Daar sta je dan als 23-jarige vrouw met een brede glimlach op je gezicht, maar tegelijkertijd voel je vanbinnen de tranen als een waterval stromen. Na een ochtendje met iemand op pad te zijn geweest, krijg je bij het afscheid nemen zomaar spontaan een dikke knuffel. Die had ik even niet zien aankomen, maar oh wat voelde dat fijn! Tegelijkertijd voelde ik schaamte, want hoe kan het nu dat je als volwassen vrouw daar nu nog zoveel behoefte aan hebt?!

Kinderjaren
In mijn thuissituatie waren emoties tonen geen dagelijkse gang van zaken. Sterker nog, voor mijn beleving was het bijna verboden. Ik wist me geen raad met deze verborgen gevoelens en heb deze onder andere kunnen wegdrukken met mijn ‘liefdevolle’ anorexia. De anorexia gaf mij geen kans om gevoelens te uiten en dat zorgde ervoor dat ik rust in mijn hoofd ervoer. Voor zover ik mij kan herinneren, heb ik thuis bijna nooit durven te huilen. Of het nu om kleine verdrietige momentjes ging, zoals het overlijden van mijn goudvis of om grote gebeurtenissen, zoals mijn opnames voor mijn eetstoornis, er kon bij niemand een traantje af.

bron foto

Hoe langer ik dit volhield, hoe harder ik voor mijzelf werd. Ik krabbelde van zwaar ondergewicht weer op naar gezond gewicht, haalde mijn bachelor en master diploma en vond een prachtige baan in de gezondheidszorg. Mijn doelen waren behaald en kon weer functioneren zoals ieder ander, maar pas na vele jaren komt het verdriet eruit. Verdriet dat nauwelijks te omschrijven is. Het is een soort oneindige waterval die af en toe even stil ligt…

Schaamte & ontkenning
Maar ja, wat moet ik nu met deze oneindige waterval aan emoties? Moet ik het toelaten, moet ik het opnieuw onderdrukken of moet ik het met dierbare mensen gaan delen? Ik kan voor jou niet beslissen, maar voor mezelf deze keer wel. Ik wil het gaan delen al is de schaamte nog zo mega groot. Het verdriet van het kleine meisje dat ik was, komt weer naar boven en is meer dan ooit tevoren. Ik kan dit ontkennen, maar ik weet dat dit niet de juiste manier is om ermee om te gaan. Ik kan opnieuw vluchten in een eetstoornis, kan opnieuw een vrolijk masker opzetten, maar die trucjes ken ik nu wel. Deze keer kies ik ervoor om eerlijk te zijn. De spannendste keuze ooit, maar waarschijnlijk ook de beste keuze ooit…

Ongekend verlangen
Deze beslissing heb ik niet van de één op de andere minuut gemaakt hoor of nou ja, misschien ook wel. Een tijdje terug ging ik met een dierbaar persoon uit mijn omgeving een ochtendje op pad en voordat ik het wist bespraken we onderwerpen die dieper gingen dan de koetjes en kalfjes in de wei. Het leidde tot een waardevol gesprek, een gesprek waarop ik niet was voorbereid, maar wat mij een overladen gevoel aan emoties bracht.

bron foto

Het moment om afscheid te nemen, was voor mijn gevoel veel te snel aangebroken. Ik had nog wel uren kunnen praten, mijn verhaal kunnen delen en kunnen luisteren naar haar wijsheden. Voordat we weer onze eigen dag verder gingen invullen, gaf ze mij nog snel een knuffel. Een knuffel die bij de meeste mensen vanzelfsprekend is, maar die mij een enorm bijzonder gevoel gaf. Een gevoel waarvan ik niet wist hoe ik dit moest beschrijven. De hele dag heb ik hiermee rondgelopen en er zijn toen vele gedachten de revue gepasseerd. Maar diep vanbinnen wist ik waar dit gevoel vandaan kwam. Dit was de ongekende liefde waarnaar ik altijd heb verlangd, dit was het begrip waarop ik hoopte toen ik klein was, ja dit was hetgene wat mij helpt om nog sterker te gaan worden.

Ik ben een volwassen vrouw, met een afgeronde studie en een volwaardige baan, maar ik ben ook een volwassen vrouw met gevoelens en met nog vele vraagstukken. Het voelt eng om dit op te schrijven, om te delen en vooral om ermee aan de slag te gaan, maar één ding weet ik zeker: het voelt goed en ik ga ervoor!

Herken jij ook dit ongekend verlangen naar liefde?

Zondagavond 7 januari is er om 20:00 uur een themachat over dit onderwerp. Je bent van harte welkom!