Al een tijd heb ik een hele fijne relatie. Ergens voelt het alsof ik dan geen recht van spreken heb, want ik heb 'hem' immers al gevonden. Maar toch heb ik jaren gedacht dat het er voor mij niet inzat. Ook al heb ik meerdere lange relaties gehad en ben ik zelfs het grootste gedeelte van mijn leven in een relatie geweest. Toch was dit een gevoel dat erg hardnekkig kon zijn. Het voelde misschien meer als een kernovertuiging. Ik ga die ene persoon nooit tegenkomen, er bestaat niemand voor mij, ik blijf voor altijd alleen.

En dat leek me misschien wel het meest vreselijk. Alleen zijn. Alleen blijven. Voor de rest van mijn leven met puur mezelf. Nu ik hier zo over nadenk, durf ik te zeggen dat ik een lange tijd heb gedacht dat mijn leven nietig was zonder een relatie. Mijn leven stond in dienst van het zoeken en behouden van een relatie. Iets wat voor mij destijds normaal was, maar waar ik nu mijn vraagtekens bij begin te zetten.

De liefde speelt een grote rol binnen het leven. Althans, zo ervaar ik het. Maar wat nou als je nooit de liefde van je leven vindt? Wat nou als je inderdaad voor de rest van je leven 'alleen' blijft? En alleen zet ik bewust tussen haakjes. Want, in hoeverre ben je echt alleen? Gedurende mijn wanhopige zoektocht heb ik me nooit echt alleen gevoeld. Maar toch waren deze gedachtes genoeg om mij ellendig en eenzaam te laten voelen. Het voelde alsof ik iets miste, alsof ik naast het leven greep. Alsof ik mijn leven niet ten volle leefde. En achteraf gezien deed ik dat ook niet. Ik was haastig op zoek naar die compleetheid, waardoor ik mijn gebrek aan liefde accentueerde. De gebreken die ik zelf vergrootte, waardoor ze nog pijnlijker aan begonnen te voelen.

Waarom ik hier zo druk mee was, kan ik nu wel verklaren. Destijds voelde het vooral als een soort missie, een levensdoel. Nu denk ik dat ik mezelf vooral wilde beschermen. Zodra ik alleen was, ging het namelijk mis. Dan werd de destructieve kant sterker. Ik was niet bang voor het donker, voor de monsters onder mijn bed. Ik was bang voor de monsters in mijn hoofd. Ik had iemand nodig bij wie ik kon spuien, advies kon vragen. Liefde kon voelen die ik mezelf niet geven kon. Gek genoeg werkte dit andersom ook zo. Ik had een afleiding voor mezelf nodig. Ik had wel een uitlaat nodig om liefde te geven, voor anderen te zorgen. Puur om maar niet aan mezelf te hoeven denken. Zodra ik op mezelf aan was gewezen, lag die wond pijnlijk open. En ik zelf leek incapabel om hiermee om te kunnen gaan.

Het besef dat ik anderen nodig had om mezelf te vermijden, was een lastig maar ook nodig besef. Ik realiseerde me dat ik al die tijd nooit echt voor mezelf had geleefd. Ik was zó op zoek naar die verbinding dat ik mezelf voorbij bleef lopen. Ook al heb ik geen spijt van mijn eerdere relaties, wel ben ik van mening dat het misschien beter voor mij was geweest om af en toe een stapje terug te doen. De focus bij mezelf te laten. Niet te haastig verder willen gaan.

Achteraf denk ik trouwens niet dat ik incapabel was. Misschien gedroeg ik me zo, omdat ik mezelf nooit een kans had gegeven om het tegendeel te bewijzen. Ik bleef mezelf ontlopen, wat de drempel nog groter maakte om voor mezelf te zorgen. Om naar mezelf te luisteren. Dit is iets dat ik wel actief heb moeten oefenen. Nog steeds ben ik iemand die ontzettend veel waarde hecht aan een relatie, en dat is denk ik ook prima. Ik weet nu van mezelf dat ik wel mijn eigen grenzen moet bewaken hierin. Ik ben nog steeds mijn eigen persoon, we zijn niet ineens samen één persoon geworden. Ik mag nog steeds mijn dingen leuk vinden en zelf dingen ondernemen. Toch leer ik wel steeds beter om ook mijn tijd alleen fijn te besteden. Ik ontdek meer hobbies en ik kan mezelf nu prima vermaken. Soms kijk ik juist ook wel uit naar wat tijd voor mezelf. En dat is ook gezond. Het gaat meer om de balans, het niet meer uitoefenen van extremen. Oud redactielid Hannah schreef daar deze blog al over.

Mocht jij dit herkennen, dan hoop ik dat het je lukt om in te zien dat er meer is dan het vinden van die 'perfecte' relatie, die ene persoon. Ik hoop dat je diegene vindt. Maar ik gun je ook een rustig leven zonder gehaast, zonder gezoek. Je bent het waard om voor te leven, jouw leven is het waard om geleefd te worden. Gun jezelf ook tijd om jezelf te ontdekken en te onderzoeken, dan komt de rest vanzelf wel.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.