Toen ik geen relatie had, kreeg ik op bruiloften vaak grappend de opmerking: "De volgende ben jij, hè?!" Of op feestjes de vraag of ik 'nog steeds' single was. Ik was begin 20 (misschien nog niet eens) en deed alsof het me niet raakte, maar stiekem deed het me onwijs veel. Achteraf gezien was ik nog erg jong, ook al voelde het alsof de dagen wegtikten. Waar maak je je druk om, hoor ik je denken. Tijd zat! Maar toch voelde elke dag alleen, als een dag waarop mijn grootste angst bevestigd werd: zie je wel, niemand wil je. Ik was enorm bang om alleen te zijn, alleen te blijven en te eindigen. Iedereen om me heen leek ineens een relatie te hebben. Ik was bang dat er iets mis was met me.

Op Proud2Bme vind je - een beetje versplinterd op de website - in blogvorm mijn zoektocht binnen mijn seksualiteit, genderidentiteit (waar jij je toe rekent), genderexpressie (hoe je je uitdrukt) en gendergeaardheid (seksuele voorkeur). Sinds een tijd begeleid ik regelmatig de themachat 'Intimiteit en seksualiteit' en dit soort thema's komt daar dikwijls naar voren. Ook de onrust over single zijn, bang zijn om nooit de 'ware' tegen te komen, niet weten wat jij zelf aantrekkelijk vindt, de zoektocht naar jouw seksuele voorkeur. Niet wetende wat en wie je nu eigenlijk zoekt... Je schamen omdat je nog nooit een relatie hebt gehad en angst voelt dat het ook niet meer gaat gebeuren.

Bron foto

Waar val ik op?

Rond mijn twinstigste worstelde ik enorm met de vraagstukken die ik hierboven kort bespreek: waar hoor ik bij? Waar val ik eigenlijk op? Ergens wist ik dat ik op mannen én op vrouwen viel, maar ik durfde dat niet toe te geven. Het hele toekomstbeeld dat ik voor mezelf had geschetst, voelde daardoor ineens wankel. Alles was ineens mogelijk en daardoor ineens ook zo weinig; ik blokkeerde. Omdat ik mezelf niet wilde leren kennen - en eigenlijk uit de weg ging - durfde ik mezelf ook naar anderen niet bloot te geven. Ja, terloops benoemde ik wel eens dat ik óók op vrouwen viel. Puur om te kijken hoe anderen erop zouden reageren. De spanning die ik dan voelde was enorm. 

Inmiddels is die zoektocht minder 'relevant': ik heb een fijne relatie met mijn vriend, waarin ik écht mezelf kan zijn. Maar ik kan me goed voorstellen dat als jij daar wél mee worstelt, het een struikelblok kan zijn. Iets dat je juist tegenhoudt om een relatie aan te gaan. Iets dat heel groot kan voelen, iets dat misschien uitgeplozen moet worden.

En misschien is dat ook nodig, dat onderzoek. En misschien ook niet. Misschien hoef je nu geen antwoorden te hebben, misschien zijn alleen de vragen voldoende, maar sta jezelf toe om open te staan voor mogelijkheden waar je normaal gesproken voor weg zou rennen. Wees bereid het beeld bij te stellen dat je van jezelf hebt, als dat leidt tot een leven dat bij jou past.

Hoe bind ik me?

Een tijdje geleden heb ik me verdiept in de verschillende soorten hechtingsstijlen. Hoe dit een 'blauwdruk' kan zijn voor hoe jij de wereld, anderen en jezelf ziet en hoe dit invloed kan hebben op latere (liefdes)relaties. Wellicht vind je het moeilijk om je te hechten aan iemand, weet je niet zo goed wat een gezonde definitie van liefde is omdat je het nooit zelf hebt ondervonden. Vind je het lastig om jouw behoeftes te onderzoeken en ze kenbaar te maken. Vind je het lastig als er voor je gezorgd wordt en wil je dat leren verdragen. Het kan allemaal en het kan je allemaal in de weg zitten. Dat het je nu in de weg zit, betekent echter niet dat het niet kan veranderen. Ja, dat kost tijd en energie, maar je bent die investering waard. Niet voor iemand anders, maar voor jezelf. Omdat je recht hebt op gezonde en stabiele relaties vol wederkerigheid. Omdat je daar recht op hebt, behoefte aan hebt en daarin kan en mag voorzien.

Je bent niet incompleet 

We leven (nog steeds) in een hetero-normatieve samenleving, waarin tevens de focus op een meerpersoonshuishouden ligt. Soms in de 'kleinste' dingen: zo zijn veel recepten gebaseerd op 2 tot 4 personen. Dat kan als een klap in je gezicht voelen; wéér die bevestiging dat het anderen wel lukt en jou niet. 

Misschien is er geen 'verklaring' te vinden waarom je geen partner hebt. Ben je domweg gewoon nog niet 'de' persoon tegen het lijf gelopen. Ben je beschadigd geraakt en terughoudend geworden. Heb je er helemaal geen behoefte aan, dat kan en mag allemaal. Want je bent niet incompleet zonder relatie, zonder partner. Uiteindelijk ben jij gewoon jezelf en dat is genoeg. Laten we de 'nog steeds single?' eens ombuigen, want daarmee creëer je de overtuiging dat iedereen altijd maar iemand vindt, dat iedereen behoefte heeft aan een partner en zelf geen leuk of fijn leven heeft. Dat je leven pas 'gelukt' is, als je een relatie hebt. 

Je hebt misschien dan geen relatie, maar je bent niet alleen. Dat zijn twee verschillende dingen.

Zelfs al voelt het alsof de dagen wegtikken; er is niets mis met je. Misschien dat er iets zit wat aandacht mag hebben, maar dat betekent niet dat je faalt. Dat het nooit zal veranderen. Onderzoek, experimenteer en voel oprecht wat het met je doet. Durf, durf die verbinding aan te gaan als het goed voelt ook al ben je gewend om je af te sluiten. Spreek je angsten en je twijfels uit. En ook als de behoefte naar verbinding er (nu) niet is; luister daarnaar. Je bent niemand iets verplicht. Zelfs niet wanneer anderen dat van jou verwachten. Dit is jouw leven, jij mag het inrichten zoals jij dat wilt.