Op Proud2Bme is al een hoop geschreven over bewegingsdrang; overmatig en dwangmatig bewegen in de hoop meer calorieën te verbranden. Het kost je ontzettend veel tijd. Tijd die je ook in andere dingen had kunnen steken. Het brengt een hoop onrust en het kan je lichaam behoorlijke schade aan doen. Niet iets dat je moet willen. In de tijd dat ik anorexia had, had ik geen last van bewegingsdrang. Fijn toch? Zou je denken. Maar ik baalde daar destijds behoorlijk van. Ik vond mezelf een luie, nep-anorect zonder bewegingsdrang.

Al heel mijn leven doe ik op recreatief niveau aan sport. Dat doe ik nog steeds heel graag. Van paardrijden tot wandelen. En van roller derby tot yoga. Alleen in de periode dat ik anorexia had, sportte ik een tijdje niet. M'n hoofd stond er niet naar. Ik was veel te moe om te kunnen bewegen. De eetstoornis vroeg veel van mijn lichaam en vaak lag ik ook al om acht uur 's avonds in bed. Soms deed ik laat op mijn kamer met moeite een poging tot buikspieroefeningen, omdat ik op een pro-ana site had gelezen dat je dat 'moest' doen. Maar al snel gooide ik het bijltje erbij neer.

Dan vond ik mezelf een zwakkeling, want anderen deden het blijkbaar wel. Nu zou ik zeggen: "Maar je lichaam was ook op!" Toen zou ik zeggen: "Dat valt wel mee! En als anderen met ondergewicht ook veel bewegen, waarom zou ik dat dan niet kunnen?" Tja, waarom wel en waarom niet. We zijn daar toch allemaal anders in en blijkbaar was bewegingsdrang niet een vorm waarin mijn eetstoornis zich uitte. Ik was zelfs blij dat ik niet meer mocht fietsen van de arts en mijn ouders een tram-abonnement voor me kochten. Ik zat graag en ik lag graag. Ik had daar veel behoefte aan; aan rust en aan even niets hoeven. En dat vind ik op zijn beurt ook weer heel veelzeggend.

Mijn eetstoornis zette mijn leven even stil. Alles op een laag pitje. Vaak benoem ik dit als een negatieve bijkomstigheid van de eetstoornis, maar op dat moment was het juist waar ik behoefte aan had. Het leven ging me veel te stel. Ik had het gevoel aan veel te veel dingen te moeten voldoen. Ik had het idee dat ik ontzettend tekort schoot. En hoewel ik niet bewust koos voor een eetstoornis en ik van tevoren nooit aan deze bijkomstigheid had gedacht, merk ik achteraf gezien wel op dat dat iets was wat ik prettig vond. Ziek zijn. Niets hoeven. Rust. De wereld even stil zetten.

Maar ik zette de wereld niet stil. Ik zette enkel mijn wereld stil. Of spoelde ik juist vooruit? Want een eetstoornis kan je leven drastisch verkorten. Het is immers de meest dodelijke psychische aandoening. Zo heftig heeft het voor mij nooit gevoeld, maar het is wel zo. Hoe dan ook rommelt het behoorlijk met de tijdlijn van je leven. Later heb ik dan ook erg het gevoel gehad dat ik achter ben gaan lopen. Toen kwam de spijt, waar ik ook weer mee heb leren dealen. Een eetstoornis heeft altijd een oorzaak, maar soms moet je de eetstoornis zelf ook nog verwerken.

Mijn eetstoornis viel niet mee, ook al had ik geen bewegingsdrang. Een eetstoornis uit zich in zo veel vormen en maten om allerlei verschillende redenen. Zelfs de eetstoornis van één persoon kan al heel veranderlijk zijn. Zo heb ik zowel de diagnose anorexia als boulimia gehad. Met een periode ertussen waar ik mijn eetbuien (als gevolg van 'extreme hunger') niet compenseerde. En met een nasleep die wel aanwezig was, maar ook geen label zou mogen krijgen volgens de DSM. 

Eetproblemen of een diagnose. Ondergewicht, overgewicht of een volgens het bmi gezond gewicht. Veel bewegen of op zijn. Slapen of spoken. Vasten, eetbuien of wat rommelen. Piekerend of gedachteloos. Met een lach of een traan. Een eetstoornis laat zich niet in een hokje stoppen.

In de chat, op het forum, onder blogs, maar ook uit mijn eigen mond heb ik deze worden gehoord: "Het valt wel mee. Mijn eetstoornis is niet zo erg. Een ander heeft het erger. Ik heb een nep-eetstoornis." Ik heb het vast al eerder geschreven, maar wil nogmaals op het hart drukken dat er niet iets bestaat als een nep-eetstoornis of een eetstoornis die niet goed genoeg is. Waar het om gaat is dat jij ergens mee zit, dat iets niet goed voelt of niet goed is. En daar mag je aan werken, daar mag je hulp voor vragen, ongeacht hoe het bij anderen is. Want het gaat om jóu. Je mag jezelf serieus nemen.

Herken jij deze gevoelens? ♥