Onzichtbare pijn

 

Als je door een moeilijke tijd gaat, is het niet altijd even gemakkelijk om hoopvol en positief te blijven. Ik ben een mens en dus loop ik daar ook regelmatig tegenaan. Onlangs kreeg ik enorme pijn in mijn rug. Ik loop hier inmiddels al maanden mee en dat heeft me best wel opgebroken op sommige momenten. Ziekenhuis in voor het ene onderzoek en ziekenhuis weer uit om naar het volgende te gaan of een test af te wachten. Van de ene fysiotherapeut naar de andere en ook qua pijnstillers heb ik heel wat uitgeprobeerd. Het deed me denken aan de tijd dat ik nog een eetstoornis had. Ik paste nog niet in het hokje ‘anorexia', maar was wel degelijk super ongelukkig en had problemen met eten. Niemand wist precies wat ze ermee aan moesten.

Lange tijd zocht ik naar een passende behandeling, maar iedere keer viel ik weer terug of bleef het gewoon doorgaan. Dat is een beetje waaraan ik moest denken tijdens deze periode met rugklachten. Ik voelde mij, net als bij mijn eetstoornis, soms niet echt serieus genomen. Ik kwam in die tijd bij een huisarts die vond dat het wel meeviel met mijn ondergewicht en dat ik gewoon moest stoppen met vegetarisch eten. Nu kwam ik bij de huisarts die zei dat ik gewoon een frozen schouder had en gewoon moest blijven bewegen, zonder ook maar enig lichamelijk onderzoek. Wat dachten ze wel niet, dat ik mij aanstelde? Toch zei ik niets. Ik modderde verder aan. Tot ik weer terug ging en het nog erger was geworden ondanks de tips en adviezen en ik dacht: Snap je het dan niet? Ik heb pijn!

pijn

Ik werd van arts naar arts gestuurd die allemaal met een andere diagnose iets gokte. Ze stelde deze ook niet vast, ze zeiden dat het ‘misschien' wel dit of dat zou kunnen zijn. Wie weet zou sporten helpen? Het voelde een beetje alsof ik met een eetlijst en niet meer dan dat naar huis werd gestuurd. 'Wat nou gewoon weer gaan eten? Ik heb *** hartstikke veel last van deze strijd rondom eten en ben doodongelukkig!' En zo dacht ik nu: 'Wat nou gewoon sporten? Ik ben al maanden bezig met trainen bij de fysio en doe elke dag mijn oefeningen! Ik stik van de pijn, zie je het dan niet?''

Natuurlijk weet ik dat het voor artsen ook allemaal echt niet zo gemakkelijk is. Dat blijkt, anders hadden ze me al lang een helpende behandeling of medicijnen kunnen geven tegen de pijnklachten in mijn bovenrug. En zo was het ook met mijn eetstoornis. Voor mij leek het misschien logisch; ik klooide met eten en ik voelde me super ongelukkig. Ik klopte bij hen aan om te horen wat ik moest doen om daar vanaf te komen. Helaas was het ingewikkelder dan dat. Er was niet één pasklare oplossing, één middel of één hokje waar ik exact in zou passen. Ik was ik en ik had inderdaad een probleem, maar wat de juiste behandeling was en hoe erg het was, dat kon de dokter met een gesprekje of een intake ook niet altijd even goed inschatten.

Zo ook nu bij mijn rugklachten. Ik wilde een oplossing, maar het bleek lastiger dan vooraf gedacht. Ze kunnen niet door mijn lichaam heen kijken om te zien waar het niet goed zit in mijn rug. Helaas leverde ook een röntgenfoto en botscan niets op. Aan de ene kant fijn, want dat betekent dat er dus ook niets fout zat op het gebied dat ze daarmee konden bekijken, maar hoe langer het duurde en hoe meer verscheurend de pijn werd, hoe meer ik verlangde naar een diagnose. Ik kreeg zelfs de neiging om bij de nieuwe arts die ik kreeg te overdrijven, zodat hij me serieus zou nemen en een diagnose kon vinden. Ook iets herkenbaars wat betreft mijn eetstoornis.

Niet dat ik per se ging overdrijven, maar ik wilde wel zichtbaar maken hoe slecht het ging. Blijkbaar kwam dat niet over met wat ik nu vertelde en hoeveel ik woog. Dus moest ik het erger maken en mijn best doen om toch die diagnose ‘Anorexia' te krijgen. Misschien dat ze me dan wel konden helpen? Ik ging kapot van binnen, zag niemand dat dan?

Ik kon me door de klachten met mijn rug weer een beetje inleven in het hebben van een onzichtbare eetstoornis. Ik kon me weer bedenken hoe lastig dat was, ook al is het heel lang geleden voor mij. Ik had het er met Scarlet over dat iemand tegen mij had gezegd dat ik er gewoon gezond uitzag en dat het vast snel over zou zijn met mijn rug. Die opmerking frustreerde mij. Scarlet en ik grapte dat het een beetje een opmerking was als ‘Je ziet er helemaal niet zo dun uit, het valt vast wel mee met je eetstoornis.' en dat ik me er niet teveel van moest aantrekken. Die persoon begreep het blijkbaar niet.

De eerste artsen namen mijn klachten misschien niet zo serieus en ik zelf twijfelde daardoor ook aan de ernst. Stelde ik mij dan aan? Later op de dag, als de pijn weer heftiger werd stelde ik die twijfel aan mijzelf weer bij. Ik stelde me niet aan, ik heb hele heftige rugpijn en daar wil ik vanaf. Net zoals dat ging bij mijn eetstoornis. Ik stelde me niet aan, al twijfelde ik daar soms over. Ik had er last van en wilde er vanaf.

De arts die mij met een verwijsbriefje voor fysio naar huis stuurde verwijt ik niets. Ik had ook gehoopt dat het daarmee verholpen kon worden. Dat het zo simpel was. En dat geldt ook voor een gesprek bij de huisarts over mijn problemen met eten. Het verwijsbriefje voor de diëtiste leverde toen helaas ook niet op wat zij had gehoopt. Ik voelde me er een aansteller door. Alsof ik met een eetlijst weer gewoon van mijn problemen af zou komen. Ik voelde me onbegrepen. Toch had het natuurlijk heel fijn geweest als het daarmee opgelost zou zijn. Dat het inderdaad meeviel en ik me gewoon een beetje aanstelde. Maar dat was helaas niet zo en zat ik een half jaar laten weer bij haar in de spreekkamer.

Pijnlijk zijn de gebeurtenissen of opmerkingen van onbegrip soms wel, en dat beleefde ik nu ook met de rugklachten die ik heb. Ik probeer niemand iets te verwijten. Zij weten het ook niet. De dokters doen namelijk echt hun best, maar moeten zich soms aan wachttijden en regels houden. Ze kunnen niet in mijn ruggenwervel kijken of de spieren zien door mijn huid heen. Ze doen wat ze kunnen en dat is zoeken tot we weten wat het is.

En zo kunnen ze helaas ook niet in jouw hart kijken en in jouw hoofd. Ze kunnen niet met een paar gesprekjes weten hoe diepgeworteld de problemen zitten en wat er nog meer aan de hand is. Ze horen alleen wat jij zegt en wat ze zien. Een mooi jong meisje dat piekert over eten, aankomen, eetbuien en somberheid. Maar hoe erg het is, dat weet alleen jij.

pijn

Zo merkte ik in de loop van alle onderzoeken ook dat ik degene was die aan moest geven hoe erg het was. Als ik het alleen maar over pijn tussen mijn schouderbladen had, werd niet duidelijk hoe erg het was. Ik nam de volgende afspraken mijn vriend mee zodat hij me aan kon vullen als ik iets vergat te vertellen of niet genoeg benadrukte hoeveel last ik ervan had. Ik was degene die moest laten weten dat ik onderzoek wilde, dat ik er vanaf wilde en dat ik mijn best al deed bij de fysio, ging zwemmen en met m'n houding, maar dat niets leek te werken. Er moest meer gebeuren en ik kwam die arts vragen om hulp.

Ondertussen gaat het nog steeds niet zo goed met mijn rug. Ik kan maar korte periodes zittend dingen doen, maar door de pijnstillers die ik nu heb zit ik wel lekkerder in mijn vel en kan dat iets langer. Ik doe bewust mijn best om hoopvol en positief te blijven en dat lukt steeds beter. Er is nu nog geen oplossing voor de pijn, maar die komt. En daar kan ik zelf voor zorgen met de hulp van artsen en tijd.

Ik wilde dit inzicht en de herinneringen aan de tijd dat ik nog een eetstoornis had graag even delen. Omdat ik weet hoe rot dat was en omdat ik ook even aan jou moest denken. Jij met je eetstoornis die zich misschien niet altijd even goed begrepen voelt. Omdat de dokter en de mensen om jou heen niet door je huid heen kunnen kijken, omdat ze het soms ook niet weten. En ik wil je aanmoedigen voor jezelf op te komen als je je niet begrepen voelt.

Mijn rugpijn is onzichtbaar, want ik zie er misschien heel vrolijk uit. Maar de pijn die ik voel is er elke dag en is zonder pijnstilling echt heel naar. Zo was dat ook met mijn eetstoornis. Die was er, zelfs ook al zag ik er gewoon gezond en gelukkig uit. Dat was ik niet. Leg mensen dat uit, vertel ze het of schrijf het voor ze in een brief. Je verdient dat begrip en de juiste behandeling. Die gaat ook komen, voor jouw eetstoornis en voor mijn rugpijn. Hou vol en zet door.

Fotografie: Igor Gorshkov

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lovve - Zaterdag 23 januari 2016 13:26
Wat naar om te lezen dat je zo'n last van je rug hebt, ik hoop dat er snel een goede behandeling komt! Knap dat je toch zo positief blijft, daar kan ik nog een hoop van leren ❤
ik - Zaterdag 23 januari 2016 13:29
mooi geschreven nouska over de analoog....de onzichtbare pijn, het onbegrip.. de schone schijn die mensen zien doordat je er vrolijk uitziet. Of het nu over eetstoornis gaat of over ernstige rugpijn. Heel vervelend...
Veel sterkte er mee, ik kan me voorstellen dat het je hele dagen en nachten kan kleuren. Hopelijk komt er een oplossing doordat je voor jezelf vecht.
Nikki - Zaterdag 23 januari 2016 13:29
Nouska, ik heb er bijna geen woorden voor, je zegt zulke mooie dingen in de blog.
Ik heb er tranen in mn ogen door gekregen, die onzichtbare pijn, het is zo waar wat je zegt. Bedankt voor het stukje herkenning dat je me gegeven hebt en je medeleven. Dat doet me heel er goed. Ik heb hulp, maar eigenlijk voelt het alsof alleen jij, al is het via Internet, me écht begrijpt.
Je hebt een goede snaar weten dat raken.(Zoals vaker)

Ik vind het ook heel naar te lezen, dat je zoveel pijn hebt, en op onbegrip stuit. Ik hoop dat er verbetering komt. En ik hoop dat je , net als ik dat doe, hoop zal houden.

Liefs, en nogmaals bedankt voor deze hele bijzondere blog
Odette - Zaterdag 23 januari 2016 13:29
Mooi geschreven Nouska, veel sterkte met je rug!
Mirjam B - Zaterdag 23 januari 2016 13:36
Ja vreselijk herkenbaar. Onzichtbare pijn, onbegrepen pijn, grilligheid. Soms is het er bij mij, soms ook niet. Het heeft dan weer een naam en dan weer niet. Fybromyalgie, chronisch pijnsyndroom. PDS............
Niemand ziet het, bijna niemand weet het, elke dag is het er, niemand die kan helpen, is het er dan wel of beleef ik het alleen? Doorgaan dan maar weer, niemand begrijpt, ik lach ook, zie er goed uit zegt men, waar heb ik het toch over, ik dans zelfs(dus ik besta) probeer te vergeten, af te leiden, probeer zo normaal mogelijk te kunnen leven, niet aanstellen, flink zijn. Van binnen elke avond de angst. Gaat het dan nooit over, moet ik het zoals men zo simpel zegt gewoon accepteren? Al zoveel af laten vallen en ook zoveel niet. Laat me niet kennen. Ik loop dus hoe kunnen mensen dan ook weten dat elke stap pijn doet. Ik wil ook niet graag dat ze het weten. Wil gewoon kunnen functioneren. Tegenstrijdig gevecht. Mag het er zijn of niet?
Maan - Zaterdag 23 januari 2016 13:45
Wow Nouska. Ik krijg niet snel tranen in mijn ogen, maar dit blog raakt me echt. Bedankt voor het delen en hopelijk komt er voor jou snel een passende oplossing voor je rugpijn :)
Jimmy - Zaterdag 23 januari 2016 14:20
Ik zie in de gezondheidszorg veel problemen die ik ook in de psychiatrie zie. Lange wachtijden, iedereen heeft het druk, alles moet snel, niet serieus genomen worden, gebrek aan kennis, en 'gokken' wat betreft de diagnose.

Ik heb ergens wel het idee dat ik liever een fysiek probleem heb dan een mentaal probleem. Maar ja, als je een onverklaarbaar lichamelijk probleem hebt waar geen oplossing voor is dan wordt je daar net zo wanhopig van.

Sterkte Nouska! We staan achter je.
Ronja - Zaterdag 23 januari 2016 14:33
Ik had al het idee dat er iets met je was zo de laatste tijd.
Sterkte. Fijne blog
Dank je wel
Lentesneeuw - Zaterdag 23 januari 2016 14:59
Wat een mooie, rake blog Nouska. Het is heel pijnlijk om niet begrepen te worden, maar het is inderdaad wel zo dat hoe duidelijker je je hulpvraag stelt; hoe beter de hulp gevonden kan worden die het beste bij je past. En als dat niet lukt, dan is het heel goed om iemand mee te nemen die je daarbij kan helpen.

In ieder geval, heel veel sterkte met je rug en ik hoop dat je je binnenkort snel weer beter gaat voelen!
P - Zaterdag 23 januari 2016 15:33
Zo herkenbaar.. Van vroeger en nu weer. Ik ben nu bijna op mijn gewicht van toen en mijn eetstoornis heeft mijn leven totaal overgenomen. Mijn huisarts vindt dat ik een prachtig gewicht heb.. Ja.. Dát wil ik nou net niet horen.
Verder niets dan lof over mijn huisarts, want ze neemt de psychische kant van mijn es verder wel heel serieus en is heel begripvol en uhh.. Daadkrachtig..
Annie - Zaterdag 23 januari 2016 16:11
Vaak lees ik jullie blogposts maar ik heb nog niet eerder gereageerd. Dat doe ik nu wel, omdat ik het zo herken, je wil vertellen dat je niet de enige bent, en je een digitale 'hart onder de riem' wil steken.
Voordat ik een eetstoornis kreeg, toen ik nog op de basisschool zat, kreeg ik last van erge vermoeidheid. Veel doktersafspraken en ziekenhuisbezoeken later wist nog steeds niemand wat er met mij aan de hand was. Op een gegeven moment zei een dokter dat ik blij moest zijn, want ik was toch helemaal gezond? Hierdoor raakt ik heel erg in strijd met mezelf, en raakte ik het vertrouwen in mijn lichaam en hoofd kwijt. Stel ik me aan, valt het wel mee, praat ik het mezelf aan, zit het tussen mijn oren? Waarom kan ik het niet uitzetten, ermee ophouden?

Toen ik jaren later een eetstoornis ontwikkelde en uiteindelijk de diagnose anorexia kreeg, klampte ik me hier heel erg aan vast. Ik had iets! Ik was écht ziek, ik stelde me niet aan! Achteraf gezien kwam deze behoefte aan erkenning van 'vroeger'. Nog steeds vind ik het moeilijk om mezelf serieus te nemen. Als ik verdrietig ben, dan denk ik dat mijn hoofd het verzint. Als het slecht gaat met eten, dan zeg ik tegen mezelf dat ik normaal moet doen, me niet moet aanstellen, en gewoon moet eten zoals 'normale mensen'. Ik zit vaak vast in een overtuiging dat ik emoties, lichamelijke gevoelens en gedachten onder controle moet hebben. Het idee dat het mijn schuld is als ik me niet zo voel als ik zou willen, als ik weer eens moe ben of verdrietig. Dat er ergens in mijn hoofd een knop bestaat die ik om kan draaien, maar dit ik dit niet doe omdat ik nu eenmaal een zwakkeling ben. Ik heb vaak gehoopt dat er een 'objectieve' test zou zijn, een bloedonderzoek ofzo, waarmee vastgesteld kon worden hoe ik me écht voelde. 'Ja inderdaad, je voelt je heel erg verdrietig, dat klopt'. Alsof het er dan pas mag zijn.

Vertrouwen hebben in je lichaam, wat je denkt en wat je voelt, dit voor jezelf erkennen, is zo moeilijk maar zo belangrijk. Alleen dan kun je herstellen van een eetstoornis, alleen dan kun je van jezelf accepteren dat je moe bent, of dat je pijn in je rug hebt. Alleen als je dit kunt accepteren, kan je er van herstellen. Anders blijf je het alleen maar wegduwen en wordt het uiteindelijk alleen maar groter en groter. Oei wat een lang verhaal, ik zal nu ophouden. Bedankt voor het schrijven van deze blog. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt, en dat je van jezelf en anderen de ruimte krijgt wanneer je pijn hebt.
Esrarengiz - Zaterdag 23 januari 2016 16:18
Goed beschreven Nouska. Elke zin die je schreef riep zoveel herkenbaarheid op..
Hoewel mijn rugklachten niet zo erg zijn als bij jou, kan ik me er wel in vinden wat betreft mijn behandeling bij de psycholoog. Ik had in juni aanvraag gedaan en het is januari, maar nog steeds geen behandeling.. Steeds weer heb ik afspraken met de psych over hoe het gaat en steeds weer zeg ik dat het niet goed gaat. Ze zei zelfs dat ik 'bovenaan de lijst' sta voor behandeling. Nou, onzin dus! Ik voel me zo niet serieus genomen. Soms denk ik zelfs dat ik pas geholpen word als ik haar zeg dat ik van een flat ga springen bij wijze van. Natuurlijk zou ik dat nooit doen, maar ik word zo kwaad in mezelf en voel de adrenaline opkomen en heb dan neigingen om alles te roepen wat in mij opkomt omdat ik het gevoel heb dat mensen niet begrijpen hoe slecht het met me gaat.
Kiek - Zaterdag 23 januari 2016 16:20
Mooie blog Nouska! Wat naar dat het nog steeds zo slecht gaat met je rug, ik hoop dat je snel meer weet!! Misschien dat dat al lang besproken is, maar misschien kan de chiropractor iets voor je betekenen.
Xx
Roosje - Zaterdag 23 januari 2016 16:26


Lieve Nouska,
Ik wens je veel sterkte!
Jansje - Zaterdag 23 januari 2016 16:32
Lieve Nouska,

Fijn dat je t deelt hier op Proud, en dat je die vergelijking met een eetstoornis zo kan maken...
Sterkte en beterschap, k hoop echt dat je van die pijn af komt!
Abenita - Zaterdag 23 januari 2016 16:48
Heel veel sterkte Nouska!
Het neemt de pijn natuurlijk niet weg, maar ik hoop dat mindfulness je er een beetje bij helpt. :-)
JenniferRS - Zaterdag 23 januari 2016 17:32
Veel sterkte!

En wat mooi verwoord!

Liefs
Roos_ - Zaterdag 23 januari 2016 18:02
Sterkte Nouska! Liefs
Diede - Zaterdag 23 januari 2016 18:27
Lieve Nouska! Ik wilde graag even reageren op jou geschreven blog. Je bedanken voor de mooie woorden, die mij en anderen raken. Soms zou je graag willen dat je niks hoeft te zeggen, niks hoeft uit te leggen maar dat andere je gewoon begrijpen. Dat je in de behandelkamer kan gaan zitten en de therapeut of in jou geval de arts je begrijpt en verder kan helpen. Maar helaas kan dat niet. Je hebt gelijk wanneer je schrijft dat wij zelf eerlijk en duidelijk moeten zijn. Al kan dat soms enorm lastig zijn..

Lieve Nouska., ik vind het heel naar om te horen dat je zo'n pijn hebt. Ik wens je veel sterkte. Denk aan jezelf! Je bent een bijzonder mooi mens.

Liefs, Diede
Lace - Zaterdag 23 januari 2016 19:32
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees, echt heel bizar.
Veel sterkte Nouska, laat je niet gekmaken!

Liefs Lace
avis amator - Zaterdag 23 januari 2016 20:42
Supermooie blog, erg herkenbaar ook
veel sterkte met je rug ook, hopelijk komen ze er snel achter wat het is en gaat het dan weer beter met je
en nog even: wat een supermooie foto's van jou, vooral diegene biven het stukje: ik werd van arts naar arts gestuurd...
Flux - Zaterdag 23 januari 2016 20:58
Sterkte Nouska, ik hoop dat jullie snel een oplossing vinden tegen de pijn. Verder herken ik het vooral met mijn buikprobleem (die een extra hindernis vormt bij het eten en aankomen).
Laurarara - Zaterdag 23 januari 2016 21:13
Lieve Nouska,

Ik begrijp je op meerdere niveau's. Ikzelf ben door mijn rug gegaan en het is echt****. Ik ben huilend van school naar huis gegaan omdat ik het niet meer trok. Als ik thuis was voelde ik mij schuldig. Stelde ik mij niet een beetje aan om mij ziek te melden? Ik was toch niet ziek, had alleen maar pijn in mijn rug. Ik had het nog nooit gehad dus wist ik het ook niet echt goed uit te drukken in iets waar de fyshio iets aan had. Mijn vader wist gelukkig wat ik mee maakte en kom het een beetje voor mij "vertalen" . Het was zo'n een opluchting voor mij! Iemand die het begreep en die zei dat ik mij niet aanstelde.
Ik heb 6 weken bij die fyshio gelopen die maar eventjes hielp. De dag daarna liep ik weer krom. Ondertussen was ik op 3/4 van mijn eetstoornis en in een behandelplan van Jeugdriagg. Mijn ouders wisten dat ik in de wachtrij stond voor anorexia maar ik vond niet dat de fyshio dat hoefde te weten. Hij merkte op dat ik geen vet meer had en dat ik de klachten had van een dertigjarige.
Mijn tante stelde voor om mij te masseren. Ze werkt als masseuse dus weet ze hoe het zit met spieren en het verhelpen van knelpunten. Ik zweefde nadat ze klaar was. Lopen was weer leuk en ik kon slapen zonder kruiken of kussentjes. Ik straalde weer en met eten ging het ook weer beter. Ik was nog steeds met mezelf in de knoop, maar mijn tante doet meer dan alleen masseren. Ze raakte je ook dieper dan alleen je spieren en zorgt ervoor dat je vanbinnen ook geheelt wordt. Dat heeft mij heel erg geholpen.
Later ben ik weer naar toe gegaan om te praten over hoe het nou werkelijk met mij ging, zonder acteer-werk. Ze heeft een bepaalde mensenkennis die mij heel erg heeft geholpen om te praten over mijn gevoelens.
Nu gaat het beter. Ik leef weer (tussen het leren en hw maken door haha), en van mijn rug heb ik alleen last als ik stress heb. Dat ik het enigste wat ik eraan heb overgehouden (en dat ik liever niet meer bij Appie wil werken ;p )

Ik raad je daarom heel erg aan om naar een masseuse te gaan. Doordat ze de hele dag met verschillende lichamen in de weer zijn, kunnen ze goed de verschillen en de pijnknobbels "voelen" en die 9/10 verhelpen. Ik hoop dat je dit leest en iedereen die een onverklaarbare pijn heeft ergens in haar/zijn lichaam.

Heel veel succes voor iedereen en laat de pijn niet je overheersen! Er is iets mis en dat probeert je lichaam je te vertellen.

Liefs, Laura
P.s. Mijn tante heeft haar praktijk in amsterdam, Als je wilt kan ik haar vragen om het adres door te geven. Ik heb een account op Proud dus kan je met mij contact opnemen als je het wilt proberen. Het helpt echt.
yoyootje - Zaterdag 23 januari 2016 22:16
Lieve Nouska,

Ik kreeg tranen in m'n ogen bij het lezen van je stukje...
Het is zo'n herkenbare strijd...
Op het ogenblik voer ik die ook weer, ik lijk vaak sterk, ze denken dat ik wel weer aan de slag kan en ineens is er "niks aan de hand".

Ik hoop dat je snel iets kan vinden wat helpt om van de pijn af te komen!
Heel veel sterkte en succes!

Enne... bedankt voor het delen.

Liefs yoyootje
Catherina - Zaterdag 23 januari 2016 22:47
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees, jarenlang heb ik onzichtbare rugpijn gehad. Onzichtbaar in de zin van dat er op scans en röntgenfoto's niets te zien was en ik van de ene naar de arts ging en van de ene naar de andere fysio, iedereen zei weer iets anders en heb eindeloos gerekt, gestrekt, oefeningen gedaan, op mijn houding gelet etc etc in de hoop van de pijn af te komen. Wat ik ook deed de pijn werd alleen maar erger. Omdat er op scans en foto's niets te zien was, werd er gezegd dat er dan ook niets aan de hand kon zijn het het tussen mijn oren zat. Dat wilde ik gewoon niet geloven, ik kon me niet voorstellen dat die vreselijke pijn er niet echt was.
Tot ik bij een fysio terecht kwam die constateerde dat de (zenuw)pijn veroorzaakt werd door triggerpoints (zogenaamde spierknopen) en de pijn zeker niet tussen mijn oren zat. Ik werd behandeld dmv dry needling en al snel merkte ik dat ik minder pijn had. Alle oefeningen die ik eerder moest doen, hadden het helaas alleen maar erger gemaakt. Als je gaat trekken aan een touw waar een knoop in zit wordt de knoop alleen maar strakker en dat was precies wat ook in mijn spieren gebeurd was. Doordat de knopen in mijn spieren ook op zenuwbanen drukten, kreeg ik ook vreselijke zenuwpijnen. Zelfs medicatie als morfine hielp nauwelijks, achteraf ook niet zo raar want die knopen werden alleen maar groter en zenuwen raakten daardoor steeds meer bekneld. Dmv dry neelding ben ik van alle pijn afgekomen. Het vervelende is dat triggerpoints/spierknopen niet op scans of röntgenfoto's te zien zijn, wel kunnen ze gevoeld worden.
Ik ben geen arts en weet ook niet of er al eens gekeken is naar spierknopen/triggerpoints, maar als dat nog niet gedaan is dan is dat echt de moeite waard om eens naar te laten kijken door een fysio die dry needling doet. Veel mensen die net als ik jaren hebben rondgelopen met onbegrepen pijnklachten en waarbij op scans etc niet te zien was, bleek de pijn veroorzaakt te worden door triggerpoints.
Naomi - Zaterdag 23 januari 2016 23:02
Hey Nouska,

Echt een hele mooie blog, mooi verwoord ook!
Rugpijn is heel naar, ik herken het. Ik hoop ook dat je er snel vanaf komt!

Liefs Naomi
Nouska - Zondag 24 januari 2016 11:20
Wat een lieve en fijne reacties! Bedankt allemaal.

Hou vol en blijf hoop houden. Het komt allemaal goed :)
Marieke - Woensdag 27 januari 2016 19:16
Hoi lieve Nouska,

Wat herkenbaar! Mensen nemen mijn probleem ook nog niet serieus. Ik heb geen ondergewicht, dus dan is er toch niets aan de hand? Gewoon wat beter je best doen zeggen ze dan...

Hopelijk komt er snel een oplossing voor je, en heb je minder pijn.
Wat zie je er trouwens prachtig uit op de foto's!
Mag ik vragen waar je dat vrolijke jurkje vandaan hebt?:)

Liefs, Marieke
M.M - Donderdag 28 januari 2016 19:35
Wauw mooi geschreven. Dit geeft iig weer wat begrip :)
Zuppay - Zaterdag 30 januari 2016 23:16
Lieve Nouska,

Mooi verwoord!! En heel herkenbaar. Ook met m'n midden/bovenrug en schouder. Maar een mooie link gemaakt naar een eetstoornis. Ik herken die dingen ook erg van toen m'n eetstoornis nog erger was en toch zo onzichtbaar. Maar vooral belangrijk om te blijven doorzetten en te blijven zoeken naar mensen die je wél begrijpen en wél kunnen helpen. Want dat weet alleen jezelf.

Liefs,
Zuppay
Nouska - Zondag 31 januari 2016 12:41
Dank voor alle super lieve berichten, doet me goed!

@Marieke, het jurkje is van Top Vintage :)
Lieve - Maandag 4 februari 2019 15:50
Ik snap heel goed het proces van twijfel bij jezelf. Stel ik mij aan of heb ik toch echt veel pijn/ klachten. Pijn is namelijk iets wat je je nooit goed kan herinneren dus ga je aan je pijn twijfelen. Eigenlijk zou je alles gewoon in een boekje moeten noteren. En artsen weten ook echt niet alles hoor. Er zijn nog steeds heel veel onbegrepen ziektes die lastig in kaart te brengen zijn en wat de behandeling of hulpmiddelen hiervoor kunnen zijn. Zelf heb ik momenteel heel veel aan een Tens apparaat maar dat kan ook bij andere mensen weer helemaal niet werken. Daarom is het goed om altijd van jezelf uit te gaan en ook veel dingen zelf te proberen of het iets voor je is. Oja en van andere mensen niets aantrekken!