In Nederland leven we in luxe en comfort. Toch merk ik dat velen zich niet thuis voelen in onze cultuur. De hectiek in Nederland is groot. Vooral jonge mensen spreken vaak uit dat ze zich niet kunnen aanpassen aan de veeleisendheid van het leven. Burn-out is een woord dat je dagelijks hoort bubbelen. Onze samenleving geeft niet genoeg aandacht, liefde en waardering. Terwijl we die wel heel hard nodig hebben. Marli schrijft in de blog 'Pleasen om bemind te worden' dat drie woorden van onschatbare waarden zijn: aandacht, liefde en waardering. Ik ben het met Marli eens. Er is weinig ruimte voor echte aandacht. En wat is liefde? Wie heeft voor jou een luisterend oor? Wie waardeert jou als je vertelt over je eetstoornis?

Toen ik bij de huisarts kwam en vertelde dat ik een eetstoornis had, lachte hij me uit. Dat was heel pijnlijk, want met lood in mijn schoenen was ik naar zijn praktijk gegaan. Ik had zo gehoopt dat hij me serieus zou nemen. Ook in het gezin waar ik opgroeide wilde niemand het horen. Eenzaam en alleen bleef ik met mijn eetstoornis zitten, die van kwaad tot erger werd. Gelukkig kwam ik jaren later een pastor tegen die wel een luisterend oor had, mij wel liefde en waardering gaf.

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier

bron foto

Zo kwam er een jonge vrouw bij mij met de opmerking: "Ik voel me nergens thuis. Ik voel me zo ontheemd." Ze vertelde dat ze al jaren last van anorexia had en dat ze een grote onrust in zich mee droeg. "Ik ben op zoek naar bezinning en verstilling," zei ze. Ze had een zelfde ervaring meegemaakt als ik. Na lang wikken en wegen was ze ook naar een huisarts gegaan en had hem verteld dat ze niet meer wilde eten. Hij had zijn wijze grijze hoofd geschud en gezegd: "Jullie generatie is opgebrand. Het is geen wonder dat je die ziekte hebt. Je bent te ambitieus, je werkt te hard en je kijkt te veel op je mobieltje. Zet alles maar eens op een laag pitje en dan kijken we wel verder." Gedesoriënteerd was ze naar huis gegaan. Ze voelde zich niet gehoord. Ook zij ervaarde een groot gebrek aan aandacht, liefde en waardering. De anorexia werd met de week erger. 

Ze vertelt haar verhaal verder: "Hoewel ik me niet door de huisarts gehoord voelde, zocht ik toch een retraite bij een klooster op. Ik moest mij immers leren 'matigen'. Ik leefde een week zonder mobieltje, zonder internet. Ik at eenvoudig, geen koekjes en geen snoep. Ik had goede gesprekken met de nonnen, ik sliep veel en maakte lange wandelingen. Na een week kwam ik uit het klooster en voelde me herboren. De spanning was weg, ik had weer oog voor de schoonheid van de natuur, er was een nieuwe vitaliteit in mij gekomen. Toch viel ik weer terug in mijn oude patroon, namelijk op voeding. De eetstoornis was niet uit mijn hoofd verdwenen.

Na het klooster ben ik naar een aantal ontwenningsklinieken gegaan, maar ook dat hielp niet. Nog steeds weet ik niet waar ik thuis hoor. "Ik voel me zo ontheemd. Ik zoek een plek, waar ik bevrijd kan worden van anorexia. Help me alsjeblieft." 

Die vraag heb ik als ervaringsdeskundige vaak over me heen gekregen. Ik ken inmiddels alle klappen van de zweep. Ik weet hoe makkelijk het is om jezelf voor de gek te houden en hoe moeilijk het is om te erkennen dat het alles van je vraagt. Hoe moeilijk het kan zijn om terug te vallen en hoe fantastisch het is om te voelen dat de eetstoornis geen greep meer op je heeft. 

Ik vertelde haar dat een klooster kan helpen, maar dat er veel meer bij komt kijken. Dat het belangrijk is dat je de eetstoornis niet wegduwt, want iets dat lang een deel van je is geweest, kan je niet zomaar van jezelf afsnijden. Je hebt niet voor niets een eetstoornis. Wees begripvol naar jezelf toe. Heb respect voor jezelf. Durf uit te spreken dat je ondanks de eetstoornis toch een mooie vrouw bent. Probeer los te komen van 'het moeten'. Alles wat 'moet' en alles wat onder dwang gebeurt, helpt niet om te herstellen.

Wij, die een eetstoornis kennen, zijn gewoonlijk veel te streng voor onszelf. Wij mogen leren om 'ja' te zeggen tegen de dingen waar we naar verlangen. Laten we proberen te ontdekken waar ons verlangen naar uitgaat. Ik verlangde zelf erg naar een luisterend oor, naar mensen waar ik mij aan kon verbinden. Als je verlangt om geholpen te worden in een eetkliniek, dan moet je dat doen. Er zijn in ons land 22 eetklinieken. Zelf had ik dat verlangen niet. Ik wilde geen accent leggen op eten, maar op warme vriendschap. Het is mij gelukt om vriendschap ze zien als waardevol en belangrijk. Steeds bewuster leerde ik naar mijn diepste verlangens luisteren, kon ik steeds vrijer met eten omgaan. Door het accent niet op eten te leggen, maar veel meer op het samenleven, samen werken en samen lachen werd ik een ander mens. Voelen dat er liefde, aandacht en waardering is. 

Dat doet Proud!

Liefs Elisabeth