Vaak kom ik de angst tegen bij meiden op Proud2bme, de angst om de eetstoornis los te laten, de angst om in een zwart gat te vallen, de angst om de ‘veilige' eetstoorniswereld los te laten en te verlaten. Nu is mijn doel een geruststellende blog te schrijven hierover, over het loslaten van je eetstoornis.

Waar de meesten bang voor zijn, was ik ook bang voor: "Wat als ik mijn eetstoornis los laat, wat en wie ben ik dan? Hoe overleef ik dat zwarte gat en hoe kom ik daar ook weer uit? Is dat zwarte gat er echt wel, of is dat een angst? Hoe laat ik mijn eetstoornis los? Wil ik dit überhaupt wel?! Waarom zou ik vechten, wat krijg ik er voor terug?" etc.

Vragen die voor veel waarschijnlijk bekend voorkomen, vragen die ook niet gek zijn. De eetstoornis waar je zo hard mee worstelt lijkt een veilige haven, je hebt je veiligheid, je controle en het is van jou. Ook al weet je waarschijnlijk zelf (heel stiekem) wel beter.. dat dit geen veiligheid is, dat dit schijncontrole is en dat je dit eigenlijk niet wil. Maar toch is het veilig, vertrouwd en fijn, ‘jouw veilige wereld'. En er tegenin gaan, is zwaar.

Op een gegeven moment moet je gaan vechten, vechten tegen de eetstoornis. Zelf noemde ik dit altijd de eetstoornis ‘porren'. En met porren bedoel ik dan: juist tegen de eetstoornis in gaan, confrontatie opzoeken en angsten aangaan. Een angst moet je aangaan om hem te overwinnen, dit is een hele strijd.. maar feit is wel, zonder strijd geen overwinning. Porren in deze blog is dus: angst aangaan.

Porren dus, doen wat de eetstoornis vooral niét wil. Moeilijk, zwaar, makkelijk gezegd en niet zomaar gedaan.. maar wel noodzakelijk. Als ik terug kijk naar mijn eetstoornis en hoe ik deze heb overwonnen zeg ik ook ‘simpel': "door de strijd ‘gewoon' aan te gaan'. Zo gewoon is dat niet, en simpel al helemaal niet.. maar wel de werkelijkheid. Porren!!

Door de eetstoornis te porren ben ik stapje voor stapje angsten aangegaan, hoe vaker je een angst aan gaat, hoe makkelijker het wordt. Op het begin wordt het juist zwaarder, klopt.. alsof de berg nog niet hoog genoeg is. Maar eenmaal over de top, ga jij winnen. Doorzetten dus!

Voorbeeld: ik moest een eetlijst gaan volgen, en op die eetlijst had ik zelf ruimte om mijn beleg in te vullen. Simpel is natuurlijk om voor de veilige (eetstoornis) te kiezen.. dus veilig voor appelstroop te kiezen, want hagelslag is eng en moeilijk. Angst ontwijken = simpel, die hele eetlijst is immers al lastig genoeg. Maar juist door wél hagelslag te nemen, porde ik de eetstoornis. Met als resultaat: PANIEK PANIEK, HELP HELP.. COMPENSEREN, TRUT!!!!! maar nee, ook dat zat er niet in: doorzetten, juist nu!

Door de eetstoornis te porren, ga je de angst aan. Je leert op deze manier met de eetstoornis om te gaan. De uitdrukking ‘eetstoornis loslaten' vind ik daarom ook niet kloppen. Want je laat je eetstoornis niet van de 1 op de andere dag los, nee.. je leert er mee omgaan. Je leert gereedschappen te verzamelen en gebruiken om tegen de eetstoornis te vechten. Nu gaf ik net 1 voorbeeld, zo zijn er nog wel duizenden. Angsten aangaan en angsten overwinnen. Op het begin met veel strijd, later met trots. En op het eind met een hele gereedschapskist vol met gereedschappen om te knokken!

Een eetstoornis loslaten doe je niet. Ik kan ook niet zeggen dat ik ben genezen, nee.. ik heb de eetstoornis 100% onder controle gekregen, het beheerst geen enkele minuut meer van mijn dag en ook kan ik gewoon eten waar ik trek in heb. Maar loslaten heb ik niet gedaan, ik heb niet gezegd: "dag eetstoornis, ik laat je los.. tot nooit meer ziens * zwaai *. Nee, ik heb de eetstoornis overwonnen.

Je leert vechten tegen je eetstoornis, je leert omgaan met de gevoelens, gedachten en emoties behorende bij een eetstoornis. Hoe meer je dit leert, hoe sterker je wordt, hoe minder groot de rol wordt die de eetstoornis heeft in een dag. Vul die gereedschapskist met goede gezonde gereedschappen!

En ja, bij de ene duurt het ‘genezings' proces langer dan bij de ander. Die vraag krijg ik hier vaak genoeg: "hoe lang duurde het bij jou?", dat maakt niet uit.. ieder loopt zijn eigen pad hierin en ieder doet het op een andere manier. Maar overeenkomstig tussen iedereen is wel: iedereen gaat de eetstoornis porren.

Ik heb een grafiekje getekend, een grafiek die heel systematisch, globaal en heel simpel aangeeft hoe ik vind dat het werkt, het overwinnen van een eetstoornis.

De verticale as geeft aan in hoeverre de eetstoornis (rode lijn) de baas is over jou en in hoeverre jij (groene lijn) de baas bent over jezelf. De getallen 1 t/m 10 geven de schaal aan, het getal 1 is weinig/geen zegje in je hoofd, en het getal 10 is: de baas in je hoofd. De horizontale as geeft de tijd aan, die dus voor iedereen verschillend is. Daarom heb ik er ook geen jaren of maanden bijgezet ;)

Natuurlijk loopt een lijn niet recht, natuurlijk zitten er pieken en dalen in. Hij is heel systematisch, maar laat wel zien wat ik duidelijk wil maken met deze blog: er is geen zwart gat! En los laten doe je de eetstoornis niet. Je leert hem aan te gaan, jij leert sterker te worden.

En dan de vraag: ‘wat krijg ik er voor terug?'. Ik denk (en hoop) dat dat wel een beetje duidelijk is geworden door deze blog. Een zwart gat sowieso niet. Nee, jij wordt sterker, de eetstoornis wordt minder sterk. Dus wat je er voor terug krijgt: JEZELF, je eigen leventje.. al is dat niet voor te stellen, het is wel zo.

Hiermee hoop ik jullie eigenlijk een beetje ‘gerust' te kunnen stellen. Dat je de eetstoornis niet los laat, en dat er ook geen zwart gat is. Dat een eetstoornis is te overwinnen! Of je het nu wil noemen ‘genezen' of ‘geheel onder controle hebben'. Ik ben van mening dat het kan, puur uit eigen ervaring. Dus jaa, een eetstoornisvrij leven bestaat!!

Je moet de eetstoornis porren!
Dus, ga jij porren, of ben jij al aan het porren?