Problemen publiceren
Vroeger schaamde je je voor je problemen. Je praatte er niet in het openbaar over, enkel met intimi. Vandaag de dag lijkt hier veel in te zijn veranderd, althans als het gaat om het bespreken van je problemen op internet. Steeds meer mensen maken gebruik van fora of chatrooms of schrijven hun hele verhaal op een persoonlijke blog. Maar niet alleen anoniem worden problemen geuit, ook niet-anoniem op blogs of social media als Facebook en twitter.
Op facebook en twitter schrijven mensen zoal over hun opname op een gesloten afdeling, over het krijgen van sondevoeding, over het moeten wegen en het weer terug moeten naar de kliniek. Dit wordt niet alleen gedaan in tekst, maar ook met behulp van beelden. Foto's van de slaapkamer in de eetstoorniskliniek, foto's van het gebouw van de gesloten afdeling en foto's van een lachende therapiegroep.
Ook zie ik regelmatig foto's langskomen van depressief kijkende mensen in houdingen waardoor sleutelbeenderen net wat meer zichtbaar zijn en waar armen met littekens net wat te duidelijk worden getoond.
Beiden kan ik niet goed begrijpen. Is dit normaal of komt het door de ziekte of is het een ongezonde vorm van aandacht vragen? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ik vroeger met een pleister naast mijn neus (sonde) op een foto zou willen. Ik zou me erg schamen en al helemaal als er ook nog eens een slang in mijn neus zou gaan. Niemand wil toch met een pleister op zijn gezicht op de foto of begrijp ik het verkeerd? Ik wilde bovendien helemaal niet dat al mijn vrienden wisten dat ik in therapie zat, laat staan als ik naar een kliniek zou moeten of gesloten afdeling.
Het in beeld brengen van littekens gaat helemaal mijn pet te boven. Kijk, ik ben het er helemaal mee eens dat er rondom bepaalde onderwerpen niet te veel een taboe moet heersen, maar het bijna tentoonstellen van iets is weer het andere uiterste. Veel mensen komen op het idee om zichzelf te beschadigen doordat ze het bij anderen zien. Daar wil je toch niet aan meewerken? Als je in het GGZ wereldje leeft zijn bepaalde problemen en gedragingen bijna normaal, maar voor de buitenwereld is het echt best 'ziek in je hoofd' om je lichaam toe te takelen met een mes. Wil je niet de komende jaren met een stempel op je voorhoofd rondlopen, dan is het niet heel raadzaam om overal foto's van jezelf te plaatsen met je littekens duidelijk in beeld. Misschien heb je een gesloten profiel, maar mensen praten graag ...en sturen foto's heel eenvoudig door.
Ikzelf zou iedereen het volgende aanraden: als het gaat om je problemen publiceren op internet, schrijf dan zo veel mogelijk anoniem of met de mogelijkheid het later anoniem te maken. Etaleer je problemen niet en probeer wanneer je depressief bent niet impusief al je negativiteit op het www te plempen. Denk er even over na: wat heeft het voor nut? Wat heeft het voor gevolgen?
Houd je een persoonlijke blog bij, zet hem dan op prive en vermeld nooit je voor -en achternaam. Een toekomstige werkgever kan heel goed even via Google zoeken naar jouw naam om te kijken wat hij mogelijk in huis haalt. Stuit hij dan op foto's van of teksten over zelfbeschadiging, opnames, eetstoornissen e.d. dan zal hij zich nog eens een paar keer achter de oren krabbelen alvorens hij je aanneemt. Plaats geen foto's van zelfbeschadiging, sondes, botten etc. Je wilt toch niemand inspireren of op een idee brengen?
Natuurlijk betekent dit alles niet dat je niet jezelf moet blijven. Jij bent jij en ook jij mag foto's van jezelf plaatsen, ook als je mager bent of dik bent, als je een sonde hebt of littekens hebt.
Maar voordat je foto's plaatst, denk even na: plaats je de foto vanuit de eetstoornis, vanuit de wens gezien te worden, vanuit een negatieve opwelling of plaats je de foto omdat je het gewoon leuk vindt?
Hoe denk jij over het publiceren van problemen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik herken het en verbaas me af en toe ook wat mensen allemaal op internet zetten...
Er zijn ook meiden op instagram die echt al hun wonden van AM showen, heel heel heel raar vind ik dat..
Vind het nogal een vorm van verkeerd aandacht vragen en kan er zelf ook echt niet tegen. Wat verwacht je dan van anderen? Dat ze medelijden met je gaan hebben. Ik vind het alleen maar irritant.
Schrijf dan gelijk aandachtshoer op je voorhoofd.
Erger me der rot aan. Ik vind het echt een ziekelijke manier om aandacht vragen en kan me echt niet voorstellen dat je dat doet. Ik schaam me er inderdaad helemaal dood voor. Hier op proud; oké, maar op fb oid gaat het te ver en zal dat ook echt nooit begrijpen.
Ik ken een meisje en die zet echt werkelijk alles over haar eetstoornis op facebook !
Echt zoo irritant !
Ook als ze moet wegen en hoeveel ze moet aankomen en hoe ze er nu uitziet met sonde zet ze op internet.
Echt echt heeel hinderlijk ;s
Aangezien men (in het algemeen) via Facebook hun identiteit naar buiten brengen, en dat is meestal al verstoord, zelfs bij niet-eetgestoorden, zullen anorexia-patienten ook dit stukje identiteit plaatsen d.m.v. foto's en posts die gerelateerd zijn aan niet-eten (b.v die sondes).
Begrijp me niet verkeerd, ik houd er zelf helemaal niet van om dit soort posts te zien, maar misschien ligt het iets genuanceerder dan alleen maar 'aandachttrekkerij'. Mensen die anorexia-gerelateerde dingen plaatsen zijn ziek en of ze dat nu weten of niet, dit kunnen ze gaan uiten via Facebook/Twitter. Ik denk dat het hun manier is om hun identiteit te vormen, of dat nu een gezonde is of niet. Niet dat ik het ermee eens ben, maar zou dit niet een soort van 'verklaring' kunnen zijn?
Maar nee, om zo aandacht te vragen, dat snap ik niet.
Het stuk met dat persoonlijkheid, daar kan ik wel inkomen.
Publiceren van problemen is eigenlijk ook naar verkeerde aandacht hengelen. Praat er met mensen over..
Hij beweert ook dat hij allerlei psychische aandoeningen heeft zoals borderline en een agressiestoornis. Dat laatste kan ik overigens wel geloven. Hij is ook nog eens 'suïcidaal'. Geloof me, ik doe meestal niet alsof dit soort problemen nep zijn. Maar als hij iedere dag, om de vijf minuten zegt dat hij ziektes heeft, dat hij het zo zwaar heeft, zelfmoord wilt plegen, en zichzelf pijn doet... nou, sorry, maar dan maak je jezelf niet echt heel erg geloofwaardig, is het niet?
Ik heb hem dit verteld, en zijn reactie was dat ik me niet zo aan moest stellen, dat ik egoïstisch was en dat ik het helemaal niet zo moeilijk heb als hij en dat ik geen vrienden verdien omdat ik een bitch ben. Nou, een beetje overreacting, noem ik dat maar. Ik ben blij dat ik geen contact meer heb met die gozer, jemig, wat een zielig persoon is dat zeg.
Ik geloof trouwens wel dat hij echt ziek in zijn hoofd is, omdat hij dit soort leugens verzint om er aandacht mee te krijgen. Hij kwetst mensen, zonder dat hij het doorheeft.
Ik maak me er schuldig aan, weet ik zeker. Hoewel ik het ietwat abstracter breng dan de voorbeelden die je geeft.
Ik vroeg me een lange tijd af waarom ik die dingen online zet, rijmpjes over zelfmoord, tekeningetjes van magere figuurtjes ed
Maar sinds ik niet meer verschrikkelijk mager ben, lijkt iedereen van me te verwachten dat het over is en ik mijn volle concentratie er weer bij heb.
Ik wil het iemand vertellen, liever nog schreeuwen op een berg.
Maar niemand direct met me opzadelen.
Hoe "bereik" je de wereld dan?
Juist.
dat vind ik wel kunnen omdat zij zich er niet voor schaamt, en het gewn een deel van haar leven.
Allemaal gezellige foto's, alsof het allemaal gewoon veel plezier is..
Ik snap echt niet dat zij wilt dat iedereen, al haar vrienden op fb (en meerdere als het wordt rond verteld) weten dat zij in een eetstoorniskliniek zit.
Walgelijk. Alsof ze er trots op is -_-'
Wil je nou serieus dat ik hier op reageer..?? Bekijk t maar!!
Wat ik dan wel nog vind kunnen is mensen die een sonde thuis moeten dragen voor een lange periode en die er dan, niet zo zeer geposeerde, foto's opzetten, want ja, je kan nu toch niet gewoon omdat je een sonde hebt, voor een lange tijd geen foto's van je laten nemen
met sondevoeding doe ik omdat de meeste mensen toch wel weten dat ik het heb en ik heb het ook thuis gehad en ik wil niet dat mensen schrikken als ze me zien met sonde.
En omdat mensen vaak denken dat je er als bijna dood uit ziet als je sondevoeding terwijl dat niet (in alle gevallen) zo is.
en ik ben schaam me er niet voor ik heb ana, maar iedereen heeft wel wat, it mean whatever, het gaat erom hoe ik me voel en ik ga me niet verbergen of beter voordoen dan ik ben.
Als je het gene wat je mindere aan me vindt niet accepteert dan verdien je het goede ook niet.
en foto's van m'n prikbord omdat ik op die manier laat zien dat ik waardeer dat iedereen aan me denkt!
iedereen z'n eigen menig.
MAAR IK BEN GEEN AANDACHTTREKKER!
Ik erger me hier echt kapot aan! Iedereen die hier aan mee doet ontvriend ik serieus want ik krijg hier zulke kriebels van!!
Wat me hier ook zo boos om maakt is,,, Ze krijgen met hun Negatieve/aandacht gedrag hier ook nog reactie's op en worden dus wel GEZIEN
Ik... die altijd me kop over alles houd,,,& bij mij ook niks zichtbaar is... Wordt niet gezien!! Of course ;)
Het is niet jaloezie ofzo maar door deze dingen voel ik me wel één nog groter geheim/Alien
Dus ja, zet dingen op facebook, maar doe dat om de mensen te laten zien hoe het met je gaat, maar niet om aandacht of meedelijden te krijgen..
x
Ik lees dat er staat dat het kan zijn dat het een soort aandachttrekkerij is, maar ik lees ook wel eens op facebook of op twitter: ''Ben echt blij met de mensen die ik heb leren kennen op #proud2bme''. Theoretisch gezien is dat ook een soort aandacht vragen.
Maar ik ben het er wel mee eens dat die foto's niet geplaatst hoeven worden.
Je maakt mij niet wijs dat die naar voren gedraaide schouders je natuurlijke houding is.
Zo ken ik een meisje die dingen posten als: Als ik xx kilo weeg vinden mensen mij aardig want zo is het altijd. Het is een manier om eigenlijk te zeggen dat het niet goed met je gaat. Maar ja, soms voelt je eetstoornis als enige wat je kan en daarom wil je posten over sondes en schouders en zo.
Je faalt in alles behalve afvallen dus misschien is het ook een manier 'eeh bitches kijk eens wat ik kan kunnen jullie niet!'
Nou ja, een ander anorexia patiënt waar ik mee om ging op school vond het erg dat ze ernstig ondergewicht en ze wilden heel graag aankomen maar waar ze bang voor was, was dat 'mensen zullen mij niet ziek vinden, mij niet meer willen helpen, ik zou dan alles alleen moeten doen en ik wil dat mensen voor me zorgen ik wil dat ze me helpen en ik ben bang adt mensen dat niet meer doen wanneer ik beter ben'
Maar ja, ik zelf hoef geen littekens te zien en zelfmoord gedachten is niet nodig.
Het stomme van onze maatschappij is dat veel mensen zo weinig over eetstoornissen weten en dat ze dus denken dat je dat alleen echt kan hebben als je er heel 'eng' of 'slecht' uitziet, en daarom is er bij eetstoornispatienten een soort van druk om er naar de buitenwereld toe slecht uit te zien, omdat je soms alleen zo kunt laten zien dat het slecht met je gaat. Ik vind het erg sneu dat die druk er is, want ikzelf heb ook anorexia, maar ik zie er niet overdreven dun of slecht uit, dus denkt iedereen dat het wel meevalt, of nemen ze het helemaal niet serieus, en gaan over me praten, en dat terwijl ik me vanbinnen heel slecht voel, en die dingen kunnen het soms erger maken bij een eetstoornis, en dat is jammer.
Ik heb wel dat als ik foto's plaats dat ik ze dan altijd zo dun mogelijk uitzoek. Nou heb ik niet echt ondergewicht meer maar anders zou ik het ook doen. Ik denk eerlijk gezegd dat alle vrouwen dat doen maar de motivatie is waarschijnlijk niet altijd hetzelfde. 'Kijk mij er ziek uitzien' of 'Kijk mij nou gezond slank zijn' oid. Hoewel ik zelf meer ben van 'ik ben lekker dun en jullie lekker niet' :
ik woud dat niemand het wist, en zou het zeker niet in het openbaar publiceren, dat snap ik echt niet dat je dat kunt doen, het is toch schaamtelijk, vind ik toch..
Maarja, dat is mijn mening he..
Sonde's, rolstoelen, ziekenhuisopnam, nurti, de woorden 'kliniek', 'dagbehandeling' en 'deeltijd' heb ik echter bewust niet laten weten, dat vind ik toch een beetje ver gaan. Net als crisisopnames ed.
Maar het scheelt ook wel als je alleen mensen toevoegt die je echt kent ipv gewoon iedereen die tussen de vriendensuggesties staat (waardoor je uitkomt op zo rond de 150 vrienden en niet 600).
al had de toon mss idd iets anders gemogen.
Ikzelf schaam me te erg voor littekens, de tijd van ernstig ondergewicht e.d.
dus daar plaats ik zeker geen foto's van, ook nooit gedaan en verberg waar nodig..
Toch laat ik sinds kort soms wel weten waar ik ben, omdat door mn vele opnames mn sociale wereldje anders wel heel klein wordt als ik tijdens mn opnames niks kan vermelden.
En ik merk dat kennissen het ook fijn vinden een beetje meer te weten in deze hectische tijd voor mij en mn fam., internet is nou eenmaal makkelijk contact mk in deze tijd.
Dan zeg ik bijv. 'Ontslagen uit Zeist'. Maar dus niet dat ik in een kliniek zat laat staan in een es-kliniek.
Toch snap ik als iemand gwn gezellig een foto wilt mk bijv. met een vriendin, dat het best kan dat daar dan je sonde op te zien is, of heel mss oude littekens. Ja het is een rot tijd, maar je mag toch ook gwn een sociaal leven hebben?
En 'sociaal' zijn, vind jammergenoeg gwn veel plaats op het internet.
Ik denk net als in veel gevallen, te veel is niet goed maar te weinig ook niet.
Je botten extra laten zien, vertellen dat je net gesneden hebt, is mss wat too much, maar jezelf volledig verbergen, het zonnetje spelen, lachende foto's terwijl je ziek in een kliniek zit is ook niet goed lijkt me.
"De guldemiddenweg'
Als we die toch eens konden vinden...
maar om nou echt te gaan vloeken op mensen die dat doen?
Als je een probleem hebt is dit inderdaad niet handig om te doen, maar ik denk dat mensen daar gewoon niet zo veel bij stilstaan. Of dat je het wel doet om 'aandacht te trekken' niet óm de aandacht, maar vanwege het hebben van een groot probleem...
Het is niet de goede manier, maar ik kan het vanuit de persoon zelf ook wel begrijpen.
En in de periode dat het goed gaat, zie je bijna geen foto's.
Heel irritant, echt aandacht trekken.
maar ik schrijf nooit erbij dat ik mijzelf gekras heb of wat dan ook.
ik schaam mij behoorlijk ervoor en van mij mag alles achter de rug zijn dat ik een normale leven heb net als de rest van de mensen.
ik vindt dat mensen zelf moeten weten wat ze op Facebook zetten en is heel knap dat ze uit durven te spreken dat ze anorexia hebben en dat ze sonde voeding hebben kunnen voor veel mensen een steunend bericht zijn die mensen achter laten.
er zijn zoveel mensen die iets neer zetten waar andere mensen op erge.
wij als mensen beslissen zelf als we die lezen en regeren op de blog.
ik snap wel dat mensen zich op erge dat ze dat doen.
dit is niet kwaad bedoeld na mensen toe maar dit is mijn mening die ik geef.
"Je wilt toch niemand inspireren of op een idee brengen?"
Als je gezond bent zeker niet. Maar, als je heel erg in je ES zit ga je Pro-ana, en daar is dat heel gebruikelijk. Ziek, maar niet voor de aandacht per se.
Het grootste probleem is echter namen noemen, dat moet je gewoon niet doen. Want op Internet blijft alles oneindig (letterlijk!!! Google en dergelijke zijn dol op archiveren en graven en dan verbinden van info) vindbaar. Je kunt over 1, 2, 5, 10, 20 en zelfs 30 jaar gechanteerd of gediscrimineerd worden op basis van jouw ES foto van nu.
Dat is niet ethisch, maar werkgevers Googlen nu al uitgebreid sollicitanten. En geloof mij als IT-pro maar, al die social media zaken zijn heel goed te vinden. Nu al, en alleen maar meer en meer. Het stigma op geestesziek zijn (vooral "niet kunnen genezen", "terugval risico") zal nog heeeeeel lang blijven bestaan. Pas dus op met wat je upload!!
Nog een leuke voor anoniem blijven: computers kunnen al jaren automatisch berichten analyseren en schrijfstijl en woordkeus heel mooi matchen met andere berichten. Zelfs als jouw naam er niet onder staat, kan men nog een heel hoog percentage zekerheid hebben dat jij een blog hebt gehad (jaren geleden)!
Dat vind ik echt van die kliniek-taal, verschrikkelijk. Steunen is geweldig en hard nodig, maar ik kan dat soort teksten niet (meer) aanhoren :p
Op facebook heb ik ook gewoon foto's van mezelf staan waar littekens op te zien zijn. Dit is een deel van mij, iets wat nooit meer weg gaat, en het is O.K.
Ik vind het niet fijn dat in de sociale media alles zo vrolijk wordt neergezet. Daardoor lijkt het NOG meer alsof het gras bij de ander groener is. Ik vind op de sociale media moet het 'menselijk' en 'realistisch' zijn. Ik zet foto's van goede momenten op facebook. Altijd, maar als er littekens op te zien zijn, zet ik ze er ook op. Why not? Het laat alleen zien dat ik eens mens ben, met gebreken. Het geeft een realistisch beeld van mezelf weer.
Ik zet NOOIT een foto van alleen mijn littekens online. Het enige wat ik deed is een foto van mijn nieuwe tattooage met de naam van mijn dochter op mijn pols online zetten. Waarom? Omdat ik er trots op ben. Ook daar zijn littekens op te zien. Na en? Mensen mogen klagen, zeuren, roddelen, boeit mij niet. Dat is dan alleen maar een zwakte van hun, en niet van mij..
Ik dacht toen dat ik de enige was, dat ik gek was, dat er iets mis was met mij. Als ik toen had geweten dat er ook anderen waren die dat deden had ik daar veel sneller over gepraat en veel sneller hulp gezocht.
Ik bekijk het meer op die manier, het is een manier om steun te zoeken, om hulp te vragen. En ook anderen te kunnen steunen.
Als mensen vroeger konden zien dat ik het moeilijk had, dan had ik niet zo lang alleen door deze sh*t gegaan, dan had ik sneller hulp gekregen. Misschien dat het dan nu beter met mij zou gaan.
Ik heb veel littekens, ja, ik heb ze en ze gaan nooit meer weg. Nooit. Zou ik dan de rest van mijn leven geen foto's mogen plaatsen van mezelf?
En ja, ik zit ook aan de sondevoeding. Al meer dan een halfjaar. Zou ik dan al die tijd geen foto's mogen posten omdat ik nou eenmaal zo'n slangetje nodig heb om niet dood te gaan?
Je bent dan niet meteen een aandachtszoeker hoor. Klinkklare onzin als je het mij vraagt.