Mijn onzichtbare eetstoornis
Zonder diagnose is er nooit een bevestiging geweest. Was mijn strijd wel echt? Een vraag die regelmatig in mijn hoofd heeft gespookt. Mijn strijd was echt. Met of zonder diagnose; het had niet uitgemaakt. Maar op het moment zelf maakte het heel veel uit. Ik was maar nep, het was maar nep. Het viel allemaal wel mee…
Een lange tijd heb ik geworsteld met mijn zelfbeeld en mijn gewicht. Controle, onzekerheid, afvallen… Het voelde allemaal zo cliché. Het viel allemaal wel mee en kwam bij lange na niet dicht bij een serieus probleem. Althans, dat dacht ik. Ik kon het allemaal heel mooi goedpraten. Ik was tenslotte een puber. Iedereen worstelt wel met onzekerheid… Het afvallen valt reuze mee… Ik had het prima onder controle! Beetje bij beetje slopen de slechte gewoontes erin en voor ik het doorhad, had ik het helemaal niet meer onder controle.
Mijn geheim
Voor ik het doorhad, raakte ik verstrikt in het minderen, compenseren en het onder controle houden van een getal op een weegschaal. Een diagnose wilde ik nog steeds niet. Anderen hadden het zwaarder. Ik zou nooit voldoen aan alle criteria. Ik kon stoppen wanneer ik wilde. Het is nog niet ongezond. Daarnaast was het ook mijn geheim. Niemand wist er vanaf en op die manier kon ik mijn gang gaan. Niemand die de controle over zou nemen. Niemand die me kon vertellen dat het anders moest. Het was een geheim dat ik stilletjes met me meedroeg.
Ik kon verschillende redenen bedenken om de stap naar hulp niet te zetten. Eigenlijk speelde angst daar ook een grote rol in. Wat als ik geen eetstoornis heb? Is het dan allemaal maar nep? Stel ik me niet gewoon aan? Wat als ik het vertel en ze me uitlachen? Ik was nooit ernstig dun geweest, ik had geen extreem ondergewicht. Van buiten zou je niet denken dat ik zou worstelen met het eten. Voor een eetstoornis moet je toch dun zijn?
Herstel zonder hulp
Achteraf ben ik blij dat ik zonder professionele hulp de weg heb gevonden naar herstel. Ik ben blij met de steun die ik heb gehad van de mensen om me heen. Ik weet namelijk dat het niet vanzelfsprekend is. Dat het niet vanzelfsprekend is dat je er ‘zomaar’ bovenop komt. Dat er heel veel mensen zijn die hulp nodig hebben om hier uit te komen. Dat ik niet een van hen was, vond ik niet altijd makkelijk. Ik vond het eerder een last. Ik had geen hulp nodig gehad, dus het viel vast mee. Het was maar een fase...
Lange tijd sprak ik niet over deze periode. Het mocht er niet zijn, want het stelde niks voor. Ik heb mezelf dan ook nooit als een ervaringsdeskundige gezien. Om aan de slag te gaan als ervaringsdeskundige zou je toch ook kennis moeten hebben met een behandeling? Een opname zelfs? Ik had dat allemaal niet. Toch vond ik in mijn werk veel herkenning en daarmee ook erkenning. Waarom zou het voor een ander wel echt zijn, maar voor mezelf niet?
Het is soms een spiegel die voor me gehouden wordt. Hoe ik hamer op het uitspreken van de problemen bij een ander terwijl ik dit zelf nooit deed, voelt ergens hypocriet. Ik wist tenslotte dat het niet makkelijk was. Tegelijkertijd zie ik door alle herkenning dat mijn strijd - ook zonder diagnose - echt was en dat het niet alleen had gehoeven. Ik hoop dan ook dat ik jullie mag steunen in jullie strijd, hoe eenzaam het soms ook kan zijn. Je staat er niet alleen voor.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020
Gerelateerde blogposts
1
Reacties
Ik herken me hier heel erg in. Het is bij mij ook nooit 'te ver' gegaan op lichamelijk gebied. Maar die mentale strijd is er wel. Je kunt moeilijk zeggen dat zo'n strijd "niets" is. Daarom vind ik dat in de DSM de criteria voor eetstoornis wat moet versoepelen en dat er meer termen moeten komen (want other specified is gelijk aan niet specified). Want ook de criteria in de DSM gaan om cijfertjes en frequentie. En dat is gevaarlijk. Hoe eerder er hulp komt hoe hoger de kans op herstel en hoe "makkelijker" het herstel proces. Bovendien zijn die criteria erg triggerend. Erg fijn dat je dit geschreven hebt. Wij zullen vast niet de enige zijn met zo'n verhaal hier op proud.
Vervelend dat je er ook veel in herkent. We zijn zeker niet de enige en samen staan we hopelijk toch ook minder alleen.
Liefs
Vervelend dat je dit nog vaak zo denkt. Jouw strijd is ook echt en ik hoop dat jij de steun zal vinden die je nodig hebt.
Liefs
Liefs
Liefs
Dat blijft ook zo lastig he? Met of zonder diagnose, ieders strijd is belangrijk en verdient steun en hulp. Jouw strijd ook.
Liefs
Liefs!
Dank je wel voor deze blog, heel fijn en waardevol. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe je dit zonder hulp hebt opgelost? Hoe steunde jouw omgeving jou? Welke stappen heb je gezet? Heb je op je eigen manier nog iets gedaan met je onzekerheden, zelfvertrouwen, ruinte in mogen nemen in relaties, zwart/wit denken etc (wat er bij jou ook aan ten grondslag lag)?
Ik vind het heel inspirerend dat je dit zelf met ondersteuning van je omgeving hebt opgelost. Niet omdat geen hulp zoeken de beste weg is maar wel omdat hulp verschillende vormen kan hebben (formeel/informeel), iedereen iets anders nodig heeft en er vele wegen naar herstel zijn.
Zelf ben ik ook hard aan het werken aan herstel mbv verschillende podcasts (o.a. unrestrict-ED) die mij motiveren om tegengestelde acties te nemen van dat wat ik vanuit veiligheid het liefste zou doen op het gebied van eten. Ik heb boeken over intuïtief eten en ik probeer mijn zenuwstelsel beter te begrijpen door mij hierin te verdiepen. Ik volg bovendien veel yoga lessen van docenten waarbij naast de asanas ook veel aandacht aan yogafilosofie wordt besteed.
Ik weet niet of ik er zo helemaal ga komen maar merk dat er een grote vooruitgang is. Al is het soms ook heel eenzaam dat ik niemand over mijn strijd vertel en daardoor ook niet steun kan zoeken op momenten dat ik het moeilijk heb (icm dieetcultuur nog lastiger). Aan de andere kant heb ik soms ook het idee dat mensen mijn strijd onuitgesproken wel zien en mij soms met hele kleine dingen steunen zonder dat het er expliciet over gaat maar voel me soms ook onveilig en kan mij ook makkelijk isoleren terwijl dat misschien niet altijd het beste is.
Ben heel benieuwd hoe jij het hebt aangepakt! Heb je daar toevallig ook een blog over geschreven?
Dank je voor alles wat je doet, je bent een mooi mens!
Of je nu wel of niet therapie hebt of hebt gehad wel of geen diagnose,de ziekte is wat die is, En heb je het of heb je het gehad, heb je als het ware een 6e zintuig gekregen en voel je haarscherp aan wat de ander meemaakt, herkent de "es stemmen" de es manipulaties, de gedachtes en gevoelens.
Je hoeft niet precies dezelfde weg te hebben gewandeld om iemand te kunnen begrijpen. Iedereen heeft toch een eigen weg naar genezing.
Je kan zo trots op jezelf zijn wat je allemaal hebt bereikt. En weet je ik denk dat je juist door af te zien van een diagnose, jezelf meer dan serieus hebt genomen. Je bent eerlijk naar jezelf en je problemen geweest, ongeacht een naam. Die eerlijkheid waardeer ik en ja jij bent zeker wel een goede ervaringsdeskundige. Ik vind je in iedergeval heel fijn en professioneel en daar gaat het om!