De meeste van jullie weten dat ik vorig jaar afscheid heb moeten nemen van mijn fantastische vader. Mijn vader had kanker en heeft de strijd verloren. Veel mensen zijn er al aan gewend en ik heb het gevoel dat mijn verdriet ook al minder moet zijn. Maar wat is nu een jaar? En hoe kan ik mijn verdriet een plaatsje geven, terwijl van binnen het gemis van mijn vader nog intens groot is? Mijn eetstoornis zorgt ervoor dat ik mijn controle over mijn lichaam en geest houd. Natuurlijk is dit niet de juiste manier om ermee om te gaan, maar ik ben naarstig op zoek naar een vervanging voor de liefde van mijn vader. 

Wanneer je een belangrijk persoon in je leven moet gaan missen, blijft er een leegte in je lichaam over. Je wil hem of haar zo graag nog even spreken, even vastpakken en een kus geven. Je gedachtes en gevoelens maken soms rare sprongen en je probeert een oplossing te vinden om met deze leegte om te gaan. 

Mijn eetstoornis

Ondanks dat ik volledig besef dat het inzetten van mijn eetstoornis niet de juiste manier is om met mijn verdriet om te gaan, zorgt het wel voor rust in mijn hoofd. Elke dag eet ik dezelfde producten, in dezelfde hoeveelheid en beweeg ik een x aantal minuten. Rigide, controle, macht, het voelt als alles in één. Natuurlijk staat mijn eetstoornis niet gelijk aan de liefde van mijn vader, maar het helpt mij om me staande te houden. Om mijn verdriet te onderdrukken en zo normaal mogelijk te functioneren. Herkennen jullie dit?  

Meer dwangmatige patronen

Wanneer ik echt eerlijk naar mezelf ben dan is mijn manier van (over)leven niet alleen het inzetten van mijn eetstoornis, maar keren vele dwangmatige patronen dagelijks terug. Dit begint 's morgens vroeg al. Het opstaan en aankleden kent een strikt patroon en hiervan kan ik nauwelijks afwijken. Zelfs tijdens het waken bij mijn vader ging ik naar mijn eigen huis om dit patroon uit te voeren. Onvoorstelbaar eigenlijk... Het uitkleden kent eenzelfde dwangmatige routine en alle uren die daartussenin zitten hebben ook hun specifieke patronen. Mijn dagen zijn gepland en wanneer hier iets tussenkomt, voel ik totale paniek. Ik zit vast in mijn eigen hoofd, in mijn eigen dwangmatige levenspatroon en heb vaak geen idee meer waar ik moet beginnen om hier beter mee om te gaan. 

Een uitgestippeld pad

Ondanks dat ik voor mijn gevoel af en toe door een hel moet, geloof ik erin dat voor ieder mens een pad is uitgestippeld. Op de vraag waarom bepaalde gebeurtenissen in iemands leven moeten plaatsvinden, kan ik geen antwoord op geven, maar ik geloof dat er altijd een reden voor is. Zo heb ik een aantal maanden geleden weer twee prachtige mensen teruggevonden. Beide hebben zij hun vader ook op jonge leeftijd verloren. Ze delen met mij hun ervaring en geven me (h)erkenning. Dit doet me ontzettend veel en zeker doordat ik zie hoe sterk zij nu als persoon zijn. De één heeft een prachtig gezin gekregen en haalt veel kracht uit haar Geloof. Natuurlijk heeft ze nog steeds verdriet om haar vader, maar ze heeft haar leven weer invulling kunnen geven. De ander is een sterke, onafhankelijke vrouw geworden en deelt haar leven met de allerliefste hond. Ze haalt plezier uit haar werk en ziet aan alles wel een positieve kant. Zij zijn voor mij een voorbeeld en ik besef me dat mijn rouwperiode en zwarte dagen niet voor altijd hoeven te blijven bestaan. 

Worden wie ik wil zijn 

Door het schrijven van deze blog merk ikzelf ook dat het momenteel vooral een chaos is in mijn leventje. En dat ik juist smacht naar een houvast, naar bijna een regime. Voor mijn vader deed ik alles en ik wilde naar zijn behoren leven. Hij gaf me een houvast waaraan ik mijn leven kon geven. Misschien was dit ook niet helemaal gezond en heb ik mezelf vaak weerhouden van mijn eigen keuzes. Keuzes die ik nu probeer uit te vinden. Deze keuzes gaan over kleine, maar ook over grote vraagstukken. Zo vraag ik mezelf bijvoorbeeld af of ik een tattoo zal gaan nemen. Stiekem vind ik dit bij veel mensen altijd heel stoer staan, maar ik durfde er überhaupt nooit over na te denken omdat mijn vader hier niet echt achterstond. Maar ook over vraagstukken, zoals het Geloof. Mijn vader geloofde wel in God, maar mijn moeder niet. Daarom gingen we nooit samen naar de kerk. Af en toe praatte ik met mijn vader over het Geloof, maar doordat mijn vader en moeder er altijd discussies over kregen, werd dit onderwerp ook maar onder tafel geveegd. Nu sta ik hier alleen in en wil ik op termijn gaan kijken waarbij ik me thuis voel. 

Ik mis mijn vader ontzettend, maar doordat de kluwen van ons gezin is veranderd, krijg ik wel de kans om mezelf meer te gaan ontdekken en te worden wie ik echt wil zijn. Ik weet ook dat mijn vader dit mij gunt en dat hij wil dat ik gelukkig word. Deze zoektocht kan ik niet alleen en ik zal deze zoektocht aangaan met professionals en met mijn vrienden. En misschien mag ik ook wel deel uit gaan maken van jullie zoektocht. Het is namelijk zo belangrijk om je eigen waarden en normen te ontdekken en te ontplooien; zowel voor jou als voor mij.