De kerstdagen zijn gelukkig alweer voorbij. 
Voor veel mensen een paar dagen van gezelligheid,
maar dat geldt niet voor mij. 

Alles in het teken van vrolijkheid en eten.
Dat ik dat ontzettend moeilijk vind,
mag niemand weten.

De lekkernijen staren me aan
en ik zou zo graag eens willen proeven.
Even vrij zijn, eten en genieten,
zonder van alles te hoeven.

Iedere dag denk ik opnieuw,
morgen ga ik het anders doen.
Morgen mag ik ook wat extra eten
en stop ik met dit belachelijke rantsoen.

Bron: veragorbunova

Waarom mag ik niet eten
en waarom mag ik niet leven?
Waarom mag ik wel zien
hoe andere mensen er geen zak om geven?

Bang om niet meer serieus genomen te worden
of dat mensen denken dat mijn eetstoornis nep was.
Dat ik ze heb bedonderd en mezelf iets heb aangepraat
en dat ik eigenlijk stiekem al genas.

Dat ik het deed voor de aandacht.
Dat ik het alleen deed voor de aandacht,
die het me bracht.

Iedere hap is weer een gevecht en het is echt nooit goed genoeg.
Iedere calorie wordt geteld en alles is teveel.
Angst voor wat er later op de dag nog aangeboden wordt
of dat ik stiekem ergens anders een hapje van steel.

Ik heb er geen zin meer in,
in deze constante strijd.
Straks moet ik weer naar het ziekenhuis voor een opname
en dan heb ik weer spijt.

Ik weet niet meer wie ik zonder eetstoornis ben.
Ben ik dan nog wel leuk of laten mensen me vallen?
Hoe ga ik zijn als ik mijn angsten uitspreek? 
Ga ik ze dan nog wel bevallen?

Iedere eetstoornis is naar,
welke vorm dan ook.
Echt rot om mee te leven,
niets is minder waar.

Te veel eten
of weinig eten.
Vooral het stiekeme en geheime gedoe,
want wat als mensen het weten?

Dat ik ook zin heb in lekkere dingen?
Dat ik ook het liefst lekker achter de piano wil meezingen?
Dat ik ook een bakje ijs als toetje wil?
Zonder dat ik van alle stress praktisch van mijn stoel af ril.

Ik wil dat de strijd stopt
en ik gewoon weer mag meedoen met de rest.
Zien dat ik me best kan beheersen
en mijzelf echt niet vetmest.

Ik weet dat de eetstoornis liegt en bedriegt
en dat wat ze zegt niet de waarheid is.
Maar als ik eenmaal aan het eten ben,
ben ik toch bang dat ik mezelf vergis.

Dat de eetstoornis gelijk heeft
op alle vlakken.
Dat ik zwak en lelijk word
en nergens iets van zal bakken.

Psychische klachten en feestdagen
zijn voor mij echt zwaar.
Andere mensen zien genieten, 
voelt nog steeds raar.

Hebben zij geen enkele gedachte 
over wat mag en niet mag?
Leven zij echt gewoon
van dag tot dag?

Goede voornemens vliegen mij om de oren. 
Iedereen mag weten wat hun doelen zijn
en ook ik moet ze aanhoren.

Het enige wat ik wil roepen is dat ik honger heb
en mijn zin in lekker eten niet meer wil stillen.
Dat ik nooit meer iemand zal adviseren om te lijnen
en niet meer in mijn bed van de kou wil liggen rillen.

Dat ik mooi haar wil
en geen nagels meer die afbreken.
Mooie kleren aan, 
zonder dat er aan alle kanten botjes uitsteken.

Serieus genomen worden in mijn plannen
en niet constant horen dat ik eerst een beetje moet herstellen,
of beter voor mezelf moet zorgen.
Dat ik eerst beter moet eten,
voordat ik plannen kan maken voor morgen.

Wie is er ook zo klaar mee als dat ik ben?
Ben jij dat die dit leest of misschien iemand anders die ik ken?
Kunnen we samen dit monster verslaan?
Kunnen we de strijd delen, dan kunnen we hem misschien wel aan?

Ik zou volgend jaar graag willen genieten
van een lekkere wafel met bolletje ijs erbij.
Gewoon lekker eten,
zonder die eeuwige strijd in dat hoofd van mij.

Om dit te kunnen doen moet ik eerst de strijd aangaan
en de spanning incasseren.
Weten dat de spanning oploopt, 
maar ook weer zal passeren.

Wat maakt het uit
of andere mensen denken dat ik nep was?
Ik weet zelf hoe moeilijk het is en was
en ik echt niet stiekem al genas.

Eten op mijn bord lijkt mijn grootste vijand,
maar eigenlijk staan mijn eigen gedachten gewoon aan de verkeerde kant.

En heb ik hulp nodig om die te kunnen verslaan
en mezelf een mooier leven te gunnen.
Dan ga ik kunnen profiteren van de rust
om de rest van het leven aan te kunnen

Dus als je me de komende weken ziet eten,
dan moet je misschien een klein dingetje weten.
Het lijkt misschien alsof ik het allemaal zonder problemen doe en alsof alles over is.
Als je dat denkt heb je het goed mis.

Ik ga vol tegen mijn eetstoornis gedachten in,
probeer voor mezelf te gaan zorgen en eten is daarbij slechts het begin.
Een eetstoornis heeft niets met eten te maken,
maar probeert je wel op die manier keihard te raken.

Je zelf dingen ontzeggen en verbieden,
compenseren en vermijden. 
Ik ben niet de enige met dit gevecht.
Toch, jongens en meiden?

Laten we geen oordeel meer hebben over elkaar,
in het nieuwe jaar en komende tijd.
Laten we elkaar zien voor wie we zijn
en laten we kijken wat er gebeurt als we tegen de eetstoornis in gaan?
Misschien gaat het goed en misschien hebben we spijt...

Ik ga geen spijt hebben denk ik.
Ik wil weer leven en genieten van alles wat er om me heen gebeurt.
Ik wil me niet maar laten beïnvloeden voor die rotstem,
die het getalletje op de weegschaal of in mijn broek alleen maar afkeurt.

Ik ben meer dan gewicht
en meer dan mijn eetstoornis zegt dat ik ben. 
Ik weet nog niet goed
of ik mezelf nog wel ken?

Dat is iets wat ik moet gaan ontdekken. 
Dat gaat tijd kosten en pijn doen,
op de meest vervelende plekken.

Om te herstellen moet je het gevecht wel aangaan. 
Dat kan alleen maar door aan te komen en meer te eten
en ondanks alle gedachten, 
toch je mannetje te blijven staan.

Er zijn genoeg mensen die het gelukt is,
om de eetstoornis te verbannen uit het leven.
Die weer energie hebben om te ontdekken wie ze zijn
en liefde te ontvangen en te geven.

Morgen begin ik echt,
dat denk ik iedere dag weer.
Iedere keer uitstellen,
keer op keer.

Ik ben er klaar mee,
ik wil dit niet meer horen.
Ik wil niet horen hoe zwak de eetstoornis me vindt, 
ik wil ontdekken waarvoor ik ben geboren.

Ontdekken wat mij gelukkig maakt, 
waar ik energie uit haal of wat mij juist raakt.
Ik wil weer alles voelen en niet alleen angst of paniek.
Ik wil me goed voelen en niet constant ziek.

Wie gaat de strijd met me aan?
Wie schiet samen met mij die eetstoornis naar de maan?

Stel je zelf een doel,
wat wil je zijn of gaan betekenen?
Wil je altijd een dun en iel persoon blijven
of wil je dat mensen op jou kunnen rekenen?

Mijn doel is uiteindelijk mensen helpen,
met dezelfde strijd die ik heb doorstaan.
En omdat te doen,
moet ik nu even heel hard doorgaan.

Dus zie je me eten
en zie je zelfs dat ik geniet.
Eten moet ik toch en genieten doe ik,
doordat ik iets doe wat de eetstoornis me verbiedt.

Laat maar roepen en schreeuwen
en lelijke dingen over me zeggen.
Er komt een dag dat ik het allemaal
naast me neer kan leggen.

Volgend jaar wil ik ook kunnen genieten
van de feestdagen en die mooie tijd.
Dus ga ik nu vechten...
kom maar op met die strijd!