Ik was al vrij jong toen ik doorhad dat mijn gezin iets anders werkte dan andere families. Het was wel gezellig, we deden wel bordspelletjes, alleen niet als mijn vader thuis was. Dan was ik stil of zat ik op mijn kamer. De sims werd mijn tweede wereld. Hier maakte ik mijn eigen familie na, maar dan zoals deze in mijn ogen had moeten zijn. Een vader die mij knuffelde als ik thuiskwam van school en die mij opving als ik het moeilijk had. Een vader die van mijn moeder hield en bloemen voor haar kocht. Een vader die tegen de kat kletste en de afwas deed. Een vader die precies niet mijn vader was.

Ik was denk ik bijna 12 jaar toen ik bij een vriendinnetje van mijn zusje de sims voor het eerst zag. Ik keek even mee en ik was meteen verkocht. Wat was dit voor magie? Al snel hoorde ik ook klasgenoten over dit spel. Niet veel later had ik het zelf ook op mijn computer staan. Ik kon mijzelf echt verliezen in deze schijnwereld. Uren kon ik mijzelf zo vermaken. Ons gezin leek ineens zo vredig en gelukkig, terwijl ik een verdieping lager geschreeuw hoorde. Op dat moment maakte het mij niet eens zoveel uit. Ik had ineens een alternatief. Een ander gezin waar ik wél thuis hoorde. 

Ik begon mij in deze tijd steeds meer te distantiëren van mijn vader. Hij voelde niet als mijn vader, mijn vader wachtte boven, op mijn computer. Natuurlijk wist ik wel dat dit niet mijn echte gezin was. Deze vlucht, want dat was het, bood mij op dat moment vooral veel veiligheid. Voor het eerst in tijden was ik niet meer bang, of in ieder geval, niet meer op mijn hoede. Ik was minder gefocust op de problemen thuis en dit gaf mij wat meer rust. Ik maakte mij minder druk om mijn moeder en zusje en ik kon mijn verstand weer even op nul zetten. Gewoon even ademen. 

Toen kwam er een keerpunt. Ik besefte mij dat mijn vader nooit mijn geliefde simsvader zou worden. Ergens verlangde en hoopte ik dit nog, maar de praktijk liet mij anders geloven. De situatie thuis begon meer en meer uit de hand te lopen. Ik begon mij nog meer af te zonderen, ik wilde hier niks meer te maken hebben. Hoe erg ik ook aan mijn neppe vader was gehecht, ik kon hem niet meer los zien van mijn echte vader. Dit begon mij tegen te staan en uiteindelijk zelfs in de weg te staan.

Mijn vlucht werd niet langer een vlucht. Elke keer werd ik opnieuw geconfronteerd met de strijd die ik eigenlijk aan het voeren was. Die met mijn vader. Of misschien wel die met mijzelf. Na een aantal maanden intensief gezorgd te hebben voor mijn perfecte, neppe gezin, was het moment daar. De perfecte, gezellige, sportieve vader moest dood. De vader die wel de afwas deed en wel knuffels gaf aan zijn dochters. Die grapjes maakte die echt grappig waren en op zondag mee wilde naar het park. Hij is heel eenzaam verdronken in een zwembad. Ironisch want mijn eigen vader kan niet zwemmen.

Die avond bij het eten was ik gek genoeg verrast toen mijn vader aanschoof. Ik herstelde me snel, maar toch ervoer ik een intens verdriet. Waarom moest het allemaal zo moeilijk gaan? Waarom had ik niet een liefhebbende vader zoals mijn klasgenoten dat wel hadden? 

Jaren heb ik niet meer naar de sims omgekeken. Of ik er geen behoefte meer aan had, of dat ik het misschien wel even was vergeten, ik weet het niet. Een lange tijd later was ik toch weer nieuwsgierig en opende ik het programma. Als eerste zag ik mijn perfecte familie. Gebroken en verscheurd onder het verdriet van de verloren papa. Twee uur later was de mama alweer getrouwd. Zo kan het ook gaan. 

Misschien tilde ik hier te zwaar aan, of misschien wel zeker. Maar dat deed ik met een reden. Ik was zo wanhopig opzoek naar dat veilige gevoel van een familie, dat ik deze vond waar ik hem niet verwachte. Op deze manier ervoer ik een sprankel van de geborgenheid die ik zo miste en dat had ik op dat moment heel erg nodig. Ook ervoer ik hier de controle die ik in mijn leven niet had. Hier kon ik bepalen wat er ging gebeuren en ik was de enige die dat in de weg zou staan. Hier kreeg ik een beetje grip op de levens voor mij. Het leek me zo fijn om die controle ook in mijn leven te hebben, alleen wist ik niet hoe. Ik voelde mij in mijn gezin te onveilig om dit bespreekbaar te maken wat er uiteindelijk juist voor heeft gezorgd dat ik nog meer ben gaan vluchten. 

Ervaar jij veiligheid in jouw gezin?