Voor mijn eetstoornis heb ik meerdere behandelingen gehad, maar het bleef bij ambulante therapie. Dat leek voldoende. Dat was genoeg, te doen. Maar zo ervoer ik dat niet. Ja, het ging, maar het ging niet. Het voelde raar om het te willen, maar ik wilde opgenomen worden. Wie wil dat nou? Ik heb het nooit uitgesproken. Ik schaamde me ervoor. Terwijl het eigenlijk helemaal niet zo gek was.

De wens om opgenomen te worden

Ik herinner me het moment nog goed. Ik zat in de tram, onderweg naar school, met mijn kleine, zwarte dagboekje op mijn schoot en een goudkleurige pen in mijn hand. Ik schreef over mijn eetstoornis en hoe het me ging, wat er in me omging. Over hoe ik nu ook alle teugels los zou kunnen laten. Hoe ik mijn eetstoornis compleet de overhand zou kunnen geven. Mezelf erin zou kunnen laten verdrinken. Ik zou het gewoon heel erg kunnen laten worden. Dan zouden ze me wel op moeten nemen, toch?

Het verlangen om opgenomen te worden is niets onbekends. Ik heb het wel vaker gelezen op ons forum of in onze chat. Het wordt bijna altijd voorzichtig gedeeld, omdat het zo'n gek verlangen lijkt. Wie wil er nou opgenomen worden?! Niemand toch?! Maar is het echt zo gek? Hoe meer ik erover na ging denken, hoe minder gek ik het eigenlijk vond. Gaat de wens werkelijk over de opname of gaat het om wat daarachter zit?

Moe van het vechten voor eetstoornisherstel

Alle teugels los kunnen laten. Die zin is me bijgebleven. Ik had daar zo ontzettend veel behoefte aan. Niet omdat ik het fijn vond om een eetstoornis te hebben of omdat het me niks kon schelen, maar omdat het constante vasthouden van die teugels zo ontzettend veel energie kostte. Het hebben en herstellen van een eetstoornis is ontzettend zwaar. Zeker herstel, elke dag opnieuw tegen die eetstoornis ingaan, kostte me zo veel moeite. En dan nog ging het niet elke dag goed. Het ging heel vaak helemaal niet goed en dat maakte dat die moeite vaak voor niks voelde. Het voelde alsof ik keihard aan het werk was, maar keer op keer faalde op steeds dezelfde vlakken. Wat schoot ik hiermee op?

Mijn verlangen om opgenomen te worden, was eigenlijk een verlangen om even niet te hoeven vechten. Om het even niet allemaal zelf te hoeven bedenken. Ik was moe, moe van het vechten. En ik wilde dat iemand dat even van me over kon nemen. Ik wilde een plek waar ik niet na hoefde te denken over wat ik zou moeten eten. Een plek waar ik niet zomaar naar de supermarkt kon lopen om een eetbui te hebben. Ik stond er niet bij stil dat het in een kliniek ook keihard werken is. Dat je ook daar keihard met je gevoel wordt geconfronteerd. Wellicht met intensievere hulp, maar je moet daar alsnog zelf doorheen. En daarna moet je het ook weer gaan toepassen in je eigen leven. Dat is ook geen makkie.

Mijn eetstoornis is niet erg genoeg

Een andere reden dat ik naar de kliniek wilde was omdat ik onbewust mijn eetstoornis niet erg genoeg vond. Onbewust; want ik had het heel erg zwaar, dat wist ik zeker. Ik was moe en verlangde naar rust en regelmaat. Toen ik deze wens in dat boekje schreef was ik onderweg naar school, maar het was me te veel. Ik had het nodig om naast mijn eetstoornisherstel even niet meer ook naar school te moeten of het gevoel te hebben dat ik gezellig moest zijn bij vrienden. Ik zal dan écht even pauze hebben zonder de druk te voelen ook andere ballen hoog te houden, dacht ik. Dan kon ik mezelf pas serieus nemen.

Waarom kon ik mezelf niet die rust geven in mijn dagelijks leven? Mocht ik al die ballen pas laten liggen als een ander dat goedkeurde? Als het door een opname letterlijk niet meer mogelijk was? En ik zeg bewust de ballen laten liggen, want dat vind ik anders dan ze laten vallen. Je kan er bewust voor kiezen een bal niet op te pakken en dan faal je niet, dan zorg je voor jezelf. Het is helemaal niet erg om je studie of werk even op een lager pitje te zetten wanneer je herstellende bent van een eetstoornis. Het is niet erg om meer rustmomenten nodig te hebben of niet altijd vrolijk te zijn. Je zou het allemaal wel willen, maar neem het jezelf niet kwalijk als het niet lukt, want soms is een pas op de plaats juist want je nodig hebt om weer een stap verder te kunnen komen.

Als jij voelt dat het te veel is, dan is het te veel. Dan is het erg genoeg! Zorg goed voor jezelf en laat voor je zorgen. Of dat nou wel of niet in een opname is. Je verdient dat. En als je denkt dat een opname goed zou zijn voor jou, mag je dat altijd aangeven bij je hulpverleners. Dat verlangen is niet gek, dat zegt juist heel erg veel. En misschien is het ook een goede optie, wie weet. Daar kom je pas achter als je het uitspreekt. Iedereen verdient goede zorg. Van elkaar en van onszelf.

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.