Of je nu financieel getroffen bent, je dagelijkse routine op de schop hebt moeten nemen, geen tot minder therapie hebt kunnen krijgen, misschien zelf wel ziek bent geweest of iemand bent verloren: de coronaperiode heeft voor iedereen inmiddels wel lang genoeg geduurd. Mondkapjes zijn niet meer weg te denken uit het straatbeeld, net als de (vreselijke) term coronakilo's die je overal hoort.

Ook al gaan er langzaamaan steeds meer dingen weer open, we werken inmiddels alweer ruim een jaar thuis. Voor sommigen is dit een tergend langzaam jaar geweest. Een jaar waarin je jezelf misschien wel opnieuw moest uitvinden. Het kan lastig zijn om hier zelf een weg in te vinden. Jezelf staande te houden te midden de chaos. Al deze veranderingen kunnen van grote invloed kunnen zijn op jouw welzijn, de manier hoe je jouw dagen beleeft, maar ook op jouw zelfbeeld. Wat ik zelf ervoer tijdens turbulente tijden is dat ik de frustratie die ik voelde, uitte op mijn lichaam. Zeker wanneer je dagelijkse routine inkrimpt, kan de focus op iets anders groter worden. Misschien is dit in jouw geval wel je lichaam. Dat het niet die 'coronakilo's' zijn die 'op je heupen zijn gaan zitten', maar dat het de stress en onrust zijn die zich verkleven aan je lichaam.

Bron foto

Het gaat niet om uiterlijk

'Je bent meer dan je uiterlijk', heb ik vaker in blogs geschreven. Toch kan het uiterlijk een grote rol spelen in onze gemoedstoestand. Niet zozeer hoe je eruit ziet, maar hoe je dit ervaart. Hoe je hierin naar jezelf kijkt en hoe belangrijk jij jouw uiterlijk maakt. Tijdens mijn eetstoornis had ik niet veel om handen. Mijn dagen zagen er veelal hetzelfde uit. Ik denk dat ik mede hierdoor de tijd en ruimte had om mijn lichaam heel belangrijk te maken. Ik had namelijk niets anders. Ik creëerde een soort tunnelvisie; alles draaide om mijn lichaam. 

Ik ga er nu heel anders mee om. Ik sta stil bij de functie van mijn lichaam, wat het voor me doet en hoe belangrijk het is om het goed te verzorgen en te voeden. Het uiterlijk is hierbij van ondergeschikt belang. Ik kan nog steeds een luisterend oor bieden aan anderen, foto's en muziek maken, mijn huisdieren verzorgen en de was doen, ook als ik lelijk ben. Ook als ik me lelijk voel. Want dat is denk ik belangrijk; als ik me lelijk voel. Hoe ik me voel, heeft namelijk niet altijd iets me maken met mijn uiterlijk.

Mijn lichaam is veelal een zondebok geweest. Wanneer er iets gebeurde in mijn leven, projecteerde ik deze gevoelens vaak op mijn lichaam. Een verandering die ik niet in de hand had of wanneer ik niet goed wist wat er stond te gebeuren, uitte ik vaak op mijn lichaam. Ik kan me voorstellen dat dit, zeker tijdens deze onrustige periode, bij jou nu ook kan spelen. Er is veel veranderd ten opzichte van de periode vóór corona, daar kunnen we niet omheen. Ik denk dat het ook menselijk is om de controle die je hierin mist, ergens anders te willen voelen. Te voelen dat je je wél die controle hebt, dat je wél grip hebt op de situatie, jouw leven en toekomst. En misschien is de focus op jouw lichaam hier wel de uiting van. Maar gaat het dan nog om jouw lichaam? Of gaat het om iets anders?

Ga niet op zoek naar 'bewijs'

Wanneer ik me niet fijn voelde, had ik de neiging om dit te willen bevestigen. Op dit soort dagen keek ik nét iets langer in de spiegel om mijn onzuiverheden beter te bekijken, wilde ik ineens kleding aan die eigenlijk iets te strak zit of zocht ik de weegschaal op. Alsof ik erop uit was om mezelf dieper dat dal in te praten. En waarom? Misschien omdat ik diep van binnen een bevestiging wilde dat ik er zelf niet toe deed? Omdat ik eraan gewend was geraakt me rot te voelen dat het haast als onveilig voelde om hier tegenin te gaan?

Hoe moeilijk het ook is om uit deze mindset te stappen, ik wil je meegegeven dat dit wel degelijk mogelijk is. Veel van de bovengenoemde handelingen deed ik destijds automatisch. Ik voelde me rot en hoe langer de dag duurde, hoe sterker dit gevoel werd, zonder dat ik eigenlijk wist waarom. Toen ik hier wat meer stil bij ben gaan staan, merkte ik hoeveel invloed mijn stemming had op mijn gedrag en andersom. Dat ik zélf mijn gevoel in stand hield. Het zoeken naar een tegengeluid heeft me hier bij geholpen. Het niet op zoek willen naar die bevestiging dat ik niet goed genoeg was, maar juist bedenken waar mijn kwaliteiten liggen. De focus verplaatsen. En hoe meer me dit lukte, hoe meer ik er ook in begon te geloven dat ik meer was dan mijn uiterlijk, dat ik als mens er ook toe doe. Misschien deze blog van Irene met positieve affirmaties je hier wat bij kan helpen. 

Probeer 'negatieve' invloeden te vermijden

Een belangrijk middel bij het in stand houden van mijn negatieve lichaams- en zelfbeeld, bleek sociale media. Social media is wijds en het kan je zowel voor als tegen werken. In mijn geval heeft het beiden gedaan. Zo vond ik veel herkenning en inspiratie door middel van helpende quotes en illustraties, maar hiernaast vergeleek ik mezelf ook met andere lichamen waardoor ik mezelf tekort begon te doen. Ik heb moeten leren om mezelf te beschermen tegen deze negatieve invloeden. In deze blog deelde ik al tips die mij hebben geholpen om mijn tijdlijn eetstoornisvrij te houden. Mijn tijdlijn bestond veelal uit lichamen. Vergelijkingsmateriaal. En ik denk dat dit an sich al best schadelijk kan zijn. Het leven gaat namelijk niet om puur het lichaam, maar door alles erover te laten gaan, kan dat wel zo voelen. Probeer hierin ook vooral eerlijk naar jezelf te zijn en te bepalen of iets jou iets positiefs brengt en of het helpend is. Je mag hierin echt jouw grenzen stellen. Social media heeft namelijk, zoals ik eerder ook al benoemde, veel meer te bieden. Denk aan de mooie en fijne quotes en illustraties bijvoorbeeld of de body positivity movement.

Wees eerlijk naar je omgeving

Of het een universele strijd is weet ik niet, maar weet dat je niet alleen bent in jouw zoektocht naar een goede relatie met je lichaam. Dit komt met pieken en dalen; de ene dag voel je je thuis in je lichaam en de dag erna staat het je enorm tegen. Natuurlijk bevind ik me door mijn werk bij Proud2Bme in een bepaalde eetstoornisbubbel, maar ook in mijn directe omgeving merk ik dat veel mensen het lastig vinden om hun lichaam te accepteren, niet te focussen op de 'gebreken' en het uiterlijk. Als jij dit ook een lastig proces vindt, schroom niet om dit aan te geven. Ik denk dat er vast mensen zijn die, op welk level dan ook, dit gevoel herkennen. En gedeelde smart is hierin misschien wel halve smart. Juist in een tijd waarin negativiteit vaak de overhand krijgt, is wat steun en support naar elkaar welkom en verfrissend. En mocht jouw lichaamsbeeld je echt in de weg gaan zitten, weet dan dan ook dat je hiervoor hulp mag vragen. De coronatijd heeft lang genoeg geduurd, maar de relatie met je lichaam is niet tijdelijk en hier mag je echt in investeren. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.