Na mijn opname vorig jaar stonden er nog een hoop dingen op mijn verboden lijstje. Uiteraard had ik al enkele fearfoods kunnen schrappen, maar al snel merkte ik dat deze opsomming heel lang kan zijn tijdens het herstel van een eetstoornis. Ik moest dus een manier verzinnen hoe ik dit ging aanpakken. Hierbij had ik twee keuzes: óf ik kon mijn eetstoornis laten winnen en gewoon in mijn comfortzone blijven met de gerechtjes en tussendoortjes die voor mij veilig waren geworden tijdens opname, óf ik zou mijn angsten moeten overwinnen en mijn lijst aanpakken…

In eerste instantie is het natuurlijk veel gemakkelijker om mee te gaan in je eetstoornis. Die weet wel wat goed voor je is en die kan je ook garanderen dat alles dan onder controle blijft. Het lijkt wel of er een ramp zal gebeuren als je die dingen in je mond zou steken en die ramp wil je maar liever vermijden. We willen ons ook achteraf niet schuldig voelen. Ik begrijp dat, zo voel ik me ook. Het is echter de kunst om in te zien dat deze gedachten alleen mythes zijn van je eetstoornis. Mythes die je op korte termijn een veilig gevoel geven. Daar hebben we het dan; korte en lange termijn. Misschien kan het je helpen om deze ook eens effectief op papier te zetten.

Op lange termijn is het zó veel meer waard om nu die uitdagingen aan te gaan. Denk aan alles wat je nog in je leven wil bereiken en wat er nog op jouw op bucketlist staat. Als ik naar mezelf kijk, weet ik dat ik dit heel moeilijk vind. Ik blijf mezelf wijsmaken dat ik toch niet weet wat er zal gebeuren, dus wat maakt het nou uit of ik die pizza eet of niet. Bang voor het onbekende en bang voor het schuldgevoel achteraf. Bang dat dat ene gerecht een immens verschil gaat uitmaken op de weegschaal. Angst is de slechtste raadgever en de enige manier om die te overwinnen, is haar uit te dagen. We moeten dus, hoe moeilijk ook, eerst de vervelende gevoelens van korte termijn doorstaan om uiteindelijk onze positieve gevoelens van lange termijn te bereiken.

Allemaal goed en wel, maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dat is de reden dat ik deze blog graag met jullie wil delen. Ik nam eind december 2019 de beslissing om een fearfood-checklist op te stellen voor 2020. Ik wil deze dingen niet langer uitstellen en ik wil me op de lange termijn vrij en gelukkig voelen. Het moest uiteraard haalbaar zijn, dus kwam ik op 36 uitdagingen in totaal. Dit wil zeggen: 3 per maand. Ik nam een blad, schreef ze op, versierde de pagina en hing hem op in mijn kamer. Plots stond het vast en waren mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar gemaakt. Wat mij enorm heeft geholpen, was om dit te delen met mensen. Je staat er nooit alleen voor, ook al heb je soms wel dat gevoel. Er zijn voldoende mensen die je hierin kunnen ondersteunen en je kunnen motiveren op moeilijke momenten. Het feit dat je andere mensen op de hoogte brengt van je checklist, zorgt er ook voor dat je een soort stok achter de deur hebt. Ze weten dat je hiermee bezig bent en dus voel je dat extra duwtje in je rug die je nodig hebt.

Mij hielp het om mijn avontuur te delen op Instagram. Elke keer als ik iets heb kunnen afvinken, plaats ik er een leuke foto van. Hierbij schrijf ik hoe ver ik ben en hoe ik me erbij voel. Ik wil me open en ook ergens kwetsbaar openstellen voor mijn omgeving, maar dat is zeker niet iets dat moet. Het belangrijkste is uiteraard dat jij het weet en dat jij trots bent op je overwinning. Je kan er dan uiteraard wel gewoon foto’s van maken en ze dan voor jezelf bijhouden of in een leuk schriftje plakken. Verzin iets creatiefs, maar doe vooral wat jou helpt.

Wat als het me niet lukt? Ook dat is iets wat vaak door mijn hoofd spookt. Het zijn namelijk wel 36 moeilijke dingen die bovenaan mijn verboden lijstje staan. Ik denk dat we realistisch moeten zijn en onszelf ook moeten kunnen toestaan dat het niet perfect kan lopen. Dat is oké, je bent nog altijd aan het herstellen en aan het vechten. Hetgeen wat telt, is dat je er iets aan doet en dat je bereid bent om ervoor te gaan. De checklist moet iets motiverend zijn, maar als het een te grote druk op je legt, moet je voor jezelf zorgen en hem even links laten liggen. Misschien is het nog niet het juiste moment, iedereen groeit op zijn of haar eigen tempo.

Momenteel zit ik op nummer 8 van de 36. Dit is een beetje achter op mijn schema, maar ook dat is niet erg. Het is zijn geen gemakkelijke weken geweest, maar ik ben terug volop bezig met uitdagingen plannen en naar de toekomst kijken. Herstel gaat met ups-and-downs en dus ook mijn checklist. Ik ben nog altijd blij dat ik deze stap heb genomen en hiermee aan de slag ben. Het is vermoeiend, maar op lange termijn hoop ik te kunnen zeggen dat dit het allemaal waard was. Ik kom er wel! 

Dus, wat staat er op jullie food-bucketlist?