''Toen ik nog een kind was, voelde ik mij thuis niet gezien. Ik had het gevoel dat mijn ouders niet naar mij omkeken en dat wat ik ook deed, het nooit goed genoeg was. Ik ontdekte dat mijn ouders pas aandacht aan mij besteedden als ik iets verkeerd deed. Dan was iedereen in huis ineens op mij gericht en kreeg ik de volle laag. Ik vond het niet leuk, maar ze zagen me tenminste wel. Ik werd daarom steeds vervelender: begon met liegen, ging me verzetten tegen alle regels en bedacht hele verhalen die nooit waren gebeurd. Ik kreeg op die manier aandacht.

Ik ging dit op een gegeven moment ook op andere plekken mij op deze manier gedragen, bijvoorbeeld op school en naar vrienden toe. Ik kreeg weliswaar negatieve aandacht, maar ik wist niet beter.'' -Rianne

Sommige mensen hebben nooit geleerd op een gezonde manier hun gevoelens en behoeften te uiten. Misschien werd je thuis genegeerd of werd niet gezien wat jij allemaal goed deed en werd de focus op het negatieve gelegd. Op die manier leer je, niet eens echt bewust, dat je aandacht kunt krijgen als je tegen de regels ingaat en dingen doet die niet passend zijn in bepaalde situaties. Ook kan het zijn dat je gaat doen alsof je ziek bent of de ziekte die je hebt erger maakt zodat mensen naar jou omkijken en zorgen maken.

Toen ik een aantal jaar geleden opgenomen was op een crisisafdeling, merkte ik ook dat veel medepatienten negatieve aandacht vroegen. Ik was daarentegen, samen met nog een paar, vooral erg stil. Ik voelde me erg depressief maar bracht dit niet zó duidelijk naar buiten dat de verpleging wel aandacht aan mij móést besteden. Er waren echter ook patienten die alles deden om in het zicht van de verpleging te komen. Zij deden zichzelf zo erg pijn dat een verpleegkundige om 22.00 uur 's avonds nog met hen naar de eerste hulp moesten. Ik was hier tijdens mijn eerste crisisopname best weleens jaloers op. Zij krijgen door hun negatieve gedrag als het ware quality time met een verpleegkundige. Ik had daar óók enorm veel behoefte aan, ik kon het alleen niet goed aangeven.

Tijdens mijn tweede crisisopname had ik door hoe het werkte op de afdeling en ging ik helaas met regelmaat mee in het vragen van negatieve aandacht. Waar ik tijdens mijn eerste opname stiekem ging overgeven na het eten, liep ik tijdens mijn tweede opname zonder blikken of blozen naar het toilet en deed ik ook geen moeite om het te verbergen. Ook deed ik mezelf al tijdens mijn eerste opname pijn maar probeerde ik dit niet te laten merken door schaamte. Tijdens de tweede opname wist ik echter dat er dan naar mij omgekeken zou worden en mensen aan mij zouden vragen of het goed met me ging. Ik zette me daarom als het ware over die schaamte heen en stapte ermee naar de verpleging. Achteraf gezien enorm stom, maar op dat moment had ik enorm veel behoefte aan zorg, liefde en aandacht. Het lukte me niet om dit met woorden aan te geven en dus deed ik het op die manier.

Negatieve aandacht vragen kan zich uiten op verschillende manieren. Misschien herken jij je er ook wel in en vraag jij ook regelmatig op de verkeerde manier om aandacht. Je rent bijvoorbeeld weg uit een kliniek terwijl je weet dat dit zinloos is, gedraagt je agressief richting medepatienten, verpleegkundigen of het meubilair of verzint klachten terwijl je hier helemaal geen last van hebt. Ook kan het zijn dat je het op hele andere gebieden doet. Op het forum van Proud2Bme zien we bijvoorbeeld ook regelmatig leden die continu op een negatieve manier aandacht lijken te vragen door hele heftige dingen te posten of door zichzelf juist heel klein te maken zodat anderen op die manier zich zorgen gaan maken. Let op: ik heb het nu niet over álle leden en zeg ook niet dat leden dit expres doen. Sommige mensen doen dit namelijk zonder het zelf door te hebben en zelfs zonder de intentie te hebben om aandacht te krijgen. De gevolgen blijven echter gelijk.

Je kunt je afvragen wat maakt dat je die negatieve aandacht zo nodig hebt. Wat zit daar onder, wat wil je nu écht? Wil je werkelijk dat de patientbesprekingen vooral over jou gaan, dat je als een stereotype patient wegloopt en er iemand achter je aan moet rennen of dat medepatienten zich enorm aan jou gaan ergeren omdat jij continu bij de verpleging zit en er daardoor geen tijd meer over is voor de anderen? Wil jij dat jij op het forum bekend staat als de ''aandachtvrager'' waardoor je op een gegeven moment niet meer serieus genomen wordt omdat anderen je niet meer geloofwaardig vinden? Of wil je vooral dat er iemand een arm om je heen slaat als je verdrietig bent, dat iemand spontaan naar jou toeloopt om te vragen hoe het met je gaat en je je hart kunt luchten?

Zelf heb ik tijdens een derde opname geleerd dat aandacht vragen ook op een andere manier kan. Ik had intussen al veel therapie gehad waardoor ik veranderde en niet zo snel meer verviel in destructief gedrag. Ik leerde dat ik ook naar de verpleging kon gaan om aan te geven dat ik me niet goed voelde om van daaruit een gesprek te kunnen hebben. Soms wist ik niet eens wat er met me aan de hand was maar hielp het al om te zeggen: 'ik voel me rot' of 'ik wil gewoon even praten'. Ook dan werd er naar mij geluisterd en werd ik serieus genomen, hier was geen open wond of iets anders extreems voor nodig.

Ook kreeg ik op een gegeven moment zelfs positieve aandacht: de behandelaren merkten op hoe ik veranderd was in positieve zin en gaven hier regelmatig complimenten over. Soms kwam er een behandelaar na therapie naar mij toe en zei lachend: 'jeetje wat ben jij veranderd zeg, super!' Door dat soort opmerkingen ontdekte ik dat dat de aandacht was waar ik naar zocht: ik wilde gewoon gezien worden om wie ik was en ik wilde dat gezien werd dat ik ondanks alles mijn best deed. En dat lukte, simpelweg door te praten en mezelf te uiten.

Misschien zit je zelf niet in een kliniek maar ben je ambulant of zelfs helemaal niet in behandeling. Ook dan heeft het geen zin om op een negatieve manier aandacht te vragen en te laten merken dat het niet goed met je gaat. Ga naar je behandelaar of mensen om je heen die belangrijk voor je zijn en vertel hoe je je voelt, ook daarmee kun je echt duidelijk maken wat je nodig hebt.

Vraag jij weleens, bewust of onbewust, negatieve aandacht?