In de Griekse mythologie is er een verhaal over koning Midas. Een god uit de Griekse oudheid had volgens dit verhaal aan koning Midas toegezegd dat hij een wens mocht doen. Lang hoefde Midas niet na te denken over wat hij wilde. "Ik wens dat alles wat ik aanraak verandert in goud", zei hij. De wens werd onmiddellijk vervuld, tot vreugde van Midas. Alles wat hij aanraakte veranderde in goud. Waardeloze takjes of steentjes werden ineens glinsterende gouden voorwerpen. Het was prachtig! Tenminste, zo leek het…

Al snel kwam Midas erachter dat het minder geweldig was dan hij van tevoren had uitgedacht. De eerste problemen ontstonden wanneer hij wilde eten. Zijn honger kon niet meer gestild worden, omdat ook voedsel in goud veranderde. En wat misschien wel het allerergste was, was dat hij zijn eigen dochter in een gouden standbeeld transformeerde toen hij haar aanraakte. Midas had een wens gehad waarvan hij dacht dat het hem geluk zou brengen, maar al snel smeekte hij de goden of de wens ongedaan gemaakt kon worden.

Simone heeft meerdere gastblogs geschreven voor Proud2Bme over eetstoornisherstel, haar eigen ervaringen en geloof. Je vindt haar blogs onder de hashtag 'Simone Blogt'.

bron foto

Deze mythe is maar een verhaal. En toch zit er iets van waarheid in. Soms kunnen we als mensen iets najagen waarvan we denken dat het ons gelukkig maken zal. Om uiteindelijk te ontdekken dat het ons meer kost dan ons lief is. Ik moest aan dit verhaal denken in relatie tot eetstoornissen. Een eetstoornis kan je zoveel beloften doen. Soms lijkt het precies te kunnen bieden wat je nodig hebt. Soms belooft je eetstoornis je verdoving van de pijn uit het verleden of het gevoel nog iets te kunnen bereiken ondanks je lage zelfbeeld. Soms belooft het je een nieuwe richting in het leven of een kans om eindelijk gezien te worden. Controle over je leven of een aantal kilo’s kwijt; het lijkt aan het begin zo mooi, maar uiteindelijk ontdek je dat het je in een wurggreep houdt. Een wurggreep waar je alleen niet meer uit komt. 

Zelf heb ik dit duidelijk ervaren in de periode dat ik een eetstoornis had. De eerste fase kon het mij nog een goed gevoel geven om af te vallen. Het was alsof ik een nieuwe wereld was binnengestapt. Een kleine en veilige wereld, waarin het alleen maar draaide om mijn gewicht en om wat ik at. Mijn focus was gericht op mijn gewicht en het voelde goed dat ik in staat was af te vallen. Mijn emoties werden afhankelijk van het gewicht dat ik verloor. Ik voelde mij goed als ik minder woog, en slecht als ik mijzelf te dik vond. Op die manier kon ik mijn emotie beïnvloeden en bovendien had ik een middel om mij goed te voelen, als ik maar genoeg afviel. Hoewel ik ergens wel wist dat ik verkeerd bezig was, had ik tegelijkertijd ook het idee een oplossing voor mijn problemen in handen te hebben. Mijn eetstoornis deed mij de belofte goed genoeg te kunnen zijn.

Maar waar het in eerste instantie nog fijn voelde om een bepaalde hoeveelheid af te vallen per week, werd het op een gegeven moment iets dat gewoon moest. En in plaats van het goede gevoel als ik afviel, ontstond er een slecht gevoel als ik niet afviel. Het feit dat ik mij slecht ging voelen als ik niet afviel, beknelde mij. Ik was zo gewend geraakt aan mijn eigen afvalrace, dat ik zodra ik uit deze achtbaan stapte, als het ware ontwenningsverschijnselen kreeg. Ofwel: heel veel angst en onzekerheid. Op korte termijn is een oplossing om nog meer af te gaan vallen, zodat je toch weer even dat positieve gevoel hebt, want je doet het steeds beter. Dus ja, dat deed ik dan ook. Steeds meer afvallen, om die negatieve gevoelens weg te stoppen en met de hoop dat ik toch nog wat voldoening zou kunnen halen uit mijn eetstoornis. Maar uiteindelijk sloopte dat mij. Uiteindelijk moest ik terug naar de start, naar de plek waar ik al mijn problemen nog niet had weggestopt onder een eetstoornismasker.  

Voor eetbuien geldt misschien wel iets vergelijkbaars, hoewel ik dit uit eigen ervaring niet ken (reageer hieronder vooral als je hier wel ervaring mee hebt, ik ben erg benieuwd of dit dan herkenbaar is). Ook eetbuien kunnen misschien wel een oplossing lijken voor de problemen die je voelt, zoals bepaalde emoties. Een eetbui verhoogt in je brein stofjes als dopamine en endorfine, en die geven je een beter gevoel. Het is dus begrijpelijk dat je jezelf op bepaalde momenten in een eetbui wilt storten, maar tegelijkertijd is ook dit een doodlopend pad. Wanneer je regelmatig eetbuien hebt, gaat je lichaam hieraan wennen, waardoor het de natuurlijke afgifte van stoffen als dopamine en endorfine gaat verminderen. En op een gegeven moment heb je de eetbuien nodig om de onrust weg te nemen die ontstaat door verminderde dopamine of endorfine. Bij eetbuien gaat het dus op een vergelijkbare manier als bij afvallen: je hebt steeds meer nodig om het te laten werken. Dit maakt het natuurlijk ongelofelijk ingewikkeld om door een eetstoornis heen te breken. Je moet niet alleen vechten tegen de hunkering om via je eetstoornis negatieve emoties te stillen. Je moet er ook nog tegen vechten dat je jezelf hebt aangepast aan de eetstoornis, waardoor het heel moeilijk is weer terug te gaan naar de start. Een eetstoornis laat je eigenlijk in sneltreinvaart een berg afrollen, waarna je met heel veel moeite weer omhoog moet klimmen om ervanaf te komen. 

Ik heb het er erg moeilijk mee gehad om dit bij mijzelf te erkennen toen ik een eetstoornis had. Dat de weg van mijn eetstoornis geen oplossing was, maar enkel een probleem. En toch moest ik onder ogen komen dat doorgaan op deze weg het niet makkelijker ging maken. Dat ik dan enkel nog meer tijd verspillen zou. Ik moest mij omdraaien en vechtend terug naar de start. Om vanaf daar opnieuw te beginnen, maar nu met een hele hoop meer kennis. Ik had die weg nooit alleen kunnen gaan. Ik heb daarin altijd mensen om mij heen nodig gehad die mij bemoedigden en mij lieten weten dat ik belangrijk voor hen was. Mensen die mij zagen, niet alleen diep in de eetstoornis maar juist ook toen ik er weer langzaam bovenop kwam en soms zo moe was van het vechten.

En als die mensen er even niet waren, dan voelde ik mij geborgen door mijn geloof in Jezus. Het gaf mij een ontzettend veilig gevoel om ondanks al mijn angst Jezus als mijn goede herder te zien die mij in de juiste richting wees. Weg van gevangenschap en in de richting van vrijheid, zodat ik weer vreugde kon gaan ervaren. Ik moest leren weer te genieten van de mooie dingen in het leven, in plaats van zogenaamd geluk te halen door bezig te zijn met mijn gewicht. 

De weg terug vanaf een eetstoornis is ontzettend moeilijk en ik hoop de je de moed vindt om een eerste stap te zetten als je op dit moment worstelt met eetproblematiek. Misschien wel voor het eerst, of misschien wel voor de honderdduizendste keer, omdat je elke dag opnieuw bedenkt dat je het vandaag anders gaat doen, en dat toch weer heel erg moeilijk blijkt te zijn. Mocht je nog wat bemoediging nodig hebben hierin, luister dit liedje dan eens, het past erg goed bij wat ik in deze blog geschreven heb. Hopelijk helpt het je de sprong te wagen: 

♥