eraan’, zei hij. Onbevangen stond hij daar en ademloos luisterden wij en keken we toe. Na afloop had ik hem willen omarmen. 

De manier waarop twee jonge meiden van Psychisch Gestoord de psychische worsteling in hun muziek en zang vertolkten vond ik magistraal. Opgewekt, vrolijk en op een indringende wijze raakten de muziek en de blijmoedige stem ons. Ook de andere zangeressen waren indrukwekkend. Ik ging naar huis met een blij gevoel. Ik wist nu waarvoor en voor wie ik de blogs schreef. Ik voel me geëerd om bij deze groep vrouwen te horen.

Samen zijn we slim, uniek en sterk. Een grote Proud2Bme-familie!