Ze kwam bij mij in mijn studentenhuis wonen. Één van de eerste woorden die ik van haar opving was een telefoongesprek, vermoedelijk met haar moeder. Ze vertelde hoeveel ze was afgevallen na een relatiebreuk en hoe ze zich daarbij voelde. De weken hierna leerde ik haar langzaam kennen en zag ik meer en meer van haar. In haar hippe sportpak liep ze in en uit het huis. Hardlopen was een grote hobby van haar, evenals de sportschool. Niet veel later ging de deurbel en werd er een groot pakket met dieet shakes en proteïnerepen bezorgd. Het duurde niet lang voordat ik vermoedde dat zij een ongezonde relatie met eten had.

Op dit moment zat ik zelf nog erg diep in mijn eetstoornis boulimia nervosa, maar dat hield ik geheim. Ik was geobsedeerd door eten, maar wanneer zij over voeding en sporten begon hield ik stijf mijn mond dicht en knikte ik maar ja en amen, alsof wat zij vertelde nieuw voor me was. Ze complimenteerde me met dat ik 'zo'n goed figuurtje had' en dat ze daar jaloers op was. Ze moest eens weten...

Mijn eetstoornis was super geïnteresseerd in alles wat ze deed en de effecten hiervan en ik begon steeds meer tijd met haar door te brengen. Ik kon het oprecht goed met haar vinden, maar mijn eetstoornis vond haar ook wel erg boeiend. Mijn eetstoornis werd aan de lopende band getriggerd.

Zelf had ik geen weegschaal meer in huis. Het was me namelijk eindelijk gelukt om mijn weeg verslaving te overwinnen. De weegschaal bepaalde mijn gemoedstoestand en ik zag in dat dit niet heel helpend was voor mijn herstel. Het ging goed, totdat zij bij ons in huis kwam wonen. Op haar kamer stond een weegschaal en het was werkelijk alsof het ding me riep. De verleiding was soms zo groot, dat ik naar haar kamer sloop als ze er niet was en mezelf stiekem ging wegen.

Over tijd zag ik hoe haar gewicht fluctueerde en daarmee haar eigenwaarde steeg en daalde. Ik vond het heel naar om haar zo te zien rommelen en vroeg me af of ze wel wist dat ze ongezond bezig was? Of zat ik er naast? Reflecteerde ik mijn eigen ongezonde eetgedachten op haar gedrag? Was zij een normaal mens dat enkel een beetje aan het diëten was? Wie was hier nou gek?

Om mezelf te redden hield ik soms expres wat afstand tussen haar en mij. Ontzettend jammer, want het klikte super goed tussen ons. Het was een vorm van zelfbescherming. Haar verhalen over diëten, eetbuien en sporten waren te herkenbaar en ik vergeleek mezelf te veel met haar. Ik wilde herstellen, niet blijven hangen in mijn eetstoornis.

Aan het nemen van afstand heb ik destijds enorm goed gedaan en toen ik voldoende hersteld was heb ik met haar gepraat. Ze begreep me wel en gaf toe dat zij, zoals ik al vermoedde, ook niet zo'n gezonde relatie met eten had. Achteraf denk ik dat ik haar best eerder in vertrouwen had kunnen nemen. Wie weet hadden we wat aan elkaar gehad. Zo niet, dan had ik haar ook eerlijk kunnen vragen of ze het in mijn bijzijn wat minder over eten en diëten kon hebben, dat had ze echt niet erg gevonden.

Ik heb geleerd dat het belangrijk is om dicht bij jezelf te blijven, of je nou een eetstoornis hebt of niet. Het is zo verleidelijk om jezelf met anderen te vergelijken, terwijl dat helemaal niet helpend is. Afstand nemen of praten met diegene kan dan helpen, zo lang je maar je eigen herstel doelen voor ogen houdt.

Bron foto's