Woensdagmiddag, een herfstachtige en sombere dag. Starend kijk ik naar het beeldscherm van mijn laptopje. Vanochtend werd ik gebeld door mijn moeder. Ze was afgelopen nacht opgenomen in het ziekenhuis. Met de telefoon nog in mijn hand snelde ik naar boven om me  aan te kleden en me te haasten naar het ziekenhuis. Binnenkomend op de zaal trof ik mijn moeder uitgeput in haar bed. Het was zielig om haar te zien; haar pijn en verdriet. Ze hield zich sterk en ik ving een glimlach van haar op. Was dit mijn moeder…?

Bron: Leon Seierlein 

Ontstaan van mijn hechtingsproblemen

Ons gezin is niet echt een doorsnee gezin met huisje, boompje, beestje te noemen. Mijn moeder kampt zelf bijna al haar hele leven met psychische problematiek, waardoor ik al snel een moederrol te vervullen kreeg. Ik was zes jaar toen ik voor het eerst een psychose van mijn moeder meemaakte. In mijn ogen deed ze toen allemaal rare dingen en hiervoor werd ze opgenomen in een kliniek. Bijna elke dag gingen mijn vader en ik haar bezoeken. Na deze opname is mijn moeder nog twee keer opgenomen geweest en tussendoor kende zij veel depressieve periodes. Mijn vader deed zijn best om zowel voor mijn moeder als voor mij te zorgen, maar ook dit zorgde voor moeilijke situaties. Mijn vader werkte hard en hierdoor ervoer ik ook een druk op mijn schouders om zowel voor mijn moeder als voor mijn vader alles goed te doen. Voor mijn moeder moest ik zorgen en het huishouden draaiende houden en voor mijn vader wilde ik heel graag mijn best op school doen en wilde ik presteren in mijn sport. Mijn vader had al een zieke vrouw en ik maakte mezelf wijs om daarom een perfecte dochter te worden.

Helaas werd deze perfectie een dwang en raakte ik verwikkeld in mijn eigen strenge regime. Ik ontwikkelde een dwangstoornis en een paar jaar later een eetstoornis erbij. Dit konden of wilden mijn ouders niet zien en dat heeft tot op de dag van vandaag zijn sporen achtergelaten. Tijdens mijn eetstoornisperiode heb ik mij heel erg alleen gevoeld. Mijn ouders erkenden mijn eetstoornis niet en ik durfde hierdoor ook mijn ‘grote geheim; niet aan andere mensen te delen. Ik leek een enthousiaste tiener, een leergierige puber, maar de pijn en de behoefte aan liefde die ik toen had is niet op papier te beschrijven.

Na jaren van leugens, enkele opnames en een aantal verschillende therapieën kwam ik eindelijk bij een psycholoog die dwars door mij heen keek. Er werd mij een grote spiegel voorgehouden en vanaf toen zijn de tranen gaan stromen. De hechtingsproblematiek werd zichtbaar, mijn geheim had ik verraden.... Hoe moest ik hiermee omgaan? 

Bron: Alexander Shustov

Je eigen probleem (h)erkennen

In de periode dat ik mijn dwangstoornis ontwikkelde en daarna mijn eetstoornis was ik nog echt een jong meisje. Ik wist oprecht niet dat er zoiets als anorexia bestond en tóch had ik het. Mijn enige doel in die tijd was afvallen. Afvallen, meer en meer, maar waarom? Mijn eetstoornis was iets van mij en niemand mocht hieraan komen. Zodra ik weer uit opname was, daalde mijn gewicht. Voor de buitenwereld bedacht ik smoesjes dat het kwam door mijn medicatie. Thuis praatte ik überhaupt niet over mijn problemen en zelf durfde/kon ik de achterliggende problematiek toen nog niet onder ogen zien. Totdat ik dus bij die ene psycholoog kwam. Ze vroeg of ik mijn thuissituatie eens wilde beschrijven en het leek wel of er een muur werd doorbroken of sterker nog: in elkaar stortte. Ik bleef maar praten en praten. Van binnen voelde ik ook de tranen prikken, maar huilen kon ik op dat moment niet. Mijn psycholoog voelde dat ze de kern te pakken had en ook ik durfde het na jaren te erkennen. De eetstoornis was mijn veilige haven om al mijn verdriet te onderdrukken. De eetstoornis bood mij houvast, waarin ik in het echte leven zo naar verlangde. De eetstoornis was mijn vriendin geworden en gaf mij liefde waarnaar ik verlangde. Althans; schijnliefde.

Erover praten

Tijdens deze behandeling heb ik heel veel over mijn verleden met mijn psycholoog gepraat, maar ben ik ook langzaam mijn verhaal gaan delen met vriendinnen. Mijn vriendinnen die altijd voor mij klaar staan en waar ik eigenlijk altijd tegen had gelogen of in elk geval een belangrijk gedeelte van mijn leven voor had verzwegen. Dit is nooit met pure opzet geweest, maar het bracht zoveel schaamte met zich mee. Marli die altijd alles aankan, die een studie aan de universiteit heeft afgerond, een eigen huisje heeft, op behoorlijk hoog niveau sport en een groot sociaal netwerk heeft. Zij kan toch niet jaren rond hebben gelopen met een eetstoornis, met een dwangstoornis en opgegroeid zijn in een problematische gezinssituatie? Tja, dat kan dus wel. Het voelde voor mij in eerste instantie ook als iets wat voorbij was, waaraan ik niet meer hoefde te denken. Alleen dat is onmogelijk.

Elke keer wanneer ik het aan één van mijn vriendinnen ging vertellen, voelde het alsof de grond onder mijn voeten verdween. Elke vriendin reageerde begripvol, liefdevol en sommigen zeiden zelfs dat ze dit altijd al hadden vermoed. Mijn psycholoog heeft een heel groot verborgen geheim aan de oppervlakte weten te brengen en we hebben er heel veel sessies aan gespendeerd. Ik kon tegen haar eerlijk zijn, ik mocht huilen en ik mocht boos zijn en ja, dat voelde goed. Ook ben ik uren gaan wandelen met mijn vriendinnen om hierover te praten en hebben zij mij vanaf dat moment nog meer gesteund dan dat zij altijd al hebben gedaan. Ik ben ook met heel mijn hart dankbaar voor deze vriendschappen en ben geen enkele vriendin kwijtgeraakt. Ik denk, weet zelfs zeker, dat ze alleen maar hechter zijn geworden.

Afleiding zoeken

Soms (en af en toe nog steeds, haha) werd ik gek van mezelf. Door alles wat uit het verleden aan de oppervlakte kwam, draaide mijn hoofd overuren. Ik had nachtmerries en overdag kwamen er gepast en ongepast flashbacks naar boven. Soms stroomden er bij mooie muziek tranen over mijn wangen en soms trapte ik tijdens een spinningles de longen uit mijn lijf om al mijn woede kwijt te kunnen. Wanneer je merkt dat het allemaal even te veel wordt, mag je ook zeker even wat anders doen. Je hoeft niet altijd met je problemen bezig te zijn en het is ook heel goed om af en toe jezelf een ontspanmomentje te gunnen. Nu ben ik hier zelf ook geen ster in en ben het liefste altijd bezig, maar een momentje voor mezelf waardeer ik al meer dan vroeger. Een leuke vlog kijken, sporten of met vriendinnen iets leuks doen, zijn voor mij hele fijne genietmomentjes. Zoek de afleiding die bij jou past en leer jezelf deze tijd te nemen.  

Accepteren

Tot slot denk ik dat je hechtingsproblematiek moet leren accepteren. Dit is veel makkelijker opgeschreven dan gedaan. Ik kan mij nog herinneren dat ik tegen mijn psycholoog zei: ‘’Ik kan wel 1000 manieren leren om ermee om te gaan, maar het lege gevoel van binnen blijft.’’ Er viel toen een stilte, waarop zij antwoordde: ‘’Misschien moet je het ook gaan accepteren.’’ Deze zin heeft mij toen wel weken achtervolgd en zelfs nu krijg ik opnieuw tranen in mijn ogen. Hoe kan je nu zo’n diep gevoel van verlangen naar liefde en geborgenheid gaan accepteren?

Tijdens mijn therapie ben ik er ook achter gekomen dat ik tijdens mijn jeugd heel vaak op zoek ben geweest naar een moederfiguur. Ik droomde ervan dat mijn kinderarts mijn moeder zou zijn. Ik had verlangens dat mijn basisschooljuf mij in huis nam en tijdens die therapie ervoer ik opnieuw die onuitstaanbare gevoelens bij mijn therapeut. Ook dit heb ik toen besproken en dat vond zij toen heel dapper en juist heel belangrijk. Natuurlijk gaf zij aan deze wensen van mij niet toe en ook dat zorgde er weer voor dat ik beter met die gevoelens om kon gaan.

Wanneer ik nu een moeder hoor vertellen dat haar dochter geslaagd is voor haar diploma en dat ze hiervoor samen op reis gaan dan voel ik nog altijd een steek in mijn hart. Wanneer ik een vader met z’n dochter hoor praten over een mogelijke bruiloft dan moet ik mijn tranen wegdrukken, maar daarna probeer ik wel weer verder te gaan met mijn eigen leven. Ik zal moeten accepteren dat deze onvervulde ouderliefde door niemand kan worden ingehaald of kan worden vervuld. Alleen ikzelf kan dit verdriet en gemis een plekje gaan geven. Ik hoop dat jij dat bij jezelf ook mag gaan doen.

Veel liefs!