Steeds jonger moeten kinderen thuis of op school aan hooggespannen verwachtingen voldoen. En als een kind ‘ander’ gedrag vertoont dan wordt er al snel een stickertje of een stempeltje op het kind geplakt. En of je nu behoort tot de digitale nomaden van generatie Z, de verloren generatie X (geboren tussen 1965 en 1980) of de millennialgeneratie Y (geboren tussen 1980 – 1995) en of je rijk bent of arm: een eetstoornis is van alle tijden.

Van Babah Tarawally, een journalist die columns schrijft in dagblad Trouw hoorde ik dat jongeren van de generatie Z de digitale nomaden wordt genoemd. Ze zijn na 1995 geboren. Ze houden niet van hard werken, maar van slim werken. Plezier staat voorop in alles wat ze doen. Ze zijn tevreden met een zes voor een toets. Ze zitten gekluisterd aan hun beeldschermen en mikken erop om influencer te worden. Ze zijn zeer actief op sociale media, hebben veel fans en volgers, en oefenen veel invloed uit op een specifieke doelgroep. Ook deze groep heeft het niet gemakkelijk, omdat ze onder de druk van de sociale media staan.

Bron foto

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

Onlangs las ik in de krant dat er een akelige dofheid over onze kroonprinses Amalia is gevallen. Een vrouw van 18 jaar, die zou moeten genieten van een onbekommerde studententijd, kan plotseling niet meer deelnemen aan het ook voor haar belangrijke studentenleven omdat ze wordt bedreigd. Ik vind dit heel erg. Zo’n mooie jonge vrouw die al vroeg in een glazen bol moet leven.

Ik las ook dat veel studenten van haar leeftijd het moeilijk hebben. Niet vanwege bedreiging, maar door de druk en de hectiek van hun studie. Dagelijks zijn er meisjes die de huisarts opzoeken om te vertellen hoe zwaar ze het hebben. Ze halen geen voldoening meer uit het slagen voor tentamens. Het is een opluchting als ze niet hebben gefaald. Veel studenten lopen met het gevoel rond dat ze niet goed genoeg zijn. Een huisarts vertelde mij dat bij deze meisjes de eetstoornis op nummer één staat. Rondlopen met een gevoel dat je niet de moeite waard bent. Ook dat is dramatisch.

We vergelijken ons graag met anderen en vaak zien we alleen maar de mooie buitenkant van iemand. We kopiëren het gedrag, totdat we zien dat die ander ook scheuren vertoont in haar of zijn leven. Niemand kan zonder kleerscheuren volwassen worden. Ieder mens loopt vroeg of laat tegen zichzelf aan. Allemaal hebben we last van jaloezie, depressieve buien, controlegedrag of dwangneurosen.

Door een liefdevolle betrokkenheid van mensen om me heen, ontdekte ik zelf dat ‘overleven’ een verkeerde strategie was. Aan de buitenkant lijk je gelukkig, terwijl je van binnen huilt. Langzaam is je leven van binnen aan het afbrokkelen. Mensen zeiden vaak tegen me: ‘Jij ziet er zo gelukkig uit en wat heb jij je leven op een rijtje.’ Vaak dacht ik: je moest eens weten hoe ongelukkig ik me voel. Ik wilde het beste uit mezelf omhoog halen, maar ik wist echt niet hoe ik dat moest doen. Ik wist nog niet dat er geen leven zonder pijn was. Misschien dacht ik dat ik door hard te werken het leven de baas zou blijven. Hard werken loont immers. Ook meende ik door aardig te zijn veel liefde van anderen te ontvangen. Dat ik door een flinke moeder en een betrouwbare echtgenoot te zijn, het leven in mijn zak kon steken. Helaas, al die trucjes hielpen mij niet. Ik bleef last houden van een eetstoornis.

Leven heeft te maken met het hart, vertelde mijn leermeester. Dat is wat ik nu ook weet, voel en ervaar. Het leven zit niet in je smarthphone, niet in je beeldscherm, ook niet in je vele volgers en in de nieuwe technologie. Voor mij was de grote les dat ik ontdekte dat er geen leven zonder pijn was. Met pijn en moeite ben ik geworden wie ik ben. Moeilijke vragen moest ik beantwoorden. Ik ging ze niet meer uit de weg. Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Ik ontdekte dat de eetstoornis zich had vastgezet in mijn hoofd. Ik ontdekte ook hoe mijn gedrag gemanipuleerd werd door mijn vreemde denkpatronen. Ik schrok toen ik ontdekte dat mijn hele leven in het teken van schuld stond. Overal was ik schuldig aan. Langzaam pelde ik de schillen van mezelf af. Ik werd steeds kaler.

Op een dag dacht ik: nu is het genoeg. Kaler kan ik niet worden. Eindelijk kon het licht bij me komen. Ik voelde ook dat er een punt was bereikt waarop ik me vrij voelde. Vrij van mijn denken en vrij van mijn vreemde gevoelens. Er had een ommekeer plaatsgevonden. In plaats van: ‘Ik ben niets waard’, kon ik zeggen: ‘Ik ben de moeite waard.’

Ervoor was de tijd dat ik nog getriggerd werd door de eetstoornis en erná was de tijd dat ik er vrij van was. Dit kantelpunt, het moment dat deze verandering plaatsvond, werd een belangrijk gegeven in mijn leven.