Iets waar ik vandaag de dag nog erg mee kan worstelen, is het luisteren naar mijn lichaam. Ik ben een doorzetter en dat is natuurlijk een positieve eigenschap, maar niet als ik daarbij mijn eigen grenzen voorbijga. Soms geeft mijn lichaam heel duidelijk een signaal af dat er iets aan de hand is. Dat signaal zie ik dan wel, maar ik luister daar lang niet altijd naar.

Ik denk dat het meest duidelijke voorbeeld van 'niet luisteren naar mijn lichaam' mijn eetstoornis is geweest. In die tijd heb ik mijn lichaam ernstig verwaarloosd. Mijn lichaam gaf heel duidelijke signalen af, maar ik negeerde ze allemaal. Alle pijntjes, vermoeidheid en klachten negeerde ik. Ik ging door met waar ik mee bezig was ook al gaf mijn lichaam heel duidelijk aan dat het niet langer kon. De eetstoornis was belangrijker dan mijn lichaam. Ook dacht ik dat mijn lichaam voor altijd zo door zou kunnen gaan totdat ik lichamelijk een keer volledig instortte. Ik was te ver gegaan. Ik had eerder naar mijn lichaam moeten luisteren.

Van huis uit heb ik eigenlijk altijd al meegekregen om gewoon door te gaan als je je niet helemaal lekker voelt. Ik mocht dan ook nooit zomaar een dagje ziek thuis blijven. Vriendinnen van mij mochten dat veel sneller. Ik moest het in ieder geval altijd proberen op school. Als het dan écht niet ging, dan pas mocht ik naar huis. Ik denk dat ik hierdoor de boodschap heb meegekregen 'niet zeuren, gewoon doorgaan'.

Ik weet nog wat ik met mijn familie op vakantie was en dat ik op de heenweg in het vliegtuig pijn had bij het plassen. Ik had nog nooit een blaasontsteking gehad dus ik wist niet zo goed wat het was. Ik vertelde het aan mijn moeder en ze zei dat het waarschijnlijk niks was. Het zou vast vanzelf wel weer overgaan. Dat ging het echter niet en het werd alleen maar erger. Nog steeds zeiden mijn ouders dat het vast vanzelf over zou gaan. Ik probeerde het gevoel dan ook te negeren. Totdat ik na bijna twee weken midden in de nacht wakker werd met enorme pijn in mijn zij/rug. Ik kon bijna niet meer staan of liggen van de pijn en voelde me heel erg ziek. We zijn toen op vakantie naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek ik een nierbekkenontsteking te hebben. De arts zei dat ik er net op tijd bij was, want anders had ik daar opgenomen moeten worden. Een les die ik hieruit trok, was dat ik mijn klachten en mijn lichaam veel eerder serieus had moeten nemen. 

Toch vergat ik die wijze les uit bovenstaand verhaal. Ik ging nooit snel naar de huisarts als ik ergens last van had. Twee jaar geleden ging ik met mijn toenmalige vriend op vakantie. Tijdens die vakantie kreeg ik opeens oorpijn. Ik wist niet zo goed waar dit aan lag dus ik hoopte dat het snel weer over zou gaan. Het werd alleen steeds erger. Mijn hele oor deed pijn en als het buiten bijvoorbeeld waaide, gilde ik het al uit van de pijn aan mijn oor. Ik voelde me ook steeds zieker worden en mijn vriend stond er toen op naar de dokter te gaan. Ik had duizend excuses om niet te gaan. We zijn in het buitenland, het gaat wel weer over, we gaan toch bijna naar huis, ik stel me vast aan etc. Mijn vriend werd er gek van en sprak me toen streng toe: "Als jij niet voor jezelf zorgt, dan ga ik nu voor jou zorgen dus gaan we nu meteen naar de dokter". Uiteindelijk bleek ik een dubbele oorontsteking te hebben en was het maar goed dat we naar de dokter zijn geweest.

Ik ben een harde werker en een perfectionist. Ik wil alles zo goed mogelijk doen en ik wil ook zoveel mogelijk doen. Dat gaat niet altijd even goed. Gelukkig gaat het vandaag de dag beter, maar voorheen was ik geneigd mezelf te overvragen. Ik wilde dan te veel en had het altijd druk. Dat in combinatie met perfectionisme zorgde ervoor dat ik me regelmatig opgebrand voelde. Ik heb ook een tijd gehad dat ik gewoon in slaap viel tijdens de lessen op school. Zó moe was ik. Toch ging ik door en negeerde ik het signaal van mijn lichaam dat het gewoon op was. 

Ik denk dat de voornaamste reden van het zo slecht naar mijn lichaam luisteren is dat ik bang ben dat het niet terecht is. Ik vind het stom om naar de huisarts te gaan met klachten en vervolgens te horen krijgen dat er niks aan de hand is. Ik voel me dan een aansteller en zo wil ik me niet voelen. Wat ik dan dus deed, was net zolang doorgaan totdat de klachten zo ernstig waren dat er overduidelijk iets aan de hand was. Uit ervaring weet ik dat dit echt geen goede aanpak is. Je zorgt op die manier gewoon niet goed voor jezelf.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor andere signalen die mijn lichaam afgeeft, maar waar je niet direct voor naar de huisarts hoeft. Een voorbeeld hiervan is vermoeidheid. Ik weet dat ik niet altijd door hoef te gaan. Soms heb ik momenten nodig om even bij te komen. Dat is niet iets ergs. Het is juist goed als ik daaraan toegeef. Door eerder naar je lichaam te luisteren, voorkom je een hoop ellende bij jezelf.

Tegenwoordig gaat het dus wel beter en neem ik mijn lichaam veel serieuzer. Ik probeer niet te lang met klachten rond te lopen en ga sneller naar de huisarts als er iets is. Ik heb inmiddels genoeg ervaringen opgedaan om te weten dat mijn klachten vaak toch wel terecht zijn. Mijn lichaam geeft bepaalde signalen niet voor niets af en probeert te vertellen dat er iets aan de hand is. Ik weet ook dat mijn angst om een aansteller te zijn nergens op slaat. Ik ben vaak genoeg mijn grenzen overgegaan. Luisteren naar je lichaam heeft te maken met goed voor jezelf zorgen en jezelf serieus nemen. Ik weet dat dit een valkuil van mezelf is dus ik probeer hier dan ook goed op te letten.

Kan jij goed naar je lichaam luisteren?

Fotografie: Alexander Annenkov