Met een verslagen gevoel zit ik op de bank. De TV heb ik uitgezet. Ineens ben ik me bewust van de stilte die me nog leger laat voelen. Het is voorbij, afgelopen. Alle voorgaande weken, maanden, hebben opgebouwd tot dit moment. Alles is bij elkaar gekomen om mij uiteindelijk in een zwart gat achter te laten. 

Van jongs af aan kan ik me al compleet verliezen in boeken, andere verhalen. In mijn vrije tijd was ik altijd te vinden in de bibliotheek en toen ik een tijd terug voor het eerst over Netflix hoorde, moest ik dat natuurlijk ook hebben. Ik ontdekte de wereld van de series en films en ik kon al snel niet meer zonder.

De laatste afleveringen van Friends, How I Met Your Mother, Orphan Black... Ik weet nog precies hoe leeg ik me op dat moment heb gevoeld. De aankondiging van de laatste Harry Potter film; ik was in shock. Een gevoel dat later ruimte maakte voor hoop toen ik hoorde over Fantastic Beasts. Keer op keer liet ik me meevoeren in een ander universum, waar ik me vaak meer thuis voelde dan de plek waar ik wellicht had moeten zijn. Het kon soms echt voelen alsof ik de personages kende. Ik leefde met ze mee; voelde me fijn in de woonkamers die ik zelf niet had ingericht. Tijdens het kijken van een serie kon ik afleiding vinden, waardoor sommige momenten voor mij een stuk draaglijker werden.

Als dit eenmaal tot een eind was gekomen, kwam ik vaak terecht in een soort zwart gat. Een gevoel van intense leegte zonder houvast; verloren zonder idee hoe ik dit moest opvullen. Want dat is wat ik wilde en deed. Ik ging wanhopig op zoek naar een nieuwe serie om het verdriet maar niet te voelen.

Nu ik dit zo schrijf, klinkt het wellicht heel dramatisch. Maar in de Verenigde Staten bestaat er zelfs al therapie voor het Post Series Depression Syndrome (PSDS). Ik ben dus zeker niet de enige die een serie kan bingewatchen om zichzelf hierna radeloos te vinden in een rouwige staat van zijn.

Een tijdje terug heb ik op Netflix RuPaul’s Drag Race ontdekt. Drie dagen deed ik erover om het eerste seizoen helemaal te kijken. Ik ging er in mee, leefde me in. Tot het moment van de finale. Daarna was het klaar. Weer bevond ik me heel even in het inmiddels bekende zwarte gat. Ik ontdekte al snel dat er nog veel meer seizoenen op Netflix stonden, dus dat gevoel verdween ook weer heel snel. Maar het was er wel even geweest. Toch heb ik mij de rest van die dag een beetje somber gevoeld. Alsof ik afscheid had genomen van iets wat mij heel dierbaar was. Het iets waar ik drie dagen geleden nog nooit van had gehoord.

Natuurlijk zou ik het eerste seizoen nog een keer kunnen kijken. Natuurlijk zou ik alle boeken die ik al uit heb nog een keer kunnen lezen. Natuurlijk zou ik nog een keer alle afleveringen van Friends kunnen kijken (wat ik trouwens ook gedaan heb). Maar het is niet hetzelfde. Ik weet wat er gaat gebeuren. De magie is er een beetje vanaf. Het is niet de eerste keer dat ik de woorden lees of de dialogen aanhoor. Het voelt een beetje alsof de karakters op dat moment vastzitten in een trein waarvan ik al weet waar het spoor zal eindigen. En er is niks dat ik kan doen om dit te veranderen. Ik verander van meelever naar toeschouwer.

Na het tweede seizoen heb ik me, tijdens dit sombere moment, afgevraagd waarom dit toch gebeurt en wat ik hier aan kan doen. Is er überhaupt iets aan te doen? Moet ik dan misschien maar stoppen met het kijken van serie’s? Een gedachte die ik meteen ook weer snel wegdrukte. Er zal vast een andere oplossing zijn.. 

1. Neem een pauze

Hoe lastig ik dit ook vond, een pauze deed mij vaak juist heel goed op dit soort momenten. Aan de ene kant wilde ik dit gevoel wegkijken met een andere serie, een ander verhaal. Aan de andere kant deed dit bij voorbaat al geen recht aan de andere serie die ik moest missen. Die had ik inmiddels op een voetstuk gezet en niets kon hieraan tippen. Om dit allemaal iets meer ruimte te kunnen geven, had ik zelf eigenlijk veel baat bij een wandeling in de natuur. Even iets compleet anders. 

2. Zoek het op

Na de laatste Harry Potter film wist ik niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Al vrij snel begon ik meer en meer Harry Potter gerelateerde informatie op het internet op te zoeken en ook YouTube was niet veilig. Meer en meer dompelde ik mezelf onder in die magische wereld. Ik denk dat ik op deze manier een vorm gaf aan het gevoel van rouw dat ik op dat moment ervoer. 

3. De acteurs

Even later verscheen de videoclip 'Lego house' van Ed Sheeran. Hierin werd de hoofdpersoon vertolkt door niemand minder dan Rupert Grint, ook wel bekend als Ron uit Harry Potter. Ik begon in te zien dat de acteurs doorgingen. Er was meer dan, in dit geval, Harry Potter. Hierna heb ik ook meerdere films gezien met andere acteurs die ik alleen uit Harry Potter kende en hierdoor lukte het mij om dit te kunnen relativeren.

Er zijn nog zat tips te bedenken. Zo vinden sommige mensen het fijn om nog meer in de wereld van een bepaalde show te duiken en fanfictie te schrijven. Op deze manier kunnen zij zelf verder schrijven waar de serie is gestopt. Ook zijn er voor veel series online grote community's te vinden waar mensen veel van dezelfde gevoelens kunnen ervaren. 

Hoe naar en heftig dit gevoel ook kan zijn, uiteindelijk zal het zakken. Je zal wellicht een nieuwe serie of boek ontdekken en het verdriet zal ook slijten. 

Herken jij dit gevoel na het afkijken van een serie? Hoe ga jij hiermee om? 

Bron fotografie