Voor velen een dag zoals alle andere dagen, maar deze dag, deze datum, heeft voor mij sinds vorig jaar een extra lading. Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog wel moest schrijven, wel wilde schrijven. Bang dat het nare herinneringen op zou roepen, maar vooral dat het anderen zou triggeren en aanzetten tot acties die niet helpend zijn. Maar toch doe ik het: ik wil openheid creëren over dit soort dingen, maar ook laten zien dat het echt beter kan worden, dat er een weg omhoog bestaat.

Let op: in deze blog wordt over zelfdoding gesproken. Als dat iets is wat gevoelig ligt voor jou, of waar je op het moment jezelf voor moet beschermen, lees deze blog dan alsjeblieft samen met iemand of bewaar 'm voor een later moment. Weet dat je ook terecht kan bij 113. Jouw veiligheid is belangrijk. ♥

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Op 31 juli 2021 probeerde ik mijn eigen leven te beëindigen.

Nu, bijna een jaar later, voelt het bizar dat dit nog maar een jaar geleden is. Ik sta nu zo anders in het leven. Ik kan zien dat ik enorme stappen heb gezet en ik kan nu ook zeggen dat ik blij en dankbaar ben dat ik er nog ben, dat ik nog besta.

Ik had nooit verwacht dat ik dit nu zo kon zeggen, vol overtuiging. It’s been a hell of a ride, but we made it. Het heeft tijd, bloed, zweet en tranen gekost, maar de weg omhoog bestaat echt. Het is mogelijk.

Wat ik mij nog heel goed kan herinneren is een moment in het ziekenhuis, na mijn poging. Ik voelde me onbegrepen, maar ook gezien. Er was een heel lieve verpleegkundige en we hadden een gesprek over het opgroeien in een klein dorp: hoe lastig dat kan zijn, zeker als je je 'anders' voelt. Daarna moest ik aan de arts beloven dat ik het nooit meer zou doen. Toen dacht ik: ja sure, we zien wel, maar nu koester ik die woorden. Ook al begrepen en kenden ze me niet: met die woorden spraken ze hun zorgen uit om mij, als mens, als levend wezen. Nu kan ik me ook niet meer voorstellen dat ik er zelf een einde aan zou maken.

Het is namelijk ook niet dé oplossing, al dacht ik dat toen wel.

Het is zo definitief, onomkeerbaar. Je kunt niet in de toekomst kijken: stel dat het wél beter wordt? Stel dat het wél makkelijker wordt?

De hele zomerperiode van 2021 voelt als een grote zwarte bladzijde, delen ervan herinner ik me ook niet eens meer. Ik was zo in mezelf en in mijn eigen gedachten gekeerd, was alleen maar bezig met mezelf op alle mogelijke manieren te beschadigen. Wat ik me op dat moment alleen niet realiseerde, is dat ik daarmee ook mijn omgeving beschadigde. We raakten uit contact en daardoor raakte ik alleen maar verder weg, verdwaald in mijn eigen destructieve gedachten.

Voor diegenen die deze blog, of delen ervan, herkennen: praat erover, zoek hulp. Alsjeblieft. Weet dat het niet de oplossing is. Ik zou je een knuffel willen geven, je willen vertellen dat het goed komt, dat je niet alleen bent. Het is zo naar om je zo eenzaam en wanhopig te voelen dat dit de enige manier lijkt.

Ja, het is moeilijk en ja: het leven lijkt (nu) misschien fucking eng, maar het kan ook heel mooi en fijn zijn. Probeer vooral te onthouden dat je het niet alleen moet doen. Je zal het weliswaar zelf moeten doen, maar er zijn mensen die daarbij naast je kunnen staan, die je hand vasthouden als dat nodig is en je willen helpen.

Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen. Omdat dit de eerste keer is dat ik dit zo kwetsbaar en open opschrijf, maar ook omdat ik supertrots ben op mezelf: ik lach weer, ik kan weer genieten en ik durf weer naar de toekomst te kijken.

Ik leef niet meer van dag tot dag, sta niet meer op overlevingsstand: ik leef.

En ik ben fucking blij dat ik leef.