Ik weet nog precies wat mijn reden was om niet te willen herstellen. Als ik zou herstellen zou de angst terugkomen. Als ik zou herstellen was alles weer als vroeger, zoals voor de eetstoornis. Ik wilde niet terug naar vroeger. Ik wilde niet terug naar een tijd waarin ik die controle niet voelde. Waarin elke dag gevuld was met vragen over hoe het leven moest en wat mijn waarde was in dit bestaan. Tijdens mijn eetstoornis waren er enkel antwoorden: minder eten, minder wegen en dat precies volgens het ritme van gisteren en de dagen daarvoor. Of liever nog wat minder.

En tegelijkertijd liep ik vast. Ik kon zo niet studeren. Ik kon mij niet concentreren op een boek. Mijn dunne vingers deden pijn als ik piano speelde. In het strakke regime van mijn eetstoornis was geen plaats meer voor de dagelijkse bezigheden. En hoe veilig die kleine wereld ook voelde, eigenlijk maakte ik hiermee ook een hele grote levenskeuze. Niet zozeer over hoe ik mijn leven wilde leven, nee, ik had de keuze gemaakt om niet meer te leven. Tenminste, niet meer met mijn hart. Ik was een machine geworden die alleen nog maar dacht in calorieën, getallen en in lijstjes. Heerlijk simpel maar ook zo doods.

Simone heeft meerdere gastblogs geschreven voor Proud2Bme over eetstoornisherstel, haar eigen ervaringen en geloof. Je vindt haar blogs onder de hashtag 'Simone Blogt'.

bron foto

Daarom koos ik ervoor om weer te gaan leven. Ik koos voor het leven waar ik zo ontzettend bang voor was. Vanuit mijn kleine veilige eetstoorniswereld stapte ik de grote enge mensenwereld in. Opnieuw al die keuzes, opnieuw al die angst. Met elke kilo die ik aankwam, kwamen er ook een hoop gevoelens los. En het waren niet eens de tranen of de paniekaanvallen waar ik bang voor was. Het was vooral de onrust en het onveilige gevoel om als klein mensje ruimte in te nemen op deze hele grote wereldbol. Met mijn herstel merkte ik ook hoe mensen weer meer van mij gingen verwachten. Ik werd niet meer gezien als kwetsbaar, maar als een volwaardig mens met eigen verantwoordelijkheid. Soms voelde dat eenzaam, omdat ik het idee had dat mensen niet meer zagen hoeveel pijn er diep van binnen nog steeds zat. Ik moest leren mijn eigen ruimte in te nemen en kon de aandacht die ik zo hard nodig had niet meer krijgen door middel van mijn eetstoornis. In plaats daarvan leerde ik op een gezonde manier de aandacht en de hulp te vragen die ik nodig had.

En ik had een plek nodig waar ik veilig kon zijn en waar mijn angst gestild kon worden. Mijn persoonlijke veilige plek was God. Ik geloof in Jezus, en dat heeft mij echt die door angst heen geholpen. Dat klinkt misschien een beetje ver weg als je zelf niet gelooft. Misschien heb je dan andere dingen die jou een gevoel van veiligheid kunnen geven. Voor mij was dat in elk geval het idee dat dat God voor mij zorgt en dat ik bij Hem veilig ben. In mijn meest heftige angsten huilde ik uit bij God. Als een kind in de armen van zijn moeder. Ik ben nooit teruggevallen in mijn eetstoornis en ik denk dat dat komt omdat ik leerde dat ik in Gods armen nog veel veiliger ben dan in mijn eetstoorniswereldje.

Ik zit inmiddels al zes jaar op gezond gewicht. Zeker die eerste jaren zijn echt zwaar geweest. Wat was het moeilijk om ondanks al de angst en paniek toch gewoon mijn eetlijst te volgen. Om niet meer elke dag op die weegschaal te gaan staan. En ineens ging therapie niet meer over eten maar over al die gevoelens waar ik zo bang voor was. Daar wilde ik helemaal niet over praten! Tegelijkertijd ben ik ook ontzettend dankbaar voor die zes jaar waarin ik mijn leven weer heb kunnen oppakken, hoe moeilijk het ook geweest is. Mentaal en fysiek ben ik nu weer in staat een duidelijke rol in te nemen in deze maatschappij. Inmiddels heb ik een studie afgerond en heb ik een eigen huis, waar ik zonder pijnlijke handen pianospeel en het ene na het andere boek verslind. Ik wil niet terug naar vroeger. Niet terug naar die eetstoornis die mij gevangen hield. Liever angstig vrij dan gevoelloos gevangen.

Ik hoop dat als je op dit moment met een eetstoornis worstelt, je ook vooruit durft te kijken. Dat je het aan durft om te gaan leven en te voelen en dat je een veilige plek hebt om je angst heen te brengen. Dat je jouw eigen persoon met al jouw talenten aan deze wereld durft te geven. En over een paar jaar terug mag kijken naar alles wat je dankzij je herstel hebt kunnen doen.