Afgelopen week stuurde mijn moeder mij een linkje door van een manifest dat ze had getekend. "Hij verrichtte seksuele handelingen waar ik naar moest kijken", lees ik. Gevolgd door de tekst: "1 op de 3 kinderen maakt ooit een vorm van seksueel misbruik mee. Zij kunnen zich niet verweren en worden door de maatschappij onvoldoende beschermd." Misbruikt.nl zet zich in voor slachtoffers van misbruik en geeft hen een stem. Zij willen, binnen het systeem, een aantal punten veranderen die het makkelijker maken om bijvoorbeeld aangifte te doen. Want het overkomt veel mensen, veel kinderen. Maar liefst één op de drie. Ik ben één van die drie. Misschien jij ook wel. 

Triggerwaarschuwing: in deze blog licht ik toe waarom het belangrijk is dat er meer aandacht voor alle vormen van mishandeling komt en ik gebruik hierbij een aantal van mijn eigen ervaringen. Mocht je hier gevoelig voor zijn of er op het moment niet aan toe zijn om hierover te lezen, sla de blog dan even over of lees het samen met iemand die je vertrouwt. 

Ik heb in een eerdere blog verteld dat ik aangifte heb gedaan tegen mijn vader. Voor fysiek geweld, emotioneel geweld, maar ook seksueel geweld. Nee, hij heeft mij nooit aangeraakt, maar ik moest hem wel bezig zien. Hij dwong mij om te kijken. Geen enkele vader zou dit in zijn pakket moeten hebben, en toch gebeurt het. Niet alleen bij mij. 

Bron foto

Ook al was er sprake van fysiek geweld, de emotionele schade zit tot de dag van vandaag in mij. De emotionele mishandeling gebeurde namelijk veel en veel meer. Ik vond het ook het meest moeilijk om daarover te praten. Veel therapeuten wilden het ook hebben over het 'heftige', het rauwe, maar de blauwe plekken waren al verdwenen. De woorden hadden zich echter als mosseltjes aan een schip verkleefd in mijn hoofd. En ja, hoe bewijs je dat? Want dat wordt er dan van je gevraagd. 

Een aantal dagen voordat mijn moeder mij de link doorstuurde, was ik begonnen aan een nieuwe serie op Netflix: 'Maid'. Een heftig, rauw verhaal van een moeder die een relatie heeft met een man met een alcoholverslaving. Hij wordt agressief als hij heeft gedronken en daarnaast manipuleert hij haar. Kleineert haar, houdt haar financieel afhankelijk van hem en probeert haar volledig in zijn macht te houden. Ik wil niet te veel van het verhaal 'spoilen', maar wat mij vooral is bijgebleven, is dat zij meermaals is gevlucht naar een zogeheten 'DV shelter' (domestic violence, huiselijk geweld). In het begin voelde het voor haar alsof ze daar niet thuis hoorde; ze was immers nooit écht geslagen. En dat gevoel herken ik ook. Wanneer we denken aan mishandeling, misbruik, denken we aan fysiek. Aan slaan, schoppen. Verkrachting. Ja, dat hoort absoluut onder de noemer 'mishandeling', maar misbruik gaat veel verder, veel dieper, veel breder. Veel meer.

In deze blog beschreef ik al dat we drie soorten geweld onderscheiden: fysiek, seksueel, psychisch (manipulatie, bedreiging, vernedering en controlerend gedrag) en economisch (loon in moeten leveren, geen eigen bankpas of toegang tot eigen rekening). Ook al is het vaak nog lastig om aangifte te doen van emotionele mishandeling, het mag echt niet onderschat worden. De gevolgen kunnen jaren, soms zelfs voor altijd, meegedragen worden door het slachtoffer. Of je nou kind of partner bent; het kan je onzeker maken. Je kan trauma's ontwikkelen, een eetstoornis. Het vormt je. Onomkeerbaar. Dat haal je niet meer zomaar uit je lichaam en geest. 

Mijn moeder stuurde die link met een reden. Seksueel geweld kent namelijk verschillende vormen. Het gaat niet alleen puur om verkrachting, penetratie. Wanneer iemand jouw grens overgaat zonder toestemming, zit diegene fout, niet jij. Wanneer iemand jou aanraakt, is dat niet jouw fout of tekortkoming. Onthoud dat alsjeblieft goed. Dat is moeilijk. Want we zijn geneigd ons lijden met dat van een ander te vergelijken. Ja maar, zij is verkracht. Zij heeft pas écht iets meegemaakt. Ja, dat is vreselijk, maar dat betekent niet dat jij daarmee 'genezen' bent, dat er met jou niets is gebeurd. Iedereen heeft een eigen verleden, eigen draagkracht. Een eigen opvangnet en soms is dat bar weinig. Wie zijn wij om daar, als buitenstaander, over te oordelen? Leed is niet te vergelijken. Niet te beoordelen. Wanneer jou iets is overkomen, mag en kan je voelen en denken, en alles wat je voelt is écht. Niemand mag dat ontkennen. 

Om terug te komen op de serie 'Maid', het is heftig, zeker als jij jezelf herkent in de woorden hierboven. Als dat zo is en je wilt de serie zien, kijk hem alsjeblieft met iemand samen. Ik hoop dat de serie bij kan dragen aan een stukje 'onderwijs'. Dat we, als maatschappij, het idee loslaten dat mishandeling alleen fysiek is en seksueel geweld alleen penetratie betreft. Dat het er van de buitenkant uit kan zien alsof je een keuze heb. Dan ga je toch weg? Maar dat het niet zo simpel is. Want het is allesbehalve simpel en soms heb je geen keuze.

Ook hoop ik dat series als deze bijdragen aan het gevoel dat het leven niet altijd voor iedereen maakbaar is, hoe verdrietig en hard dat ook klinkt. Dat je kan vechten wat je wilt, maar dat het soms hopeloos lijkt. Dat de tegenslagen zich op blijven stapelen. Dat 'als ik het kan, kan jij het ook', helaas niet voor iedereen altijd maar opgaat. Want of jij uit een gevaarlijke situatie kan ontsnappen, hangt van veel factoren af en soms zijn die factoren groter en sterker dan jijzelf op dat moment bent. Ik hoop echter niet dat je het opgeeft. Maar dat je hulp blijft zoeken, contact kan vinden. Dat je voor jezelf mag blijven vechten en dat het wél iets uit mag halen. Ook al voelt het nu als een eindeloze wedstrijd en sta je 10-0 achter. Ik hoop dat het beter wordt.

Hier vind je een overzicht waar jij terecht kan als je jezelf herkent in dit verhaal. Hou vol. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.