Hoe moet je als mens leven om gezond te kunnen blijven? Hoe kan je gelukkig worden? Met die vragen was ik eigenlijk altijd bezig. Gezondheid is niet alleen de afwezigheid van ziekte of gebreken. Gezondheid - hoor ik een arts zeggen - is het vermogen je aan te passen aan de sociale, fysieke en emotionele uitdagingen van het leven en daarbij je eigen regie te voeren. Het gaat dus om veerkracht, spankracht. Gezondheid is dat jij aan jezelf werkt door na te denken hoe het met je gaat. Niet alleen lichamelijk, maar ook sociaal en emotioneel. Ik vind dat een uitdagende uitspraak, want volgens deze arts is dat de ware sleutel tot herstel en dus een gezond leven.  

Ik merk het aan mijn eigen lijf. De veerkracht werd voor mij de sleutel tot mijn genezing. Pas toen mij de vraag werd gesteld wat de betekenis en de zin van mijn leven was, gebeurde er iets bij mij. Ik ging nadenken en heel bewust antwoorden zoeken. 

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier

Bron foto

Ooit draaide ik maar rond in mezelf. Ik zocht naar antwoorden op het vreemde eetgedrag van mij. Waarom ging ik zo gestoord met eten om? Waarom voelde ik mij in de greep van eten en niet-eten? Het was toch belachelijk. Ik had een prachtig leven, een mooi lijf, goed verstand, een begripvolle echtgenoot, een prachtig stel kinderen. Wat zat ik toch te zeuren en moeilijk te doen. Maar juist die manier van denken bracht mij steeds dieper in de put. Het voelde alsof ik langs een touw naar beneden gleed en er geen ontkomen meer aan was. Iedereen wil toch gezond zijn en waarom was ik bezig mijn lichaam ziek te maken, uit te putten? Waarom deed ik zo oerdom? Het was geen domheid. Het was onwetendheid. Ik stelde de verkeerde vragen aan mezelf.

Totdat mij de vraag werd gesteld: Waar wil jij nu echt voor gaan in je leven? Het was een vraag die mij nog nooit eerder was gesteld. Het kon weleens een vraag zijn die mij uit mijn cocon haalde. Ik dacht diep na en wilde een vorm vinden om hier antwoord op te krijgen.  

Het eerste en het allerbelangrijkste waar ik mee begon was proberen op te houden om van mijn eetstoornis af te komen. Dat had ik al zo lang en vaak geprobeerd. Het ging een week goed en dan viel ik weer terug. Nee, het moest anders. Hoe dan? Ik moest leren om anders met mijn leven om te gaan. Met mijn lijf, met mijn vrienden en met mijn emoties en gevoelens.  

Ik begon met mediteren. Iedere morgen nam ik een uur voor mezelf en dacht na over het leven. Ik deed dit aan de hand van mooie teksten of uitdagende stukken. Soms was ik ook alleen maar stil. Ieder zoekt zijn eigen vorm. Het bijzondere was dat ik over alles gericht begon na te denken. Ik ontdekte mijn innerlijk kompas en voelde me hierover steeds gelukkiger worden. Er huisde in mij een kracht die ik nooit eerder had ontdekt. Het vreemde was dat ik merkte dat mijn focus op het eten minder werd. Er kwam iets anders voor in de plaats. Het gerichte denken maakte dat de verbinding met andere dingen en mensen belangrijker werd. 

De sociale contacten werden anders, dieper. Mijn innerlijk kompas bracht me dicht bij me zelf. Het stemmetje in mijn hoofd werd steeds ijler. Ik begon meer te luisteren wat mijn hart mij vertelde. Ik voelde me steeds meer blij en gelukkiger worden. En mijn innerlijk kompas begon steeds vaker naar mij te glimlachen. In het begin was alles onwennig en spannend, ik was het luisteren naar mezelf verleerd. Maar keer op keer kreeg ik de bevestiging dat mijn keuzes op deze manier de juiste waren. En daarmee groeide mijn zelfvertrouwen. 

Mijn innerlijk kompas gaf mijn lichaam nieuwe signalen. Ik leerde naar die signalen te luisteren. Als mijn innerlijk kompas mij vertelde dat ik honger had, dan nam ik ook echt iets en kon ik van het eten genieten. Van iedere hap die ik nu neem, geniet ik volop. Mijn lijf en mijn geest zijn in balans en dit voel ik aan alles. Langzaam is mijn focus op eten veranderd in een focus op prioriteiten zoals een partner zijn, geïnspireerd blijven, betekenis geven aan levens van anderen en een goede vriendin zijn. Een lang proces, maar de moeite waard.