Geobsedeerd door eten
Ik denk de hele dag aan eten. Iets waar ik me voor schaam, maar waar ik ook vrij weinig aan kan doen. Hoe meer ik mijn best doe om me er niet op te focussen, hoe groter de focus wordt. Het 'je mag niet aan een roze olifant denken' effect. Als ik wakker word denk ik direct aan mijn ontbijt. Ik kan daar echt naar verlangen. "Huh? Hoezo? Je hebt toch anorexia?!" - hoor ik je denken. Ja en exact die gedachte maakt deel uit van mijn schaamte. Ik vind het ook idioot. Ik behoor met een eetstoornis toch niet te verlangen naar eten? Wat ben ik nou voor nep anorect! Ik lijk wel een veelvraat, een lekkerbek, iemand zonder enige controle. Wat is er mis met me?
Niets. Er is niets mis met me. Het constant denken aan eten en verlangen naar eten maakt bij heel veel mensen onderdeel uit van een eetstoornis. Het is vrij normaal, voor zover een symptoom van een ziekte normaal kan zijn. Heeft het dan te maken met dat ik herstellende ben? Nee hoor, want toen het een aantal maanden geleden nog een stuk slechter met mij ging, was ik nog vele malen meer geobsedeerd door eten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed en had er zowat mijn hobby van gemaakt...
Ik verslond reclamefolders van supermarkten. Ik kende nog nét niet alle aanbiedingen uit mijn hoofd. Ik kon genieten van het kijken naar al het overheerlijke eten en verlangen naar het moment waarop ik dat weer allemaal zou gaan eten. Morgen, morgen zou ik een poging wagen. Morgen werd echter overmorgen en zo stelde ik het maand na maand uit. Hoe meer uitgehongerd mijn lichaam raakte, hoe meer ik dacht, fantaseerde en droomde over eten. Lees hierover ook het artikel over het Minnesota Starvation Experiment.
Ik vond het zo fijn om de meest uitgebreide en luxe lunches voor mijn vriendin klaar te maken. Op die manier was ik toch met eten bezig. Het was dan bijna alsof ik het zelf at. Lunches met... eitjes, noten, pesto, lente uitjes, hummus, kruiden en ga zo maar door. Ik had in die periode zo een biologische hipster lunchtent kunnen openen, zo lekker en perfect zag alles eruit. Zelf eten lukte me niet. Ja, ik dan er een hapje van, smachte naar meer, maar dat was gewoonweg geen optie in mijn hoofd. Hoe graag ik ook wilde, alles schreeuwde NEE.
Op social media kon ik genieten van de meest uiteenlopende foto's van voedsel, van extreem gezond tot extreem calorierijk en vet. Ik was nog nét niet verslaafd aan al die foodporn. Het was een vervanging voor het eten. Op alle mogelijke manieren probeerden mijn hersenen het voedingstekort te compenseren: uitgebreid en ingewikkeld koken, recepten zoeken, reclamefolders doorspitten, nieuwe producten zoeken, ontbijtjes, lunches e.a. tussendoortjes voor anderen bereiden... Mijn vriendin werd die maanden flink verwend, maar ergens was dat natuurlijk ook heel dubbel. Simpelweg omdat ik het (onbewust!) niet enkel deed vanuit sympathie, maar doordat het ook heel erg werd gedreven door mijn eetstoornis.
Op het forum van Proud en op social media zie ik met regelmaat dezelfde vorm van geobsedeerd zijn met eten. Het constant fotograferen van eten, perfect opmaken van maaltijden (yup, ook ik doe dit af en toe nog), doorspitten van reclamefolders en het taarten bakken en maaltijden bereiden voor anderen. Is dit nou slecht? Werkt dit een eetstoornis nou extra in de hand of kan het juist steunend zijn bij herstel? Een interessante vraag, waar ik niet direct een eenduidig antwoord op heb, omdat het per persoon een beetje zal verschillen.
In de periode dat ik er zo extreem mee bezig was, had ik dit nauwelijks door van mijzelf. Ik zag het als iets positiefs, iets gezonds en een fijne afleiding van alle negativiteit in mijn leven. Ik kon beter daar mee bezig zijn, dan met allerlei destructieve dingen. Het had daarnaast echter wel van waarde geweest als ik me meer bewust was geweest van deze vorm van compensatie, obsessief gedrag en afleiding. Op die manier had ik kunnen onderzoeken of het me hielp of dat het mijn herstel in de weg stond.
Het obsessief bezig zijn van mooie maaltijden heeft denk ik ook twee kanten. Het kan zeker helpend zijn binnen het herstel van een eetstoornis. Ik heb hierover ook een artikel vertaald van de Amerikaanse Proud2Bme: Koken voor eetstoornis herstel. Je besteedt aandacht aan jezelf en je gezondheid door tijd te steken in het bereiden van eten voor jezelf. Dat geeft een positief gevoel en kan bijdragen aan je zelfwaardering.
Tegelijkertijd kan het ook doorschieten in het extreme en kan het een vorm van controledrang in stand houden. Het is daarom goed om bij jezelf te onderzoeken waar bij jou die grens ligt én wat er gebeurt als je eens een dag anders zou eten. Ontstaat er dan paniek? Irritatie? Verdriet? Angst? Boosheid?
Hoe groot is jouw obsessie met eten?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Nu, hm, ik ben op een bepaalde manier nog wel obsessief, denk ik, maar zeer zeker niet meer zo als een tijdje terug.
In mijn anorexia-periodes was ik extreem bezig met recepten, kookprogramma's, supermarktfolders en kon ik uren in de supermarkt doorbrengen. Maar helaas gepaard met calorieën tellen en eindeloos plannen van eetmomenten, daar kon ik echt de hele dag mee bezig zijn. In de boulimia-periodes vermijd ik dat alles juist als de pest, alleen al door het denken aan eten (wat ik alsnog constant doe) voelt het alsof ik heb gefaald. Dat is voor mij een teken dat het niet helpend is, ik gebruikte het juist om mijn anorexia-gedachtes in stand te houden, een manier om me sterk te voelen. Bij mij gaat het soms zo ver dat ik vaak niet eens weet wat ik écht gegeten heb en wat ik in mijn hoofd allemaal heb bedacht om te eten. Raar hoe hersenen kunnen werken...
Helemaal geen "nep annorect", maar juist een signaal dat je lichaam (meer) eten nodig heeft. Bij een hoger gewicht wordt het vanzelf minder is mijn ervaring.
Persoonlijk schaam ik me dood dat ik de hele dag bezig ben met eten. Wordt er knettergek van om steeds bezig te zijn met hoe ik het ga maken, hoe het moet liggen, welke ingrediënten met welke soorten en kleuren, op welk soort bord, met welk soort kom en mok, welke supermarkt ga ik heen, wat ga ik kopen, hoe moet het op de foto voor insta, elk kwartier op insta kijken gewoon voor dat stukje controle ofzo en ga zo maar door.
Want als ik dan toch moet eten, dan maar beter, goed, biologisch en gezond denk ik dan.
Heel dubbel dus om mee om te gaan want ja het mag er mooi uitzien, het mag gezond zijn en ook biologisch maar in hoeverre is dit geen obsessie meer? En hoe moet dit als ik dan ergens anders ben waar je maar even snel moet eten omdat het 'nodig' is. Want uiteindelijk gaat het er allemaal natuurlijk om dat voeding brandstof is en we het nu even nodig hebben als medicijn. Lastig punt om over te hebben maar wel de realiteit voor mij op dit moment.
Nu, redelijk ver gevorderd in mijn herstel, denk ik nog steeds veel na over eten en merk ik dat er nog steeds een disbalans is in de energie die ik erin steek. Nu echter niet omdat mijn lichaam zo ondervoed is, dat het alleen maar aan eten kan denken, maar omdat ik zoveel dingen weer durf te eten! Er is een wereld (aan recepte) voor me open gegaan nu ik bv. weer van die lekkere rijst- en pastagerechten durf te eten! Ik vind het ook gewoon leuk om ermee bezig te zijn en ik ben er trots op hoe ver ik nu al gekomen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik, naarmate de tijd vordert, steeds meer in balans kom en dat eten wellicht meer en meer bijzaak wordt. Schaamte (rondom eten) is een gevoel waar ik steeds meer afscheid van neem. (Nu soms voornamelijk op rationeel niveau, maar gevoel volgt dan meestal later ook.) Succes Scarlet & iedereen die hiermee worstelt!!
Wel merk ik dat ik dan vervangende obsessieve gedachtes krijg,niet perse eetstoornis achtige,maar alsof mijn gedachtes zich ergens in vast moeten houden wanneer ik te weinig eet.
Het is normaal om tijdens herstel veel aan eten te denken.Het is vervelend maar je ontkomt er niet aan.Ga er liefdevol mee om en wees niet bang ervoor.Je kunt sommige dingen niet dwingen.
Zolang je lichaam niet doorvoed is EN zich een lange tijd veilig heeft gevoeld,en er weer op kunt vertrouwen dat het zal krijgen wat het nodig heeft blijf je obsessies houden.Je moet lief zijn voor je lichaam zodat het zich fijn voelt,dan gaat het beter.❤Kan ook heel goed met dingen zoals warmte ,gezelligheid,wandelen een warm bad, een mooi boek...wat je maar prettig vindt.
Ik kan rustig een uur beig zijn met het "bouwen" van mijn perfecte ontbijtkom. Beetje dit, beetje dat, even proeven, nog wat zus of zo ... eigenlijk alleen maar om het moment van éten uit te stellen. Vanorgen was het dus 12.00 uur voor hij leeg was. *schaamt*
Hoe gaan jullie om met het gevoel van dat je de hele dag honger hebt? En ook met een normaal eetpaytoon het gevoel hebt dat je gewoon de HELE TIJD aan het eten bent?
Aan de ene kant accepteren dat het erbij hoort.Aan de andere kant probeer ik contact te maken met andere kanten in mijzelf.Zoals mijn interesse in cultuur,mensen,iets wat ik leuk vind.Zo kan ik beter relativeren:ik BEN die verschijnselen niet,het is ("alleen") het proces waar ik doorheen moet .Het mij richten op andere dingen lijdt af EN ik heb een beter beeld van mijzelf.
Een e.s is voor zon groot gedeelte lichamelijk ,je moet je er als persoon niet te veel van aantrekken.