Op dit moment ben ik 21 en volg ik een deeltijdstudie aan de universiteit. Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn pup op schoot in het appartement waar ik samen met mijn vriend woon. Zo op het eerste gezicht lijk ik het goed voor elkaar te hebben. Wat veel mensen niet weten is dat ik nog altijd in therapie ben voor mijn angst- en eetstoornis en dat er talloze littekens schuilgaan onder mijn lange mouwen...

Mijn verhaal begint flink wat jaartjes terug, toen ik 14 was en naar de vierde klas van het gymnasium ging. Ik ben altijd al een angstig kind geweest dat moeite had met het maken van contact. Toen mijn enige vriendin in een andere klas terecht kwam begon ik me op school onveilig te voelen. Ik was bang voor wat anderen wel niet van me zouden vinden of tegen me zouden zeggen. Het liefste wilde ik onzichtbaar zijn. Ik begon me terug te trekken en werd steeds ongelukkiger. Achteraf kan ik zien dat ik langzaam in een depressie gleed. In die tijd vond ik het heel moeilijk om aan mijn omgeving te laten zien dat het niet goed met me ging. Ik begon minder te eten, voor een deel omdat het gebrek aan voedingsstoffen en het hebben van ondergewicht mijn sombere gevoelens dempte, maar ook om gedurende de dag mijn focus op het eten te kunnen leggen en zo minder met mijn angstige gevoelens bezig te hoeven zijn.

Ik heb mijn eetstoornis een hele tijd verborgen weten te houden. Uiteindelijk kwam het dan toch boven water en had ik geen andere keuze dan in behandeling gaan. Dat wilde ik op dat moment eigenlijk helemaal niet, ik had mijn eetstoornis veel te hard nodig. Mijn behandeling richtte zich voornamelijk op het opbouwen en normaliseren van mijn eetpatroon. Aan de achterliggende problematiek werd nauwelijks gewerkt, waardoor mijn angsten en spanningen alleen maar groter werden. Ik had een andere manier nodig om hiermee om te kunnen gaan, en op dat moment vond ik die in het beschadigen van mezelf. Terugkijkend kan duizend redenen noemen waarom ik dat niet had moeten doen, maar die zag ik op dat moment niet.

Ik heb mezelf ongeveer twee jaar lang regelmatig beschadigd. Hoe beter ik ging eten, hoe meer ik het nodig had om de functies van mijn eetstoornis te vervangen. Ik wist niet hoe ik op een constructieve manier met mijn angst en somberheid om moest gaan. Mijn behandelaren maakten zich hier uiteraard zorgen over. Ik werd doorverwezen en kwam in een kliniek voor jongeren met een persoonlijkheidsstoornis terecht. Daar is het me gelukt (grotendeels) te stoppen met het beschadigen van mezelf. Deels omdat ze daar time-outs en schorsingen gaven als de cliënten zelfdestructief gedrag vertoonden, maar voor het grootste deel omdat ik daar mijn huidige vriend leerde kennen.

Inmiddels is dit zo'n 3,5 jaar geleden. Hoewel ik niet genezen ben, heb ik het hoofdstuk ‘automutilatie' ver achter me gelaten en ben ik niet meer bang hierin terug te vallen. De littekens die ik aan deze nare periode in mijn leven heb overgehouden hebben echter nog steeds een grote invloed op mijn dagelijks leven. Jarenlang heb ik ‘s zomers met lange mouwen gelopen, ook bij mijn ouders en vrienden. Ik wilde hen geen pijn doen door hen te confronteren met wat ik mezelf heb aangedaan. Als ik naar een feestje ging en een mooi jurkje wilde dragen, moest daar een vestje overheen.

Het heeft lang geduurd voor ik mijn littekens een plekje heb kunnen geven. In het begin voelden ze heel vertrouwd. Ze hoorden bij mij, ik vond dat ze lieten zien dat ik over veel wilskracht beschik en het was een bewijs van hoe moeilijk ik het wel niet had gehad. Het was een vreemd, dubbel gevoel om gehecht te zijn aan iets wat me ook heel veel ongemak bezorgde.

Dat gevoel heb ik nu niet meer. Nu baal ik er alleen nog maar van dat ik dit mezelf ooit heb aangedaan. Het idee dat mijn verleden op mijn armen geschreven staat, voor iedereen te lezen, maakt me bang voor de toekomst. Moet ik nu de rest van mijn leven met lange mouwen over straat? Daarnaast word ik elke keer dat ik naar mijn armen kijk herinnerd aan die nare periode in mijn leven. Ik word dan vaak boos op mezelf, dat ik niet beter over de gevolgen heb nagedacht voor ik er aan begon.

Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk ben ik me gaan verdiepen in de mogelijkheden van litteken correctie. Er ging een wereld voor me open. Er bestaan veel verschillende behandelingen voor littekens. Er zijn uiteraard allerlei zalfjes te koop, maar er wordt ook gebruik gemaakt van plastische chirurgie, dermatografie en laserbehandeling. Ik heb voor de laatste optie gekozen. Via internet kwam ik er achter dat laserbehandelingen vooral veel worden toegepast om acné littekens te verbeteren. Er is erg weinig informatie te vinden over het toepassen van een laserbehandeling bij de littekens van automutilatie. Dit maakte de keuze voor mij veel moeilijker, en daarom heb ik besloten mijn eigen ervaring met deze behandeling te delen, in de hoop iemand die in dezelfde situatie zit te kunnen helpen.

Inmiddels heb ik een intake-gesprek gehad en over een maand vindt de eerste behandeling plaats. Ik wil jullie via deze blogs graag meenemen in mijn ervaringen, laten zien hoe deze behandeling precies in elkaar zit en natuurlijk op de hoogte houden van de vorderingen...