Het was mijn eigen keuze om in behandeling te gaan voor mijn eetstoornis. Ik wilde er ook wel vanaf, me beter voelen, herstellen. Toch vond ik het vaak lastig om mijn behandelaren volledig te geloven of te vertrouwen. Ik was het niet altijd eens met mijn omgeving die het beste met me voor had. Of met de diëtist die mijn voedingslijsten voorschreef en adviezen gaf op gebied van eten. De angst was soms te groot om echt open te kunnen staan voor een gesprek. Zo groot dat ik soms zelfs ging twijfelen of ze me wel echt wilden helpen. Of dat ik misschien de enige uitzondering zou zijn, bij wie hun adviezen niet zouden werken. Hierdoor zat ik soms ontzettend vast in mijn herstel.

Je mag ook alleen luisteren

En dan bedoel ik écht luisteren en horen wat iemand te zeggen heeft. Ik kon me vaak al snel gepusht of aangevallen voelen als iemand iets zei dat ik niet wilde horen. Ik wilde dan liever ook meteen niet meer luisteren. Klaar met dit gesprek. Te eng. Ik gooi de deur dicht. Alsof het luisteren alleen al, de wereld onder mijn voeten vandaan zou trekken en alles zou veranderen. Maar alleen luisteren kan echt geen kwaad. Want wat zegt die ander en waarom? Pas als je echt luistert en dat begrijpt, kan je ook een eerlijke reactie daarop geven. Echt luisteren en willen begrijpen wat de ander zegt en waarom wordt ook wel 'actief luisteren' genoemd. Vaak wordt deze term toegepast om inleving aan een ander te laten zien en dit kan ook heel waardevol zijn, maar ook voor jezelf kan dit voordelen hebben. Probeer open te staan voor wat de ander te vertellen heeft en neem het in je op. Wat zegt die ander eigenlijk en waarom?

bron foto

Herhalen en reflecteren

Je hoeft er dan nog helemaal niet naar te handelen, hetgeen dat mij zo eng leek en waardoor ik direct mijn hakken in het zand stak. Om nog beter te begrijpen waarom iemand iets zeg, kan het helpen om te herhalen wat iemand zeg. "Dus eigenlijk bedoel je te zeggen dat..." In plaats van meteen in de angst de schieten en de deur dicht te gooien, geef je jezelf ook de ruimte om het eens op een andere manier te bekijken. En dan nog steeds hoeft er in de praktijk niets te veranderen. Als je echt begrijpt wat er gezegd word, kan je er ook zelf beter op reflecteren en daar mag je best even de tijd voor nemen.

Er bestaan geen domme vragen

Het is ook helemaal niet erg om te vragen waarom iemand je een bepaald advies geeft. Zeker als het over een onderwerp gaat waar jij onzeker over bent en veel angst bij ervaart. Als het iets is waar jij zelf enorm over twijfelt, is het alleen maar goed en logisch om daar vragen over te stellen. De ander gaat dit gesprek juist met je aan omdat diegene je iets wilt vertellen. Je omgeving omdat ze van je houden. Je behandelaren omdat ze je willen helpen. Je diëtist omdat ze daarvoor heeft gestudeerd en de feitelijke informatie goed kan uitleggen. Zeker als jij nog vragen erover hebt!

Je hoeft het niet meteen te weten

En je hoeft het niet (meteen) eens te zijn of er voor de volle honderd procent achter te (durven) staan. Je mag het oneens zijn, er een ander idee over hebben. Hoewel het niet iets is waar ik meteen vanuit wil gaan, hoor ik ook wel eens verhalen over behandelaren of artsen die niet goed hebben aangevoeld wat nodig is. Ik denk dat je dat ook alleen maar het beste kan uitleggen als je naar elkaar wilt luisteren. Als ik naar mezelf kijk, speelde angst ook een grote rol om iets niet aan te durven nemen. Maar je mag ook eng vinden. Herstellen van een eetstoornis is ook eng en het is logisch dat die angst voor weerstand zorgt. Blijf daarom luisteren en vragen, want het erover hebben kan echt helpen. Zelfs al heb je het honderd keer over hetzelfde. Herhaling kan juist nodig en effectief zijn om iets kracht en vertrouwen te geven. 

Je kan het altijd proberen

Maar als je het over angst hebt, is herstellen van een eetstoornis uiteindelijk ook een kwestie van doen. Blijf niet te lang hangen in vragen stellen. Het wikken, wegen en almaar twijfelen. Alleen door iets vaker dan eens te doen, zal iets ook minder eng worden. Ik weet nog dat m'n therapeut eens tegen me zei: "Als het je echt niet bevalt, kan je altijd terug naar de eetstoornis." Volgens mij zeggen therapeuten dit wel vaker tegen hun cliënten, kwam ik later achter. Maar het had ook effect, want iets in mij dacht meteen: maar als het me lukt dan hoef ik niet terug hoor. Ik denk dat ik niet zozeer bang was voor een leven zonder eetstoornis, maar banger was dat ik het zou proberen en dat het me niet zou lukken. Dat ik zou falen. En ja, eetstoornis herstel gaat met vallen en opstaan. Met overspoeld worden door angst. Het is misschien anders dan je je had voorgesteld. Maar kon ik doorgaan zoals het ging? Had ik echt iets te verliezen? Je kan meer dan je denkt, meer dan je durft. Je kan het altijd proberen. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.