Niet te dichtbij komen. Ik wil niet dat je iets van me weet. Ik wil niet dat je foto's van me ziet op het internet, ik wil niet dat je berichtjes of e-mails van mij bewaart. Je mag geen stukje van mij hebben, dat voelt zo onveilig. Wat gebeurt er met de informatie die ik met je deel? Ga jij daarmee een mening over mij vormen? Wat als je me stom vindt? Ik wil niet je me stom vindt. Ik wil niet dat je erachter komt wie ik ben, dat hou ik liever voor mezelf. Daarom duw ik je van me af. Niet te dichtbij komen, er is al zo weinig van mij.

Ik werk voor Proud, het is mijn werk om te delen over mijn leven en eetstoornis verleden. Dat is een bewuste keuze van mij geweest en er staan inmiddels heel persoonlijke dingen over me op internet. Ik sta hier dubbel en dwars achter, ook al is het soms een gek idee dat iedereen hier zomaar dingen over mij kan lezen.

Vroeger was dit anders en helemaal niet zo lang voordat ik bij Proud kwam werken heb ik me hier pas overheen kunnen zetten. Ik krijg steeds meer plezier in het delen over mezelf en durf ook steeds meer over mezelf los te laten. Foto's die ik vroeger bestempeld had als 'lelijk', gooi ik nu zonder al te lang aarzelen online. Persoonlijke verhalen of ervaringen waar ik me ooit voor schaamde, deel ik nu met de hele wereld.

Ik vond het vroeger eng om veel van mezelf te laten zien. Altijd bang dat anderen me zouden beoordelen of bekritiseren. In real life had ik hier lang niet zo'n moeite mee, dat was voor mijn gevoel anders, maar zodra het over social media of het internet ging kreeg ik een naar gevoel in mijn buik.

Vroeger, lang geleden, toen MSN nog bestond, had ik dat al. Ik ben er toen op een nare manier achter gekomen hoe verraderlijk en gemeen leeftijdsgenootjes online kunnen zijn. De dingen die ik schreef in mijn chatvenstertje bleven lang niet altijd bij degene waarvoor ze bestemd waren. Dingen werden rondgestuurd, gedeeld en op internet geplaatst. Niet alleen dingen van mij, maar eigenlijk van iedereen. Er werd ontzettend veel geroddeld. Het was dus oppassen geblazen wat je deelde en wat niet. Het hele gebeuren voelde onveilig.

Sindsdien heb ik nooit echt veel gegeven om social media. Andere mensen vonden dit heel leuk en spannend, maar ik vond het vooral gedoe. Mensen zouden toch alleen maar naar je pagina komen om er een mening over te vormen en daar had ik allemaal geen zin in. Op school werd er veel gepraat over wie wat had geplaatst en 'gedaan' op Hyves, Sugababes, CU2 of Myspace en wat ze daarvan vonden. Dat kon me meestal niet zo veel schelen, zeker niet als het over mensen ging die ik niet eens kende, maar wel een 'fenomeen' waren online.

Hiernaast deelde ik liever niet over mezelf omdat ik onzeker en kwetsbaar was. Onbewust denk ik dat ik mezelf behoedde voor kritiek. Online zijn mensen soms zo meedogenloos en ik had nooit geleerd hoe ik mezelf daartegen moest wapenen.

Ik heb lang rondgelopen met een eetstoornis en depressie, zonder dat iemand hiervan wist. Ik schaamde me ervoor en was bang dat mensen erachter zouden komen 'wie ik werkelijk was' wanneer ik over mezelf zou delen. Dat vond ik geen prettig idee: Wat als iemand me echt zou kennen? Ik dacht tekort te schieten op zoveel gebieden dat ik alleen maar zou kunnen teleurstellen. Of erger, dat ik dacht dat mensen me stom zouden vinden en achter mijn rug om over mij zouden gaan praten. Niemand mocht weten wie ik was, niemand mocht me zien.

Ik ben nu vele jaren verder en sta heel anders in mijn schoenen. Ik leer mezelf steeds beter kennen en ben niet meer zo verschrikkelijk onzeker. Nog steeds vind ik het soms spannend als er een heel persoonlijke blog online komt hier op Proud, maar het voelt ook fijn om te delen.

Ergens is het een hele geruststelling dat alles waar ik me ooit zo voor schaamde, nu hier op internet staat. Ik hoef niks meer te verbergen en er valt niet veel te roddelen wanneer ik zelf aan het gesprek deelneem. Ik ben niet meer bang voor wie ik ben, ik mag er zijn.

Het gekke is dat er eigenlijk helemaal niet zo veel veranderd is in mijn leven sinds ik voor Proud ben gaan werken. Vrienden, familie en kennissen die ik nooit over mijn eetstoornis had verteld zijn zich niet anders tegen me gaan gedragen, ze vonden het eigenlijk alleen maar interessant. Ik krijg veel positieve reacties van mensen wanneer ik vertel over mijn werk.

Delen vind ik niet langer eng. Toch ben ik naast Proud helemaal niet zo actief op social media. Doordat ik hier voor mijn werk al veel mee bezig ben, doe ik in mijn vrije tijd liever andere dingen. Met een paar vaste vrienden heb ik een Whatsapp- en Facebookgroep waar ik wel graag actief in ben, maar publiekelijk plaats ik niet zo veel.

Ik vind het ontzettend waardevol dat ik mensen hier op Proud kan helpen door mijn verhaal te delen. Als is het maar een heel klein beetje, het doet me goed. Ik sta achter mijn werk en maak graag deel uit van iets dat ik belangrijk vind. Dus komt dat zien!

Deel jij veel op social media?