Er valt een hoop te zeggen over de snelle ontwikkeling van de technologie, ook op het gebied van eetstoornissen. Steeds vaker blijkt dat het plotseling enorme bereik op bijvoorbeeld Instagram eigenlijk helemaal niet zo helpend is wanneer je aan het herstellen bent van een eetstoornis. Mensen zoeken elkaar op op pro-ana sites en helpen elkaar, bewust of onbewust, de vernieling in. Gelukkig zijn er ook positieve kanten aan de plotselinge kleine wereld die ontstaan is door het internet. Zo is Proud2Bme nu een netwerk waar veel mensen steun vinden in hun weg naar herstel, maar het gaat nog veel verder.

Al eerder schreven we blogs over de gevaren van het internet met betrekking tot herstel. Ik ben het er mee eens dat de technologie goede, maar ook slechte kanten heeft. Je omgeving heeft geen zicht op wat jij allemaal uitspookt op het internet. Ook ik heb in de jaren van mijn eetstoornis op pro-ana sites gezeten en plaatjes van mensen opgezocht die in mijn ogen perfect waren. Dit waren altijd heel dunne meisjes, maar ook kwam ik in contact met mensen die zelf een eetstoornis hadden.

Instagram bestond in mijn tijd nog niet, goh, nu voel ik me oud, maar er waren wel een hoop andere vormen van social media. Ik vergeleek mezelf met de mensen die ik daar tegen kwam en zag ook hoe mensen opschepte over hun eetstoornis. Het beeld van het hebben van een eetstoornis werd dikwijls geromantiseerd en zo niet, dan had iemand anders het altijd wel erger dan ik. Tenminste, zo zag ik dat.

Wanneer jij je leven op het internet deelt maakt dat jou onwijs kwetsbaar. Als je je profiel openbaar hebt staan, kan iedereen een kijkje nemen in jouw leven en daarop reageren. Het internet zit vol trollen, mensen die verschuild achter nietszeggende avatars en vreemde nicknames, geheel anoniem gemene opmerkingen maken, simpelweg om je te pesten. Waarom mensen zo zijn? Dat begrijp ik niet, maar ik weet wel dat het hard aan kan komen. Cyberpesten werd in mijn jeugd een veelbesproken onderwerp en mensen begonnen te klagen dat het internet en de nieuwe manier van contact zoeken er juist voor zorgde dat het contact tussen mensen verslechterde.

Vandaag de dag zit iedereen met zijn neus in zijn telefoon verstopt. Zelfs zijn er mensen die hun telefoon belangrijker vinden dan hun gesprekspartner en blijken er relaties onder druk te staan vanwege ons smartphonegebruik. Mensen zien elkaar niet meer in het echt, maar zitten in hun eentje thuis achter de computer met wildvreemden te praten. Dat klinkt allemaal heel heftig, maar maakt het internet ons werkelijk minder sociaal? Je kan het denk ik van twee kanten bekijken. "Ja en nee" is dus mijn antwoord.

De gevaren van het internet kennen we ondertussen wel, maar ik wil het ook graag even hebben over de de voordelen van het internet. Het lijkt er soms op dat hoe meer we via het internet met elkaar in contact staan, hoe meer alleen we ons voelen. Dit herken ik wel. Ik denk dat het belangrijk is om elkaar in het echt te zien, maar toch is het niet helemaal zo zwart wit.

Wanneer je een eetstoornis of een depressie hebt kan het lastig zijn om je in 'de echte wereld' te begeven. Isolatie is een bekend symptoom bij deze ziektebeelden. Wanneer ik echt een slechte dag had kon ik het vaak maar moeilijk opbrengen om de deur uit te gaan, laat staan een gesprek met iemand te voeren of gezellig mee te doen met de rest. In deze gevallen was het internet voor mij een enorme uitkomst. Ik zeg niet dat het internet een vervanging is voor sociaal contact, maar het kan je wel helpen om door lastige tijden heen te komen.

♥ Chatten
Volgens mij heeft bijna elke app of social media website wel een chatfunctie ingebouwd. Ik chat dagelijks met mensen over van alles en nog wat. Je kan makkelijk en snel afspraken maken en dingen bespreken. Soms gaat het ook helemaal nergens over en heb ik het gevoel dat ik mijn tijd er een beetje mee verdoe. Waarom zou ik binnen met mensen gaan zitten chatten terwijl we ook gezellig in het echt kunnen afspreken? Hier probeer ik altijd wel op te letten en het is fijn dat ik me er bewust van ben, maar het kan juist ook een hele helpende werking hebben om met elkaar te chatten.

Soms voelde ik me zo rot dat ik het nieteens kon opbrengen om mijn kleren aan te trekken. Hoe kon ik dan ooit met iemand gaan afspreken? Ik verstopte me binnen op de bank en onder de dekens. De wereld kon wel wachten, vond ik, met het gevaar dat ik mezelf zou isoleren en me alleen maar nog eenzamer en verdrietiger zou voelen.

Gelukkig kon ik altijd met mensen chatten. Daarvoor hoefde ik er niet toonbaar uit te zien of een neppe glimlach op te zetten. Toch kwam die glimlach geleidelijk aan toch wel op mijn gezicht door met vrienden te chatten. We konden bijvoorbeeld tegelijktijd naar Goede Tijden Slechte Tijden kijken en grapjes maken over hoe stom en slecht geacteerd de personages waren. Ik voelde me meteen stukken beter en minder alleen. Misschien durfde ik daarna toch de deur wel uit te gaan?

♥ Lotgenotencontact
Een heel waardevol aspect van het internet is volgens mij wel het lotgenotencontact. Toen ik nog een eetstoornis had voelde ik mij dikwijls erg alleen op de wereld. Ik voelde me onbegrepen en alleen, maar dit verminderde toen ik op het internet mensen tegen kwam die ook een eetstoornis hadden. Ook hier op Proud2Bme zie ik hoeveel steun mensen aan elkaar hebben op het forum en in de chats en hoe goed je elkaar eigenlijk kan helpen.

Er zullen misschien niet veel mensen met een eetstoornis in je directe omgeving te vinden zijn. Bovendien zijn lang niet alle eetstoornissen even zichtbaar. Op het internet merk je dat je niet alleen bent, dat meer mensen hiermee worstelen, maar ook dat je hier uit kan komen. Die hoop en herkenning zijn erg waardevol.

 ♥ Mailen met psycholoog
Ik had 2 keer per week een dag groepstherapie en uiteindelijk nog 1 keer per week een uur individuele therapie. In de tijd daartussen was het aan mij om in het dagelijks leven keihard tegen mijn eetstoornis te vechten. Op therapiedagen kon er nooit praktisch gezien nooit zoveel mis gaan en was ik altijd al direct bij een psycholoog om mijn verhaal kwijt te kunnen. Het was voor mij een fijne en veilige plek, al kreeg ik soms lastige vraagstukken en confrontaties voor mijn kiezen.

Echter had ik thuis geen hulp van mijn psycholoog. Gelukkig ben ik iemand die makkelijk met andere mensen praat, maar hier voelde ik de ene keer meer ruimte voor dat de andere keer. Mijn psycholoog had verteld dat als er echt iets was ik haar altijd kon mailen. Ze kon niet beloven dat ze direct of altijd zou reageren, maar wel dat ze het zou lezen en dat was voor mij vaak al goed genoeg.

Door naar mijn therapeut te mailen als ik het moeilijk had kon ik mijn verhaal kwijt of zette ik een stok achter de deur. Of ze nou wel of niet reageerde, het luchtte altijd op en het kon op elk moment van de dag. Bovendien hadden me meteen iets te besprekken tijdens de volgende sessie. Iets dat ik niet meer uit mijn geheugen hoefde te op te graven. Vroeger had dit nooit gekund. In mijn ogen een groot voordeel van de technologie.

♥ Online hulp
Behandelingen kunnen variëren van intensief tot naar minder intensief en kunnen ook inhoudelijk veel van elkaar verschillen. Het is maar net wat bij jou past en wat er in je omgeving aangeboden wordt. Tegenwoordig is er ook veel online hulp te vinden voor mensen met eetstoornissen en ander soort problematiek. Denk bijvoorbeeld aan Featback, 113 Online, Interapy, Sensoor en Etendebaas. Wel wil ik je op het hart drukken niet zelf een diagnose te stellen, maar eerst naar een huisarts te gaan wanneer je denkt problemen te hebben met eten. Samen met de huisarts kan je op zoek gaan naar een behandeling die het beste bij jou past. 

De snelle ontwikkeling van de technologie is dus niet alleen maar slecht, maar heeft ook vele positieve aspecten. Het is wel belangrijk om hier objectief naar te blijven kijken en eerlijk te zijn naar jezelf of jouw gedrag op het internet juist wel of niet bijdraagt aan je herstel. 

Hoe is dit voor jou?

Fotografie door Mislav Marohnić en Giusppe Milo