Het is fris als ik op een maandagochtend richting stadscentrum fiets. De zomer leek dit jaar eindeloos, maar nu begint het toch wel echt duidelijk te worden dat het oktober is. Maar dat hindert niet, ik houd van dit weer. Fris, ja zelfs koud, maar toch zonnig. Heerlijk, ik word er wakker van en knap ervan op. Het is nog lekker rustig op de grachten. Dat komt omdat het te laat is voor de ochtendspits waarin werkend Amsterdam zich van A naar B begeeft maar te vroeg voor de toeristen die het kennelijk wel best vinden en zich nog eens hebben omgedraaid in hun hotelbed. Of voor de zoveelste keer het ontbijtbuffet aandoen natuurlijk, dat kan ook. Dat zou ik doen namelijk. Zeker toen ik diep in mijn anorectische periode zat en alleen bij dergelijke gelegenheden mocht eten lag ik bij wijze van spreken om 6 uur ´s ochtends voor de deur van de ontbijtzaal te wachten tot ik erin mocht...

Op de Nieuwezijds Voorburgwal parkeer ik mijn fiets in de rekken en ga op zoek naar nummer 282, het Betty Asfalt Complex. Toen ik op de website zag dat ik hier wezen moest vroeg ik mij in eerste instantie af of dat wel de bedoeling kon zijn. Maar het stond er echt dus vooruit, er op af. Tot mijn grote opluchting zie ik dat de deur uitnodigend open staat. Dat scheelt en maakt het een stuk makkelijker. Ik bestijg twee trappen en hoor het geroezemoes van stemmen bij elke stap aanzwellen. Gatver, wat eng. Zometeen moet ik dus een kamer binnenstappen met daarin allemaal mensen die ik niet ken. 

Weer weg gaan doe je dan ook weer niet dus hup, het hol van de leeuw in. Aan een lange tafel zitten een stuk of tien mensen geanimeerd met elkaar te praten. Wanneer ik binnenkom kijkt één van hen op, loopt met uitgestrekte hand op mij af en vraagt of ik voor de OA-meeting kom. Dat is zo, dus ik knik opgelucht. Ik zit hier in ieder geval goed. Na nog meer handjes geven neem ik plaats en gaat de meeting van start.

Ik ben hier omdat een vriend van me die zijn alcohol- en drugsverslaving onder controle heeft (hij is niet genezen zo zegt hij zelf want verslaafd blijft hij altijd) zijn terugkeer in de maatschappij te danken heeft aan de AA en aanverwante zelfhulpgroepen. Hij zat compleet aan de grond, was dakloos en mocht zijn kinderen niet meer zien. Maar door onder meer het contact met lotgenoten is hij opgekrabbeld. De OA (Overeaters Anonymous) is een spin-off van de oorspronkelijke AA (Alcoholics Anonymous): een groep mensen die bij elkaar komt om middels een twaalfstappenprogramma hun gezamelijke probleem (verslaving, dwangmatigheid) op te lossen.

Terwijl ik om mij heen kijk en naar de hartverscheurende verhalen van de anderen luister, bedenk ik mij hoe het toch in Godsnaam mogelijk is. Hoe het kan dat al deze prachtige dames en één prachtige heer zo verschrikkelijk ongelukkig met zichzelf zijn dat zij zichzelf opzettelijk pijnigen om zich vervolgens nog afschuwelijker te voelen. Ik vind het onbegrijpelijk. Maar ja, ik ben één van hen en ik doe al twintig jaar precies hetzelfde...

Na afloop ga ik met drie van de dames nog even naar een cafeetje om de hoek. Dit is een aangename verrassing voor mij, want normaal gesproken schuw ik sociale aangelegenheden en wil ik altijd zo snel mogelijk weer naar huis. Maar nu wil ik echt met deze vrouwen mee om nog veel meer met ze te praten en te delen. Het voelt zo bevrijdend om eindelijk gehoord te worden door en samen te zijn met gelijkgestemde mensen die precies hetzelfde ervaren als ik. Eindelijk even het masker kunnen laten zakken en niet meer een rol hoeven spelen in dit schouwspel dat leven heet.

Lees hier de vorige blog van Sarah: Ben ik een loser?